INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 20 marca 2009r. (data wpływu do tut. Biura – 27 marca 2009r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu tytułem ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 marca 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu tytułem ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną, choruję na rzadką chorobę oczu zwaną wysiękowym zwyrodnieniem plamki związanej z wiekiem. Jest to choroba, która nie jest w Polsce leczona lekami refundowanymi przez NFZ. Lek X jest podawany w formie iniekcji do ciała szklistego, ma on na celu zahamowanie lub spowolnienie utraty ostrości widzenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy faktury za iniekcję tego leku wnioskodawczyni można odliczyć w ramach ulgi podatkowej...
2. Od kiedy wnioskodawczyni może korzystać z ulgi w związku z orzeczeniem wydanym przez Miejski Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności:
   - czy według postanowienia pkt IV - "niepełnosprawność istnieje od-06.2008r."
   - czy według pkt V-"ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 23.12.2008r”...
   
   

Zdaniem wnioskodawczyni podawanie leku X w formie iniekcji do ciała szklistego jest zabiegiem rehabilitacyjno-leczniczym pozwalającym na zahamowanie lub spowolnienie utraty ostrości widzenia, a nawet do poważnej utraty wzroku.

Wnioskodawczyni uważa iż powinna korzystać z ulgi od czerwca 2008 roku, gdyż od tego czasu ponosiła koszty związane z tą chorobą.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b – 7g tego artykułu.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Na podstawie art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:
   a. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   b. znaczny stopień niepełnosprawności
2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   c. całkowitą niezdolność do pracy albo
   d. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odliczenie o którym mowa w ust. 1 pkt 6 wyżej cytowanej ustawy może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997r.

Wysokość wydatków, o których mowa powyżej ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14 (art. 26 ust. 7c ustawy).

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Zgodnie z przepisem art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych, uważa się wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „rehabilitacja”. Definicja ta jest zawarta w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991r. pod red. doc. dr. J. Tokarskiego) oraz w art. 7 ust. 1 ustawy o rehabilitacji społecznej i zawodowej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 1997r. Nr 123, poz.776 ze zm.). Na uwagę zasługuje również definicja pojęcia „rehabilitacja” Światowej Organizacji Zdrowia (WHO). Każda z tych definicji jest inna i kładzie nacisk na inne elementy. Ponieważ organ podatkowy nie znajduje podstaw do uprzywilejowania którejkolwiek z tych definicji, dlatego mając na uwadze elementy wspólne tych definicji, należy przyjąć, że rehabilitacja to kompleksowe postępowanie w odniesieniu do osób niepełnosprawnych fizycznie i psychicznie, które ma na celu przywrócenie możliwej do osiągnięcia sprawności fizycznej i psychicznej, zdolności do pracy i zarobkowania oraz do brania czynnego udziału w życiu społecznym. Rehabilitacja jest procesem medyczno-społecznym. W szeroko pojmowanym procesie rehabilitacji wyróżnia się rehabilitacje medyczną, społeczna i zawodową. Na rehabilitacje medyczną składają się fizykoterapia (tj. elektroterapia, ultradźwięki, magnoterapia, laseroterapia, światłolecznictwo, ciepłolecznictwo, krioterapia, wodolecznictwo), kinezyterapia (leczenie ruchem) i masaż leczniczy.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną i choruje na rzadką chorobę oczu, która nie jest w Polsce leczona lekami refundowanymi przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Choroba wnioskodawczyni jest leczona odpłatnie przez podawanie (iniekcje) do ciała szklistego oka leku X.

W świetle powyższego należy stwierdzić, iż leczenie choroby oczu przez podawanie w formie iniekcji do wnętrza oka leku X może poprawić stan zdrowia wnioskodawczyni i przywróci możliwą do osiągnięcia sprawność widzenia wnioskodawczyni, jednakże wydatek poniesiony na ww. iniekcje nie mieści się w dyspozycji art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ w świetle przytoczonej wyżej definicji „rehabilitacji” nie można go zakwalifikować jako zabiegu rehabilitacyjnego, lecz wyłącznie jako zabieg o charakterze medycznym, innym niż rehabilitacyjny. A zatem, jako że zabieg ten nie został wymieniony jako rodzaj wydatku podlegającego odliczeniu ani w analizowanym pkt 6 art. 26 ust. 7a cyt. ustawy ani w żadnym innym punkcie ust. 7a art. 26 tejże ustawy, tym samym wnioskodawczyni nie przysługuje prawo odliczenia od dochodu wydatku na tego rodzaju zabieg medyczny.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie NSA, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Należy jednak nadmienić, że osoba niepełnosprawna, może w ramach ulgi rehabilitacyjnej odliczyć od dochodu na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatki poniesione na zakup leków - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo) i jeżeli osoba ta posiada stosowne dokumenty (faktury) stwierdzające poniesienie wydatku na zakup leków.

Odnosząc się, natomiast do stanowiska wnioskodawczyni dotyczącego ustalenia daty od kiedy wnioskodawczyni może korzystać z ulgi rehabilitacyjnej, należy stwierdzić, że podstawowym warunkiem odliczenia wydatków na cele rehabilitacyjne zgodnie z ww. przepisami jest posiadanie przez osobę, która poniosła wydatek, orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności. Co do zasady więc, odliczeniu podlegają wydatki poniesione od daty uzyskania orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, chyba że w orzeczeniu tym wskazano, iż stopień niepełnosprawności datowany jest wcześniej niż data wydania orzeczenia. W takiej sytuacji podatnik, który posiada orzeczenie o niepełnosprawności może odliczyć wydatki poniesione od dnia wskazanego w orzeczeniu jako data ustalenia stopnia niepełnosprawności.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż niepełnosprawność wnioskodawczyni istnieje od czerwca 2008r., natomiast ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od dnia 23 grudnia 2008r.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że wnioskodawczyni przysługuje prawo do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej począwszy od dnia 23 grudnia 2008r., bowiem od tego dnia został ustalony stopień niepełnosprawności.

Mając powyższe na uwadze stanowisko wnioskodawczyni należało w całości uznać za nieprawidłowe.

W związku z dołączeniem do wniosku kserokopii dokumentów, należy zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynie i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku – Białej ul. Traugutta 2a, 43-330 Bielsko – Biała.