INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 15 stycznia 2009 r. (data wpływu 19 stycznia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie prawidłowości zakwalifikowania obiektu w stanie surowym zamkniętym do środków trwałych oraz naliczania amortyzacji uzupełnionym pismem z dnia 18 lutego 2009 r. (data wpływu 20 lutego 2009 r.) złożonym na wezwanie Nr IPPB1/415-39/09-2/KS z dnia 10 lutego 2009 r. - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 stycznia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie prawidłowości zakwalifikowania obiektu w stanie surowym zamkniętym do środków trwałych oraz naliczania amortyzacji.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych. Dlatego pismem IPPB1/415-39/09-2/KS z dnia 10 lutego 2009 r. Wnioskodawca został wezwany do jego uzupełnienia.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jako osoba fizyczna (wynajmujący) zarejestrował działalność gospodarczą, której głównym celem jest wynajem nieruchomości. Wybudował budynek handlowo-usługowy w stanie surowym zamkniętym i na podstawie umowy najmu wynajął spółce z o.o. (najemcy). Najemca (sp. z o.o.) zaadaptował na własny koszt i ryzyko przedmiot najmu zgodnie z obowiązującym projektem i zezwoleniem budowlanym. Zakres adaptacji obejmował wszelkie prace i materiały budowlane, które były niezbędne do oddania budynku do użytkowania.

Wynajmujący prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów.

Budynek w stanie surowym pod datą oddania do użytkowania przez najemcę (sp. z o.o.) przyjęto na stan środków trwałych.

Wnioskodawca - wynajmujący co miesiąc dokonuje odpisów amortyzacyjnych od ww. budynku.

Ponadto pismem z dnia 18.02.2008 r. (data wpływu 20.02.2009 r.) Wnioskodawca uzupełnił stan faktyczny informując, iż w chwili oddania budynku do użytkowania posiadał ostateczną decyzję o pozwoleniu na użytkowanie obiektu wydaną przez Powiatowy Inspektorat Nadzoru Budowlanego w R.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wynajmujący prawidłowo zakwalifikował obiekt w stanie surowym zamkniętym do środków trwałych i nalicza amortyzację...

Zdaniem Wnioskodawcy z uwagi na to, iż brak jest przepisu jednoznacznego przy tego typu zdarzeniach gospodarczych, prawidłowo zakwalifikowano obiekt w stanie surowym zamkniętym do środków trwałych i naliczano amortyzację.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 ww. ustawy wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1.
  
  

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Tak więc, aby dany przedmiot był uznany za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,

• być kompletnym i zdatnym do użytku w dniu przyjęcia do używania,

• przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok,

• musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością.
  
  

Kwestie właściwej klasyfikacji danego środka trwałego zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 roku w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. nr 112, poz. 1317 ze zm.). Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu danego środka do odpowiedniej klasyfikacji (grupy, podgrupy i rodzaju) środków trwałych decyduje jego przeznaczenie oraz konstrukcja i wyposażenie.

W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in. np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny.

Zgodnie z art. 54 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. Nr 89, poz. 414 z późn. zm.) do użytkowania obiektu budowlanego, na którego wzniesienie jest wymagane pozwolenie na budowę, można przystąpić po zawiadomieniu właściwego organu o zakończeniu budowy, jeżeli organ ten w terminie 21 dni od dnia doręczenia zawiadomienia nie zgłosi sprzeciwu w drodze decyzji. W myśl art. 55 i art. 59 tej ustawy przed przystąpieniem do użytkowania obiektu budowlanego należy uzyskać ostateczną decyzję o pozwoleniu na użytkowanie. Właściwy organ wydaje decyzję w sprawie pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego po przeprowadzeniu obowiązkowej kontroli, może określić warunki użytkowania tego obiektu albo uzależnić jego użytkowanie od wykonania, w oznaczonym terminie, określonych robót budowlanych.

W myśl cytowanego powyżej art. 22a ust. 1 ww. ustawy, środek trwały, m.in. budynek, podlega amortyzacji, w sytuacji, gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia te kryteria, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć przede wszystkim możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

W konsekwencji, aby wybudowany przez Wnioskodawcę budynek mógł zostać wprowadzony do ewidencji środków trwałych, a następnie podlegał amortyzacji zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, musi być w dniu przyjęcia do użytkowania kompletny i zdatny do użytku.

Generalnie należy przyjąć, że budynek lub budowlę można uznać za zdatną do użytku i kompletną z chwilą uzyskania stosownych pozwoleń na użytkowanie obiektu budowlanego.

Z analizy przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawca wybudował budynek handlowo-usługowy w stanie surowym zamkniętym. Budynek ten na podstawie umowy najmu wynajął spółce z o.o. Najemca zaadaptował przedmiotowy budynek, dokonując w nim prac, które były niezbędne w celu oddania budynku do użytkowania. Następnie Wnioskodawca pod datą oddania do użytkowania przez najemcę przyjął budynek na stan środków trwałych i co miesiąc dokonuje odpisów amortyzacyjnych.

Ponadto z uzupełnienia wniosku wynika jednoznacznie, iż z chwilą oddania budynku do użytkowania Wnioskodawca posiadał ostateczną decyzję o pozwoleniu na użytkowanie tego budynku.

Wobec powyższego wybudowany przez Wnioskodawcę budynek, który został oddany do użytkowania na podstawie uzyskanej od Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego ostatecznej decyzji o pozwoleniu na użytkowanie spełnia warunek kompletności i zdatności do użytku. Tym samym w świetle art. 22a ust.1 ww. ustawy stanowi środek trwały podlegający amortyzacji.

Reasumując, mając na uwadze powyższe oraz wskazane przepisy prawa uznać należy, iż Wnioskodawca prawidłowo zakwalifikował obiekt w stanie surowym zamkniętym do środków trwałych i nalicza amortyzację.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.