INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 czerwca 2009r. (data wpływu 6 lipca 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie uznania transakcji za eksport towarów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lipca 2009 r. został złożony ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie uznania transakcji za eksport towarów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny (zdarzenie przyszłe):

Wnioskodawca eksportuje wyroby własnej produkcji oraz towary do Rosji, USA, Belize. Eksport dokonywany jest za pośrednictwem agencji celnych na Litwie w elektronicznym systemie kontroli eksportu – ECS. Dokumentem potwierdzającym wywóz jest MRN. Na Litwie nie funkcjonują potwierdzenia zakończenia procedury wywozu IE 599.

Deklaracje eksportowe zamyka się po wprowadzeniu numeru deklaracji do systemu i te czynności zamykają nadzór nad eksportem co zostaje uwidocznione w ogólnym systemie elektronicznym Unii Europejskiej.

W związku z tym, że dostarczona dokumentacja nie potwierdza jednoznacznie, że wyroby Wnioskodawcy opuściły Unię Europejską w miesiącu następnym po miesiącu dokonanej sprzedaży eksportowej na podstawie FE/0121/02/2007, FE/0140/02/2008, FE/0019/02/2009, FE/0033/02/2009 I FE/0010/02/2009 został naliczony VAT zgodnie ze stawką krajową 22% i tak został wykazany w deklaracji VAT-7.

Omówiony stan faktyczny dotyczy faktur eksportowych, do których Wnioskodawca posiada MRN litewski; FE/0140/02/2008 z 29 października 2008 r. (MRN), FE/0019/02/2009 z 8 kwietnia 2009 r. (MRN), FE/0033/02/2009 z 6 maja 2009 r. (MRN) oraz FE/0121/02/2007 z 31 lipca 2007, do której Wnioskodawca nie posiada MRN litewskiego (zaginął) tylko informację z Urzędu Celnego z dnia 29 maja 2009 r. dotyczącą potwierdzenia eksportu zgodnie z MRN 07LTVR5000200C8FC6/7VR50120064 (2 sierpnia 2007 r.), że transport towarów eksportowanych w systemie kontroli nad eksportem został zakończony 2 sierpnia 2007 r. Wnioskodawca domniemywa, iż do sprzedaży dokonanej na podstawie FE/0010/02/2009 z 9 marca 2009 r. otrzyma jako potwierdzenie eksportu również MRN litewski, ponieważ wywozu dokonano za pośrednictwem Litewskiej Agencji Celnej.

Wnioskodawca posiada w dokumentacji firmy interpretację indywidualną z dnia 27 maja 2008 r. dotyczącą podobnej sytuacji, to znaczy exportu dokonanego do Rosji za pośrednictwem Agencji Celnej na Litwie i potwierdzenia eksportu w postaci dokumentu MRN. Interpretacja traktuje eksport wyrobów i towarów do Rosji dokonywany za pośrednictwem agencji celnej na Litwie jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Wnioskodawca nie dokonał korekty naliczonego podatku VAT od wymienionych sprzedaży eksportowych potraktowanych jako sprzedaż ze stawką 22% z powodu niewystarczającej dokumentacji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy uzyskane dokumenty MRN wystawione w ECS na Litwie uprawniają Wnioskodawcę do potraktowania przedmiotowych sprzedaży jako eksportu czy też wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, wydany w systemie ECS dokument MRN jest wystarczającym potwierdzeniem wywozu wyrobów i towarów poza obszar Wspólnoty Europejskiej i uprawnia do uznania sprzedaży wg posiadanych dokumentów za eksport w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, a tym samym do skorzystania z preferencyjnej stawki 0% czyli możliwości skorygowania sprzedaży wykazanej wg stawek krajowych i wykazanie jej w deklaracji VAT-7 jako eksportu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Art. 2 pkt 8 ustawy o VAT definiuje eksport towarów jako potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Wspólnoty w wykonaniu czynności określonych w art. 7, jeżeli wywóz jest dokonany przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę dla celów wyposażenia lub zaopatrzenia łodzi rekreacyjnych oraz prywatnych statków powietrznych lub innych prywatnych środków transportu, w tym środków transportu, o których mowa w art. 16 rozporządzenia Rady (WE) nr 1777/2005 z dnia 17 października 2005 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 77/388/EWG w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 288 z 29 października 2005, str. 1), zwanego dalej "rozporządzeniem nr 1777/2005".
   
   

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca dokonuje transakcji dostawy towarów do Rosji, USA, Belize. Towary wywożone są z Polski przez terytorium Litwy. Odprawa celna wywożonych z Polski towarów odbywa się w urzędzie celnym na Litwie. Wnioskodawca nie posiada dokumentu celnego potwierdzającego rozpoczęcie procedury wywozu na terytorium Polski.

Na mocy art. 13 ust. 1 ustawy o VAT, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W przedmiotowej sprawie należy zwrócić uwagę na art. 13 ust. 3 ustawy o VAT. Stosownie do tego przepisu, za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów uznaje się również przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć czynnościom wykonywanym przez niego jako podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego.

Wskazany przepis art. 13 ust. 3 ww. ustawy, rozszerza zatem pojecie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów na czynności nie mające charakteru czynności dwustronnych, polegające na przemieszczeniu towarów należących do przedsiębiorstwa Wnioskodawcy z Polski do innego kraju wspólnotowego, w którym mają posłużyć wykonywanym tam przez Wnioskodawcę czynnościom opodatkowanym.

Przy czym zaznaczyć należy, iż przemieszczenia towarów, o którym mowa w art. 13 ust. 3 ustawy nie uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w przypadku gdy występuje chociażby jedna z przesłanek negatywnych określonych w art. 13 ust. 4 ustawy o VAT.

Zatem zgodnie z art. 13 ust. 4 pkt 4 ww. ustawy, przemieszczenie towarów, o którym mowa w ust. 3, przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz nie uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w przypadku gdy towary mają być przedmiotem eksportu towarów przez tego podatnika, pod warunkiem że podatnik posiada dokument celny potwierdzający rozpoczęcie procedury wywozu na terytorium kraju, jeżeli wywóz z terytorium Wspólnoty jest potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Z cyt. wyżej przepisów wynika, iż przemieszczenie z Polski na terytorium innego państwa członkowskiego towarów, które mają być przedmiotem eksportu przez tego podatnika w sytuacji gdy wywóz jest potwierdzany przez urząd celny na terytorium innego niż Polska kraju członkowskiego tylko wówczas jest uznawany za eksport w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy o podatku od towarów i usług, jeżeli podatnik posiada dokument celny potwierdzający rozpoczęcie procedury wywozu na terytorium Polski.

Zatem w przypadku braku powyższego dokumentu celnego, przemieszczenie towarów, o którym mowa w art. 13 ust. 3 ustawy o VAT, uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Biorąc pod uwagę fakt, iż Wnioskodawca ww. dokumentu nie posiada, stwierdzić należy, iż przepis art. 13 ust. 4 pkt 4 ustawy o VAT, nie znajdzie zastosowania w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku.

Reasumując, transakcji dokonanej przez Wnioskodawcę nie można uznać za eksport towarów, lecz za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, zgodnie z art. 13 ust. 3 ustawy o VAT. Przemieszczenie należącego do spółki towaru z terytorium Polski na terytorium Litwy, celem jego wywozu do Rosji, USA, Belize stanowić będzie w Polsce wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy o VAT.

Przy czym zauważyć należy, iż zarówno eksport towarów jak i wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów objęte są 0% stawką podatku VAT (przy zachowaniu odpowiednich warunków), co w efekcie powoduje, że towary te są opodatkowane w państwie ich konsumpcji (przeznaczenia).

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.