INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 02.05.2008r. (data wpływu 09.05.2008r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie prawidłowego rozliczenia kosztów uzyskania przychodu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 09.05.2008r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia wydatków na zakup gadżetów reklamowych o charakterze masowym do kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Spółka prowadzi działalność ubezpieczeniową w zakresie ubezpieczeń na życie. W ramach prowadzonej działalności, w celu zwiększenia swojego udziału w rynku i pozyskania nowych klientów oraz utrzymania lub rozszerzenia współpracy z klientami dotychczasowymi, Spółka przekazuje takim podmiotom — osobom fizycznym, poprzez współpracujących z nią agentów ubezpieczeniowych, gadżety marketingowe oznaczone jej logo i/lub nazwą Spółki, jej adresem i numerami telefonów, ewentualnie adresem strony internetowej. Do przekazywanych gadżetów należą m. in. kalendarze, kubki, długopisy, notesy, podkładki, breloczki, koszulki, zegarki na biurko lub na ścianę, maskotki, smycze, torby reklamowe, słodycze etc. Wartość jednostkowa netto tych gadżetów nie przekracza 50 zł, są one co do zasady zamawiane, w znacznych ilościach, minimum 50 szt., a często w ilościach znacznie większych (zamawiana ilość zależy od tego, czy przeznaczone są dla jednego, kilku czy większej ilości oddziałów Spółki oraz od tego, czy zlecenie jest jednorazowe czy też składanych jest w pewnym okresie czasu kilka zamówień, z których każde obejmuje mniejsze ilości, lecz ich suma daje ilość masową). Do ww. grupy Spółka nie zalicza gadżetów takich jak pióra wieczne, pamięci polary, teczki aktówki, portfele etc. których wartość jednostkowa netto jest wyższa, często sięgająca kilkuset złotych, i które są, wydawane klientom i potencjalnym klientom — tzw. VIP-om oraz kontrahentom instytucjonalnym współpracującym że Spółką i ich przedstawicielom, lecz wydania takie nie mają charakteru masowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wydatki Spółki na zakup ww. gadżetów reklamowych o charakterze masowym, oznaczonych jej logo i ww. dodatkowymi oznaczeniami, o niskiej wartości jednostkowej stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...

Zdaniem wnioskodawcy zgodnie z art. 15 ust. 1. ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Z powyższego przepisu wynika, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione nakłady i wydatki związane bezpośrednio lub pośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodu — z wyjątkiem wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Natomiast stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 28 powołanej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. W przedmiotowej sprawie zasadniczą kwestią wymagająca rozstrzygnięcia jest określenie, czy wskazane wydatki stanowić będą reklamę, czy też należy je zaliczyć do kosztów reprezentacji. Z uwagi na takt, iż przepisy prawa podatkowego nie definiują ani pojęcia „reprezentacji” ani „reklamy” należy - zgodnie z zasadami wykładni językowej przepisów prawa — odnieść się do definicji słownikowej tych pojęć. W słowniku języka polskiego Y pod redakcją X (Y 2002 r.) pojęcia te zostały zdefiniowane następująco: - reklama to rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję; środki (np. plakaty, napisy, ogłoszenia itp.) służące temu celowi; - reprezentacja to okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem, pozycją.

Podobnie orzecznictwo sądowe uznaje, że „celem reklamy jest przekazywanie informacji o towarach (usługach) i nakłanianie potencjalnych klientów do ich nabycia; polega ona głównie na prezentowaniu danego towaru, danej usługi, ewentualnie marki (oznakowania produktu lub producenta), cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, aby skłonić jak największą liczbę potencjalnych nabywców do zakupu (do korzystania z usługi); od strony przedmiotowej można rozróżnić: reklamę towaru, usługi a także marki”. Reklama może być realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym także poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego należy stwierdzić, iż gadżety, opisane w przedstawionym stanie faktycznym, nie mają charakteru reprezentacyjnego, lecz reklamowy, a co za tym idzie, wydatki poniesione na zakup takich gadżetów nie spełniają kryterium okazałości, czy wystawności, tj. elementów wyznaczających granice pojęcia „reprezentacji”, w konsekwencji nie będą one podlegały wyłączeniu określonemu w art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy i będą stanowić dla Spółki koszty uzyskania przychodów w pełnej wysokości.

Na tle przedstawionego stany faktycznego i zdarzenia przyszłego, stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (j.t. Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Podatnik ma możliwość odliczenia od przychodów kosztów ich uzyskania, pod tym jednak warunkiem, że mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma, bądź też może mieć wpływ na wielkość osiąganych przychodów lub służyć zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów. Warunkiem zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest również to, aby dany wydatek nie był zawarty w katalogu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Wyłączone z kosztów uzyskania przychodów są, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy, koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych nie zostało zdefiniowane pojęcie reprezentacji, dlatego należy w tym zakresie kierować się wykładnią językową i orzecznictwem sądowym. Zgodnie z definicją zawartą w „Słowniku języka polskiego” pod redakcją prof. X (Wydawnictwo Y 2002), reprezentacja to „okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem, pozycją społeczną”. Na gruncie orzecznictwa sądowego zaś można przyjąć, że w przypadku firmy reprezentacja to „dobre jej reprezentowanie, które może polegać na wystroju firmy, interesującym logo, tablicach informacyjnych, sposobie podejmowania interesantów i kontrahentów" (wyrok NSA z dnia 26 września 2000 r.- sygn. akt III SA 1994/99). Przekazywanie gadżetów o znacznej wartości opatrzonych logo firmy klientom, zarówno na gruncie orzecznictwa jak i w praktyce gospodarczej, kojarzone jest z kształtowaniem pozytywnego wizerunku firmy, tym samym zawiera się w sferze szeroko pojętej reprezentacji firmy.

Zgodnie z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym i zdarzeniem przyszłym Spółka prowadząca działalność ubezpieczeniową, w celu zwiększenia swojego udziału na rynku i pozyskania nowych klientów oraz utrzymania lub rozszerzenia współpracy z dotychczasowymi klientami przekazuje im gadżety marketingowe oznaczone logo bądź nazwą Spółki, jej adresem numerami telefonów, adresem strony internetowej. Przekazywane gadżety to m.in. kalendarze, kubki, długopisy, notesy podkładki, breloczki, koszulki itd. – ich wartość jednostkową Spółka określiła jako nie przekraczającą 50 zł. Produkty te są skierowane do masowego odbiorcy. Spółka kwalifikuje te wydatki jako wydatki o charakterze reklamowym.

Wobec braku definicji pojęcia reklamy w ustawie o podatku dochodowym również w tym miejscu należy odwołać się do innych dziedzin, w których pojęcie to występuje. I tak: stosując definicję słownikową, za reklamę należy uznać „rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś” (Słownik Języka Polskiego, Y 2002, pod redakcją prof. T). Podobnie orzecznictwo sądowe uznaje, że „celem reklamy jest przekazywanie informacji o towarach (usługach) i nakłanianie potencjalnych klientów do ich nabycia; polega ona głównie na prezentowaniu danego towaru, danej usługi, ewentualnie marki (oznakowania produktu lub producenta), cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych i zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych, modnych czy nawet prowokujących, aby skłonić jak największą liczbę potencjalnych nabywców do zakupu (do korzystania z usługi); od strony przedmiotowej można rozróżnić: reklamę towaru, usługi a także marki” (wyrok NSA z dn.14 listopada 2002r. –sygn. Akt I SA/Wr 4097/01). Reklama może być realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym także poprzez rozpowszechnianie logo firmy.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego należy zauważyć, że podstawowym problemem w przedmiotowej sprawie jest rozstrzygnięcie czy wymienione wydatki ukierunkowane są na reprezentowanie firmy oraz budowanie jej prestiżu (reprezentacja), czy też mają na celu zachęcanie potencjalnych klientów do nawiązania bądź utrzymania kontaktów z Towarzystwem oraz nabywania oferowanych usług (reklama). Ocena charakteru wydatku (cel reprezentacyjny czy reklamowy) możliwa jest na podstawie całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika, rozmiarów wydatków, ich jednostkowej wartości, ustalenia kręgu obdarowanych, okoliczności wręczania prezentów itp. i powinna być dokonywana każdorazowo przez podatnika, który prowadząc działalność gospodarczą może najlepiej dokonać właściwej kwalifikacji danego wydatku pod kątem funkcji jaką będzie spełniać w firmie.

Należy zauważyć, iż w przypadku przekazywania gadżetów o wyższej wartości, wyselekcjonowanym kontrahentom lub potencjalnym kontrahentom mimo, iż będą one oznakowane logo firmy, gdy celem wydatku jest tworzenie pozytywnego wizerunku firmy i budowa odpowiednich relacji z klientami wydatki takie będą miały charakter reprezentacyjny i w efekcie na podstawie art.16 ust.1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie będą mogły zostać uznane za koszty uzyskania przychodów. Natomiast w przypadku upominków o niewielkiej wartości (w tym miejscu należy zauważyć, że trudno wskazać w tym przypadku kwotę granicy cenowej i przyjąć, że wydatki poniżej np. 50 zł są to wydatki o niższej wartości) wydawanych masowym klientom, trudno raczej przypisać im funkcję reprezentacyjną. Ich obecność w rzeczywistości gospodarczej jest tak powszechna, że nie przyczynia się w znacznym stopniu do budowy wizerunku, a logo jako znak graficzny przedsiębiorstwa (firmy) czy produktu stanowi jedynie swojego rodzaju informację handlową. W tym też rozumieniu, wydatki ponoszone na gadżety o niskiej wartości jednostkowej oznaczone logo firmy lub nazwą Spółki, jej adresem i numerami telefonów, ewentualnie adresem strony internetowej, wręczane klientom bądź potencjalnym klientom mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.