INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej przedstawione we wniosku z dnia 16 grudnia 2008r. (data wpływu do tut. Biura – 19 grudnia 2008r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z podatku dochodowego kwot z tytułu waloryzacji renty odszkodowawczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 grudnia 2008r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z podatku dochodowego kwot z tytułu waloryzacji renty odszkodowawczej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Byłemu pracownikowi, obecnie renciście, który całkowicie utracił zdolność do pracy w wyniku wypadku przy pracy, z winy zakładu pracy, na podstawie wyroku sądu z 2006r. wnioskodawca wypłaca co miesiąc rentę uzupełniającą, na którą składa się renta odszkodowawcza dla wyrównania szkód na podstawie art. 444 § 2 k.c. (z tytułu utraconych zarobków) oraz renta z tytułu opieki osób trzecich.

Na wniosek byłego pracownika (rencisty) od stycznia 2007r. wnioskodawca dokonał waloryzacji renty i co miesiąc wypłaca dodatkową kwotę stanowiącą różnicę pomiędzy hipotetycznymi zarobkami miesięcznymi osiąganymi przez pracownika w 2006r. a łączną kwotą renty pobieranej z ZUS i renty wypłacanej na podstawie wyroku.

Obowiązek waloryzacji renty nie wynika z wyroku, ani z ugody pozasądowej, ponieważ osoba uprawniona do renty odszkodowawczej nie wyraziła zgody na zawarcie takiej ugody, ale świadczenie przyjęła i nadal przyjmuje. Dodatkowo wypłacana kwota rekompensuje wzrost wynagrodzeń pracowników stanowiący podstawę do podwyższenia renty z tytułu utraconych zarobków.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy można stosować zwolnienie przedmiotowe wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 3c) do kwot otrzymywanych co miesiąc z tytułu waloryzacji renty przyznanej na podstawie przepisów prawa cywilnego art. 444 § 2 k.c., jeżeli obowiązek waloryzacji nie został zasądzony...

Zdaniem wnioskodawcy, dopłata do renty odszkodowawczej jest źródłem przychodu zwolnionego z podatku dochodowego od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3c ww. ustawy wynika, iż wolne od podatku dochodowego są odszkodowania w postaci renty otrzymane na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość.

Podstawę prawną do dochodzenia renty wyrównawczej stanowi przepis art. 444 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Z treści tego przepisu wynika, że jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że wnioskodawca na wniosek byłego pracownika (rencisty) dokonał waloryzacji zasadzonej wyrokiem renty i co miesiąc wypłaca dodatkową kwotę stanowiącą różnicę pomiędzy hipotetycznymi zarobkami miesięcznymi osiąganymi przez pracownika w 2006r. a łączną kwotą renty pobieranej z ZUS i renty wypłacanej na podstawie wyroku.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że renty wyrównawcze mają charakter odszkodowawczy, w związku z czym korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3c ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy zauważyć, iż wpływu na powyższe zwolnienie nie ma okoliczność, iż obowiązek waloryzacji renty nie wynika z wyroku sądu, ani z tego, że osoba uprawniona do renty nie wyraziła zgody na zawarcie ugody pozasądowej w sprawie waloryzacji. Nie zmienia to faktu, że świadczenie jest wypłacone tytułem renty określonej w art. 444 § 2 Kodeksu cywilnego.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.