INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki jawnej, przedstawione we wniosku z dnia 14 sierpnia 2009 r. (data wpływu 20 sierpnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 sierpnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W 2003 r. Spółka błędnie obliczyła kwotę rocznego ograniczenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe pracownika. W konsekwencji nastąpiła niedopłata składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, nadpłata składki na ubezpieczenie zdrowotne oraz nadpłata podatku dochodowego tej osoby. Obecnie Spółka dokona korekty deklaracji ZUS na wniosek ZUS.

Osoba ta nie jest już pracownikiem Spółki. W omawianej sytuacji pracodawca w 2009 r. sfinansuje ze swych środków zaległe składki na ubezpieczenie emerytalne i rentowe również w tej wysokości, które zgodnie z przepisami o systemie ubezpieczeń społecznych pracownik powinien sam opłacić ze swych własnych środków.

Gdyby ten pracownik nadal pracował, to należy uznać, że otrzymał od pracodawcy świadczenie stanowiące przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W takim przypadku wartość omawianego świadczenia pracodawca doliczyłby do innych przychodów uzyskanych przez pracownika w danym miesiącu ze stosunku pracy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w zaistniałej sytuacji, po zapłaceniu zaległych składek emerytalnych i rentowych, kosztem dla Spółki będą składki zapłacone w części za zakład pracy i za pracownika...

Zdaniem Wnioskodawcy, zarówno składki na ubezpieczenia społeczne finansowane przez pracodawcę, jak i świadczenia na rzecz pracowników nie stanowiące wypłaty wynagrodzenia są kosztem związanym z prowadzoną działalnością gospodarczą, a składki na ubezpieczenie emerytalne i rentowe są uznane za koszt uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec tego składki zapłacone w części za pracownika należy uznać za koszt tak jak składki zapłacone w części za zakład pracy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

• być właściwie udokumentowany.
  
  

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 55 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18, a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy, z zastrzeżeniem art. 22 ust. 6ba.

Zgodnie natomiast z art. 23 ust. 1 pkt 55a ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów nieopłaconych do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych składek, z zastrzeżeniem pkt 37 oraz art. 22 ust. 6bb, określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887 ze zm.), w części finansowanej przez płatnika składek.

Powołane artykuły wskazują więc na możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zaległych składek w części finansowanej przez pracodawcę (płatnika) jak i opłaconych za pracowników.

Jednakże należy zauważyć, iż zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 59 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów dodatkowej opłaty wymierzanej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych na podstawie przepisów o systemie ubezpieczeń społecznych.

Przy czym na podstawie art. 23 ust.1 pkt 14 i 18 ww. ustawy kosztem tym nie mogą być również:

• koszty egzekucyjne związane z niewykonaniem zobowiązań,

• odsetki za zwłokę z tytułu nieterminowych wpłat należności budżetowych i innych należności, do których stosuje się przepisy Ordynacji podatkowej.
  
  

Reasumując, w przedmiotowej sprawie, po zapłaceniu zaległych składek emerytalnych i rentowych, kosztem dla Spółki będą składki zapłacone w części za zakład pracy i za pracownika.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.