INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 04.03.2009r. (data wpływu 09.03.2009r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 marca 2009r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca w kwietniu 2008 r. zlecił Spółce budowlanej przeprowadzenie prac budowlanych związanych z dokonaniem wydzielenia magazynku w części pomieszczenia magazynowego wynajmowanego przez Wnioskodawcę na podstawie umowy najmu z dnia 31.07.2007 r. Umowa zawarta została na czas nieokreślony. Prace budowlane polegały na postawieniu ścianek działkowych, położeniu gładzi, przeprowadzeniu przewodów elektrycznych oraz pomalowaniu ścian.

Wydatki na przebudowę lokalu magazynowego zostały zakwalifikowane przez Spółkę jako inwestycja w obcy środek trwały. Na podstawie art. 16j ust. 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. (Dz.U. Nr 54 poz. 654) zwanej dalej ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnik dokonuje odpisów amortyzacyjnych inwestycji w obcym środku trwałym, stosując indywidualną stawkę amortyzacyjną zgodnie z wymienionym przepisem.

W związku z własnym rozwojem Spółka rozważa wypowiedzenie umowy najmu pomieszczenia magazynowego, w którym zostały dokonane prace budowlane zakwalifikowane jako inwestycja w obcy środek trwały i przeprowadzić się do nowej lokalizacji. Opierając się na przepisach znowelizowanej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, art. 16 ust. 41 (uchylony) oraz art. 15 ust. 4f podatnik zamierza po rozwiązaniu umowy najmu wyżej wymienionego lokalu magazynowego, niezamortyzowaną część inwestycji w obcym środku trwałym zaliczyć do kosztów stanowiących koszty uzyskania przychodu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy podatnik zgodnie z uchylonym art. 16 ust. 41 oraz art. 15 ust. 4f znowelizowanej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych może po rozwiązaniu umowy najmu, niezamortyzowaną część inwestycji w obcym środku trwałym zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu...

W wyniku znowelizowanej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uchylony został art. 16 ust. 41. Zmiana ta daje podatnikowi prawo do ujęcia w kosztach uzyskania przychodu kosztów zaniechania inwestycji. Równolegle wprowadzono do znowelizowanej ustawy przepis, który uściśla moment, w którym wydatki te staną się kosztem. W myśl art. 15 ust. 4f, koszty zaniechania inwestycji są potrącalne w dacie zbycia inwestycji lub jej likwidacji.

Analizując powyższe przepisy uważamy, iż w momencie rozwiązania umowy najmu Spółka ma prawo niezamortyzowaną część inwestycji w obcym środku trwałym zliczyć do kosztów stanowiących koszty uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z art. 16a ust. 1 ww. ustawy wynika, że środkami trwałymi są stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

• budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

• maszyny, urządzenia i środki transportu,

• inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
  
  

Do środków trwałych na podstawie art. 16a ust. 2 pkt 1 ww. ustawy zaliczane są ponadto przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 tejże ustawy, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a – 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16j ust. 4 pkt 1 ww. ustawy, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Dla tych inwestycji budowlanych przyjęto stosunkowo krótki okres amortyzacji, który nie może być przez podatnika skracany w drodze indywidualnej decyzji, np. w wyniku rozwiązania umowy najmu. Tym samym Spółka nie ma prawa do rozłożenia wydatków poniesionych na inwestycję w obcym środku trwałym w formie rat amortyzacyjnych jedynie np. w okresie obowiązywania umowy najmu.

W art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawodawca określił katalog wydatków, które nawet pomimo ich poniesienia w celu osiągnięcia przychodów nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

W sytuacji opisanej we wniosku, gdy przed pełnym zamortyzowaniem inwestycji w obcym środku trwałym dochodzi do rozwiązania umowy łączącej strony i przekazania tej inwestycji wraz ze środkiem trwałym właścicielowi, niezamortyzowana część tej inwestycji nie stanowi kosztów uzyskania przychodów u podatnika amortyzującego dotychczas taki środek trwały, nie dochodzi bowiem do likwidacji środka trwałego, rozumianej jako jego zużycie (zniszczenie), lecz do zaprzestania jego użytkowania dla celów prowadzonej działalności. Jeżeli przed zakończeniem pełnego okresu amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym dochodzi do rozwiązania umowy (najmu lub dzierżawy), na podstawie której użytkowano obcy środek trwały, wówczas nie ma możliwości zaliczenia wcześniej poniesionych wydatków inwestycyjnych bezpośrednio do kosztów podatkowych, w wysokości niezamortyzowanej części tej inwestycji. W tym przypadku nie wystąpi strata w środku trwałym z tytułu jego likwidacji w wysokości niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcym środku trwałym, uznawana za koszt podatkowy, bowiem nie miała miejsca likwidacja środka trwałego, rozumiana jako jego zużycie (zniszczenie).

Po zakończeniu umowy najmu lokalu, Spółka nie będzie mogła, również dokonywać dalszych odpisów amortyzacyjnych z uwagi na fakt, że odpisy te nie będą spełniały generalnej zasady wynikającej z treści art. 15 ust. 1 ww. ustawy, tj. istnienia związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy poniesionymi kosztami a uzyskanymi przychodami, gdyż lokal ten nie będzie już wykorzystywany w jej działalności gospodarczej.

W opisanym we wniosku zdarzeniu przyszłym nie znajdzie zastosowania powołany przez Wnioskodawcę art. 15 ust. 4f w związku z 16. ust. 41 (nieobowiązującym od 01.01.2009r.) dotyczący uznania zaniechanych inwestycji za koszty uzyskania przychodu. Zaniechanie inwestycji jest wynikiem trwałego zaprzestania prowadzenia zadania inwestycyjnego w związku z brakiem kolejnych czynności inwestycyjnych, wynikających z podejmowanych przez podatnika decyzji, skutkujących powstrzymaniem się od działania w celu kontynuacji inwestycji. Odwołując się do słownikowych definicji, przez "zaniechanie" należy rozumieć brak działania, zaprzestanie dokonywania następnych czynności, a w konsekwencji rezygnacja z podjętych wcześniej zamierzeń i odstąpienie od inwestycji.

Zatem przepis art. 15 ust. 4f ustawy należy odnosić do sytuacji, kiedy w trakcie realizacji powziętego przez siebie przedsięwzięcia inwestycyjnego, Podatnik z niego rezygnuje. Nakłady inwestycyjne, o których mowa we wniosku, zostały poczynione i zakończone, należy wobec tego przyjąć, że nie zachodzą tutaj przesłanki, wynikające z art. 15 ust. 4f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając powyższe na uwadze, niezamortyzowana wartość inwestycji w obcym środku trwałym (lokalu) nie stanowi kosztu uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.