INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółdzielni Mieszkaniowej, przedstawione we wniosku z dnia 14 lipca 2008r. (data wpływu 17 lipca 2008r.), uzupełnionym pismem w dniu 10 października 2008r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wysokości stawki podatku na roboty remontowe chodników i dróg, stanowiących dojście i dojazd do mieszkań położonych na gruntach objętych społecznym programem mieszkaniowym - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 lipca 2008r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wysokości stawki podatku na roboty remontowe chodników i dróg, stanowiących dojście i dojazd do mieszkań położonych na gruntach objętych społecznym programem mieszkaniowym. Ww. wniosek został uzupełniony pismem w dniu 10 października 2008r., będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 1 października 2008r. znak: IBPP2/443-683/08/EJ.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Na gruntach budowlanych, objętych społecznym programem mieszkaniowym, na których wystawione są budynki o trzech i więcej mieszkaniach, w latach 1981-1986 zbudowane były drogi i chodniki, które rozliczono w cenie mieszkań (PKOB 1122). Obecnie chodniki te i drogi będą remontowane, a lokatorzy (członkowie) posiadają udziały w nieruchomości, na której znajdują się bloki mieszkalne, zieleńce, drogi i chodniki, które bezpośrednio są związane z budynkami mieszkalnymi wystawionymi na tym samym gruncie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wykonawca robót remontowych chodników i dróg, którymi jest bezpośrednie dojście i dojazd do mieszkań położonych na gruntach objętych społecznym programem mieszkaniowym (PKOB 1122) winien wystawiać faktury VAT z 7%-ową stawką podatku, o której mowa w rozporządzeniu wykonawczym do ustawy o VAT Rozdział 4 i 5 ust. 1a pkt 1 i 2 w związku z art. 41 ust. 12-12c ustawy o podatku od towarów i usług, czy też należy stosować 22% stawkę VAT jak do wszelkich innych robót budowlanych, to jest nieobjętych społecznym budownictwem mieszkaniowym...

Zdaniem Wnioskodawcy, stanowisko jego jest identyczne jak wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 18 listopada 2007r. (sygn. akt I SA/Op 325-328/07), który stwierdza, że skoro ustawa o VAT nie precyzuje jaki powinien być charakter związku wykonywanych robót budowlano-montażowych z budownictwem mieszkaniowym, stawka na te roboty winna być ustalona na poziomie 7%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), podstawowa stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Oprócz stawki podstawowej, na wybrane grupy towarów i usług, ustawodawca przewidział także stawki preferencyjne, obniżone, tj. 7%, 3% i 0%.

Stosownie do art. 41 ust. 12 powołanej ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2008r. 7% stawkę podatku od towarów i usług stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym, rozumie się – w myśl ust. 12a cyt. przepisu – obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych.

Do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, zgodnie z art. 41 ust. 12b ww. ustawy nie zalicza się:

• budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²;
  
• lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².
  
  

W przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej ww. limity, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej (art. 41 ust. 12c ustawy).

Ponadto zgodnie z § 5 ust. 1a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970 ze zm.) stawkę podatku wymienioną w art. 41 ust. 1 ustawy obniża się do wysokości 7% również w odniesieniu do:

1. robót budowlano-montażowych oraz remontów i robót konserwacyjnych dotyczących obiektów budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy, lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiektów sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych,
   
2. obiektów budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w art. 12 pkt 12 ustawy, lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12

- w zakresie, w jakim wymienione roboty i remonty, obiekty lub ich części oraz lokale nie są objęte tą stawką na podstawie art. 41 ust. 12-12c ustawy.

Z unormowań zawartych w przytoczonych przepisach wynika zatem, iż 7% stawka podatku od towarów i usług ma zastosowanie w całym budownictwie mieszkaniowym, zarówno objętym społecznym programem mieszkaniowym, jak i nieobjętym tym programem.

Należy również zwrócić uwagę na art. 2 pkt 12 ustawy o podatku od towarów i usług, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2008r., zgodnie z którym przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w PKOB w dziale 11.

Wskazać należy, iż zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (Dz. U. Nr 112, poz. 1316) budynki to zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych, przystosowane do przebywania ludzi, zwierząt lub ochrony przedmiotów.

Natomiast w myśl art. 3 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2006r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.) pod pojęciem obiektu budowlanego rozumie się budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi. Budynkiem zaś jest taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach (art. 3 pkt 2 tej ustawy).

Wskazać też trzeba, iż zgodnie z art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy o VAT w okresie od dnia przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej do dnia 31 grudnia 2007r. w odniesieniu do robót budowlano-montażowych oraz remontów i robót konserwacyjnych związanych z budownictwem mieszkaniowym i infrastrukturą towarzyszącą zastosowanie miała stawka w wysokości 7%.

Przy czym zgodnie z ust. 3 ww. artykułu przez infrastrukturę towarzyszącą budownictwu mieszkaniowemu, o której mowa w ust. 1 pkt 2 lit. a, rozumie się:

1. sieci rozprowadzające, wraz z urządzeniami, obiektami i przyłączami do budynków mieszkalnych,
   
2. urządzanie i zagospodarowanie terenu w ramach przedsięwzięć i zadań budownictwa mieszkaniowego, w szczególności drogi, dojścia, dojazdy, zieleń i małą architekturę,
   
3. urządzenia i ujęcia wody, stacje uzdatniania wody, oczyszczalnie ścieków, kotłownie oraz sieci wodociągowe, kanalizacyjne, cieplne, elektroenergetyczne, gazowe i telekomunikacyjne

- jeżeli są one związane z obiektami budownictwa mieszkaniowego.

Jak wynika z przywołanego wyżej przepisu art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy o VAT obowiązywał on do dnia 31 grudnia 2007r., zatem od dnia 1 stycznia 2008r. utracił on swoją moc obowiązującą. Ponieważ zaś żaden inny, obowiązujący po dniu 31 grudnia 2007r., przepis ustawy o podatku VAT jak też aktów wykonawczych do tej ustawy nie reguluje kwestii opodatkowania robót budowlano-montażowych oraz remontów i robót konserwacyjnych związanych z infrastrukturą towarzyszącą według 7% stawki podatku VAT, stąd też należy przyjąć, że w tym zakresie zastosowanie winna mieć 22% stawka podatku stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy o VAT.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, iż na rzecz Wnioskodawcy realizowane będą roboty remontowe chodników i dróg, które stanowią bezpośrednie dojście i dojazd do mieszkań położonych na gruntach objętych społecznym programem mieszkaniowym (PKOB 1122).

Odnosząc wskazane regulacje prawne do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, iż roboty związane z budową infrastruktury towarzyszącej, polegające na remoncie chodników i dróg dojazdowych do mieszkań objętych społecznym programem mieszkaniowym podlegają opodatkowaniu według 22% stawki podatku, na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy.

Tut. organ wyjaśnia, że bez wpływu na rozstrzygnięcie przedmiotowej sprawy pozostaje powołany we wniosku wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu sygn. akt I SA/Op 325-328/07 z dnia 18 listopada 2007r. Zauważa się bowiem, że wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego nie stanowią źródła powszechnie obowiązującego prawa, ponieważ zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) wyroki sądów są wydane w konkretnych sprawach i wiążą wyłącznie w tych sprawach, w których zostały wydane. Zauważyć tutaj należy, iż zgodnie z art. 120 Ordynacji podatkowej organy podatkowe działają na podstawie przepisów prawa. Powyższa zasada jest częściowym powieleniem zapisu art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z którym organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa. Wyroki sądów nie mają natomiast charakteru obowiązującego prawa.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.