INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 25 stycznia 2008 r. (data wpływu 31 stycznia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie odliczenia podatku naliczonego z tytułu leasingu samochodu służącego wyłącznie do przewozu zwłok - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 stycznia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie odliczenia podatku naliczonego z tytułu leasingu samochodu służącego wyłącznie do przewozu zwłok.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie usług pogrzebowych wraz ze świadczeniem usług przewozu zwłok (trumny). Usługi przewozu świadczone są samochodem typu karawan nabytym w ramach umowy leasingu operacyjnego. Masa całkowita pojazdu nie przekracza 3,5 tony. Samochód konstrukcyjnie jest przystosowany wyłącznie do ww. usług, część pojazdu służąca do przewozu zwłok oddzielona jest od dwóch rzędów siedzeń trwałą przegrodą. Z wyciągu ze świadectwa homologacji wynika, iż jest to samochód specjalny – pogrzebowy. Taka adnotacja została również zamieszczona w dowodzie rejestracyjnym pojazdu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w świetle art. 86 ust. 3 – 7a ustawy o podatku od towarów i usług z tytułu nabycia ww. samochodu w ramach umowy leasingu przysługuje pełne odliczenie podatku naliczonego...

Zdaniem Wnioskodawcy samochód spełnia wymogi określone w art. 86 ustawy i w związku z tym może dokonać pełnego odliczenia podatku naliczonego wynikającego z rat leasingowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W myśl art. 86 ust. 3 ustawy, w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

W przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w ust. 3, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego – zgodnie z art. 86 ust. 7 ustawy o podatku od towarów i usług - stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000 zł.

Stosownie do art. 86 ust. 4 ustawy przepis art. 86 ust. 3 nie dotyczy, a zatem nie obejmuje następujących kategorii pojazdów:

1. pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwała przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
2. pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków
;
3. pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;
4. pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
5. pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy.

Spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych, określonych w ww. ust. 4 pkt 1-4, stwierdza się, zgodnie z przepisem art. 86 ust. 5 ustawy, na podstawie dokonanego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Natomiast spełnienia warunku określonego w art. 86 ust. 4 pkt 5 należy szukać w przepisach ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2003 r. Nr 58 poz. 515 roku ze zm.). Na podstawie art. 2 ust. 36 tej ustawy przez pojazd specjalny należy rozumieć pojazd samochodowy lub przyczepę przeznaczone do wykonywania specjalnej funkcji, która powoduje konieczność zastosowania nadwozia lub posiadania specjalnego wyposażenia, w pojeździe tym mogą być przewożone osoby i rzeczy związane z wykonywaniem tej funkcji.

W załączniku Nr 9 do ustawy o podatku od towarów i usług zostały wymienione przeznaczenia pojazdów specjalnych, są to : 1) agregat elektryczny/spawalniczy, 2) bankowóz, 3) do prac wiertniczych, 4) koparka, koparkospycharka, 5) ładowarka, 6) oczyszczanie dróg, 7) podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych, 8) pomoc drogowa, 9) zimowego utrzymania dróg, 10) żuraw samochodowy.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że nabyła Pani w drodze leasingu samochód konstrukcyjnie przystosowany do przewozu zwłok o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony. Pojazd ten jest samochodem specjalnym w myśl przepisów prawa o ruchu drogowym, co potwierdzają wpisy w świadectwie homologacji oraz dowodzie rejestracyjnym, ale o przeznaczeniu niewymienionym w załączniku numer 9 do ustawy o podatku od towarów i usług (stosownie do art. 86 ust. 4 pkt 5), niespełniającym także kryteriów wymienionych w art. 86 ust. 4 pkt 1 - 4 tej ustawy.

Zatem w przypadku braku zaświadczenia o przeprowadzonym badaniu technicznym, o którym mowa w art. 86 ust. 5 ustawy wydanego przez okręgową stację kontroli pojazdów, nie przysługuje Pani pełne odliczenie podatku naliczonego od rat leasingowych dotyczących przedmiotowego pojazdu.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wystąpienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej – powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.