INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 21.04.2008r. (data wpływu 28.04.2008r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania posiadanych dokumentów za wystarczające dowody świadczące o dokonaniu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28.04.2008r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania posiadanych dokumentów za wystarczające dowody świadczące o dokonaniu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Firma prowadzi działalność produkcyjno – handlową, w tym sprzedaż eksportową oraz sprzedaż do krajów Wspólnoty Europejskiej, rozliczaną na zasadach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Spółka w ramach usług transportowych, związanych z transakcjami realizowanymi na terenie krajów UE, współpracuje z firmami spedytorskimi świadczącymi usługi kurierskie. Firmy te ze względu na drobnotowarowe dostawy nie wystawiają odrębnych dokumentów CMR do każdej przesyłki lecz zbiorczo do całej partii towarów podjętych od kilku zleceniodawców. W związku z tak realizowaną procedurą wysyłki przez firmy kurierskie, firma X. nie otrzymuje potwierdzonego listu przewozowego (CMR), lecz pisemne zaświadczenie od przewoźnika, że wskazany towar nadany pod określonym numerem przesyłki, został doręczony do odbiorcy na obszarze Unii Europejskiej wraz z datą jego doręczenia.

Dodatkowo w komplecie dokumentacji potwierdzającej spełnienie warunków, o których mowa w art. 42 ust. 3 Spółka posiada kopię faktury oraz specyfikację poszczególnych sztuk załadunku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym stanie faktycznym dokumenty w dostateczny sposób potwierdzają dostarczenie towarów do klienta w kraju UE w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów i spełniają tym samym wymogi opisane w art. 42 ust. 3 pkt 1-3 ustawy o podatku od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Wymienione dokumenty, którymi dysponuje Spółka przed złożeniem deklaracji VAT-7 za dany okres rozliczeniowy spełniają wymogi art. 42 ust. 3 pkt 1-3 ustawy o VAT.

Przepis art. 42 ust. 3 pkt 1 nie wymienia dosłownie, co należy rozumieć pod pojęciem „dokument przewozowy otrzymany od przewoźnika”. Zdaniem Spółki oświadczenie od przewoźnika, stwierdzające że nadana przez Spółkę przesyłka została doręczona wskazanemu odbiorcy na terenie innego kraju w obszarze Unii Europejskiej jest takim dokumentem, który wyczerpuje przesłanki wymienione w art. 42 ust. 3 pkt 1.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004r. Nr 54 poz. 535 z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki 0% pod warunkiem, że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów;
2. podatnik przed złożeniem deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, o którym mowa w art. 99, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.
   
   

Biorąc pod uwagę powyższy przepis, stwierdzić należy, że możliwość zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów istnieje, gdy spełnione zostaną łącznie warunki dotyczące statusu dostawcy oraz nabywcy, a także otrzymania przez dostawcę stosownej dokumentacji podatkowej.

Z uwagi na to, iż towar nie będzie osobiście dostarczany przez Spółkę, lecz przez kuriera, muszą również zostać spełnione warunki, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy. Zgodnie z tym przepisem dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku, gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. kopia faktury,
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku

- z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Powyższa regulacja wskazuje, że podatnik może zastosować stawkę podatku od towarów i usług w wysokości 0% w ramach dokonanej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w sytuacji, gdy posiada dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy. Artykuł ten zawiera katalog podstawowych dokumentów, które łącznie stanowią potwierdzenie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Należy również zwrócić uwagę na regulację zawartą w art. 42 ust. 11 ustawy. Zgodnie bowiem z tym przepisem, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny – dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
   
   

Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów mają dokumenty, wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy. Natomiast, dokumenty wymienione w art. 42 ust. 11 ustawy pełnią funkcję uzupełniającą, w przypadku, gdy dokumentacja podstawowa nie potwierdza jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy.

Należy zauważyć, iż ustawa o podatku od towarów nie precyzuje, jaki konkretnie dokument przewozowy jest wymagany i co owo pojęcie oznacza. Do międzynarodowego transportu drogowego stosuje się przepisy Konwencji o Umowie Międzynarodowego Przewozu Drogowego Towarów (CMR) sporządzonej w Genewie w dniu 19 maja 1956r., ratyfikowanej także przez Polskę w 1962r. (Dz. U. z 1962r. Nr 49, poz. 238 ze zm.), zwanej dalej konwencją CMR. Zgodnie z art. 4 konwencji CMR dowodem zawarcia umowy przewozu jest list przewozowy, przy czym jego brak lub nieprawidłowość nie wpływa na istnienie ani ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom konwencji CMR. Podstawowe dane, jakie powinien zawierać list przewozowy, określa art. 6 ust. 1 konwencji CMR:

1. miejsce i datę jego wystawienia;
2. nazwisko (nazwę) i adres nadawcy;
3. nazwisko (nazwę) i adres przewoźnika;
4. miejsce i datę przyjęcia towaru do przewozu oraz przewidziane miejsce jego wydania;
5. nazwisko (nazwę) i adres odbiorcy;
6. powszechnie używane określenie rodzaju towaru oraz sposób opakowania, a dla towarów niebezpiecznych ich ogólnie uznane określenie;
7. ilość sztuk, ich cechy i numery;
8. wagę brutto lub inaczej wyrażoną ilość towaru;
9. koszty związane z przewozem (przewoźne, koszty dodatkowe, należności celne i inne koszty powstałe od chwili zawarcia umowy do chwili dostawy);
10. instrukcje niezbędne do załatwienia formalności celnych i innych;
11. oświadczenie, że przewóz bez względu na jakąkolwiek przeciwną klauzulę, podlega przepisom niniejszej Konwencji.
    
    

Mając na uwadze treść przepisu art. 4 konwencji CMR, nieprawidłowości listu przewozowego lub nawet jego brak nie wpływają na ważność umowy przewozu.

Tym samym nieuprawnione jest utożsamianie pojęcia dokumentu przewozowego z art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument uznać należy każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją i fakturą, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju.

W świetle powyższego posiadanie przez Wnioskodawcę dokumenty tj. pisemne zaświadczenie otrzymane z firmy przewozowej potwierdzające dostarczenie towaru pod wskazany w liście przewozowym adres odbiorcy; kopia faktury i specyfikacja poszczególnych sztuk zamówienia, stanowią wystarczające dowody na potwierdzenie dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej a tym samy dają Wnioskodawcy prawo do zastosowania stawki podatku w wysokości 0%.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.