INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 22 września 2008r. (data wpływu do tut. Biura – 23 września 2008r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce z tytułu dochodów uzyskanych w Wielkiej Brytanii w latach 2003-2008 - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 września 2008r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce z tytułu dochodów uzyskanych w Wielkiej Brytanii w latach 2003-2008.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w dniu 04 września 2003r. wyjechał do Wielkiej Brytanii z zamiarem pozostania na stałe w tym kraju. Po przyjeździe do Anglii wnioskodawca natychmiast rozpoczął naukę języka angielskiego w szkole, a kilka tygodni później podjął pracę. Zamieszkał najpierw w wynajętym pokoju a po kilku miesiącach wynajął całe mieszkanie, w którym wnioskodawca mieszkał aż do opuszczenia Wielkiej Brytanii i powrotu do Polski, czyli do dnia 23 marca 2008r. Przez cały okres (ponad cztery i pół roku) pobytu w Wielkiej Brytanii mieszkał i pracował legalnie, płacąc należne podatki oraz płacąc wszelkie rachunki za media, czynsz a także podatek od nieruchomości za mieszkanie, na co ma stosowne dokumenty. Wnioskodawca oświadcza, że nie osiągał żadnych dochodów w Polsce w tym okresie. Wyjeżdżając z Polski w 2003r. był jeszcze kawalerem i nie pozostawił w kraju, poza rodzicami i rodzeństwem żadnej bliskiej mu osoby. Wnioskodawca przeniósł całkowicie swój ośrodek życiowy do Anglii zabierając ze sobą swoje rzeczy i tylko pozostawiając w Polsce dwie działki darowane mu przez rodziców kilka lat wcześniej, które jednakże nadal były przez nich uprawiane oraz konto bankowe, z którego zasobów wnioskodawca utrzymywał się na początku swego pobytu w Anglii. Od początki pobytu w Wielkiej Brytanii wnioskodawca podjął kroki umożliwiające mu jak najszybszą asymilację z nowym krajem tj. nauka w szkole angielskiej, praca, uzyskanie dokumentów potwierdzających pobyt czasowy na okres pięciu lat (wnioskodawca uzyskał status rezydenta na lata 2006-2011), które miały umożliwić mu uzyskanie obywatelstwa brytyjskiego w późniejszym okresie. Wnioskodawca głosował również w wyborach lokalnych w L., gdzie mieszkał. Posiada Certyfikat potwierdzający jego rezydencję podatkową w Wielkiej Brytanii, wystawiony przez władze podatkowe w Anglii. W trakcie pobytu w Wielkiej Brytanii wnioskodawca poznał dziewczynę (Polkę, jego obecną żonę) i po ponad dwuletnim wspólnym zamieszkaniu w L. małżonkowie postanowili powrócić do Polski. Ta decyzja oraz poprawa warunków ekonomicznych w kraju przyczyniły się do zmiany planów wnioskodawcy i powrotu do Polski.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy mając na uwadze ww. stan faktyczny tj. długoletni pobyt w Wielkiej Brytanii, przeniesienie ośrodka życiowego oraz rezydencji podatkowej do tego kraju, wnioskodawca musi rozliczyć swoje dochody uzyskane za granicą w Polsce, tzn. czy powinien skorzystać z ogłoszonej abolicji podatkowej, czy też w jego przypadku można zastosować ograniczony obowiązek podatkowy i przyjąć, że nie musi rozliczać się w Polsce z jego zagranicznych dochodów...

Zdaniem wnioskodawcy, biorąc pod uwagę to, że wyjechał do Wielkiej Brytanii z zamiarem stałego pobytu oraz to, że przeniósł swój ośrodek życiowy i rezydencję podatkową do tego kraju na kilka lat jest jednoznaczne z tym, że nie ma obowiązku rozliczania się z polskim urzędem skarbowym z dochodów uzyskanych w Wielkiej Brytanii. W ocenie wnioskodawcy takie dokumenty jak Certyfikat rezydencji podatkowej, zapłacone rachunki za wynajem mieszkania, odcinki z wypłat czy zapłacone podatki potwierdzają jego silną więź z Wielką Brytanią w tym okresie i tym samym jego stanowisko.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Stosownie do treści art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym od dnia 01 stycznia 2003r. do dnia 31 grudnia 2006r., osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). W myśl art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 4a tej ustawy stanowi, iż wymienione wyżej przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Stosownie do treści art. 4 ust. 1 umowy z dnia 16 grudnia 1976r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i zysków majątkowych (Dz. U. z 1978r. Nr 7, poz. 20) obowiązującej do końca 2006r., określenie „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się państwie” oznacza – z uwzględnieniem ustępów 2 i 3 tego artykułu – każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona. Określenie to nie obejmuje przy tym osoby fizycznej, która podlega opodatkowaniu w tym Umawiającym się Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód ze źródeł w nim położonych. Definicja miejsca zamieszkania odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistych z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę nieograniczonego obowiązku podatkowego.

W przepisach polskiego prawa podatkowego, obowiązujących do dnia 31 grudnia 2006r., pojęcie „miejsca zamieszkania” nie zostało zdefiniowane, a zatem wykładnia tego pojęcia oparta była na koncepcji miejsca zamieszkania zawartej w Kodeksie cywilnym.

Jak stanowi art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Warunek przebywania w danym miejscu ma charakter obiektywny i nie ma problemów dowodowych w wykazaniu, że dana osoba przebywa lub nie w danej miejscowości. Zamiar stałego pobytu w danej miejscowości ma natomiast charakter subiektywny, ponieważ odnosi się do woli osoby. Należy jednak zauważyć, iż istnieją kryteria obiektywizujące zamiar stałego pobytu. Uznaje się na przykład, że podatnik wykazuje zamiar stałego pobytu w danej miejscowości, jeżeli miejscowość ta stanowi dla niego centrum jego życiowej działalności, ocenianej w aspekcie jego powiązań osobistych i gospodarczych.

Rozpatrując obowiązek podatkowy w latach 2007 i 2008 należy wziąć pod uwagę przepisy podatkowe obowiązujące od 01 stycznia 2007r.

Zgodnie z regulacją zawartą w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym od 01.01.2007 r., obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy) podlegają w Polsce osoby fizyczne jeśli mają miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne nie posiadające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W świetle art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powołane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Stosownie do art. 4 ust. 1 Konwencji z dnia 20 lipca 2006r. między Rzeczypospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zysków majątkowych (Dz. U z 2006 r. Nr 250, poz. 1840), określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu, miejsce utworzenia albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz jakąkolwiek jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże, określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód lub zyski majątkowe ze źródeł w nim położonych.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsce zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny stwierdzić należy, iż wnioskodawca w okresie od 04 września 2003r. (moment wyjazdu z Polski) do 23 marca 2008r. podlegał w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, jeżeli uzyskiwał dochody z pracy wykonywanej na jej terytorium, na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz dochody z innych źródeł przychodów położonych w kraju, z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Natomiast dochody uzyskane przez wnioskodawcę w okresie pobytu w Wielkiej Brytanii z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Wielkiej Brytanii, nie podlegały opodatkowaniu w Polsce, gdyż w tym okresie wnioskodawca mieszkał w Wielkiej Brytanii gdzie przeniósł swoje centrum interesów życiowych z zamiarem stałego pobytu. W ww. czasie z Polską nie łączyły go żadne więzi zarówno osobiste jak i gospodarcze.

W związku z tym wnioskodawca z dochodów osiągniętych w okresie przebywania w Wielkiej Brytanii ( gdzie znajdowało się jego centrum interesów życiowych) nie ma obowiązku rozliczać się w Polsce.

Jednocześnie podkreślić należy, iż skoro w omawianym wyżej okresie wnioskodawca podlegał w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, to nie ma do niego zastosowania ustawa z dnia 25 lipca 2008r. o szczególnych rozwiązaniach dla podatników uzyskujących niektóre przychody poza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej (Dz. U. z 2008r. Nr 143, poz. 894), czyli tzw. ustawa abolicyjna. Zgodnie bowiem z brzmieniem art. 1 ust. 1 tejże ustawy, stosuje się ją jedynie do osób, które podlegały nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu przynajmniej w jednym z lat podatkowych 2002-2007.

Powyższe oznacza, że w przedmiotowej sprawie stanowisko wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.