POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (jednolity tekst Dz.U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 14.07.2006r. - o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w sprawie odliczeń od dochodu poniesionych wydatków na cele rehabilitacyjne

stwierdzam, że:

stanowisko przedstawione w tym wniosku jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że żona Podatnika jest osobą niepełnosprawną, posiada I grupę inwalidzką z tytułu rozpoznanej choroby Alzheimera. Pani A. nie osiąga żadnych dochodów, jest na utrzymaniu męża. W okresie od 17.02.2006r. do 26.06.2006r. przebywała w Miejskim Ośrodku Pomocy Społecznej. Miesięczna opłata za jej pobyt wynosiła około 700 zł (70 % z połowy całkowitego dochodu w dwuosobowej rodzinie). Z powodu nie przedłużenia pobytu Pani A. w MOPSie, konieczne było umieszczenie jej w prywatnym ośrodku pielęgnacyjno-opiekuńczym. Miesięczna opłata za pobyt w tym ośrodku wynosi 1.700 zł, dodatkowo ponosi się koszt leków i pieluchomajtek. Pan pokrył również koszt przewozu żony karetką transportu sanitarnego z MOPSu do ośrodka w A.

Pytanie podatnika:

- czy może odliczyć wydatki, jakie ponosił z tytułu: pobytu żony w Miejskim Ośrodku Pomocy Społecznej, w ośrodku pielęgnacyjno-opiekuńczym oraz z tytułu przewozu żony karetką transportu sanitarnego z MOPSu do ośrodka?

Zdaniem Podatnika poniesione wydatki, udokumentowane rachunkami, podlegają odliczeniu w ramach ulgi na cele rehabilitacyjne.

Stosownie do treści art. 26 ust.1 pkt.6 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (jednolity tekst DZ.U. z 2000r. NR 14, poz. 176 z późn. zm.) - podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art.24 ust.3, art.28-30 oraz art. 30a-30c, stanowi dochód ustalony zgodnie z art.9, art.24 ust.1,2,4,4a-4e,ust.6 lub art.24b ust.1 i 2, lub art.25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczenia od dochodu przed opodatkowaniem określono w art.26 ust.7a cyt. ustawy.

Zgodnie, z którym za wydatki, o których mowa w art.26 ust.1 pkt.6, uważa się wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego,
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym,
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne,
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidzkiej oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nie przekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł,
8. utrzymanie przez osoby niewidome, o których mowa w pkt.7, psa przewodnika – w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty określonej w pkt.7,
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa,
10. opłacenie tłumacza języka migowego,
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia,
12. leki- w wysokości stanowiącej różnicę między faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo),
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
    a)osoby niepełnosprawnej-karetką transportu sanitarnego,
    b)osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 – również innymi środkami transportu niż wymienione w lit.a),
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł,
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
    a) na turnusie rehabilitacyjnym,
    b)w zakładach, o których mowa w pkt.6,
    c)na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt.11.

Jednakże w myśl art. 26 ust.7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatki, o których mowa w ust.7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, PFRON lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Wysokość wydatków na cele określone w ust.7a ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust.7a pkt.7, 8 i 14 – art. 26 ust.7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art.26 ust.7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust.7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Na podstawie art. 26 ust.7e cyt. ustawy przepisy dotyczące wydatków na cele rehabilitacyjne stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe – jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9.120 zł.

Zgodnie z art.26 ust.7 f cyt. ustawy – ilekroć w przepisach ust.7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   a) całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   b) znaczny stopień niepełnosprawności,
2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:a) całkowitą niezdolność do pracy albob) umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Odliczenie, o którym mowa w ust.1 pkt.6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do 31 sierpnia 1997r. - art.26 ust.7 g cyt. ustawy.

Wydatki na cele określone w ust.1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym – art. 26 ust.13a cyt. ustawy.

Mając na uwadze powyższy stan prawny i faktyczny stwierdza się, że podatnikowi, który ma na utrzymaniu osobę niepełnosprawną – współmałżonkę, zaliczoną do I grupy inwalidztwa, przysługuje prawo odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne, określonych w art.26 ust.7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że podatnik poniósł w 2006r. wydatki z tytułu pobytu żony w Miejskim Ośrodku Pomocy Społecznej oraz w ośrodku pielęgnacyjno-opiekuńczym pod nazwą A. w A.

Z uwagi na fakt, iż ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć „zakład opiekuńczo-leczniczy” czy „ zakład pielęgnacyjno-opiekuńczy” należy odnieść się do przepisów ustawy z dnia 30 sierpnia 1991r. o Zakładach Opieki Zdrowotnej (DZ.U. Nr 91, poz. 408 ze zm.), które regulują zasady funkcjonowania powyższych zakładów.

Zgodnie z art.1 ust.1 w/wym. ustawy – zakład opieki zdrowotnej jest wyodrębnionym organizacyjnie zespołem osób i środków majątkowych utworzonym i utrzymywanym w celu udzielania świadczeń zdrowotnych i promocji zdrowia.

W myśl art. 2 ust.1 w/wym. ustawy – zakładem opieki zdrowotnej jest:

1.szpital, zakład opiekuńczo-leczniczy, zakład pielęgnacyjno-opiekuńczy, sanatorium, prewentorium, hospicjum stacjonarne, inny niewymieniony z nazwy zakład przeznaczony dla osób, których stan zdrowia wymaga udzielania całodobowych lub całodziennych świadczeń zdrowotnych w odpowiednio urządzonym, stałym pomieszczeniu,

2.przychodnia, ośrodek zdrowia, poradnia, ambulatorium,

3.pogotowie ratunkowe,

4.medyczne laboratorium diagnostyczne,

5.pracownia protetyki stomatologicznej i ortodoncji,

6.zakład rehabilitacji leczniczej,

7.żłobek,

8.ambulatorium lub ambulatorium z izbą chorych jednostki wojskowej, Policji, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej, Biura Ochrony Rządu, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz jednostki organizacyjnej Służby Więziennej,

9.stacja sanitarno-epidemiologiczna,

10.wojskowy ośrodek medycyny prewencyjnej,

11.jednostka organizacyjna publicznej służby krwi,

12.inny zakład spełniający warunki określone w ustawie.

Zgodnie z art. 32 c ust.1 tejże ustawy zakład opiekuńczo-leczniczy udziela całodobowych świadczeń zdrowotnych, które obejmują swoim zakresem pielęgnację i rehabilitację osób nie wymagających hospitalizacji, oraz zapewnia im środki farmaceutyczne i materiały medyczne, pomieszczenie i wyżywienie odpowiednie do stanu zdrowia, a także opiekę w czasie organizowanych zajęć kulturalno-rekreacyjnych.

Natomiast w świetle art.32 d ustawy o ZOZ zakład pielęgnacyjno-opiekuńczy udziela całodobowych świadczeń zdrowotnych, które obejmują swoim zakresem pielęgnację, opiekę i rehabilitację osób nie wymagających hospitalizacji, oraz zapewnia im kontynuację leczenia farmakologicznego, pomieszczenie i wyżywienie odpowiednie do stanu zdrowia, a także prowadzi edukację zdrowotną tych osób i członków ich rodzin.

Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej w A., w którym przebywała Pańska żona nie jest zakładem, o którym mowa w powyższej ustawie o Zakładach Opieki Zdrowotnej, gdyż działa na podstawie ustawy z dnia 12 marca 2004r. o pomocy społecznej ( DZ.U.NR 64, poz. 593 ze zm.).

Zgodnie z art.54 ust.1 i art.55 ust.1 w/wym. ustawy osobie wymagającej całodobowej opieki z powodu wieku, choroby lub niepełnosprawności, niemogącej samodzielnie funkcjonować w codziennym życiu, której nie można zapewnić niezbędnej pomocy w formie usług opiekuńczych, przysługuje prawo do umieszczenia w domu pomocy społecznej.

Dom pomocy społecznej świadczy usługi bytowe, opiekuńcze, wspomagające i edukacyjne na poziomie obowiązującego standardu, w zakresie i formach wynikających z indywidualnych potrzeb osób w nim przebywających, zwanych dalej „ mieszkańcami domu”.

Domy Pomocy Społecznej powołane zostały do życia ustawą z dnia 19 października 2005r. w sprawie domów pomocy społecznej (DZ.U. NR 217, poz. 1837).

W myśl § 5 ust.1 tej ustawy – dom, niezależnie od typu, świadczy usługi:

1. w zakresie potrzeb bytowych, zapewniając:
   a) miejsce zamieszkania,
   b) wyżywienie,
   c) odzież i obuwie,
   d) utrzymanie czystości;
2. opiekuńcze, polegające na:
   a) udzielaniu pomocy w podstawowych czynnościach życiowych,
   b) pielęgnacji,
   c) niezbędnej pomocy w załatwianiu spraw osobistych;
3. wspomagające, polegające na:
   a) umożliwieniu udziału w terapii zajęciowej,
   b) podnoszeniu sprawności i aktywizowaniu mieszkańców domu,
   c) umożliwieniu zaspokojenia potrzeb religijnych i kulturalnych,
   d) zapewnieniu warunków do rozwoju samorządności mieszkańców domu,
   e) stymulowaniu nawiązywania, utrzymywania i rozwijania kontaktu z rodziną i społecznością lokalną,
   f) działaniu zmierzającym do usamodzielnienia mieszkańca domu, w miarę jego możliwości,
   g) pomocy usamodzielniającemu się mieszkańcowi domu w podjęciu pracy, szczególnie mającej charakter terapeutyczny, w przypadku osób spełniających warunki do takiego usamodzielnienia,
   h) zapewnieniu bezpiecznego przechowywania środków pieniężnych i przedmiotów wartościowych,
   i) finansowaniu mieszkańcowi domu nieposiadającemu własnego dochodu wydatków na niezbędne przedmioty osobistego użytku, w kwocie nieprzekraczającej 30 % zasiłku stałego, o którym mowa w art.37 ust.2 pkt.1 ustawy z dnia 12 marca 2004r. pomocy społecznej, zwanej dalej „ustawą”,
   j) zapewnieniu przestrzegania praw mieszkańców domu oraz dostępności do informacji o tych prawach dla mieszkańców domu,
   k) sprawnym wnoszeniu i załatwianiu skarg i wniosków mieszkańców domu.

„Rezydencja A.” w A. działa również na podstawie ustawy z dnia 12 marca 2004r. o pomocy społecznej (DZ.U. NR 64, poz. 593 ze zm.). Została wpisana pod poz. 1 do rejestru placówek zapewniających całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku mających siedzibę na terenie Województwa Pomorskiego- prowadzonego przez Wojewodę.

Zgodnie z art. 67 ust.1 ustawy z dnia 12 marca 2004r. o pomocy społecznej (DZ.U. NR 64, poz. 593 ze zm.) - działalność gospodarcza w zakresie prowadzenia placówki zapewniającej całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku może być prowadzona po uzyskaniu zezwolenia wojewody.

W myśl art. 67 ust.3 w/wym. ustawy – Wojewoda prowadzi rejestr placówek, o których mowa w ust.1. Rejestr jest jawny.

Art.68 ust.1 tejże ustawy stanowi, iż- opieka w placówce zapewniającej całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku polega na świadczeniu przez całą dobę usług:

1. opiekuńczych zapewniających:
   a) udzielenie pomocy w podstawowych czynnościach życiowych,
   b) pielęgnację, w tym pielęgnację w czasie choroby,
   c) opiekę higieniczną,
   d) niezbędną pomoc w załatwieniu spraw osobistych,
   e) kontakty z otoczeniem;
2. bytowych zapewniających:
   a) miejsce pobytu,
   b) wyżywienie,
   c) utrzymanie czystości.

Zgodnie z art.68 ust.3 tej ustawy – usługi opiekuńcze powinny zapewniać:

1. pomoc w czynnościach życia codziennego, w miarę potrzeby pomoc w ubieraniu się, jedzeniu, myciu i kąpaniu;
2. organizację czasu wolnego,
3. pomoc w zakupie odzieży i obuwia,
4. pielęgnację w chorobie oraz pomoc w korzystaniu ze świadczeń zdrowotnych.

Domy Pomocy Społecznej i placówki zapewniające całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku nie mają w swoim zakresie leczenia i rehabilitacji, przywracania sprawności fizycznej i psychicznej jak w przypadku zakładów opiekuńczo-leczniczych czy pielęgnacyjno-opiekuńczych.

Mając na uwadze wyżej powołane przepisy prawne nie można uznać, iż Dom Pomocy Społecznej i placówka zapewniająca całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku są zakładami opiekuńczo-leczniczymi lub zakładami pielęgnacyjno-opiekuńczymi.

Zatem opłaty poniesione za pobyt żony w Miejskim Ośrodku Pomocy Społecznej w A. i w placówce „Rezydencja A.” w A. nie podlegają odliczeniu od dochodu w ramach ulgi z tytułu odpłatności za pobyt w zakładach wymienionych w art. 26 ust.7a pkt. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że podatnik poniósł wydatki z tytułu przewozu żony karetką transportu sanitarnego z MOPSu do ośrodka w A.

Mając na uwadze cyt. wyżej art.26 ust.7a pkt.13a i ust.7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatek poniesiony na konieczny przewóz osoby niepełnosprawnej karetką transportu sanitarnego na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne podlega odliczeniu od dochodu na podstawie dokumentu potwierdzającego jego poniesienie. Wyrażenie „zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne” zawęża w istotny sposób cel przejazdu, który upoważnia do zastosowania przedmiotowego odliczenia.

Z uwagi na fakt, iż przewóz żony karetką transportu sanitarnego nie był związany z przejazdem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne lecz z pobytem w placówce zapewniającej całodobową opiekę – powyższy wydatek nie podlega odliczeniu od dochodu w ramach ulgi na cele rehabilitacyjne.

Mając na uwadze wyżej przywołane przepisy prawne oraz stan faktyczny tut. organ postanawia jak na wstępie