INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 11 czerwca 2008 r. (data wpływu do tut. BKIP 23 czerwca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia skutków podatkowych otrzymania urządzeń lub ich elementów (związanych z usunięciem kolizji energetycznej) - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 czerwca 2008 r. wpłynął do tut. BKIP ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia skutków podatkowych otrzymania urządzeń lub ich elementów (związanych z usunięciem kolizji energetycznej).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka prowadzi działalność w zakresie dystrybucji energii elektrycznej do odbiorców przyłączonych do jej sieci. W toku prowadzonej działalności. Spółka wykorzystuje podziemne oraz napowietrzne kablowe linie elektroenergetyczne, które stanowią własność Spółki. Sieci te posadowione są jednak często na gruntach, które stanowią własność innych podmiotów (osób fizycznych bądź osób prawnych). Zdarza się, że właściciel lub użytkownik wieczysty gruntu, bądź inna osoba uprawniona do prowadzenia prac na gruncie (dalej: Inwestor) planuje przeprowadzić na danym terenie inwestycję (polegającą np. na budowie lub przebudowie obiektów), a istniejący przebieg sieci elektroenergetycznej Spółki koliduje z projektowaną inwestycją lub też w inny sposób uniemożliwia wykorzystanie gruntu (są to tzw. kolizje energetyczne). W takich sytuacjach Inwestor zwraca się do Spółki o zmianę przebiegu kolidującej linii elektroenergetycznej lub dokonanie zmian dotyczących innego urządzenia elektroenergetycznego (o tzw. usuniecie kolizji energetycznych).

Po przeanalizowaniu wpływu usunięcia kolizji energetycznych na stan majątku oraz sytuację Spółki, z reguły wyraża ona zgodę na dokonanie ingerencji w jej urządzenia, w szczególności na przebudowę linii elektroenergetycznej, która to przebudowa umożliwi Inwestorowi pożądane wykorzystanie gruntu. Zakres i sposób przeprowadzenia prac na majątku Spółki w związku z usunięciem kolizji energetycznych, jest potwierdzany dodatkowo w odpowiednich umowach lub porozumieniach zawieranych z Inwestorami. Usunięcie kolizji energetycznej leży w gestii Inwestora, który dokonuje tego we własnym zakresie i na swój koszt, często także poprzez zlecanie pracy podwykonawcom zewnętrznym. Spółka nie ponosi żadnych kosztów przedsięwzięcia, nie zwraca również Inwestorowi jakichkolwiek wydatków. Inwestor przedstawia natomiast Spółce kosztorys i zakres planowanych prac, które to dokumenty podlegają analizie przez służby techniczne Spółki. Dopiero po ich zatwierdzeniu, Inwestor podejmuje prace.

Usunięcie kolizji polega na przebudowie kolidującego odcinka sieci elektroenergetycznej przez Inwestora, co może się wiązać:

• z wybudowaniem nowego odcinka sieci elektroenergetycznej, który nie będzie kolidował z planowaną inwestycją oraz na wyłączeniu z eksploatacji odcinka, który przebiegał przez teren inwestycji,
• z przesunięciem lub zmianą trasy linii elektroenergetycznej tak, aby nie kolidowała z planowaną inwestycją; przesunięcie lub zmiana trasy linii może się wiązać przy tym:

- z usunięciem lub wycofaniem z eksploatacji dotychczasowego odcinka linii elektroenergetycznej lub
- z zastąpieniem danego odcinka sieci elektroenergetycznej linii napowietrznej przez linię kablową (podziemną).

Po wykonaniu przez Inwestora prac sporządzany jest komisyjnie, przy udziale Inwestora i Spółki, protokół przekazania wykonanych prac i poprzez jego zaakceptowanie Spółka potwierdza prawidłowość dokonanego przesunięcia linii lub innego urządzenia energetycznego. Oczywiście przesunięta linia energetyczna stanowi siłą rzeczy element całej sieci eksploatowanej przez Spółkę i zastępuje element sieci, który był kolizyjny.

Dla celów dokumentacyjnych Spółka musi sporządzić na zakończenie przedsięwzięcia odpowiedni dokument, którym jest dokument PT, stanowiący de facto dowód wykonania prac zmierzających do przesunięcia elementów sieci lub innych urządzeń. Wskazywana w nim jest nie tylko specyfikacja „nowego" fragmentu infrastruktury, ale także wartość wykonanych przez Inwestora prac. W oparciu o ten dokument Spółka może przyjąć przesunięty fragment linii energetycznej do eksploatacji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku w wykonaniem przez Inwestora prac na majątku Spółki, w szczególności prac ingerujących w środki trwałe Spółki, jeżeli jedynym celem tych prac jest zlikwidowanie kolizji energetycznej poprzez przesunięcie istniejącego urządzenia energetycznego (linii) w inne miejsce w interesie Inwestora, powstanie dla Spółki przychód wynikający z poniesienia kosztów tych prac przez Inwestora...

Zdaniem Spółki, w przedstawionym stanie faktycznym nie wystąpi dla Spółki przychód podatkowy, mimo że faktycznie otrzymuje ona na podstawie protokołów przekazania i przyjęcia urządzenia lub ich elementy, wykorzystywane przez nią w prowadzonej działalności i nie ponosi w związku z tym wydatków. W szczególności niezasadna zdaniem Spółki będzie próba ustalenia przychodu na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym, zgodnie z którym przychodami są wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń.

Po pierwsze bowiem, nie można powiedzieć, że Spółka otrzyma od Inwestora jakąkolwiek rzecz lub prawo - przebudowana zostanie de facto rzecz (środek trwały), który jest już własnością Podatnika, a zmianie ulegnie co najwyżej lokalizacja części takiej rzeczy, w niektórych zaś przypadkach może to prowadzić do zmiany konstrukcji takiej części (np. zmiana linii napowietrznej na podziemną). Zatem mamy tutaj do czynienia z poniesieniem wydatków prowadzących do usunięcia kolizji energetycznej, a nie z przeniesieniem własności rzeczy lub prawa (przejściem takiej własności z Inwestora na rzecz Spółki). Od samego bowiem początku Inwestor nie miał zamiaru ubiegania się o status właściciela części sieci energetycznej, którą będzie przesuwał lub przebudowywał - byłoby to zresztą prawnie niewykonalne. Co więcej, taki przebudowany odcinek sieci trudno nawet zdaniem Spółki uznać za kompletny obiekt, który mógłby być przedmiotem obrotu. Inwestor miał natomiast świadomość, że chce dokonać w swoim interesie ingerencji w rzecz (środek trwały) innego podmiotu, ale nie w celu dokonania przysporzenia na rzecz tego podmiotu, ale umożliwienia sobie wykorzystania gospodarczego gruntu zgodnie ze swymi planami. Potrzebna mu jednak do tego była przynajmniej zgoda właściciela urządzeń, który w toku dalszego procesu zachowywał się biernie, znosząc ingerencję osoby trzeciej w swój majątek.

Po drugie, zdaniem Spółki nie występuje tutaj także otrzymanie innych nieodpłatnych świadczeń, które miałyby np. zwiększyć wartość środka trwałego używanego przez Podatnika w prowadzonej działalności. Przypomnieć bowiem należy, że inicjatorem dokonania przebudowy linii elektroenergetycznej jest Inwestor, to on jest zainteresowany osiągnięciem określonego celu, tj. uzyskaniem wolnego dostępu do terenu, na którym są zlokalizowane obce urządzenia. Spółka jako właściciel tych urządzeń, godzi się tylko na przebudowę linii elektroenergetycznej na koszt Inwestora, nic mając najmniejszego zamiaru inwestowania w swoją sieć energetyczną jako taką. A tylko w przypadku, gdy jakieś działania doprowadziłyby do zwiększenia wartości majątku Spółki (bez poniesienia równocześnie kosztów) lub do zaoszczędzenia przez niego jakiś wydatków, można by mówić o powstaniu przychodu. Tymczasem Spółka z samego zdarzenia w postaci usunięcia kolizji energetycznej nic osiągnie żadnych wymiernych korzyści, a dodatkowo godzi się na ryzyko, że w związku z wykonywanymi pracami ingerującymi w ciągłość lub długość linii elektroenergetycznej mogą wystąpić zwiększone straty przesyłowe oraz ryzyko uszkodzeń mechanicznych sieci przesyłowej. Inwestor niewątpliwie usuwając kolizję energetyczną (istniejącą z jego punktu widzenia) ma jedynie odtworzyć stan pierwotny linii elektroenergetycznej, w sensie funkcjonalnym i użytkowym (wykonać ja od nowa w innym miejscu). Warto zwrócić w tym miejscu uwagę na regulację art. 32 ust. 4 ustawy o drogach publicznych, zgodnie z którym, jeżeli zostaną wprowadzone ulepszenia urządzeń, które w związku np. z budową drogi musiały być przełożone na koszt zarządcy drogi, to koszty takich ulepszeń pokrywa właściciel urządzeń. Gdyby w praktyce koszty te pokrył jednak zarządca drogi, to wówczas można by mówić o nieodpłatnym świadczeniu na rzecz właściciela urządzeń. Mając także na uwadze orzeczenie WSA w Warszawie z 12 listopada 2007 r. sygn. akt III SA/Wa I480/2007, zgodnie z którego tezą to Inwestor powinien zwiększyć wartość swojej inwestycji o koszty usunięcia kolizji energetycznych, co najmniej dziwne byłoby równoczesne amortyzowanie tych samych wydatków przez dwa różne podmioty, przy zaakceptowaniu wykładni, że poniesione przez Inwestora koszty powinny stanowić przychód właściciela urządzeń (zwiększający wartość jego majątku trwałego).

Konkludując. Formalne przekazanie przebudowanej linii Spółce, w opisanym stanie faktycznym, nie może się wiązać ze skutkiem podatkowym w postaci powstania przychodu z nieodpłatnego świadczenia. Usunięcie bowiem przez Inwestora kolizji energetycznej, nie wiąże się dla Spółki z ponoszeniem kosztów, których pokrycie przez Inwestora zwalnia Spółkę z obowiązku ich poniesienia. Koszty te ponosi wyłącznie Inwestor, we własnym interesie. Właściciel urządzeń energetycznych znosi biernie ingerencję w swój majątek. Z drugiej strony, usuniecie kolizji energetycznej nie wiążące się z otrzymaniem przez Spółkę nowych środków trwałych lub ulepszeniem jej środków trwałych, nie prowadzi do zwiększenia w jakikolwiek sposób jej majątku. W konsekwencji nie zaistnieje w związku z usunięciem kolizji energetycznej skutek, który mógłby się wiązać z wystąpieniem przychodu.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz 13 i 14, jest wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez zakłady budżetowe, gospodarstwa pomocnicze jednostek budżetowych, spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Otrzymane na podstawie protokołu przekazania i przyjęcia urządzenia lub ich elementy (związane z usunięciem kolizji energetycznej) będą dla Spółki przychodem, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto należy dodać, iż jeśli przekazane urządzenia lub ich elementy będą środkiem trwałym po spełnieniu ustawowych warunków pozwalających na zaliczenie ich do środków trwałych, to dokonywane odpisy amortyzacyjne będą kosztami uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę, i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.