D E C Y Z J A

Dyrektor Izby Skarbowej w Opolu, działając na podstawie art. 14b § 5 i art. 233 § 1 pkt 1 w związku z 239 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. — Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn.zm.) w związku z art. 4 pkt 2 i art. 7 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw /Dz. U. Nr 217 poz. 1590/, po rozpatrzeniu zażalenia Jednostki z dnia 29.09.2007 r. na postanowienie interpretacyjne Naczelnika Urzędu Skarbowego w Strzelcach Opolskich nr PD-P/423-9/07 z dnia 17.09.2007 r. w sprawie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) wartości, przekazanych przez Jednostkę różnym osobom, prezentów - utrzymuje zaskarżone postanowienie w mocy.

U Z A S A D N I E N I E

Pismem z dnia 20 czerwca 2007 roku Spółka zwróciła się z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych, wskazując następujący stan faktyczny. W bieżącym roku Spółka dokonała zakupu 5.000 szt. długopisów (cena jednostkowa netto 1,36 zł/szt.), 14.000 szt. kalkulatorów (3,40 zł/szt.), 2.400 szt. etui na długopisy (2,94 zł/szt.), 18.100 szt. masażerów (1,79 zł/szt.), 2.000 szt. zegarków (24,78 zł/szt.), 2.000 szt. serwisów obiadowych (22,95 zł/kpl.). Na przedmiotach o większej powierzchni (serwisy obiadowe, kalkulatory, zegarki) umieszczone są naklejki z logo firmy i adresem strony internetowej, dołączane są także wkładki reklamowe. Przedmioty te wydawane są na spotkaniach organizowanych z potencjalnymi klientami oraz jako gadżety reklamowe klientom, którzy dokonali zakupów.

W związku z powyższym Spółka zwróciła się o zajęcie stanowiska w sprawie czy wydawane aktualnym i potencjalnym klientom prezenty niewielkiej wartości stanowią koszt uzyskania przychodów na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zdaniem Spółki wydatki związane z nabyciem ww. przedmiotów w całości mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów. Wydawanie tych przedmiotów, które nie posiadają znacznej wartości, mimo, iż posiadają wartość użytkową, wraz z reklamówkami, powoduje przychylne nastawienie obecnych i potencjalnych klientów do firmy. Spółka twierdzi, iż nie są to przedmioty o takiej wartości, by ich wydanie można było uznać za reprezentację, pod tym pojęciem bowiem przyjmuje się wystawność, okazałość, wydawane zaś przedmioty - każdy w swoim rodzaju – zaliczane są do tzw. najniższej półki w danej kategorii towarów. Towary o najniższej wartości jednostkowej np. długopisy, kalkulatory należą ponadto do kategorii przedmiotów, których wydawanie aktualnym i przyszłym kontrahentom stało się powszechnym zwyczajem handlowym, i w przekonaniu Spółki wydanie takiego przedmiotu klientowi na spotkaniu z przedstawicielem firmy, nawet gdy nie zawiera on szerszej informacji o firmie, jest kosztem jako wydatek reklamowy, gdyż reklama w tym przypadku nie polega na przekazaniu informacji na tym produkcie, lecz jedynie pomaga w uzyskaniu pozytywnego nastawienia klienta. Spółka uważa, że ww. wydatki winne być uznane za poniesione w celu osiągnięcia przychodów (art. 15 ust. 1 ustawy), gdyż nie są wymienione w tzw. katalogu negatywnym wydatków niestanowiących kosztu podatkowego, zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy, w szczególności w pkt. 28 ww. dotyczącym kosztów reprezentacji.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Strzelcach Opolskich postanowieniem nr PD-P/423-9/07 z dnia 17.09.2007 r. uznał, że stanowisko Spółki w przedmiotowej sprawie jest nieprawidłowe. Zdaniem organu pierwszej instancji wydatki poniesione na nabycie przekazanych klientom m. in. serwisów obiadowych, kalkulatorów, zegarków z logo firmy oraz informacji na temat strony internetowej wraz z dołączonymi wkładkami reklamowymi, stanowią koszt uzyskania przychodów o ile spełniają znamiona reklamy, tj. zawierają informacje na temat produktów. Warunkiem zatem jest, żeby zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. W odniesieniu do pozostałych przedmiotów, tj. długopisów, etui na długopisy, masażerów organ pierwszej instancji stwierdził, iż nie spełniają one warunku reklamy, gdyż nie zawierają informacji na temat sprzedawanych produktów, ich zalet lub innych cech mających zachęcić potencjalnych nabywców do zakupu. Zatem wydatki poniesione na ich nabycie stanowić będą koszt związany z reprezentacją, a więc zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Spółka pismem z dnia 29.09.2007 r. wniosła zażalenie na w/w postanowienie. Zarzuciła, iż stanowisko organu pierwszej instancji jest niezgodne z wykładnią gramatyczną, celowościową i systemową przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w związku z tym organ podjął mylną interpretację pojęcia kosztów reprezentacji.

Spółka nie zgadza się ze stanowiskiem organu pierwszej instancji, że wręczane klientom czy potencjalnym klientom, przedmioty o małej wartości, bez informacji o firmie, przyjmują charakter reprezentacyjny. Jednostka stwierdza, uważając wyjaśnienie urzędu za niepełne, iż poza wymienioną przez organ definicją reprezentacji należy wyjaśnić w oparciu o słownik PWN dodatkowe pojęcia, takie jak „okazały” – odznaczający się przepychem, wystawny, świetny, bogaty, oraz „wystawny” – świadczący o zamożności, okazale urządzony, zorganizowany, bogaty, wspaniały, suty. W oparciu o ww. definicje Spółka uważa, ze żaden z wymienionych przez nią przedmiotów - nie opatrzonych logiem firmy - nie spełnia tych kryteriów. Zarzuca, iż organ podatkowy nie uwzględnił specyfiki działalności Spółki, gdyż każda działalność charakteryzuje się odmiennymi preferencjami w zakresie reprezentacji. Jednostka uważa, że w sytuacji, gdy wręczanie ww. przedmiotów ma przełożenie na ilość klientów, to tym samym wydatki poniesione na ich zakup spełniają warunki art. 15 ust. 1 updop. Natomiast, z uwagi na ich małą wartość nie mogą być zakwalifikowane do wydatków kwalifikujących się objęciem przepisem art. 16 ust. 1 pkt 28 updop. Potwierdzając swoje stanowisko Spółka powołuje się na artykuł zamieszczony w Gazecie Podatkowej w dniu 24.05.2007 r. Pani B. Siwkowskiej w którym stwierdzono, iż upominki eleganckie i ekskluzywne (portfel, pióro, alkohol, kosmetyki) wręczane kontrahentom należy zakwalifikować do reprezentacji.

Jednostka stwierdza ponadto, iż jeżeli w art. 16 ust. 1 pkt 28 updop zostały wymienione przykładowo, jako koszty reprezentacji, zbliżone do siebie rodzajowo wydatki na usługi gastronomiczne zatem nie można przyjąć, że kosztem reprezentacji jest wydatek na kupno długopisów. W sytuacji gdyby ustawodawca chciałby wykluczyć takie koszty, wskazałby ww. przepisie zakup drobnych prezentów. Zgodnie z linią orzecznictwa nie można skutkami niedbałej legislacji obciążać strony poprzez domniemanie zamierzeń ustawodawcy. Spółka uzupełniając wyjaśnienia zawarte we wniosku informuje, że długopisy i masażery umieszczane są w etui z logiem firmy oraz każda osoba otrzymuje ulotkę reklamową Spółki.

Istotą sprawy - według Spółki - jest zatem czy wydatki poniesione na nabycie tzw. „gadżetów”, jeżeli nie posiadają one oznaczeń identyfikujących Spółkę umożliwiających zapoznanie się z jej ofertą, można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Dyrektor Izby Skarbowej w Opolu w wyniku rozpatrzeniu zażalenia Jednostki z dnia 29.09.2007 r., po wnikliwym przeanalizowaniu przedmiotowej sprawy, biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku i skorygowany w zażaleniu stan faktyczny, stwierdza, że brak jest podstaw do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów wydatków związanych z nabyciem tzw. „gadżetów”, jeżeli nie zawierają one oznaczeń identyfikujących Spółkę.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 ze zm.). Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2007 r., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Z powyższego wynika, że wszystkie poniesione koszty, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami lub służą zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów. Wyłączone z kosztów uzyskania przychodów są natomiast, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy, koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Z powołanych przepisów podatkowych wynika, iż wydatki na reklamę mogą być kosztem podatkowym, ale jednocześnie przepisy te nie określają rodzaju wydatków, które można zaliczyć do kosztów reklamy. Nie świadczy to jednak o tym, iż każdy koszt, który określimy jako reklamowy, może być kwalifikowany jako koszt uzyskania przychodów.

W niniejszej sprawie rozstrzygnięcia wymaga kwestia, jak należy potraktować, poniesione przez Spółkę, wydatki związane z zakupem drobnych gadżetów bez nadruku logo Spółki.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji reprezentacji ani reklamy. Ustawodawca nie doprecyzowanie tych pojęć. Taki stan rzeczy uwarunkowany jest wielością różnorodnych form, w których działania w ramach reprezentacji, czy też reklamy, mogą być podejmowane, i trudnością w ewentualnym określeniu bądź wyliczeniu możliwych wydatków z tego tytułu. Analizując te pojęcia, należy odwołać się do wykładni językowej. „Słownik języka polskiego” pod redakcją profesora Stanisława Dubisza definiuje reprezentację jako okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną. Przenosząc tę definicję na grunt ustawy podatkowej, zgodnie z przyjętym od lat poglądem doktryny prawa podatkowego, należy uznać, że reprezentacja to występowanie w imieniu podatnika (firmy) wiążące się z okazałością, wytwornością, w celu wywołania jak najlepszego wrażenia przy reprezentowaniu firmy. Reprezentacja to przede wszystkim działania polegające na kontaktach oficjalnych i handlowych z innymi podmiotami gospodarczymi, związane w szczególności z utrzymaniem delegacji lub kontrahentów, uczestnictwem w przyjęciach związanych z pobytem tych podmiotów. W określeniu reprezentacja mieści się więc takie działanie podatnika, które ma na celu stworzenie (utrwalenie) właściwego wizerunku firmy. Właściwy wizerunek to taki, który może sprawić, że kształtowany dzięki reprezentacji „obraz przedsiębiorcy” przełoży się na nabywanie jego towarów, produktów lub usług. Świadome kształtowanie więc właściwego wizerunku przez podatników ma na celu stworzenie takiego wyobrażenia o przedsiębiorcy, które spowoduje pozytywne postrzeganie tegoż przedsiębiorcy przez osoby zewnętrzne, które z kolei będzie zachętą do podjęcia rozmów, współpracy, zakupów jego towarów czy produktów. Reprezentowanie, wywołujące korzystne postrzeganie przedsiębiorcy przez podmioty zewnętrzne, może polegać na odpowiednim ubiorze pracowników, wystroju firmy, sposobie podejmowania interesantów i kontrahentów, czy też innych okolicznościach. Odnosi się to również do wszelkiego rodzaju prezentów o wyższej wartości jednostkowej, wręczanych wyselekcjonowanym kontrahentom czy też potencjalnym kontrahentom, przez reprezentantów danego przedsiębiorcy.

Z kolei reklama to działania podmiotu gospodarczego kształtujące popyt na dane towary, usługi lub markę, poprzez poszerzenie wiedzy o nich, mające na celu zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do zakupu towarów lub usług tego podmiotu gospodarczego. Może to być realizowane za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Za logo uznać bowiem należy znak handlowy o charakterze graficznym, używany przez daną firmę do identyfikowania marki swojego produktu lub oferowanych usług oraz odróżniania ich od innych. Logo może obejmować zarówno nazwę przedsiębiorcy, jej skrót, jak też nazwę konkretnego produktu lub usługi. Każda z tych form, jeżeli jest stosowana w określonych okolicznościach, spełnia funkcje reklamowe. Klient otrzymując prezent z logo przedsiębiorcy identyfikuje go z daną firmą i oferowanymi przez nią towarami lub usługami, Identyfikacja w formie umieszczonego na gadżecie logo zwiększa zatem rozpoznawalność Spółki oraz pośrednio zachęcając do ich nabycia.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka w związku z prowadzoną działalnością przekazuje różnym osobom, tj. potencjalnym klientom i kontrahentom Spółki gadżety opatrzone jej logo (np. etui na długopisy, kalkulatory, przyrządy do masażu, zegarki, serwisy obiadowe), jak też gadżety o małej wartości bez logo (np. długopisy).

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż jeżeli działania Spółki polegają na przekazywaniu drobnych gadżetów oznakowanych logo Spółki bliżej nieokreślonej grupie kontrahentów lub potencjalnych klientów to spełniają funkcję reklamową, gdyż zmierzają do zwiększenia rozpoznawalności firmy na rynku, co w efekcie wpływa na zwiększenie przychodów. A zatem, wydatki poniesione przez Spółkę na nabycie drobnych gadżetów o niewielkiej wartości opatrzonych w logo Spółki, jako pozostające w ścisłym związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednakże w przypadku gadżetów, tu: długopisów, umieszczonych wprawdzie w etui z logo firmy, ale nie posiadających oznakowania w postaci logo Spółki, tut. organ uznał, iż pomimo ich małej wartości jednostkowej nie można wydatków na ich nabycie zakwalifikować, do poniesionych na reklamę. Przedmiotowe długopisy nie są produktem Spółki, które mogłyby łączyć je ze Spółka lub jej ofertą handlową, a charakter wydatków na reklamę winien być na tyle związany z prowadzoną działalnością, by możliwa była ocena oparta na zasadzie logiki i zasad doświadczenia życiowego, że mogą mieć one wpływ na uzyskanie przychodu. Wątpliwym jest argument Spółki, biorąc pod uwagę, że zajmuje się ona sprzedażą zestawów pościelowych, iż wręczane długopisy bez logo mają bezpośrednie przełożenie na wzrost przychodów Spółki. Taka forma prezentów dla klientów i potencjalnych klientów Spółki nie pozwala na Jej identyfikację, jak również oferowanych w sprzedaży produktów. Prowadzenie przez firmę reklamy ma bowiem na celu przekazywanie informacji o towarach i nakłanianie potencjalnych klientów do ich nabycia. Polega ona głównie na prezentowaniu danego towaru, danej usługi, ewentualnie marki (oznakowania produktu lub producenta), cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych lub zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych, aby skłonić jak największą liczbę potencjalnych nabywców do zakupu. Należy zatem uznać, iż brak jest możliwości z takiego działania Spółki, jak rozdawanie na spotkaniach z klientami lub potencjalnymi klientami, długopisów, wyprowadzenia powiązań przyczynowo – skutkowych z Jej przychodami lub służących zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że nieprawidłowe jest stanowisko Spółki, że wydatki poniesione na zakup prezentów lub gadżetów reklamowych o niskiej wartości jednostkowej bez logo firmy, będą stanowiły koszty uzyskania przychodów w oparciu o przepis art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Do kosztów uzyskania przychodów Spółka może zaliczyć rozdawane masowo prezenty o niskiej wartości jednostkowej z umieszczonym logo Spółki.

Wobec powyższego postanawia się jak w sentencji.

Decyzja jest ostateczna w administracyjnym toku instancji.Niniejsza decyzja interpretacyjna dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę i stanu prawnego obowiązującego w czasie zaistnienia opisanej sytuacji. Zawarta w niej interpretacja nie jest wiążąca dla Jednostki, jednakże jest ona wiążąca dla organów podatkowych i organów kontroli skarbowej.

Na podstawie art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 — Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 z późn.zm.), Spółce służy prawo zaskarżenia niniejszej decyzji do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu. Zgodnie z art. 54 § 1 w/w ustawy skargę (wraz z jej odpisem) wnosi się za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu w terminie 30 dni od dnia doręczenia decyzji.