INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 15 maja 2008 r. (data wpływu 27 maja 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 maja 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie transportu krajowego i międzynarodowego. Do świadczenia powyższych usług wykorzystuje ciągniki siodłowe wraz z naczepami. W związku z powyższym Wnioskodawca dokonał zakupu naczepy i ciągnika siodłowego. Wnioskodawca podał, że jest małym podatnikiem w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy można dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego, zakupionej naczepy i ciągnika siodłowego w myśl art. 22k ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do kwoty stanowiącej równowartość 50.000 euro ...

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonany zakup był związany z prowadzoną działalnością gospodarczą. Zgodnie z art. 22k ust. 7 ww. ustawy w zw. z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawca uważa, iż ma prawo do skorzystania z jednorazowej amortyzacji.

Zdaniem Wnioskodawcy, jak stanowi powyższy przepis mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji oraz środków transportu, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nie przekraczającej 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych. Wartość zakupionych przez Wnioskodawcę naczepy i ciągnika siodłowego nie przekracza ww. kwoty i znajduje się w przytoczonym przedziale klasyfikacji.

Wnioskodawca uważa, że w przedstawionym stanie faktycznym wszystkie dokonane wydatki związane z zakupem ww. środków transportu będą wydatkami, w stosunku do których można zastosować jednorazową amortyzację. Jak podaje Wnioskodawca powyższego stanowiska nie zmieni również fakt, że jest to pomoc de minimis. Zakupy dokonane przez Wnioskodawcę z własnych środków pieniężnych (bez żadnej refundacji czy pomocy publicznej) nie podlegają ograniczeniu możliwości uzyskania prawa do skorzystania z uprawnień określonych w art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Obecnie, zdaniem Wnioskodawcy, wg nowych przepisów przy udzielaniu pomocy de minimis należy uwzględnić każdą inną pomoc, którą przedsiębiorca otrzymał w odniesieniu do tych samych kosztów kwalifikowanych. W świetle nowych przepisów pomoc de minimis została rozszerzona na podmioty zajmujące się transportem i nie może przekroczyć 100.000 euro.

Zdaniem Wnioskodawcy, zostały spełnione warunki do skorzystania z metody jednorazowego odpisu amortyzacyjnego, ponieważ jest On małym podatnikiem w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nabyty samochód jest środkiem trwałym zaliczonym do grupy 7 Klasyfikacji środków trwałych i nie jest samochodem osobowym w rozumieniu art. 5a pkt 19 ww. ustawy, a jego wartość nie przekracza kwoty 50.000 euro. Ponadto zakupione przez Zainteresowanego środki trwałe nie są samochodami osobowymi i zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Wnioskodawca uważa, że zgodnie z pismem urzędowym Drugiego Urzędu Skarbowego w Opolu nr PDI/415-13/07/WS z dnia 21 czerwca 2007 r. w sytuacji, gdy wartość naczepy i ciągnika siodłowego nie przekracza kwoty 50.000 euro, a także środki trwałe zostaną wprowadzone do ewidencji środków trwałych. Zatem należy stwierdzić, że spełnia On warunki uprawniające do skorzystania z preferencyjnej metody amortyzacji, wykorzystywanych w prowadzonej działalności gospodarczej naczepy i ciągnika siodłowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

W świetle art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z treścią art. 22k ust. 7 ww. ustawy, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Powyższy przepis wyklucza możliwość dokonywania jednorazowo odpisów amortyzacyjnych, w stosunku do niektórych środków trwałych m.in. samochodów osobowych oraz niektórych grup podatników: nie spełniających kryteriów małego podatnika, a także osób rozpoczynających prowadzenie działalności w warunkach określonych w art. 22k ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże przepisy te nie wykluczają możliwości stosowania tej metody amortyzacji w stosunku do innych pojazdów transportu drogowego, w tym samochodów ciężarowych, przez podatników prowadzących działalność w zakresie usług transportowych.

Przy czym zgodnie z art. 5a pkt 20 ww. ustawy małym podatnikiem jest podatnik, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 800.000 euro. Przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Obecnie zasady pomocy de minimis reguluje rozporządzenie Komisji (WE) Nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 379 z dnia 28 grudnia 2006 r.). Powyższe rozporządzenie stosuje się od 1 stycznia 2007 r. do 31 grudnia 2013 r., co wynika z art. 6, tego aktu prawnego.

Zgodnie z powołanym przepisem, łączna wartość tej pomocy w okresie trzech lat nie może przekroczyć 200.000 euro, a dla podmiotów gospodarczych działających w sektorze transportu drogowego nie może przekroczyć 100.000 euro.

Jednak art. 1 ust. 1 lit. g) ww. rozporządzenia nie ma zastosowania do pomocy na nabycie pojazdów przeznaczonych do transportu drogowego, przyznawanej podmiotom gospodarczym prowadzącym działalność zarobkową w zakresie drogowego transportu towarowego. Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem jest świadczenie usług transportowych.

W świetle powyższego, ulga w postaci jednorazowego odpisu amortyzacyjnego jakkolwiek stanowi pomoc publiczną, to nie stanowi pomocy na nabycie pojazdów przeznaczonych do transportu drogowego. Zatem podatnicy prowadzący działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych mają możliwość korzystania z jednorazowych odpisów amortyzacyjnych od zakupionych dla potrzeb tej działalności samochodów ciężarowych.

Mając na uwadze cytowane powyżej przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny, należy uznać, iż Wnioskodawca może skorzystać z możliwości dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od zakupionych środków trwałych – naczepy i ciągnika siodłowego - na zasadach określonych w art. 22k ust. 7-12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odpisów amortyzacyjnych od zakupionych środków transportu Wnioskodawca może dokonać do wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę pisma urzędowego co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostało ono wydane w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.