INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Zespołu Opieki Zdrowotnej, przedstawione we wniosku z dnia 29 maja 2009 r. (data wpływu 01 czerwca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości rozliczenia straty podatkowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 01 czerwca 2009 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z dnia 03 lipca 2009 r. (data wpływu 07 lipca 2009 r.) – o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości rozliczenia straty podatkowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Jednostka w 2004 r. wygenerowała stratę w wysokości – 345 341,28 PLN.

Do 2007 r. Zakład nie rozliczył poniesionej straty, ponieważ osiągnięty dochód w całości był wolny od podatku, w 2008 r. część osiągniętego dochodu w kwocie 129 341 PLN musiał opodatkować.

Działanie Jednostki polegało na tym, iż stratę poniesioną w 2004 r. rozliczono w 2008 r., zachowując zasadę wynikającą z art. 7 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wobec powyższego, nie naliczono i również nie odprowadzono podatku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy opisane w pkt 50 wniosku, postępowanie Jednostki było prawidłowe...

Zdaniem Wnioskodawcy, Jego postępowanie było prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), wolne od podatku są dochody podatników, z zastrzeżeniem ust. 1c, których celem statutowym jest działalność naukowa, naukowo – techniczna, oświatowa, w tym również polegająca na kształceniu studentów, kulturalna, w zakresie kultury fizycznej i sportu, ochrony środowiska, wspierania inicjatyw społecznych na rzecz budowy dróg i sieci telekomunikacyjnej na wsi oraz zaopatrzenia wsi w wodę, dobroczynności, ochrony zdrowia i pomocy społecznej, rehabilitacji zawodowej i społecznej inwalidów oraz kultu religijnego – w części przeznaczonej na te cele.

Wnioskodawca, jako podmiot, którego podstawową działalnością jest ochrona zdrowia, korzysta ze zwolnienia wynikającego z cytowanego powyżej przepisu.

Zwolnienie, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, ma charakter warunkowy, na jego podstawie wolne od podatku są dochody w części przeznaczonej na realizację celów statutowych. W dacie deklaracji przeznaczenia dochodów na cele statutowe są one wolne od podatku, ale w przypadku ich wydatkowania na inne cele podlegają opodatkowaniu. Zwolnienie zależy od decyzji podatnika, w tym sensie, iż to podatnik decyduje jaką część dochodu przeznaczy na realizację celów statutowych.

Zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą.

Jednocześnie nadmienia się, iż podmioty korzystające z powyższego zwolnienia nie wykazują strat z działalności statutowej jako straty ze źródła wolnego od podatku dochodowego. Przepisy art. 7 ust. 3 pkt 1 i 3 ustawy nie mają bezpośrednio zastosowania do warunkowego zwolnienia, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy.

Mając na uwadze powyższe uregulowania, stwierdzić należy, iż podatnicy korzystający ze zwolnienia na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mają prawo do wykazania strat i odliczenia ich od dochodu na zasadach określonych w art. 7 ust. 5 ustawy. Artykuł ten stanowi, iż o wysokość straty, o której mowa w ust. 2, poniesionej w roku podatkowym można obniżyć dochód w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, z tym że wysokość obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% kwoty tej straty.

Odnosząc powyższe uwarunkowania prawne do przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, iż skoro w roku 2004 Wnioskodawca poniósł stratę podatkową, to strata ta może obniżyć dochód podatkowy osiągnięty w kolejnych następujących po sobie pięciu latach podatkowych (2005 – 2009), z zachowaniem dopuszczalnej kwoty odliczenia w roku podatkowym.

W związku z tym, iż do roku 2007 osiągany przez Wnioskodawcę dochód był w całości wolny od podatku, to mógł On przedmiotową stratę rozliczyć w 2008 r.

Podatnik ma bowiem możliwość wyboru, w których latach i w jakiej wysokości dokona odliczeń z tego tytułu, z zachowaniem jednakże warunku co do dopuszczalnej kwoty i okresu odliczenia.

Reasumując, w przedmiotowej sprawie zachowane zostały warunki wynikające z art. 7 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i w związku z tym stwierdzić należy, że Wnioskodawca prawidłowo rozliczył stratę poniesioną w 2004 roku, dochodem osiągniętym w 2008 roku, co w efekcie skutkowało nieodprowadzeniem podatku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno