INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 27 marca 2009r. (data wpływu do tut. Biura – 30 marca 2009r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania renty otrzymanej z Włoch - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 marca 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania renty otrzymanej w Włoch.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni na stałe zamieszkuje w Polsce. Od marca 2009r. na konto bankowe wnioskodawczyni wpływa renta z Włoch, od której składki na ubezpieczenie i podatek dochodowy w wysokości 23% są odprowadzane we Włoszech. W Polsce bank, w którym wnioskodawczyni ma konto od tej samej renty również pobiera podatek w wysokości 18%. W wyniku czego jej renta jest opodatkowana dwukrotnie. W banku poinformowano ją, iż to Włosi bezprawnie pobierają podatek, gdyż istnieje umowa pomiędzy Włochami a Polską, która mówi o zapobieganiu przed podwójnym opodatkowaniem jak również o tym, że rencista płaci podatek w kraju, w którym mieszka.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W jakim państwie ma wnioskodawczyni płacić podatek dochodowy od osób fizycznych od renty zagranicznej otrzymanej z Włoch...

Zdaniem wnioskodawczyni, podatek od otrzymanej renty powinien być pobierany w Polsce, gdyż jest to kraj gdzie zamieszkuje, przebywa na stałe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 4a tej ustawy przepis art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zasady opodatkowania dochodów z tytułu emerytur i rent reguluje art. 18 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania podpisanej w Rzymie dnia 21 czerwca 1985r. (Dz. U. z 1989r. Nr 62, poz. 374).

Zgodnie z art. 18 umowy, emerytury oraz inne podobne świadczenia wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z tytułu jej zatrudnienia w przeszłości będą opodatkowane tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ich odbiorca ma stałe miejsce zamieszkania.

Przy czym podkreślić należy, iż z wersji angielskiej tego przepisu wynika, iż renta czy emerytura nie musi być związana z uprzednim zatrudnieniem osoby uprawnionej do dochodu. Przepis ten wyłącznie stwierdza, iż otrzymany dochód powinien wynikać z uprzedniego zatrudnienia, bez wskazania konkretnej osoby.

Należy również podkreślić, iż polsko-włoska umowa została sporządzona w trzech językach: polskim, włoskim i angielskim. Zgodnie z art. 30 – zdaniem końcowym umowy, w przypadku zaistnienia rozbieżności w zakresie interpretacji postanowień umowy, rozstrzygające znaczenie posiada tekst angielski.

Oznacza to, że w polskiej wersji językowej znajduje się błąd wynikający z niewłaściwego przetłumaczenia z języka angielskiego na język polski przepisu art. 18 polsko-włoskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Stosownie do zapisów rozstrzygającej wersji umowy, prawidłowo przepis ten powinien brzmieć: emerytury oraz inne podobne świadczenia wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z tytułu zatrudnienia w przeszłości będą opodatkowane tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ich odbiorca ma stałe miejsce zamieszkania.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że otrzymywana przez wnioskodawczynię renta z Włoch jest dwukrotnie opodatkowana. Pierwszy raz we Włoszech, gdzie jest pobierany podatek w wysokości 23% podstawy podatku, drugi raz w Polsce, gdzie pobierany jest podatek dochodowy w wysokości 18% podstawy opodatkowania.

Mając na uwadze wyżej cyt. art. 18 umowy, stwierdzić należy, iż dochód wnioskodawczyni uzyskiwany z tytułu renty podlega opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji wnioskodawczyni, tj. w Polsce, a zatem we Włoszech dochód ten nie powinien być opodatkowany. Oznacza to, iż w świetle umowy nie powstaje podwójne opodatkowanie tego dochodu i nie zachodzi potrzeba stosowania określonej w umowie metody unikania podwójnego opodatkowania. Dochód ten podlega w Polsce opodatkowaniu na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie mając na uwadze treść art. 25 umowy informuje się, że jeżeli organy podatkowe Włoch stosują opodatkowanie dochodu wnioskodawczyni, które jest niezgodne z postanowieniami umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, wnioskodawczyni może zwrócić się z wnioskiem do Ministra Finansów o wszczęcie procedury wzajemnego porozumiewania w celu rozstrzygnięcia jej indywidualnej sprawy w porozumieniu z włoskimi organami podatkowymi. Zgodnie bowiem z art. 25 ust. 1 umowy, jeżeli osoba jest zdania, że działania jednego lub obu Umawiających się Państw pociągają lub pociągną za sobą opodatkowanie, które jest niezgodne z postanowieniami umowy, to może ona, niezależnie od środków odwoławczych przewidzianych w prawie wewnętrznym tych Państw, przedstawić swoją sprawę właściwej władzy tego Umawiającego się Państwa, w którym ma miejsce zamieszkania. Wniosek taki musi być przedłożony w ciągu dwóch lat, licząc od pierwszego urzędowego zawiadomienia o działaniu pociągającym za sobą opodatkowanie niezgodne z umową.

Mając na uwadze powyższe stanowisko wnioskodawczyni uznać należy za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300