INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Miejsko -Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej przedstawione we wniosku z dnia 12 stycznia 2009r. (data wpływu do tut. Biura – 16 stycznia 2009r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wydania pracownikom opakowań herbaty oraz środków higieny osobistej:

• w części dotyczącej skutków podatkowych wydania pracownikom opakowań herbaty jest nieprawidłowe,
• w części dotyczącej skutków podatkowych wydania pracownikom środków higieny osobistej (ręczników, mydła) jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 16 stycznia 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wydania pracownikom opakowań herbaty oraz środków higieny osobistej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. z 2003r. Nr 169, poz. 1650 ze zm.) pracodawca obowiązany jest zapewnić pracownikom wodę zdatną do picia lub inne napoje oraz środki higieny osobistej, których ilość i rodzaje powinny być dostosowane do rodzaju pracy. Pracodawca wykonując te zobowiązania, określił w Regulaminie Pracy szczegółowo rodzaj i ilość zarówno środków ochrony osobistej jak i napojów przysługujących pracownikom. Zgodnie z tymi zapisami, zawartymi w Regulaminie Pracy, wydaje pracownikom herbatę – raz na kwartał oraz środki higieny osobistej: mydło - raz na kwartał i raz na rok ręcznik. Wydanie ww. artykułów odbywa się na podstawie aktualnych imiennych wykazów za potwierdzeniem odbioru. Wykazy te zawierają wyszczególnioną ilość środków higieny osobistej i herbaty dla poszczególnych pracowników. Ww. artykuły wykorzystane są przez pracowników tylko i wyłącznie w zakładzie pracy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w takim stanie faktycznym od wartości wydanych środków higieny osobistej i herbaty należy pobierać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, czy też świadczenia te są wolne od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem wnioskodawcy świadczenia te są wolne od podatku i nie powinna być od nich pobierana zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych. Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku są świadczenia rzeczowe wynikające z zasad bezpieczeństwa i higieny pracy przysługujące pracownikom na podstawie odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, w szczególności § 112 i § 115 przyznają pracownikom prawo do środków higieny osobistej i napojów, które przyznaje pracodawca. Wydawane pracownikom na podstawie imiennych list środki higieny osobistej i herbata są świadczeniami rzeczowymi wynikającymi z zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, przyznawane są na podstawie przepisów prawa dotyczącego zasad bezpieczeństwa i higieny pracy. Jako takie, w ocenie wnioskodawcy, spełniają przesłanki przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do zwolnienia tych świadczeń rzeczowych z podatku.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi w pkt 1 wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkowstwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

W myśl treści art. 12 ust. 1 powołanej powyżej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Na podstawie art. 21 ust.1 pkt 11 tejże ustawy wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Zwolnienie przedmiotowe wynikające z zacytowanego wyżej przepisu można zastosować tylko wówczas jeżeli do wydawania ww. świadczeń pracodawcę zobowiązują szczegółowe przepisy prawa pracy.

Zgodnie z art. 232 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych, nieodpłatnie, odpowiednie posiłki i napoje, jeżeli jest to niezbędne ze względów profilaktycznych. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje tych posiłków i napojów oraz wymagania, jakie powinny spełniać, a także przypadki i warunki ich wydawania.

W myśl natomiast art. 23715 § 1 Kodeksu pracy Minister Pracy i Polityki Socjalnej w porozumieniu z Ministrem Zdrowia i Opieki Społecznej określi w drodze rozporządzenia, ogólnie obowiązujące przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy dotyczące prac wykonywanych w różnych gałęziach pracy.

Stosownie do brzmienia § 112 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997r. w sprawie ogólnych przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy (t. j. Dz. U. z 2003r. Nr 169, poz. 1650), wydanego na podstawie ww. delegacji ustawowej, pracodawca jest obowiązany zapewnić wszystkim pracownikom wodę zdatną do picia lub inne napoje, a pracownikom zatrudnionym stale lub okresowo w warunkach szczególnie uciążliwych – zapewnić oprócz wody inne napoje. Ilość, rodzaj i temperatura tych napojów powinny być dostosowane do warunków wykonywania pracy i potrzeb fizjologicznych pracowników. Szczegółowe zasady zaopatrzenia w napoje pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnie uciążliwych określają odrębne przepisy.

Szczegółowe zasady zaopatrzenia w napoje pracowników zatrudnionych stale lub okresowo w warunkach szczególnie uciążliwych, na podstawie delegacji ustawowej wynikającej z cyt. powyżej art. 232 Kodeksu pracy, określa rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów (Dz. U. z 1996r. Nr 60, poz. 279), rodzajów tych posiłków i napojów oraz wymagań jakie powinny spełniać, a także przypadków i warunków ich wydawania.

Zgodnie z § 1 pkt 1 tego rozporządzenia pracodawca zapewnia pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych nieodpłatnie:

1. posiłki wydawane ze względów profilaktycznych, zwane dalej „posiłkami”, w formie jednego dania gorącego, z zastrzeżeniem § 2 ust. 2,
2. napoje, których rodzaj i temperatura powinny być dostosowane do warunków wykonywania pracy.
   
   

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że wnioskodawca, będąc pracodawcą, zgodnie z zapisami zawartymi w Regulaminie Pracy wydaje pracownikom kwartalnie herbatę. Wydanie ww. artykułu odbywa się na podstawie aktualnych imiennych wykazów za potwierdzeniem odbioru.

Rozporządzenie z dnia 26 września 1997r. oraz z dnia 28 maja 1996r. nie określa kto i w jaki sposób winien przygotowywać napoje nakładając jedynie na pracodawcę obowiązek zapewnienia tychże napojów, w sposób nie budzący wątpliwości posługuje się pojęciem „napoje”. Tymczasem dostarczenie pracownikom paczek herbaty nie może być utożsamiane z napojem. Wydana paczka herbaty pozostaje bowiem wyłącznie paczką herbaty czyli artykułem spożywczym, a nie napojem. Skoro każdy pracownik otrzyma opakowania herbaty, świadczenie to nie może korzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych w myśl art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy i podlegać będzie opodatkowaniu na takich samych zasadach jak wynagrodzenie za pracę. W takim przypadku możliwe będzie ustalenie wysokości przychodu dla każdego pracownika, ponieważ znana będzie ilość tychże opakowań przypadająca na poszczególnych pracowników.

Powyższe oznacza, że w części dotyczącej skutków podatkowych wydania pracownikom opakowań herbaty stanowisko wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Stosownie do treści art. 233 Kodeksu pracy pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom odpowiednie urządzenia higieniczno-sanitarne oraz dostarczyć niezbędne środki higieny osobistej.

Zgodnie z § 115 ww. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie ogólnych przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, pracodawca jest obowiązany zapewnić dostarczanie pracownikom środków higieny osobistej, których ilość i rodzaje powinny być dostosowane do rodzaju i stopnia zanieczyszczenia ciała przy określonych pracach.

Odnosząc wyżej powołane przepisy do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego należy stwierdzić, że skoro ustawodawca nałożył na pracodawcę obowiązek zapewnienia pracownikom środków higieny osobistej i wymienione we wniosku świadczenia rzeczowe, w postaci środków higieny osobistej (ręczników, mydła), są przyznawane pracownikom na mocy przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, to świadczenia te korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust.1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym, jako że niezbędne środki higieny osobistej winny być dostarczane w związku z wykonywaną pracą, to zwolnienie będzie miało zastosowanie pod warunkiem, że otrzymane środki higieny osobistej będą wykorzystywane w zakładzie pracy.

Powyższe oznacza, że w części dotyczącej skutków podatkowych wydania pracownikom środków higieny osobistej (ręczników, mydła) stanowisko wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.