Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/443-429/12-4/KG
z 7 sierpnia 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 4 maja 2012 r. (data wpływu 11 maja 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 19 lipca 2012 r. (data wpływu 24 lipca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku skorygowania faktur dokumentujących świadczenie usług najmu i cateringu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 maja 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku skorygowania faktur dokumentujących świadczenie usług najmu i cateringu. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 19 lipca 2012 r. o doprecyzowanie przedmiotowego stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca – X (dalej: X) jest czynnym podatnikiem podatku VAT. X zawarło z firmą B. (dalej: Spółka) w dniu 16 maja 2011 r. umowę zlecenie dotyczącą wynajmu pomieszczeń oraz dostawy cateringu dla uczestników szkolenia. W wynajmowanych od X pomieszczeniach Spółka prowadziła szkolenia w ramach projektu „(...)”, program współfinansowany przez Unię Europejską w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego, Program Operacyjny Kapitał Ludzki. W ww. umowie w § 3 pkt 1 i pkt 2 szczegółowo zostało określone wynagrodzenie dla X wraz z rozbiciem na kwotę netto oraz kwotę brutto. X zgodnie z zawartą umową wystawiło Spółce 78 sztuk faktur na łączną kwotę netto 95.040,00 zł w tym:

• ze stawką podatku VAT 23% dotyczące najmu pomieszczeń oraz przerw kawowych na wartość netto 83.610,00 zł + podatek VAT 19.230,34 zł,
• ze stawką podatku VAT 8% dotyczące cateringu (lunch) na wartość netto 11.430,00 zł + podatek VAT 914,40 zł.
  
  

Łącznie należny podatek VAT z wystawionych faktur sprzedaży dla Spółki wyniósł 20.144,74 zł.

Spółka regularnie dokonywała wpłat za wystawione faktury jedynie w wysokości kwoty netto z faktury. Nie płacony był podatek VAT naliczony na fakturze. X zgodnie z wystawianą deklaracją VAT-7 comiesięcznie wpłacało na konto Urzędu Skarbowego podatek VAT należny od wystawionych faktur sprzedaży dla Spółki. Ostatnią fakturę VAT X wystawiło w dniu 30 listopada 2011 r. od tamtej pory Spółka nie uregulowała należności wobec X w wysokości należnego VAT od wystawionych faktur tj. na kwotę 20.144,74 zł. W odpowiedzi na wezwanie do zapłaty X otrzymało w dniu 22 marca 2012 r. pismo od Spółki, w którym to Spółka powołuje się na art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. c ustawy o VAT oraz na § 13 ust. 1 pkt 20 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie VAT, przedstawiając interpretację powyższych przepisów w następujący sposób: szkolenia prowadzone przez Spółkę finansowane były ze środków publicznych w wysokości wyższej niż 70%, co powoduje, że usługa wynajmu jest zwolniona od podatku VAT. Jednocześnie w powyższym piśmie Spółka prosi X o wystawienie faktur korygujących do faktur dotyczących wynajmu pomieszczeń na wartość podatku VAT, natomiast nie zapłacony podatek VAT dotyczący faktur za dostawy cateringu Spółka zobowiązała się zapłacić niezwłocznie X po dokonaniu korekt za najem pomieszczeń.

X nie wyraziło zgody na dokonanie powyższych korekt, z uwagi na odmienną interpretację cytowanych przez Spółkę przepisów. W dniu 23 kwietnia 2012 r. Wnioskodawca otrzymał pismo od Spółki, w którym Spółka ponownie powołuje się na przepisy ustawy o VAT art. 43 ust. 1 pkt 29 oraz § 13 ust. 1 pkt 20 rozporządzenia Ministra Finansów z 4 kwietnia 2011 r. w sprawie VAT, które to przepisy w rozumieniu Spółki upoważniają X do skorygowania wystawionych faktur VAT o wartość podatku VAT.

W piśmie z dnia 19 lipca 2012 r., stanowiącym uzupełnienie do wniosku, Wnioskodawca wyjaśnił, że X świadczyło na rzecz Spółki usługę, która polegała wyłącznie na wynajmowaniu sal i dostarczaniu cateringu dla uczestników szkolenia. Natomiast same szkolenia organizowane i prowadzone były przez Spółkę.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy X powinno dokonać korekty wystawionych faktur VAT zmieniając stawkę podatku z 23%, 8% na „zw” i w ten sposób odzyska go od Urzędu Skarbowego? Czy w dalszym ciągu powinna ubiegać się o zapłatę podatku VAT Spółki?

Zdaniem Wnioskodawcy, interpretacja X w powyższej sprawie jest jednak odmienna. X jako czynny podatnik podatku VAT jest zobowiązane do wystawienia faktur sprzedaży za wynajem sali oraz catering wraz z należnym podatkiem VAT. Natomiast zgodnie z art. 43 pkt 17a tej ustawy obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r., zwolnienia, o których mowa w ust. 4 pkt 18a, 23, 26, 28, 29 i 33 lit. a, mają zastosowanie do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, dokonywanych przez podmioty świadczące usługi podstawowe. W interpretacji Wnioskodawcy dotyczy to firmy organizującej szkolenie, a nie X jako wykonawcy usługi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast, stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, świadczeniem usług jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ( …).

Ponadto, zgodnie z obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. przepisem art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Jak wynika z regulacji art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie natomiast z obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110 wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Z dniem 1 stycznia 2011 r. weszła w życie ustawa z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 226, poz. 1476). Przepisy nowelizacji uchyliły załącznik nr 4 do ustawy, zawierający wykaz usług zwolnionych od podatku, który w pozycji 7 wymieniał jako zwolnione usługi w zakresie edukacji (ex 80) i przeniosły uregulowania dotyczące tej tematyki do treści ustawy. Zasadnicze znaczenie ma w tym przypadku dodanie do art. 43 ust. 1 ustawy punktów 26-29, regulujących zwolnienie od podatku działalności edukacyjnej.

Ponadto, przy określaniu zakresu zwolnień, które dotychczas były ujęte w załączniku nr 4 do ustawy, odstąpiono od ich identyfikacji przy pomocy klasyfikacji statystycznych określając ich zakres z wykorzystaniem treści zapisów prawa unijnego i krajowego oraz orzecznictwa sądów.

Zgodnie z art. 132 ust. 1 lit. i ww. Dyrektywy, państwa członkowskie zwalniają kształcenie dzieci lub młodzieży, kształcenie powszechne lub wyższe, kształcenie zawodowe lub przekwalifikowanie, łącznie ze świadczeniem usług i dostawą towarów ściśle z taką działalnością związanych, prowadzone przez odpowiednie podmioty prawa publicznego lub inne instytucje działające w tej dziedzinie, których cele uznane są za podobne przez dane państwo członkowskie.

W tym kontekście wskazać należy – co wielokrotnie podkreślał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej – że zakres zwolnień przewidzianych w Dyrektywie nie może być interpretowany w sposób rozszerzający. Czynności zwolnione zgodnie z Dyrektywą stanowią autonomiczne pojęcia prawa wspólnotowego, a ich ujednolicona interpretacja ma służyć unikaniu rozbieżności w stosowaniu systemu podatku od wartości dodanej w poszczególnych państwach członkowskich. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem „pojęcia używane do opisania zwolnień wymienionych w art. 13 Szóstej Dyrektywy powinny być interpretowane w sposób ścisły, ponieważ stanowią one odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatkiem VAT objęta jest każda dostawa towarów i każda usługa świadczona odpłatnie przez podatnika” (wyrok TSUE z dnia 19 listopada 2009 r. C-461/08 w sprawie Don Bosco Onroerend Goed BV).

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy, zwalnia się od podatku usługi świadczone przez:

1. jednostki objęte systemem oświaty w rozumieniu przepisów o systemie oświaty, w zakresie kształcenia i wychowania,
2. uczelnie, jednostki naukowe Polskiej Akademii Nauk oraz jednostki badawczo-rozwojowe, w zakresie kształcenia na poziomie wyższym

   - oraz dostawę towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami związane.

Z powyższego wynika, iż ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy korzystać mogą uczelnie, jednostki naukowe Polskiej Akademii Nauk oraz instytuty badawcze, w zakresie kształcenia na poziomie wyższym.

W myśl natomiast art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy, zwalnia się od podatku usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, inne niż wymienione w pkt 26:

1. prowadzone w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach, lub
2. świadczone przez podmioty, które uzyskały akredytację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty – wyłącznie w zakresie usług objętych akredytacją, lub
3. finansowane w całości ze środków publicznych

   - oraz świadczenie usług i dostawę towarów ściśle z tymi usługami związane.

A zatem aby dane usługi mogły korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy, muszą być uznane za usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego oraz spełniać jeden z warunków określonych w lit. a-c powyższego przepisu. Powołane wyżej przepisy prawa podatkowego przewidują zwolnienie dla usług kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego prowadzonych w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach lub świadczonych przez podmioty, które uzyskały akredytację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty – wyłącznie w zakresie usług objętych akredytacją lub finansowanych w całości ze środków publicznych.

Jednocześnie, stosownie do treści § 13 ust. 1 pkt 19 obowiązującego od dnia 6 kwietnia 2011 r. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 ze zm.), zwanego dalej rozporządzeniem, zwalnia się od podatku usługi w zakresie kształcenia, inne niż wymienione w art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy, świadczone przez uczelnie, jednostki naukowe Polskiej Akademii Nauk oraz instytuty badawcze oraz świadczenie usług i dostawę towarów ściśle z tymi usługami związane.

Natomiast na podstawie § 13 ust. 1 pkt 20 rozporządzenia, zwolnione od podatku od towarów i usług są usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, finansowane w co najmniej 70% ze środków publicznych, oraz świadczenie usług i dostawa towarów ściśle z tymi usługami związane.

W myśl art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240 ze zm.) środkami publicznymi są:

1. dochody publiczne;
2. środki pochodzące z budżetu Unii Europejskiej oraz niepodlegające zwrotowi środki z pomocy udzielanej przez państwa członkowskie Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA);
3. środki pochodzące ze źródeł zagranicznych niepodlegające zwrotowi, inne niż wymienione w pkt 2;
4. przychody budżetu państwa i budżetów jednostek samorządu terytorialnego oraz innych jednostek sektora finansów publicznych pochodzące:
1. ze sprzedaży papierów wartościowych,
2. z prywatyzacji majątku Skarbu Państwa oraz majątku jednostek samorządu terytorialnego,
3. ze spłat pożyczek i kredytów udzielonych ze środków publicznych,
4. z otrzymanych pożyczek i kredytów,
5. z innych operacji finansowych;
5. przychody jednostek sektora finansów publicznych pochodzące z prowadzonej przez nie działalności oraz pochodzące z innych źródeł.
   
   

Jak stanowi przepis art. 43 ust. 17 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18, 18a, 22 24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a, nie mają zastosowania do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, jeżeli:

1. nie są one niezbędne do wykonania usługi podstawowej, zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a lub
2. ich głównym celem jest osiągnięcie dodatkowego dochodu przez podatnika, przez konkurencyjne wykonywanie tych czynności w stosunku do podatników niekorzystających z takiego zwolnienia.
   
   

Natomiast w myśl art. 43 ust. 17a ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18a, 23, 26, 28, 29 i 33 lit. a, mają zastosowanie do dostaw towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, dokonywanych przez podmioty świadczące usługi podstawowe.

Analiza przepisów art. 43 ust. 17 ustawy jednoznacznie wskazuje, że zwolnieniem od podatku, o którym mowa m. in. w ust. 1 pkt 26 i pkt 29 tegoż artykułu może być również objęta dostawa towarów lub świadczenie usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, pod warunkiem jednak, że

• są one niezbędne do wykonania usługi podstawowej, zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt (…), 26, (…), pkt 29, (…) lub
• ich głównym celem nie jest osiągnięcie dodatkowego dochodu przez podatnika, przez konkurencyjne wykonywanie tych czynności w stosunku do podatników niekorzystających z takiego zwolnienia.

Przy czym należy podkreślić, że wskazanie przez ustawodawcę, że usługi te muszą być ściśle związane z usługami podstawowymi oznacza, że muszą mieć związek ze świadczeniem usług:

• kształcenia i wychowania świadczonych przez uczelnie, jednostki naukowe Polskiej Akademii Nauk oraz instytuty badawcze, w zakresie kształcenia na poziomie wyższym (art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy),
• kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego (art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy).
  
  

Ponadto, co wynika z normy zawartej w art. 43 ust. 17a ustawy, zwolnienia, o których mowa m. in. w ust. 1 pkt (…), 26, (…), 29, (…), mają zastosowanie do dostaw towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, dokonywanych przez podmioty świadczące usługi podstawowe.

Z danych przedstawionych we wniosku wynika, że X jest czynnym podatnikiem podatku VAT. X zawarło ze Spółką w dniu 16 maja 2011 r. umowę zlecenie dotyczącą wynajmu pomieszczeń oraz dostawy cateringu dla uczestników szkolenia. W wynajmowanych od X pomieszczeniach Spółka prowadziła szkolenia w ramach projektu „(...)”, program współfinansowany przez Unię Europejską w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego, Program Operacyjny Kapitał Ludzki. W ww. umowie w § 3 pkt 1 i pkt 2 szczegółowo zostało określone wynagrodzenie dla X wraz z rozbiciem na kwotę netto oraz kwotę brutto. X zgodnie z zawartą umową wystawiło Spółce faktury VAT w rozbiciu na wynajem pomieszczeń, przerwę kawową i catering. Spółka regularnie dokonywała wpłat za wystawione faktury jedynie w wysokości kwoty netto z faktury. Nie płacony był podatek VAT naliczony na fakturze. X zgodnie z wystawianą deklaracją VAT-7 comiesięcznie wpłacała na konto Urzędu Skarbowego podatek VAT należny od wystawionych faktur sprzedaży dla Spółki. Ostatnią fakturę VAT X wystawiło w dniu 30 listopada 2011 r. od tamtej pory Spółka nie uregulowała należności wobec X w wysokości należnego VAT od wystawionych faktur. W odpowiedzi na wezwanie do zapłaty X otrzymało w dniu 22 marca 2012 r. pismo od Spółki, w którym to Spółka powołuje się na art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. c ustawy o VAT oraz na § 13 ust. 1 pkt 20 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie VAT, przedstawiając interpretację powyższych przepisów w następujący sposób: szkolenia prowadzone przez Spółkę finansowane były ze środków publicznych w wysokości wyższej niż 70%, co powoduje, że usługa wynajmu jest zwolniona od podatku VAT. Jednocześnie w powyższym piśmie Spółka prosi X o wystawienie faktur korygujących do faktur dotyczących wynajmu pomieszczeń na wartość podatku VAT, natomiast nie zapłacony podatek VAT dotyczący faktur za dostawy cateringu Spółka zobowiązała się zapłacić niezwłocznie X po dokonaniu korekt za najem pomieszczeń. X nie wyraziło zgody na dokonanie powyższych korekt, z uwagi na odmienną interpretację cytowanych przez Spółkę przepisów. W dniu 23 kwietnia 2012 r. Wnioskodawca otrzymał pismo od Spółki, w którym Spółka ponownie powołuje się na przepisy ustawy o VAT art. 43 ust. 1 pkt 29 oraz § 13 ust. 1 pkt 20 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r., które to przepisy w rozumieniu Spółki upoważniają X do skorygowania wystawionych faktur VAT o wartość podatku VAT. Wnioskodawca jednoznacznie wskazał, że X świadczyło na rzecz Spółki usługę, która polegała wyłącznie na wynajmowaniu sal i dostarczaniu cateringu dla uczestników szkolenia. Natomiast same szkolenia organizowane i prowadzone były przez Spółkę.

W świetle powołanych wyżej regulacji prawnych oraz opisu stanu faktycznego należy stwierdzić, że dla usług świadczonych przez X na rzecz Spółki nie znajdzie zastosowania zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy oraz § 13 ust. 1 pkt 20 rozporządzenia, bowiem nie są to usługi w zakresie kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, ale usługi najmu i cateringu. Usługi te nie mogą zostać także objęte ww. zwolnieniem od podatku jako usługi ściśle związane z usługą podstawową, bowiem w analizowanym przypadku usługą podstawową świadczoną przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki nie jest usługa kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, ale usługa najmu i cateringu.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

W art. 43 ust. 20 ustawy postanowiono, iż zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36 nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy (wyłączenie to jednak nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie).

Zatem, ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu (dzierżawy) nieruchomości na cele mieszkalne. Natomiast usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze niemieszkalnym opodatkowane są stawką podatku w wysokości 23%.

Natomiast zgodnie z § 7 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia, stawkę podatku wymienioną w art. 41 ust. 1 ustawy obniża się do wysokości 8% dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 1 do rozporządzenia. W pozycji 7 załącznika nr 1 do rozporządzenia wskazano na usługi związane z wyżywieniem (PKWiU ex 56), z wyłączeniem sprzedaży:

1. napojów alkoholowych o zawartości alkoholu powyżej 1,2%,
2. napojów alkoholowych będących mieszaniną piwa i napojów bezalkoholowych, w których zawartość alkoholu przekracza 0,5%,
3. kawy i herbaty (wraz z dodatkami),
4. napojów bezalkoholowych gazowanych,
5. wód mineralnych,
6. innych towarów w stanie nieprzetworzonym opodatkowanych stawką, o której mowa w art. 41 ust. 1 ustawy.
   
   

Zgodnie z treścią art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16. W związku z powyższymi regulacjami, podatnicy podatku od towarów i usług, z tytułu dostawy towarów bądź świadczenia usług, zobowiązani są do naliczenia podatku należnego w określonej stawką podatku wysokości i wystawienia faktury VAT dokumentującej dokonane czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Art. 106 ust. 8 pkt 1 ustawy zawiera delegację, na mocy której minister właściwy do spraw finansów publicznych został zobligowany do określenia w drodze rozporządzenia szczegółowych zasad wystawiania faktur, danych, które powinny zawierać oraz sposób ich przechowywania. W oparciu o powołaną wyżej delegację, wydane zostało rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360).

Stosownie do § 13 ust. 8 rozporządzenia, faktury korygujące powinny zawierać wyraz „KOREKTA” albo wyrazy „FAKTURA KORYGUJĄCA”.

Natomiast, w świetle § 14 ust. 1 rozporządzenia, fakturę korygującą wystawia się również, gdy podwyższono cenę po wystawieniu faktury lub w razie stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce lub kwocie podatku bądź w jakiejkolwiek innej pozycji faktury.

Na podstawie § 14 ust. 2 rozporządzenia, faktura korygująca dotycząca podwyższenia ceny powinna zawierać co najmniej:

1. numer kolejny oraz datę jej wystawienia;
2. dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca:
1. określone w § 5 ust. 1 pkt 1-4,
2. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi objętych podwyżką ceny;
3. kwotę podwyższenia ceny bez podatku;
4. kwotę podwyższenia podatku należnego.
   
   

Faktura korygująca wystawiana w przypadku pomyłek, o których mowa w ust. 1, zawiera dane określone w ust. 2 pkt 1 i pkt 2 lit. a, kwoty podane w omyłkowej wysokości oraz kwoty w wysokości prawidłowej (§ 14 ust. 3 rozporządzenia).

Zgodnie z § 14 ust. 4 rozporządzenia, przepisy § 5 ust. 5-7, § 7 i § 13 ust. 8 stosuje się odpowiednio do faktur korygujących.

Jak wynika z dokonanej wyżej analizy X postąpiło prawidłowo nie stosując dla świadczonych na rzecz Spółki usług najmu pomieszczeń i cateringu zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy i § 13 ust. 1 pkt 20 rozporządzenia. Wnioskodawca prawidłowo udokumentował świadczenie usługi:

• najmu lokalu użytkowego stawką podatku w wysokości 23% oraz
• cateringu – jeżeli jest to usługa związana z wyżywieniem sklasyfikowana pod symbolem PKWiU ex 56 – 8% stawką podatku.
  
  

Wnioskodawca nie ma zatem obowiązku korygowania przedmiotowych faktur w części dotyczącej stawki podatku. W konsekwencji Wnioskodawca nie ma prawa ubiegania się o zwrot z Urzędu Skarbowego podatku należnego rozliczonego z przedmiotowych faktur. Natomiast Spółka, na rzecz której zostały wyświadczone usługi udokumentowane ww. fakturami jest zobowiązana do zapłaty Wnioskodawcy należności wynikającej z tych faktur.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.