INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (j. t. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 11 marca 2008 roku (data wpływu 14 marca 2008 roku) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłaty za utratę sprzętu na rzecz leasingodawcy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 marca 2008 roku został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłaty za utratę sprzętu na rzecz leasingodawcy.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka w dniu 19 kwietnia 2004 roku zawarła umowę leasingu operacyjnego z czasem trwania umowy 48 miesięcy. Przedmiotem umowy był samochód osobowy. Samochód został skradziony we wrześniu 2004 roku. Zgodnie z postanowieniami umowy leasingu – w związku z utratą przedmiotu leasingu nastąpiło wcześniejsze rozwiązanie umowy. Z chwilą wypłaty części odszkodowania Spółka zgodnie z zawartą umową została zobowiązania do zapłaty opłaty z tytułu utraty sprzętu. Kwota opłaty została obliczona jako suma nieuiszczonych dotąd czynszów przewidzianych w umowie. W związku z tym, że suma uzyskana z odszkodowania nie pokryła w całości opłaty z tytułu utraty sprzętu Spółka została zobowiązana do zapłaty różnicy. Wierzytelność z tytułu opłat za utratę sprzętu Spółka pokrywa w miesięcznych ratach – zgodnie z porozumieniem zawartym z leasingodawcą w maju 2006 roku.

W związku z powyższym, zadano następujące pytanie.

Czy wydatki miesięcznej raty ponoszonej tytułem opłaty za utratę sprzętu na rzecz leasingodawcy stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 17b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...

Zdaniem Wnioskodawcy przepisy o podatku dochodowym od osób prawnych w art. 15 ust. 1 stanowią, iż kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem tych wymienionych w artykule 16 ust. 1. Aby dany wydatek uznać za koszty uzyskania przychodów istotny jest zamiar z jakim wydatek został poniesiony. Z przepisów ustawy nie wynika natomiast obowiązek pozytywnego efektu w postaci faktycznego osiągnięcia przychodu. Aby wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów muszą być spełnione dwie przesłanki: celem wydatku jest osiągnięcie przychodu; wydatek nie może być mocą ustawy zaliczony do katalogu wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. W odniesieniu do konkretnego przypadku Spółka wskazuje, iż zgodnie z art. 17b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych opłaty ustalone w umowie leasingowej ponoszone przez leasingobiorcę stanowią koszt uzyskania przychodu, o ile umowa spełnia warunki wynikające z tych przepisów. Ponieważ umowa laeasingu spełnia warunki określone w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych a opłata za utratę sprzętu jest przewidziana w umowie leasingu to zdaniem Spółki stanowi ona koszt uzyskania przychodu. Zdaniem Wnioskodawcy nie ma znaczenia, czy opłata ta jest ponoszona w trakcie trwania umowy, czy też po jej zakończeniu w dalszym ciągu jest to bowiem opłata wynikająca z umowy leasingu. Oznacza to, że opłata zapłacona przez korzystającego po rozwiązaniu umowy z powodu kradzieży przedmiotu leasingu podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu, tym samym skoro cała opłata może zostać uznana za koszt uzyskania przychodu to w przypadku rozłożenia jej płatności na raty, poszczególne raty stanowią wydatek zaliczany do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (j. t. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Gramatyczna wykładnia tego przepisu prowadzi do wniosku, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami.

Decydujące znaczenie, w kontekście przedstawionego stanu faktycznego, dla uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu, ma cel dla którego dany wydatek został poniesiony, przy czym z przepisu tego nie wynika obowiązek pozytywnego efektu w postaci faktycznego osiągnięcia przychodu.

Zasady opodatkowania stron umowy leasingu podatkiem dochodowym od osób prawnych reguluje rozdział 4a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z art. 17a pkt 1 ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu – rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej "finansującym", oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej "korzystającym", podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty.

Na podstawie art. 17b ust. 1 (leasing operacyjny) ww. ustawy opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2, jeżeli umowa ta spełnia następujące warunki:

• została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 10 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości, oraz
• suma ustalonych w niej opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Jeżeli jednak finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

• art. 6,
• przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
• art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz. U. z 1997 r. Nr 26, poz. 143, z 1998 r. Nr 160, poz. 1063 oraz z 1999 r. Nr 49, poz. 484 i Nr 101, poz. 1178) – do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 17f-17h. (art. 17b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

W odniesieniu do wyżej przytoczonych przepisów stwierdzić należy, iż ustawodawca posługując się sformułowaniem „opłaty ustalone w umowie leasingu”, wskazał, że do kosztów uzyskania przychodów zaliczone mogą być nie tylko raty leasingowe, ale także inne opłaty wynikające z tej umowy.

Zgodnie z treścią art. 709⁵ § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) jeżeli po wydaniu korzystającemu rzecz została utracona z powodu okoliczności, za które finansujący nie ponosi odpowiedzialności, umowa leasingu wygasa. Jeżeli umowa leasingu wygasła z przyczyn określonych w § 1, finansujący może żądać od korzystającego natychmiastowego zapłacenia wszystkich przewidzianych w umowie a niezapłaconych rat, pomniejszonych o korzyści, jakie finansujący uzyskał wskutek ich zapłaty przed umówionym terminem i wygaśnięcia umowy leasingu oraz z tytułu ubezpieczenia rzeczy, a także naprawienia szkody (art. 709⁵ § 3).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w skutek kradzieży przedmiotu leasingu, Spółka zobowiązana była na mocy zawartej z leasingodawcą umowy do zapłaty kwoty rozliczeniowej. Nie jest to już co prawda opłata za korzystanie z przedmiotu leasingu, lecz Wnioskodawca podpisując umowę zobowiązał się do jej poniesienia w określonej sytuacji by móc korzystać z przedmiotu umowy leasingu. Zobowiązanie to było więc niezbędne w celu zawarcia wskazanej umowy.

Reasumując nie ma więc decydującego znaczenia, czy opłaty ustalone w umowie leasingu operacyjnego ponoszone są w trakcie trwania tej umowy, czy też po jej zakończeniu. W kontekście ww. przepisów w dalszym ciągu są to jednak opłaty leasingowe wynikające z tej umowy, które „korzystający” decyduje się ponieść zawierając umowę leasingu operacyjnego. Pozostałą do zapłaty kwotę rozliczeniową płaconą w ratach należy więc uznać za koszt związany z umową leasingową i tym samym zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, o ile przedmiotowa umowa leasingu operacyjnego spełnia warunki określone w art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia przedmiotowego stanu faktycznego.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej – powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 ustawy – Ordynacja podatkowa).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu; ul. Św. Jakuba 20; 87-100 Toruń.