INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 22 kwietnia 2009 r. (data wpływu 4 maja 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 1 lipca 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy obuwia dziecięcego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 maja 2009 r. został złożony wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy obuwia dziecięcego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność handlową w zakresie hurtowej i detalicznej sprzedaży obuwia. Przedmiotem sprzedaży jest m.in. obuwie dziecięce sprowadzane z Włoch. Na fakturach od włoskiego producenta widnieje rozmiar obuwia, dodatkowo Wnioskodawca posiada pismo, które zaświadcza, że produkowane przez włoskiego kontrahenta obuwie w rozmiarze 35 odpowiada długości buta do 23 cm, a więc spełnia kryteria uznania go za obuwie dziecięce. Ponadto Wnioskodawca oświadczył, iż przedmiotowe obuwie spełnia cechy jakościowe i funkcjonalne charakterystyczne dla obuwia dziecięcego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca ma prawo zastosować 7% stawkę podatku do sprzedaży wyżej opisanego obuwia...

Zdaniem Wnioskodawcy, obuwie w rozmiarze 35 i mniej spełnia warunki do uznania go za obuwie dziecięce. W związku z tym zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług jego sprzedaż podlega opodatkowaniu 7% stawką podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem art. 41 ust. 2–12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 ustawy.

W świetle art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1. W poz. 47 tego załącznika wymieniono obuwie dziecięce, bez względu na symbol PKWiU. W powołanej ustawie ustawodawca nie zdefiniował pojęcia „obuwia dziecięcego”. W Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, stanowiącej załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 42, poz. 264 z późn. zm.) obowiązującej, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293) do dnia 31 grudnia 2009 r. również nie określono definicji pojęcia „obuwia dziecięcego". Pojęcie to zdefiniowane zostało natomiast w Nomenklaturze Taryfowej i Statystycznej CN. W myśl jej postanowień „obuwie dziecięce” to obuwie o długości podeszwy wewnętrznej mniejszej niż 24 cm.

Wobec powyższego, aby zaklasyfikować przedmiot sprzedaży jako „obuwie dziecięce” należy uwzględnić rozmiar wewnętrzny podeszwy, który nie może przekraczać 24 cm. Kryterium rozmiaru nie powinno być jednak jedyną przesłanką, warunkującą uznanie danego towaru za „obuwie dziecięce”.

W ocenie tut. organu przy ustalaniu czy dane obuwie należy zaliczyć do "obuwia dziecięcego" należy uwzględnić inne cechy sprzedawanego obuwia, tj. funkcjonalność i użytkowość. Za takim podejściem przemawia zapis zawarty w załączniku nr 3 do ustawy – bez względu na symbol PKWiU, co może wskazywać, że klasyfikacja PKWiU nie powinna być jedynym wyznacznikiem kwalifikowania towaru do obuwia dziecięcego. Oznacza to, że nie tylko w przypadku, gdy rozmiar podeszwy wewnętrznej jest mniejszy niż 24 cm, ale także w sytuacji, gdy cechy jakościowe, funkcjonalne, użytkowe oraz nazwa obuwia (użycie przez ich producenta oznaczenia dziecięce) wskazują, że dane obuwie zaliczyć należy do „obuwia dziecięcego" sprzedający może zastosować stawkę podatku VAT w wysokości 7%.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, że Wnioskodawca dokonuje sprzedaży sprowadzanego z Włoch obuwia dziecięcego w rozmiarze 35 i mniejszym. Z zaświadczenia wydanego przez włoskiego producenta wynika, że rozmiarowi 35 odpowiada długość buta do 23 cm. Obuwie to posiada jakościowe i funkcjonalne cechy obuwia dziecięcego.

Odnosząc zatem powołany stan prawny do przestawionych okoliczności należy stwierdzić, iż zostały spełnione przesłanki do uznania przedmiotowego obuwia za obuwie dziecięce. W efekcie jego sprzedaż będzie opodatkowana 7% stawką podatku, na podstawie art. 41 ust. 2 w zw. z poz. 47 zał. nr 3 do ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Krajowe Biuro Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.