Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-359/12-2/TW
z 10 lipca 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 2 kwietnia 2012 r. (data wpływu 10 kwietnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zmiany stawki amortyzacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 kwietnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zmiany stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Podatnik w ramach swojej działalności gospodarczej użytkuje nabyty budynek niemieszkalny. W związku z tym, że budynek przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych był używany przez ponad 50 lat, Podatnik stosuje indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% (okres amortyzacji 10 lat). Podatnik poniósł wysokie nakłady na modernizację niniejszego budynku, mając na celu jego użytkowanie jako obiektu biurowego przeznaczonego pod wynajem. Zwrot nakładów z tej inwestycji następuje jednak wolniej niż Podatnik zakładał. Mając na względzie okres możliwego odliczenia poniesionej straty, Podatnik zamierza dokonać obniżenia zastosowanej stawki amortyzacyjnej zgodnie z art. 22i ust. 5 UPDOF.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy w świetle obowiązujących przepisów Podatnik ma prawo do obniżenia zastosowanej stawki amortyzacyjnej?
2. Czy w przypadku możliwości obniżenia stawki amortyzacyjnej Podatnik będzie miał możliwość jej późniejszego podwyższenia do pierwotnego poziomu, zastosowanego w okresie wcześniejszym?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie ust. 5 art. 22i UPDOF prawnie dopuszczalne jest obniżenie również indywidualnie ustalonych stawek amortyzacyjnych.

Przemawia za tym cel wprowadzenia zmian do ust. 5 tegoż artykułu. W uzasadnieniu projektu ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw czytamy, iż zmiany zostały dokonane zgodnie z założeniami pakietu „Przede wszystkim przedsiębiorczość” oraz, że „podatnicy będą mogli w okresie ponoszenia strat podatkowych zaplanować maksymalnie obniżone stawki amortyzacyjne i powrócić do stawek, tj. wyższych kosztów podatkowych, w okresie osiągania dochodów, a tym samym odpowiednio wpływać na wysokość straty podatkowej i dochodów do opodatkowania” bez wskazywania, iż tyczy się to jedynie tzw. amortyzacji liniowej.

Ponadto niezasadnym wydaje się argument mówiący o tym, iż zmiana indywidualnej stawki amortyzacyjnej oznaczałaby zmianę zasad amortyzacji na amortyzację liniową, gdyż jedynie w przypadku amortyzacji liniowej ustawodawca przewidział możliwość obniżania stosowanych stawek amortyzacyjnych. Ustawodawca ujął odmienne sposoby dokonywania odpisów amortyzacyjnych (amortyzacja liniowa, degresywna, stawki indywidualne) w odrębnych jednostkach redakcyjnych, ale z zapisu ust. 5 art. 22i w żaden sposób nie wynika, aby uprawnienia nim nadane były ograniczone jedynie do amortyzacji liniowej. W szczególności amortyzacja degresywna wypełnia przesłanki z tegoż ustępu pozwalające na dowolne obniżanie stosowanych stawek amortyzacyjnych. Jeżeli zatem możliwość obniżania stosowanych stawek nie jest ograniczona jedynie do amortyzacji liniowej, to należy rozważyć czy amortyzacja z zastosowaniem indywidualnie ustalonych stawek jest wystarczająco odmiennym sposobem, aby wykluczyć w jej przypadku możliwość obniżania stosowanych stawek. Przepisy art. 22j są przepisami szczególnymi w stosunku do ogólnych zasad amortyzacji dostosowującymi stawki odpisów do używanych (bądź ulepszonych) środków trwałych, w przypadku których stawki zawarte w wykazie nie byłyby adekwatne do okresu ekonomicznej użyteczności takich środków. Jest to zgodne z regułą, iż odpisy amortyzacyjne odzwierciedlają utratę wartości środków trwałych w wyniku ich zużywania się. Nie jest zatem art. 22j wyjątkiem od reguły. W związku z tym stosowanie przez Podatnika stawek określonych w tym artykule nie powinno narażać Go na brak możliwości odliczenia w maksymalnej wysokości straty, która w przypadku inwestycji związanych z nieruchomościami może obejmować również lata przyszłe.

Zasadność stosowania instrumentu, polityki podatkowej zawartego w ust. 5 art. 22i jest jednakowa w przypadku nowych, jak i używanych środków trwałych. Tym samym Podatnik stoi na stanowisku, iż dopuszczalne w Jego przypadku będzie obniżenie stosowanej do używanego środka trwałego stawki amortyzacyjnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 powołanej ustawy.

Zasady amortyzacji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w przepisach art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty,

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór: suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przepisy art. 22h ust. 2 ww. ustawy określają, że podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Z przepisu tego wynika, iż:

• wyboru metody amortyzacji środka trwałego dokonuje się przed rozpoczęciem amortyzacji;
• raz wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka, co oznacza zakaz zmiany metody amortyzacji w trakcie trwania tego procesu;
• przez metody amortyzacji, o których mowa w ustawie, rozumie się metody opisane w art. 22i-22k.
  
  

Są to trzy metody amortyzacji:

1. metoda dokonywania odpisów amortyzacyjnych przez zastosowanie stawek z powołanego Wykazu (z możliwością ich podwyższenia i obniżenia), przewidziana w art. 22i ustawy;
2. metoda dokonywania tych odpisów z zastosowaniem stawek ustalonych indywidualnie przez podatnika, przewidziana w art. 22j ustawy;
3. metoda degresywno-linowa, przewidziana w art. 22k ustawy.
   
   

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

– dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Wskazać należy jednak, iż możliwość indywidualnego ustalenia stawki amortyzacyjnej dla składnika majątku, o którym mowa w przedmiotowym wniosku, uzależniona jest od odpowiedniego jego sklasyfikowania w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści przepisu art. 22i ust. 1 powołanej powyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

W myśl art. 22i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Zatem zmiana stawki amortyzacyjnej możliwa jest tylko przy stosowaniu metody określonej w art. 22i ust. 1, tj. przy stosowaniu stawek wynikających z Wykazu stawek amortyzacyjnych.

Z informacji przedstawionych przez Wnioskodawcę wynika, iż do amortyzacji nieruchomości zastosuje metodę wynikającą z art. 22j ust. 1 pkt 4, tj. metodę indywidualnych stawek nie wynikających z Wykazu stawek amortyzacyjnych.

Metoda ta nie przewiduje możliwości podwyższenia lub obniżenia stawek amortyzacyjnych w trakcie trwania okresu amortyzacji. Zmiana stawki spowoduje w tym przypadku jednocześnie zmianę metody amortyzacji.

Reasumując, jeżeli przy wprowadzeniu środka trwałego do ewidencji środków trwałych Wnioskodawca ustali indywidualną stawkę amortyzacyjną, to przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie dają możliwości obniżenia w następnych latach tak ustalonej stawki.

Tut. Organ wyjaśnia, iż z uwagi na rozstrzygnięcie dotyczące pytania oznaczonego nr 1 odstąpiono od odpowiedzi na pytanie oznaczone nr 2 bowiem stało się ono bezprzedmiotowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.