INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 08.06.2009r. (data wpływu 15.06.2009r.) oraz w piśmie z dnia 15.07.2009 r. (data nadania 17.07.2009 r., data wpływu 20.07.2009 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 10.07.2009 r. IPPB5/423-308/09-2/PS (data nadania 10.07.2009 r., data doręczenia 14.07.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie społeczne - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15.06.2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie społeczne.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W jednoosobowej spółce z o. o. jedyny wspólnik płaci ZUS tak jak osoba prowadząca działalność gospodarczą. Jedyny udziałowiec nie jest zatrudniony na umowę o pracę, lecz zarządza spółka jako prezes oraz wykonuje wszystkie czynności składające się na przedmiot działania spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku pełnienia przez spółkę roli płatnika ZUS za jej jedynego udziałowca opłacone za środków spółki składki będą dla Wnioskodawcy bilansowym i podatkowym kosztem uzyskania przychodów ...

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro dopuszczalne jest w polskim stanie prawnym funkcjonowanie jednoosobowych spółek, a Spółka działa i przynosi przychody bez zatrudniania pracowników, zaś składki ZUS są obowiązkowe to istnieje związek między przychodem Spółki a opłaconymi składkami. W związku z tym powinno być możliwe potraktowanie tych wydatków jak koszt Spółki.

Według Spółki w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zmianami).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Ustawodawca wskazuje, że odróżnia „cel działania” i „skutek działania”. Cel rozumie jako dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (w tym przypadku jest to osiągnięcie przychodu), a skutek jako następstwo działań podjętych przez podatnika. Nie można oczekiwać, że każde „celowe” działania podatnika dotyczące poniesionych kosztów każdorazowo przyniosą zakładane i pożądane następstwo, tj. przychód podatkowy. W związku z tym, że przepis art. 15 ust. 1 zawiera bardzo ogólne i pojemne określenie kosztów uzyskania przychodów, w szczególności nie wymaga, aby poniesiony w celu osiągnięcia przychodu wydatek w każdym przypadku skutkował uzyskaniem lub zwiększeniem przychodu proporcjonalnie do wielkości tych kosztów. Takie sformułowanie przepisu ma istotne znaczenie przy rozpatrywaniu pojęcia kosztów, bowiem czym innym jest „cel” działania, a czym innym „skutek”. Z tych też powodów brak skutku, tj. przychodu, nie dyskwalifikuje wydatku jako kosztu poniesionego w celu osiągnięcia przychodu. Istotne jest przede wszystkim to, czy działanie podatnika ma przymiot „celowości”. Każde działanie podjęte przez podatnika będzie spełniało ustawowe kryterium „celowości”, jeżeli na podstawie dostępnej mu wiedzy o związkach przyczynowych może zasadnie uznać, że poniesiony koszt jest w stanie przynieść oczekiwane następstwo (przychód). A zatem, poniesiony koszt z całą pewnością nie ma charakteru zbędnego wydatku, ale wydatku podporządkowanego osiągnięciu przychodu.

Istotne jest zatem to, by przy ponoszeniu wydatków wylegitymować się działaniem „celowym”, które jest zbieżne z pojęciem działania „racjonalnego”. Przy kwalifikowaniu wydatku jako kosztu uzyskania przychodów decyduje przede wszystkim jego przeznaczenie (celowość), a nie wyłącznie skuteczność. Przychód podatkowy jest bowiem celem, ku któremu zmierzają działania podjęte przez podatnika (ponoszone wydatki) i nie może być traktowany jako ich bezwarunkowe następstwo.

Ponadto zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków związanych z dokonywaniem jednostronnych świadczeń na rzecz udziałowców (akcjonariuszy) lub członków spółdzielni nie będących pracownikami w rozumieniu odrębnych przepisów z tym, że wydatki ponoszone na rzecz członków rolniczych spółdzielni produkcyjnych i innych spółdzielni zajmujących się produkcją rolną są kosztem uzyskania przychodów w części dotyczącej działalności objętej obowiązkiem podatkowym w zakresie podatku dochodowego.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 13 października 1998 o systemie ubezpieczeń społecznych (tj. Dz. U. z 2007 r., Nr 11, poz. 74 ze zm.) obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają, z zastrzeżeniem art. 8 i 9, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej są osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność oraz osobami z nimi współpracującymi. Za osobę prowadzącą działalność uważa się także wspólnika jednoosobowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością – art. 8 ust. 6 pkt 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.

W konsekwencji, składki na ubezpieczenie emerytalne, rentowe, chorobowe, wypadkowe finansują w całości, z własnych środków, bezpośrednio sami ubezpieczeni, tj. wspólnicy jednoosobowych spółek z ograniczoną odpowiedzialnością (art. 16 ust. 4 pkt 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych). Podkreślić przy tym należy, że przepisy dotyczące systemu ubezpieczeń społecznych, nie przyznają jednoosobowej spółce z ograniczoną odpowiedzialnością funkcji płatnika w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia społecznego wspólnika tej spółki.

W związku z powyższym, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wszelkie składki na ubezpieczenie społeczne opłacane przez wspólnika jednoosobowej spółki z o.o. nie stanowią kosztu uzyskania przychodów w tejże Spółce.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029, Lublin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.