INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 02 marca 2009r. (data wpływu do tut. Biura – 30 marca 2009r.), uzupełnionym w dniu 24 kwietnia 2009r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej m.in. podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawartej umowy pożyczki - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 marca 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawartej umowy pożyczki.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych pismem z dnia 16 kwietnia 2009r. Znak: IBPB II/1/436-91/09/MZ, IBPB II/1/436-93/09/MZ wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono w dniu 24 kwietnia 2009r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (spółka z o.o.) otrzymał pożyczkę od swojego udziałowca. Przelew środków z tytułu udzielonej pożyczki nastąpił w dniu 27 marca 2007r. Wnioskodawca zadeklarował i zapłacił (w 2007r.) podatek od czynności cywilnoprawnych w związku z otrzymaniem pożyczki. Udzieloną pożyczkę Spółka przeznaczyła na inny cel niż podwyższenie jej kapitału zakładowego (w 2007r. w ogóle nie doszło do podwyższenia ww. kapitału).

W związku z powyższym stwierdzono m.in., iż:

Nienależny charakter kwoty, jaką wnioskodawca wpłacił w 2007r. tytułem podatku od czynności cywilnoprawnych od udzielonej na jego rzecz pożyczki (przez wspólnika) wynika z niezgodności przepisów ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych – w brzmieniu obowiązującym w 2007r. – z regulacjami prawa wspólnotowego.

Zdaniem wnioskodawcy, Rzeczpospolita Polska zostając członkiem Unii Europejskiej zobowiązała się do stosowania i respektowania prawa wspólnotowego.

Na gruncie regulacji unijnych ww. podatek, pobierany od pożyczki udzielanej przez akcjonariusza lub udziałowca spółki kapitałowej, stanowi rodzaj podatku kapitałowego. Zgodnie z dyrektywą nr 69/335/EWG z dnia 17 lipca 1969r. (zastąpioną obecnie dyrektywą nr 2008/7/WE z dnia 12 lutego 2008r.) utrzymywanie przez państwa członkowskie innych niż wskazanych w niej podatków o cechach podatku kapitałowego mogło godzić w swobodę przepływu kapitału, stąd też państwa członkowskie miały obowiązek ujednolicenia podatków od gromadzenia kapitału, zarówno pod względem struktury, jak i stawek. Od dnia 01 maja 2004r. obowiązek ten objął również Polskę i tym samym dla obowiązywania przepisów ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, które z dniem 01 stycznia 2007r. wprowadziły obowiązek opodatkowania pożyczek udzielonych spółce kapitałowej przez jej wspólników konieczna była ich zgodność z prawem wspólnotowym, w szczególności z dyrektywą nr 69/335/EWG.

Uzasadniając swoje stanowisko, wnioskodawca powołał się na przepis art. 4 ust. 1 dyrektywy nr 69/335/EWG wskazując na zawarty w nim katalog czynności, które podlegały opodatkowaniu podatkiem kapitałowym w państwach członkowskich. Katalog ten obejmował między innymi utworzenie spółki kapitałowej, podwyższenie jej kapitału poprzez wniesienie wkładów i przeniesienie z państwa trzeciego do państwa członkowskiego rzeczywistego centrum zarządzania spółki.

Mając na uwadze cel analizowanej dyrektywy, którym było znoszenie ograniczenia przepływu kapitału, wnioskodawca stwierdził, że zawarty w art. 4 ust. 1 dyrektywy katalog miał charakter wyczerpujący. Zatem nieuwzględnienie określonej czynności w tym katalogu oznaczało, że co do zasady państwo członkowskie nie mogło opodatkować tej operacji podatkiem kapitałowym. Wnioskodawca podkreślił, że pożyczka od udziałowca nie została wymieniona w katalogu zawartym w ww. przepisie. Natomiast Polska w toku negocjacji zmierzających do przystąpienia Rzeczypospolitej do Unii Europejskiej nie zgłosiła żadnych odstępstw od dostosowania prawa krajowego w tym zakresie.

Według wnioskodawcy, polski ustawodawca miał pełną świadomość niezgodności podatku pobieranego od pożyczek udzielonych spółce kapitałowej przez jej wspólnika z prawem wspólnotowym. W opinii wnioskodawcy, powyższe potwierdza uchwalenie ustawy z dnia 19 grudnia 2003r. o zmianie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2004r., Nr 6, poz. 42), która weszła w życie w dniu akcesji Polski do Unii Europejskiej. Wnioskodawca wskazał, że w ww. ustawie nowelizującej polski ustawodawca zrezygnował z poboru podatku od czynności cywilnoprawnych poprzez wprowadzenie do ustawy przepisu art. 9 pkt 10 lit. h, który przewidywał zwolnienie od podatku dla pożyczek udzielonych spółce kapitałowej przez wspólnika. Następnie wnioskodawca podał, że w uzasadnieniu do projektu ww. ustawy nowelizującej wskazano, że nowela ta ma na celu dostosowanie przepisów ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych z dyrektywą Rady nr 69/335/EWG. Twórcy projektu wskazali, iż „w związku z tym, że w świetle przepisów dyrektywy pożyczki udzielane spółce kapitałowej przez jej wspólnika nie podlegają podatkowi kapitałowemu, w projekcie zaproponowano zwolnienie tych czynności od podatku”.

Zdaniem wnioskodawcy, uchylenie z dniem 01 stycznia 2007r. zwolnienia z podatku określonego w art. 9 pkt 10 lit. h) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych i w efekcie opodatkowanie pożyczek udzielanych spółce kapitałowej przez wspólnika, spowodowało, iż polskie przepisy pozostawały w sprzeczności z prawem wspólnotowym.

W opinii wnioskodawcy, również zawarte w dyrektywie nr 69/335/EWG przepisy przejściowe (art. 4 ust. 2 i art. 7) nie uprawniały polskiego ustawodawcy do opodatkowania pożyczek udzielanych spółkom kapitałowym. Na uzasadnienie swojej opinii wnioskodawca powołał się na art. 4 ust. 2 lit. c), art. 4 ust. 2 lit. d) oraz art. 7 ust. 1 tej dyrektywy. Odwołał się również do art. 1 ust. 1 pkt 3 lit. d) obowiązującej w 1984r. ustawy z dnia 19 grudnia 1975r. o opłacie skarbowej (Dz. U. Nr 45, poz. 226 ze zm.) oraz do § 54 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 maja 1983r. w sprawie opłaty skarbowej (Dz. U. Nr 34, poz. 161 ze zm.).

Uzasadniając swoje stanowisko, wnioskodawca powołał się również na wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu oraz Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Wnioskodawca wskazał, że w świetle postanowień dyrektywy udzielenie pożyczki przez wspólnika na rzecz spółki kapitałowej mogło podlegać opodatkowaniu podatkiem kapitałowym jedynie wówczas, gdy jej skutkiem było zwiększenie kapitału spółki rozumiane jako formalne podwyższenie jej kapitału zakładowego. Tylko wówczas możliwym staje się twierdzenie, że udzielona pożyczka spełnia taką samą funkcję jak zwiększenie kapitału.

W ocenie wnioskodawcy, pożyczka udzielona mu przez wspólnika została przeznaczona na inne cele niż podniesienie kapitału zakładowego Spółki, przez co nie mogła zostać objęta – w świetle postanowień dyrektywy nr 69/335/EWG - podatkiem od czynności cywilnoprawnych (podatkiem kapitałowym), gdyż nie spełniała ona tej samej funkcji co „zwiększenie kapitału”.

Wnioskodawca podkreślił, iż sformułowana w orzeczeniach Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości zasada pierwszeństwa stosowania prawa wspólnotowego zobowiązuje państwa członkowskie do niestosowania normy prawa krajowego, jeżeli pozostaje ona w sprzeczności z normami prawa wspólnotowego, przy czym organy administracyjne, w takim samym stopniu jak sądy krajowe, powinny stosować przepisy wspólnotowe oraz powstrzymywać się od stosowania przepisów prawa krajowego, które są z nimi sprzeczne.

Na potwierdzenie swego stanowiska, wnioskodawca odwołał się także do przepisów art. 1 ust. 1 pkt 2 oraz art. 1 ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, w brzmieniu obowiązującym w 2007r. Następnie wskazał, że wprawdzie literalna wykładnia powyższych przepisów może prowadzić do wniosku, iż udzielenie pożyczki przez wspólnika na rzecz spółki kapitałowej podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych bez względu na to, czy skutkiem tego rodzaju czynności jest podwyższenie kapitału zakładowego ww. spółki, to jednak tego rodzaju wniosek jest niezasadny.

Według wnioskodawcy, dokonując wykładni systemowej (wewnętrznej) przepisów ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych należy w pierwszej kolejności zwrócić uwagę, że podstawą opodatkowania przy zawarciu spółki kapitałowej jest wartość kapitału zakładowego. Natomiast, jak wynika to ze wspomnianego wyżej art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, zmiana umowy spółki (aktu założycielskiego, statutu) podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych wyłącznie wówczas, gdy powoduje podwyższenie podstawy opodatkowania tym podatkiem. Dokonując zestawienia powyższych przepisów wnioskodawca stwierdził, iż warunkiem koniecznym dla uznania danej czynności za zmianę umowy spółki kapitałowej w rozumieniu ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych jest to, aby skutkiem owej czynności było podwyższenie kapitału zakładowego. Tylko wówczas, zdaniem wnioskodawcy, dojdzie do podwyższenia podstawy opodatkowania, które powinno się utożsamiać z różnicą pomiędzy wartością kapitału zakładowego po zmianie umowy spółki a wartością kapitału zakładowego sprzed tej zmiany.

Wnioskodawca podkreślił, iż w żaden sposób niemożliwym jest wywodzenie, że skoro podstawa opodatkowania dla udzielonej mu przez wspólnika pożyczki określona została w odrębnej jednostce redakcyjnej (art. 6 ust. 1 pkt 8 lit. d) niż czynność zmiany umowy (art. 6 ust. 1 pkt 8 lit. b), to tym samym ww. pożyczka podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych bez względu na cel w jakim została ona wykorzystana. Kierując się bowiem zasadą racjonalnego ustawodawcy, w razie, gdy udzielenie pożyczki przez wspólnika na rzecz spółki kapitałowej nie powinno było być uzależniane od tego, czy uzyskane w ten sposób kwoty zwiększają kapitał zakładowy, czy też nie, wówczas całkowicie zbędnym pozostawałoby wyszczególnienie w ustawie tego rodzaju pożyczki. Podlegałaby ona opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych w oparciu o art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. c) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, zaś podstawa opodatkowania określona byłaby mocą art. 6 ust. 1 pkt 7 tej ustawy (czyli wedle przepisów przewidzianych dla "zwykłych" umów pożyczek). Co więcej, trzeba również zwrócić uwagę, iż proces stosowania przepisów prawa podatkowego jednoznacznie wskazuje, że podstawę opodatkowania ustala się dopiero wówczas, gdy w danym przypadku stwierdzono zaistnienie obowiązku podatkowego. Tylko w przypadku powstania obowiązku podatkowego dochodzi do skonkretyzowania świadczenia ponoszonego na rzecz państwa, tj. ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego. W konsekwencji niedopuszczalnym jest, aby kwestia obowiązku podatkowego rozstrzygana była przez pryzmat przepisów regulujących podstawę opodatkowania, a więc przepisów znajdujących zastosowanie na dalszych - tj. następujących po rozstrzygnięciu istnienia obowiązku podatkowego - etapach stosowania przepisów prawa.

Z uwagi na powyższe, w opinii wnioskodawcy oczywistym jest, iż skoro w związku z udzieloną Spółce pożyczką przez jej wspólnika nie doszło do podwyższenia kapitału zakładowego Spółki, to tym samym niespełniona pozostawała hipoteza art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Innymi słowy, wskutek udzielenia pożyczki, o której mowa w zdaniu poprzednim, nie doszło do zmiany umowy spółki w rozumieniu wynikających z ww. przepisu, a w związku z tym do powstania obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje.

Na wstępie należy wskazać, że w przedmiotowej sprawie – jako, że czynność cywilnoprawna została dokonana w 2007r. - będą miały zastosowanie przepisy ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2007r.

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 09 września 2000r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t.j. Dz. U. z 2007r. Nr 68, poz. 450 ze zm.) zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. k) i pkt 2 ww. ustawy podatkowi temu podlegają umowy spółki (akty założycielskie) oraz zmiany tych umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W myśl art. 1 ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, w przypadku umowy spółki kapitałowej za zmianę umowy uważa się wniesienie lub podwyższenie wniesionego do spółki wkładu, którego wartość powoduje podwyższenie kapitału zakładowego, pożyczkę udzieloną spółce przez wspólnika (akcjonariusza) oraz dopłaty.

Stosownie do art. 1 ust. 5 pkt 2 ww. ustawy umowa spółki kapitałowej oraz jej zmiana podlega podatkowi, jeżeli w chwili dokonania czynności na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej znajduje się:

1. rzeczywisty ośrodek zarządzania albo
2. siedziba tej spółki - jeżeli jej rzeczywisty ośrodek zarządzania nie znajduje się na terytorium żadnego z państw członkowskich, a jeżeli ośrodek ten znajduje się na terytorium takiego państwa, gdy umowa spółki nie podlega podatkowi kapitałowemu w tym państwie.
   
   

Zatem w przypadku, gdy rzeczywisty ośrodek zarządzania pożyczkobiorcy i jego siedziba znajdują się w Polsce, pożyczka udzielona Spółce kapitałowej przez jej udziałowca podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Ze stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę wynika, że wnioskodawca w 2007r. otrzymał od swego udziałowca pożyczkę. Z tytułu otrzymanej pożyczki wnioskodawca jako pożyczkobiorca zapłacił podatek od czynności cywilnoprawnych. Udzieloną pożyczkę wnioskodawca przeznaczył na inny cel niż podwyższenie kapitału zakładowego Spółki (w 2007r. w ogóle nie doszło do podwyższenia ww. kapitału).

W związku z powyższym, wyjaśnia się, że z uwagi na fakt, że siedziba pożyczkobiorcy znajduje się w Polsce, pożyczka udzielona wnioskodawcy przez udziałowca zgodnie z art. 1 ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, stanowi zmianę umowy spółki i podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. W takiej sytuacji nie ma znaczenia rzeczywiste wykorzystanie tej pożyczki przez pożyczkobiorcę i przeznaczenie jej na inny cel niż podwyższenie kapitału zakładowego Spółki. Tym samym, dla uznania danej czynności za zmianę umowy spółki kapitałowej w rozumieniu ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie jest warunkiem koniecznym to, aby skutkiem owej czynności było podwyższenie kapitału zakładowego.

W myśl art. 4 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy przy umowie spółki (jej zmianie) obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych ciąży na spółce.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy przy zmianach umowy spółki stosuje się stawkę podatku przewidzianą dla umowy spółki, czyli stawkę w wysokości 0,5 %, a podstawę opodatkowania stanowi kwota udzielonej pożyczki.

Odnosząc się do poglądu, że na podstawie wykładni systemowej wewnętrznej przepisów ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych wywieść można, iż przedmiotowa umowa pożyczki nie podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych, bowiem w efekcie nie doszło do podwyższenia kapitału zakładowego – stwierdzić należy, iż w świetle powołanych przepisów ustawy twierdzenie to jest bezzasadne. Obowiązek w podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu udzielenia pożyczki Spółce przez wspólnika nie wynika – jak twierdzi wnioskodawca – z treści uregulowania art. 6 ust. 1 ustawy (gdzie określono podstawę opodatkowania), lecz z treści uregulowania art. 1 i art. 3 cyt. ustawy. W treści art. 1 ust. 3 pkt 2 cyt. ustawy ustawodawca dokonał konkretyzacji pojęcia zmiany umowy spółki i stwierdził jednoznacznie, że przez zmianę umowy spółki kapitałowej należy rozumieć nie tylko wniesienie lub podwyższenie wniesionego do spółki wkładu, którego wartość powoduje podwyższenie kapitału zakładowego ale także pożyczkę udzieloną spółce przez wspólnika (akcjonariusza). A skoro tak, to nie jest istotne, wbrew twierdzeniom wnioskodawcy, że za zmianę umowy spółki rozumie się tylko taką zmianę, która związana jest z podwyższeniem kapitału zakładowego.

Odnosząc się do twierdzenia wnioskodawcy, iż uchylenie z dniem 01 stycznia 2007r. zwolnienia z podatku określonego w art. 9 pkt 10 lit. h) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych i w efekcie opodatkowanie pożyczek udzielanych spółce kapitałowej przez wspólnika, spowodowało, iż polskie przepisy pozostawały w sprzeczności z prawem wspólnotowym, wyjaśnia się, że ustawą z dnia 16 listopada 2006r. o zmianie ustawy o podatku od spadków i darowizn oraz ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. Nr 222, poz. 1629) zmieniono m.in. zakres czynności uważanych za zmianę umowy spółki kapitałowej określonych w art. 1 ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Zgodnie z art. 2 pkt 1 lit. b) ww. ustawy zmieniającej zakres ww. czynności rozszerzono o pożyczkę udzieloną spółce przez wspólnika (akcjonariusza). Jednocześnie na mocy art. 2 pkt 9 lit. c) tiret trzecie tej ustawy uchylono art. 9 pkt 10 lit. h) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Ww. zmiany weszły w życie z dniem 01 stycznia 2007r.

Wprowadzenie zmian miało na celu dostosowanie przepisów krajowych do regulacji obowiązujących w Unii Europejskiej, w tym do Dyrektywy Rady z dnia 17 czerwca 1969r. dotyczącej podatków pośrednich od gromadzenia kapitału (69/335/EWG), która zobowiązywała państwa członkowskie do uwzględnienia zasady opodatkowania czynności skutkujących podwyższeniem kapitału spółki w państwie członkowskim, w którym w chwili dokonywania czynności znajduje się rzeczywisty ośrodek zarządzania spółki.

W związku z powyższym, należy wskazać, iż stosownie do art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), organ wydający interpretację indywidualną dokonuje interpretacji przepisów prawa podatkowego. Za przepisy prawa podatkowego, w myśl art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej rozumie się przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych. Zatem przepisy wspólnotowe nie stanowią źródła prawa krajowego, dopóki ich treść nie zostanie przeniesiona do krajowego aktu prawnego. Tym samym przepis prawa wspólnotowego nie staje się automatycznie prawem krajowym, który organ jest zobowiązany stosować. To oznacza, iż zasadnym było dokonanie interpretacji przepisów ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych w brzmieniu, w jakim obowiązywała w 2007r. To przepisy tej właśnie ustawy nakładają na podatników określone prawa i obowiązki. Z brzmienia tejże ustawy jednoznacznie wynika – co wyżej wykazano – że przedmiotowa umowa pożyczki podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Wobec tego, stanowisko wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie informuje się, że w pozostałym zakresie przepisów, których dotyczy wniosek, została wydana odrębna interpretacja.

W odniesieniu do powołanych przez wnioskodawcę wyroków sądowych należy stwierdzić, że orzeczenia te zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.