INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 02.10.2008r. (data wpływu 13 października 2008r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie kosztów i przychodów podatkowych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 października 2008r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów i przychodów podatkowych.

W przedmiotowym wniosku został przestawiony następujący stan faktyczny:

Głównym przedmiotem działalności Spółki jest transport wartości oraz obsługa gotówki. Adresatami usług Spółki są: bank, sieci reatilowe, mennice, firmy jubilerskie oraz wszystkie inne podmioty chcące bezpiecznie przewozić lub składować swoje przedmioty wartościowe.

W ramach obsługi gotówkowej Spółka świadczy usługi w zakresie sortowania, liczenia, sprawdzania autentyczności księgowania, paczkowania, przechowywania, przygotowywania zasiłków oraz codziennego przemieszczania znaków pieniężnych (PKWiU 67.13.10-00.00). Zdarza się, że klienci (banki), z którymi Podatnik ma podpisane umowy na obsługę gotówkową wystawiają noty obciążeniowe za niedobory w gotówce. Po stwierdzeniu, iż w otrzymanej od paczce brakuje banknotów, klienci obciążają Spółkę notą o wartości równej wartości niedoboru. Notę wystawiają również wtedy, kiedy stwierdzą, że przesłane przez Spółkę banknoty są falsyfikatami (nota odpowiada wartości stwierdzonych falsyfikatów).

Możliwość wystawiania not przez klientów za niedobory jest zawarta w umowach podpisanych między Spółką a poszczególnymi klientami. Dzięki takiemu zapisowi Spółka jest bardziej wiarygodna w oczach klientów oraz bardziej konkurencyjna w porównaniu do innych firm z tej branży. Spółka na podstawie not otrzymanych od klientów za niedobory w gotówce obciąża pracownika odpowiedzialnego za popełnione błędy lub kradzieże. Wystawia wtedy na pracownika notę z tytułu niedoborów. Wcześniej podpisuje odpowiednie porozumienie z pracownikiem.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy noty za niedobory w gotówce otrzymane od klientów mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych...
2. Czy noty obciążeniowe wystawione na pracowników należy uznać za przychód podatkowy w podatku dochodowym od osób prawnych...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy noty za niedobory w gotówce otrzymane od klientów nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Po analizie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000r., nr 54, poz. 654 z późn. zm.) można wywnioskować, że za koszt uzyskania przychodu można uznać dany wydatek, jeżeli:

• jest to koszt poniesiony w celu osiągnięcia przychodu,
• jest kosztem poniesionym w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie jest wydatkiem wymienionym w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.
  
  

Spółka otrzymując notę obciążeniową od klienta dotyczącą niedoborów w gotówce uznaje ją za karę umowną. W umowach z klientami na obsługę gotówki jest zawarty punkt informujący, że mają oni prawo obciążać Spółkę za takie niedobory. Zgodnie z art. 483 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. kodeks cywilny (Dz. U. z 1964r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) kara umowna jest określoną sumą pieniężną jaką strona umowy zobowiązana jest zapłacić w przypadku powstałe szkody wynikłej z nie wykorzystania lub nienależytego wykonania zobowiązań. Według art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się kar umownych oraz odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych usług. Spółka stoi na stanowisku, iż właśnie zgodnie z tym artykułem not otrzymywanych od klientów nie może uznać za koszty uzyskania przychodów.

Noty obciążeniowe wystawiane na pracowników z tytułu niedoborów wynikających z błędów lub kradzieży dokonanych przez pracowników Spółka traktuje jako przychody nie podatkowe. Zdaniem Spółki zwrot poniesionych wydatków nie zaliczonych przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodu, odzyskanych następnie przez firmę w postaci zapłaconych not przez pracowników, nie zalicza się do przychodów podatkowych na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 6a ww. ustawy. Zgodnie z tym artykułem do przychodów nie zalicza się innych wydatków nie zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów. Według Spółki związek pomiędzy notami otrzymywanymi od klientów, a notami obciążającymi pracowników nie budzi żadnych wątpliwości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust.1. Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Przy czym zwrot „w celu” oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo - skutkowym, takim że poniesienie go ma wpływ na powstanie przychodu lub zabezpieczenie albo zachowanie jego źródła.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu:

1. wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług,
2. zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
3. zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.
   
   

Przepis ten stanowi katalog zamknięty, dotyczący zdarzeń gospodarczych spowodowanych wadliwością towarów lub robót i usług będących przedmiotem działalności gospodarczej. Wada jest w tym przypadku podstawową przyczyną eliminacji poniesionych kosztów z kosztów podatkowych.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż na Spółkę są wystawiane o noty obciążeniowe. Dotyczy to sytuacji, gdy w ramach wykonywanej działalności gospodarczej polegającej m.in. na obsłudze gotówkowej dostarcza klientom (bankom) paczki, w których brakuje banknotów lub banknoty są falsyfikatami. W takich przypadkach nota odpowiada wartości niedoboru. Możliwość wystawiania not przez klientów wynika z uprzednio zawartych umów (co uwiarygodnia Spółkę w oczach klientów i wpływa na konkurencyjność w porównaniu z innymi firmami z tej samej branży). Zdaniem Spółki wydatki poniesione na zapłatę wystawionych not, w myśl art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów (Spółka traktuje je jako wydatki na zapłatę kar umownych za wady dostarczonych towarów). Jednocześnie Spółka informuje, iż konsekwencją zapłaty not otrzymanych od klientów za niedobory w gotówce obciąża pracowników, na których z kolei wystawia noty z tytułu niedoborów wynikających z błędów lub kradzieży (wynika to z porozumienia podpisanego z pracownikami). Zdaniem Spółki zwrot wydatków przez pracowników nie stanowi przychodów podatkowych, ponieważ wcześniej wydatki te nie stanowiły kosztów podatkowych.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy należy zgodzić się ze Spółką, iż wydatki związane z wyrównaniem niedoborów będących efektem wadliwości dostarczonych do klientów towarów, nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Zatem skoro Spółka nienależycie wykonała ciążące na niej zobowiązanie dostarczając niekompletne paczki banknotów czy też banknoty sfalsyfikowane, to wydatki poniesione w związku z wystawionymi notami będą wyłączone z kosztów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z kolei zapłacone przez pracowników kwoty na podstawie wystawionych przez Spółkę not z tytułu niedoborów wynikających z błędów lub kradzieży pracowników, nie będą stanowiły przychodów podatkowych. Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 13 i 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Przychód podatkowy wiążą się z więc pewnym przysporzeniem majątkowym, tj. korzyścią znajdującą, chociażby pośrednio, odzwierciedlenie w majątku podatnika. Natomiast w art. 12 ust. 4 ww. ustawy ustawodawca wymienił wyłączenia z przychodów np. do przychodów nie należy zaliczać zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów - art. 12 ust. 4 pkt 6a tej ustawy. A zatem skoro Spółka wydatków poniesionych na zapłatę not stanowiących efekt wadliwości dostarczonego towaru nie zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów, to również wydatki zwrócone przez pracowników Spółki na podstawie not wystawianych na tychże pracowników, nie będą stanowiły przychodów podatkowych. Tym samym stanowisko Spółki jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy przedstawionego stanu faktycznego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1-go Maja 10,09-402 Płock.