INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (j. t. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zmianami) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 3 kwietnia 2008 r. (data wpływu 17 kwietnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu ujęcia poniesionych wydatków w kosztach uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 kwietnia 2008 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu ujęcia poniesionych wydatków w kosztach uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka w dniach 15 marca 2007 i 26 kwietnia 2007 r. otrzymała od swojego zagranicznego kontrahenta wezwania do zapłaty należności wynikających z długoterminowej umowy o współpracy. W wezwaniach powołano się na 20 różnych faktur z datami wystawienia w latach 2005, 2006 i 2007.

Należności dotyczyły dzierżawy opakowań powierzonych przez kontrahenta zagranicznego i – po sprawdzeniu przez odpowiednią komórkę merytoryczną Spółki – okazały się w świetle umowy i rzeczywistego stanu faktycznego – zasadne.

Spółka nie dysponowała jednak fakturami powołanymi w wezwaniach do zapłaty, w związku z czym zwróciła się do kontrahenta o ich nadesłanie.

Po otrzymaniu faktur na opisane należności Spółka dokonała płatności za nie w marcu, kwietniu i maju 2007.

Dodatkowo Spółka wskazuje, że umowa o współpracy z kontrahentem zagranicznym, na podstawie której dokonano ww. obciążeń obowiązuje nieprzerwanie i jest podstawą dokonywania między stronami bieżących rozliczeń.

Wnioskodawca nadmienia, że sprawozdanie finansowe za rok 2006 zostało już sporządzone w dniu 31 marca 2007 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy płatności za faktury opisane we wniosku, dokonane w 2007 r. – na podstawie faktur doręczonych Spółce w 2007 roku, lecz wystawionych w latach wcześniejszych i dotyczących należności z lat 2005 i 2006 – stanowią koszty uzyskania przychodów w roku 2007...

Zdaniem Wnioskodawcy ww. płatności na rzecz kontrahenta mogą stanowić koszty uzyskania przychodów roku 2007, bowiem wynikają z faktur w tym roku doręczonych i zostały w 2007 roku dokonane.

Ponadto współpraca Spółki z podmiotem zagranicznym trwa do dnia dzisiejszego i cały czas jej zasady są regulowane tą samą umową.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (j. t. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zmianami), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty.

Podatnicy są obowiązani określać wysokość dochodu (straty), podstawę opodatkowania i wysokość należnego podatku za rok podatkowy na podstawie ewidencji rachunkowej prowadzonej – zgodnie z odrębnymi przepisami – w sposób im to zapewniający (art. 9 ust. 1 ww. ustawy).

Rokiem podatkowym natomiast – w myśl art. 8 ust. 1 tej ustawy – jest, z zastrzeżeniem ust. 2, 2a, 3 i 6, rok kalendarzowy, chyba że podatnik postanowi inaczej w statucie albo w umowie spółki, albo w innym dokumencie odpowiednio regulującym zasady ustrojowe innych podatników i zawiadomi o tym właściwego naczelnika urzędu skarbowego; wówczas rokiem podatkowym jest okres kolejnych dwunastu miesięcy kalendarzowych.

Z przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego wynika, iż 2005 i 2006 roku korzystała – na podstawie podpisanej umowy dzierżawy – z opakowań dostarczonych jej przez kontrahenta zagranicznego. Zdarzenie to miało więc wpływ na dochód osiągnięty przez Wnioskodawcę w 2005 i 2006 r.

Wskazać należy, że z dniem 1 stycznia 2007 r. ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych została zmieniona ustawą z dnia z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 217, poz. 1589). W art. 11 ustawy zmieniającej zastrzeżono, że ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2007 r. i ma zastosowanie do osiągniętych dochodów (poniesionych strat) od tego dnia, z wyjątkiem art. 1 pkt 18 lit. a tiret trzecie, w części dotyczącej dochodów Banku Gospodarstwa Krajowego stanowiących równowartość dochodów uzyskanych przez Fundusz Kolejowy, oraz art. 8, które wchodzą w życie z dniem ogłoszenia.

Do zdarzeń gospodarczych, które miały wpływ na ustalenie dochodu w roku 2005 oraz 2006 – poza wskazaniami w przepisach przejściowych – zastosowanie mają więc przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych sprzed zmiany.

W konsekwencji, koszt uzyskania przychodów, którego dotyczy zadane pytanie, powinien być rozpatrywany zgodnie z przepisami ustawy, obowiązującymi do dnia 31 grudnia 2006 r.

Kosztami uzyskania przychodów – w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2006 r. – są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursów średnich ogłaszanych przez Narodowy Bank Polski z dnia poniesienia kosztu. Jeżeli koszty wyrażone są w walutach obcych, a między dniem ich zarachowania i dniem zapłaty występują różne kursy walut, koszty te odpowiednio podwyższa się lub obniża o różnice wynikające z zastosowania kursu sprzedaży walut z dnia zapłaty, ustalonego przez bank, z którego usług korzystał ponoszący koszt, oraz z zastosowania kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zarachowania kosztów.

W świetle powyższych uregulowań podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, aby dany wydatek mógł być zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodów, musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, a jego poniesienie musi zmierzać do osiągnięcia przychodów. Przy tym wydatek taki musi być właściwie udokumentowany.

Koszty uzyskania przychodów, zgodnie z ust. 4 tego przepisu – są potrącalne tylko w tym roku podatkowym, którego dotyczą, tj. są potrącalne także koszty uzyskania poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy, lecz dotyczące przychodów roku podatkowego oraz określone co do rodzaju i kwoty koszty uzyskania, które zostały zarachowane, chociaż ich jeszcze nie poniesiono, jeżeli odnoszą się do przychodów danego roku podatkowego, chyba że ich zarachowanie nie było możliwe; w tym przypadku są one potrącalne w roku, w którym zostały poniesione.

Powyższe przepisy oznaczają, iż poza warunkiem koniecznym dla uznania kosztu – nie wymienionego w art. 16 ust. 1 – za koszt uzyskania przychodu, tj. istnienia związku poniesionego kosztu z przychodem, ważne jest również przyporządkowanie tego kosztu do właściwego roku podatkowego. Dotyczy to zarówno kosztów poniesionych i także kosztów dotychczas nie poniesionych a dotyczących przychodów danego roku podatkowego. Jedynym odstępstwem od tej zasady jest brak możliwości zarachowania takiego kosztu. Nie oznacza to dowolności zachowania się przez podatnika. Brak możliwości zarachowania kosztu musi wynikać z przesłanek obiektywnych.

W świetle powyższego, nie można za taką przesłankę uznać braku faktur za dzierżawę opakowań, które zostały przekazane przez kontrahenta zagranicznego i wykorzystywane w przez Spółkę.

Wyżej wymienione opakowania wydzierżawiono na podstawie stosownej umowy, w której określono sposób rozliczenia między stronami, a „efekty” podpisania tej umowy dzierżawy tj. opakowania odebrano.

Poza tym, co podkreśla Wnioskodawca w opisie stanu faktycznego, uzyskanie – na podstawie umowy dzierżawy – przedmiotowych opakowań świadczy niewątpliwie o możliwości wykorzystywania przez Spółkę w prowadzonej działalności i osiągania przychodu.

Brak dokumentów w postaci faktur – zwłaszcza, że podpisano stosowną umowę, z której wynika konieczność uregulowania przedmiotowych należności – nie świadczy o braku możliwości zarachowania tego kosztu. Jak wskazała Spółka we wniosku – zarówno w świetle umowy, jak i rzeczywistego stanu faktycznego, zasadność poniesienia przedmiotowych kosztów nie budzi wątpliwości.

Innymi słowy, Wnioskodawcy znane były kwoty zobowiązań, które wynikały z umowy – umowa o współpracy z kontrahentem zagranicznym była i jest podstawą dokonywania między stronami bieżących rozliczeń, tym samym mógł on zarachować wydatki w określonych latach.

Przepis art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie określa zasad dokumentowania wydatków zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów. Jednocześnie na podstawie art. 9 ust. 1 ww. ustawy, na podatnika został nałożony obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Tymi odrębnymi przepisami jest ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (j. t. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zmianami). Odwołanie się do przepisów rachunkowych, mimo iż nie są one podatkotwórcze, znajduje także uzasadnienie w samej treści art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 stycznia 2007 r., który posługuje się rachunkową kategorią "zarachowania kosztów".

Przepis art. 20 ust. 2 ustawy o rachunkowości wskazuje, iż podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane „dowodami źródłowymi”, a podstawą zapisów mogą być również – w myśl art. 20 ust. 3 pkt 3 – sporządzone przez jednostkę dowody księgowe zastępcze – wystawione do czasu otrzymania zewnętrznego obcego dowodu źródłowego.

Wobec tego, w przypadku, gdy otrzymane w 2007 r. faktury z tytułu zawartej umowy dzierżawy dotyczyły opakowań używanych do wytwarzanych i sprzedawanych produktów w latach 2005 i 2006 należy w rozumieniu podatkowym (o ile koszt spełnia warunki z art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej) ująć je odpowiednio w roku 2005 i 2006.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta, co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.