Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/415-660/12-3/MP
z 4 października 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 02.08.2012 r. (data wpływu 09.08.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia przychodu dla pracowników z tytułu korzystania ze zbiorowych środków transportu organizowanego na terenie zakładu produkcyjnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 09.08.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia przychodu dla pracowników z tytułu korzystania ze zbiorowych środków transportu organizowanego na terenie zakładu produkcyjnego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Siedziba Spółki mieści się na terenie zamkniętym zakładu produkcyjnego należącego do innego podmiotu gospodarczego [zwanego dalej: „Zakładem”]. Pracownicy Spółki z miejsca zamieszkania do bramy Zakładu dojeżdżają na koszt własny. Po przekroczeniu bramy Zakładu Pracownicy w celu dojazdu do miejsca, gdzie wykonują swoje obowiązki pracownicze korzystają z wewnętrznego transportu autobusowego funkcjonującego na terenie Zakładu. Z uwagi na znaczny obszar Zakładu, funkcjonujące na jego terenie instalacje przemysłowe oraz związane z tym względy bezpieczeństwa (uporządkowanie ruchu osób i pojazdów po terenie Zakładu) transport ten organizowany jest przez właściciela terenu, na którym zlokalizowany jest Zakład. Korzystanie przez Pracowników z takiego środka transportu podyktowane jest zarówno względami racjonalnymi, jak i organizacyjnymi. Zasady bezpieczeństwa obowiązujące na terenie Zakładu uniemożliwiają korzystanie Pracownikom z transportu własnego, również kilkukilometrowa odległość od bramy Zakładu do faktycznego miejsca pracy Pracowników powoduje, że piesze pokonanie przez nich tej odległości jest niemożliwe. Wskazany sposób przemieszczania się Pracowników jest zatem uzasadniony specyfiką miejsca pracy. Co istotne transport ten odbywa się wyłącznie na terenie Zakładu. Spółka ponosi na rzecz przewoźnika odpłatność z tytułu korzystania przez Pracowników z transportu wewnątrzzakładowego.

Zgodnie z pismem Departamentu Prawnego Głównego Inspektoratu Pracy, pozyskanym przez jeden ze związków zawodowych funkcjonujących w Spółce i przedstawionym przez ten związek do wiadomości Spółki, koszty takiego transportu powinien ponosić pracodawca, czyli w tym przypadku Spółka.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy korzystanie przez Pracowników ze środków transportu wewnętrznego, funkcjonującego na terenie Zakładu stanowi dla nich przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, którego wartość winna być doliczona do przychodów ze stosunku pracy, o których mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy, korzystanie przez Pracowników z transportu w sposób opisany w stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) nie skutkuje powstaniem po ich stronie przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, którego wartość winna być doliczona do przychodów ze stosunku pracy, o których mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami z zastrzeżeniami wskazanymi w tym przepisie, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody za stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładcze oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W opinii Wnioskodawcy, w świetle powołanych powyżej regulacji, korzystanie przez Pracowników z transportu wewnętrznego, w sposób opisany w stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym), nie skutkuje powstaniem u nich przychodu podlegającego opodatkowaniu jako przychód ze stosunku pracy. Należy bowiem odróżnić przewóz pracowników z miejsca ich zamieszkania do miejsca pracy od przejazdów odbywających się na terenie zamkniętego zakładu produkcyjnego. W przedstawionym stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) specyfika miejsca wykonywania pracy powoduje, że zorganizowane przejazdy Pracowników mają na celu zapewnienie właściwej organizacji ruchu osób i pojazdów po terenie Zakładu. Brak jest również interesu osobistego Pracowników w korzystaniu z funkcjonujących na terenie Zakładu środków transportu. Nie służy on bowiem zastąpieniu transportu własnego, ani przemieszczaniu się poza terenem Zakładu.

W analogicznym stanie faktycznym wypowiedział się Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, który w interpretacji nr IPPB2/415-938/10-4/AS z 12 stycznia 2011 r. wskazał, iż: „Tak więc bezpłatne przejazdy zatrudnionych po obszarze objętym wykonywaniem przez nich pracy są nieodłącznym jej elementem i nie stanowią realizacji ich celów osobistych. Takie działanie jest natomiast podyktowane względami racjonalnymi i potrzebą zapewnienia odpowiedniej organizacji pracy. Wobec powyższego po stronie pracowników korzystających z przewozu - transportu wewnętrznego pracowników nie powstaje przychód w podatku dochodowym od osób fizycznych. Przewóz pracownika na terenie zakładu pracy nie stanowi świadczenia na rzecz tego pracownika.”

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku, natomiast w zakresie stanu faktycznego zostanie wydana odrębna interpretacja.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta. Stosownie zaś do pkt 9 tegoż artykułu źródłem przychodów są również inne źródła.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przychodami z szeroko rozumianego stosunku pracy, są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń pieniężnych w naturze, bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Z powyższego wynika, iż przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenia majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne.

Jeżeli przedmiotem nieodpłatnego świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatnego nie jest rzecz lub usługa, wchodząca w zakres działalności pracodawcy, wartość pieniężną tego rodzaju świadczenia ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b cyt. ustawy. Stąd też, w sytuacji usług zakupionych przez pracodawcę, wartość pieniężną tych świadczeń ustala się według cen zakupu.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) Spółka ponosi na rzecz przewoźnika odpłatność z tytułu korzystania przez Pracowników z transportu wewnątrzzakładowego. Siedziba Spółki mieści się na terenie zamkniętym zakładu produkcyjnego należącego do innego podmiotu gospodarczego.

Korzystanie przez pracowników z transportu wewnętrznego i w sposób opisany we wniosku nie będzie skutkowało powstaniem po ich stronie przychodu ze stosunku pracy. W świetle art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku pracy, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika skutkują powstaniem przychodu po jego stronie. W rozpatrywanej sprawie przewóz zatrudnionych osób nie spowoduje jednak powstania tego rodzaju przysporzenia. Należy bowiem odróżnić przewóz pracowników z miejsca ich zamieszkania do miejsca pracy od przejazdów odbywających się na terenie objętym realizacją zadań wynikających ze stosunku pracy. Specyfika pracy powoduje, że przejazdy pracowników mają na celu zapewnienie właściwej jej organizacji. Brak jest również interesu osobistego pracowników w korzystaniu z funkcjonujących środków transportu (pracownicy nie mają także możliwości korzystania na terenie zakładu z własnego lub też innego zorganizowanego transportu).

Tak więc bezpłatne przejazdy zatrudnionych pracowników Spółki po obszarze objętym wykonywaniem przez nich pracy – na terenie zamkniętym zakładu produkcyjnego należącego do innego podmiotu gospodarczego – będą nieodłącznym jej elementem i nie będą stanowić realizacji ich celów osobistych. Takie działanie jest natomiast podyktowane względami racjonalnymi i potrzebą zapewnienia odpowiedniej organizacji pracy. Wobec powyższego po stronie pracowników korzystających z przewozu – transportu zbiorowego pracowników na terenie zakładu nie będzie powstawał przychód w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przewóz pracownika na terenie zakładu pracy nie będzie stanowić świadczenia na rzecz tego pracownika. Przewóz wiąże się z lokalizacją zakładu pracy i potrzebą pracodawcy.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż w przypadku ponoszenia przez Spółkę kosztów transportu zbiorowego pracowników zatrudnionych przez Spółkę na terenie Zakładu (o ile zmianie nie ulegnie stan faktyczny i prawny), Spółka nie powinna zaliczać wartość przyznanego w ten sposób świadczenia dla swoich pracowników do ich przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji Spółka jako płatnik nie powinna uwzględniać wartość świadczeń osiąganych przez pracowników z tego tytułu do podstawy opodatkowania dochodów pracowników.

Końcowo - odnosząc się do przywołanej przez Wnioskodawcę interpretacji organu podatkowego wskazać należy, iż że orzeczenie to zapadło w indywidualnej sprawie i nie jest wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.