INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 11 sierpnia 2008 r. (data wpływu 14 sierpnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów usług w zakresie opodatkowania usług polegających na organizowaniu obozów sportowego-rekreacyjnych dla dzieci i młodzieży - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 sierpnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów usług w zakresie opodatkowania usług polegających na organizowaniu obozów sportowego-rekreacyjnych dla dzieci i młodzieży.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Prowadzi Pani działalność polegającą m. in. na świadczeniu usług w zakresie nauki gry w tenisa ziemnego, udostępniania kortów tenisowych oraz sprzedaży artykułów sportowych. Ponadto organizuje Pani obozy sportowo-rekreacyjne dla dzieci i młodzieży, które są zgłaszane do kuratorium oświaty. Obozy organizuje Pani w ośrodku szkolno-wychowawczym, od którego na czas obozu wynajmuje całe piętro budynku. Jako organizator pokrywa Pani koszty dojazdu pociągiem, koszty wyżywienia na miejscu, koszty dojazdu autobusami i koszty biletów wstępu na wszystkie imprezy na miejscu. Do opieki nad dziećmi dodatkowo zatrudnia Pani wychowawcę. W ramach obozu realizowany jest program nauki gry w tenisa, organizowane są wyjazdy na basen oraz różnego rodzaju wycieczki.

W dniu 21 sierpnia 2006 r. uzyskała Pani opinię z Urzędu Statystycznego (OK.-5672/KU-3955/2006), z której wynika, że usługi organizowania wypoczynku dla dzieci i młodzieży mieszczą się w grupowaniu PKWiU 55.23.11-00.00 „usługi świadczone przez obozowiska dla dzieci”.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy usługi świadczone przez obozowiska dla dzieci, należące do grupowania PKWiU 55.2, opodatkowane są na zasadach ogólnych, tj. zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, czy muszą być opodatkowane tak jak „usługi turystyczne”, tj. zgodnie z art. 119 tej ustawy, oraz czy ewentualnie w obu tych przypadkach będzie miała zastosowanie preferencyjna stawka podatku w wysokości 7%, zgodnie z art. 41 ust. 2 p poz. 140 załącznika nr 3 do ustawy...

Zdaniem Wnioskodawcy usługi świadczone przez obozowiska dla dzieci, należące do grupowania PKWiU 55.2, opodatkowane są na zasadach ogólnych, tj. zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i w związku z tym nie mają do nich zastosowania przepisy art. 119 ustawy. Ponadto dla tego typu usług ustawodawca ustalił preferencyjną stawkę podatku w wysokości 7%, zgodnie z art. 41 ust. 2 poz. 140 załącznika nr 3 do ustawy, co przemawia za tym, że usługi te potraktował w sposób szczególny, inaczej niż pozostałe „usługi turystyczne”. Przewidział również możliwość opodatkowania części usług o charakterze turystycznym według ogólnych zasad, a nie jedynie w systemie marży. Zgodnie bowiem z art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem przypadków, gdy usługi te zostały nabyte przez podatników świadczących usługi turystyki, jeżeli w skład turystyki, opodatkowanej na zasadach innych niż określone w art. 119, wchodzą usługi gastronomiczne lub noclegowe, albo jedne i drugie.

Usługi świadczone przez obozowiska dla dzieci mają cechy usług turystycznych, ale z uwagi na fakt, że zostały przez ustawodawcę wyodrębnione i odmiennie potraktowane, to nie mogą mieć do nich zastosowania przepisy art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług. Przepisy wskazanej ustawy nie przewidują dla tych usług innego sposobu rozliczania i dlatego podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych, zgodnie z treścią art. 29 ust. 1, w myśl którego podstawą opodatkowania jest obrót, tj. kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku, obejmująca całość świadczenia należnego od nabywcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z brzmieniem art. 8 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Przepisy art. 119 ustawy, przewidują szczególny sposób opodatkowania usług turystyki, polegający na opodatkowaniu marży, stanowiącej wynagrodzenie podatników świadczących te usługi. Zgodnie z ust. 1 tego przepisu, podstawą opodatkowania w przypadku wykonywania usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Przez marżę rozumie się różnicę między kwotą należną, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, przy czym przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie (art. 119 ust. 2 ustawy).

Natomiast w myśl ust. 3 ww. artykułu rozliczenie metodą marży stosuje się bez względu na to kto nabywa usługę turystyki, w przypadku, gdy podatnik:

• ma siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium kraju,
• działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek,
• przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.
  
  

Ponadto treść art. 119 ust. 3a stanowi, że podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty. Przedmiotowa regulacja w sposób kategoryczny zobowiązuje podatników świadczących usługi turystyki do prowadzenia specyficznej dla tego rodzaju działalności ewidencji. W efekcie, łączne spełnienie wszystkich przedmiotowych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą usług turystyki.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w przypadku, gdy przy świadczeniu usługi turystyki podatnik oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty część świadczeń w ramach tej usługi wykonuje we własnym zakresie, odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 29, co wynika z art. 19 ust. 5 ustawy. W tych przypadkach – jak stanowi ust. 6 ww. artykułu - podatnik obowiązany jest do wykazania w prowadzonej ewidencji, jaka część należności za usługę przypada na usługi nabyte od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, a jaka na usługi własne.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, że zostały spełnione łącznie, wszystkie wskazane w art. 119 ust. 3 cyt. ustawy warunki, w związku z tym zostaje nałożony na Panią obowiązek prowadzenia szczególnej ewidencji, a tym samym zobowiązana jest Pani do zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marży.

Zauważyć należy, że podstawowym kryterium zasadności zastosowania specjalnych zasad opodatkowania marży, jest uznanie całego pakietu świadczeń za jedną usługę turystyki.

Usługa turystyki jest bowiem kompleksową usługą realizowaną przez podatnika, obejmującą swym zakresem różne usługi składowe świadczone dla bezpośredniej korzyści turysty, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć, przy czym muszą one być nabywane od innych podatników.

Zatem, mając na uwadze powołane regulacje w zakresie podatku od towarów i usług oraz przedstawiony stan faktyczny, należy przyjąć, iż zakup przez Wnioskodawcę dla potrzeb świadczonych usług organizacji wypoczynku dzieci i młodzieży, usług obcych tj. zakwaterowania, wyżywienia, transportu, biletów wstępu na imprezy, a w konsekwencji świadczenie złożone z usług własnych i nabytych, należy uznać za świadczenie usług turystyki.

Skoro przedstawiony stan faktyczny potwierdza spełnienie wszystkich przesłanek zawartych w art. 119 ust. 3 i 3a ustawy, obligatoryjne jest opodatkowanie przedmiotowych usług turystyki według szczególnej procedury przewidzianej w art. 119 cyt. ustawy, Wnioskodawcy nie przysługuje wówczas uprawnienie wyboru opodatkowania usług turystyki na zasadach ogólnych. W przypadku opodatkowania marżą stosuje się stawkę podatku 22% do całej usługi turystyki, bowiem w ustawie o podatku od towarów i usług nie wymieniono usług turystyki jako usług, dla których obniża się stawkę podatku lub też usług, które zwalnia się od podatku od towarów i usług.

Natomiast odwołanie się przez Wnioskodawcę do klasyfikacji statystycznej na potrzeby ustalenia stawki właściwej dla usług będących przedmiotem zapytania, nie jest zasadne, gdyż w świetle wyżej cyt. art. 8 ust. 3 ustawy, usługi turystyki nie są identyfikowane dla potrzeb podatkowych za pomocą klasyfikacji wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej.

Reasumując, w stosunku do usług organizowania wypoczynku dla dzieci i młodzieży w formie obozów, na które składają się również usługi albo towary nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, zastosowanie będzie miał art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług. Oznacza to, że usługi te, jako usługi turystyki, będą obligatoryjnie podlegały szczególnej procedurze opodatkowania marży i objęte są w całości stawką podatku od towarów i usług w wysokości 22%.

Dodatkowo wskazać należy, iż z powołanej we wniosku treści art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. a) ww. ustawy nie można wnioskować, iż usługi turystyki mogą być opodatkowane na zasadach ogólnych, gdyż art. 119, regulujący opodatkowanie tych usług, jednoznacznie wskazuje obligatoryjność stosowania szczególnej procedury marży w przypadku, gdy przy świadczeniu przedmiotowych usług podatnik nabywa towary i usługi od innych podmiotów dla bezpośredniej korzyści turysty.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.