INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 27.10.2009 r. (data wpływu 30.10.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu ze sprzedaży udziału w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości oraz udziału w prawie współwłasności budynku posadowionego na tej nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30.10.2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu ze sprzedaży udziału w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości oraz udziału w prawie współwłasności budynku posadowionego na tej nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 19.10.2007 r. na podstawie umowy zawartej w formie aktu notarialnego ustanowiono na rzecz Wnioskodawczyni, jako następcy prawnego W. K., udział w 7/36 części w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości położonej w W. oraz prawo współwłasności w 7/36 budynku posadowionego w latach 30-tych na tej nieruchomości. Ustanowienie prawa użytkowania wieczystego oraz prawa odrębnej własności budynku nastąpiło w wykonaniu decyzji Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 06.07.2007 r. (Nr X). Decyzja została wydana w związku z art. 7 ust. 1 i 2 Dekretu z 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na terenie miasta W. (Dz. U. Nr 50, poz. 729), dalej jako „Dekret”. W uzasadnieniu decyzji Prezydent Miasta Stołecznego Warszawy wyjaśnił, iż nieruchomość ta objęta jest działaniem Dekretu. Z dniem 21.11.1945 r., tj. z dniem wejścia w życie Dekretu nieruchomość przeszła na własność gminy m. st. W., a z chwilą likwidacji gmin na rzecz Skarbu Państwa. Następnie przedmiotowa nieruchomość stała się własnością Dzielnicy - Gminy W. T., co potwierdził Wojewoda W. decyzją Nr X z dnia 04.03.1993 r. Następnie nieruchomość z mocy art. 20 ust. 1 ustawy o ustroju M.S.W. (Dz. U. Nr 41 poz. 361 ze zm.) stała się własnością Miasta Stołecznego Warszawy. Ww. decyzją Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy oraz na podstawie umowy ustanowienia na 99 lat prawa użytkowania wieczystego oraz prawa odrębnej własności budynków nastąpił zwrot na rzecz spadkobierców właścicielki nieruchomości dekretowej. Podatnik zamierza obecnie zbyć swój udział w prawie użytkowania wieczystego oraz udział w prawie współwłasności budynku posadowionego na nieruchomości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydanie przez Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy w związku z art. 7 ust. 1 i 2 Dekretu decyzji administracyjnej ustanawiającej na rzecz Wnioskodawczyni, jako spadkobiercy prawnego właścicielki nieruchomości objętej działaniem Dekretu, udział w prawie użytkowania wieczystego gruntu oraz udział w prawie współwłasności posadowionego na nieruchomości budynku oraz zawarcie z Wnioskodawczynią w formie aktu notarialnego umowy ustanawiającej na 99 lat prawo użytkowania wieczystego gruntu oraz prawo odrębnej własności budynku, a obecnie zbycie udziału w użytkowaniu wieczystym oraz we współwłasności budynku będzie źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i będzie podlegało opodatkowaniu tym podatkiem, w sytuacji gdy zbycie zostanie dokonane przed upływem 5 lat od wydania decyzji administracyjnej o zwrocie nieruchomości oraz przed upływem 5 lat od zawarcia umowy ustanawiającej użytkowanie wieczyste...

Zdaniem Wnioskodawczyni, wydanie przez Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy w związku z art. 7 ust. 1 i 2 Dekretu decyzji administracyjnej ustanawiającej na Jej rzecz,jako spadkobiercy prawnego właścicielki nieruchomości objętej działaniem Dekretu, udziału 7/36 w prawie użytkowania wieczystego gruntu oraz udziału 7/36 w prawie współwłasności posadowionego na nieruchomości budynku oraz zawarcie w formie aktu notarialnego umowy ustanawiającej na 99 lat prawo użytkowania wieczystego gruntu oraz prawo odrębnej własności budynku, nie stanowi nabycia prawa użytkowania wieczystego oraz prawa odrębnej własności budynku w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o PIT, a w związku z powyższym sprzedaż tak ustanowionego prawa użytkowania wieczystego oraz sprzedaż prawa odrębnej własności budynku nie są źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o PIT i nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Stanowisko powyższe Wnioskodawczyni opiera na następujących argumentach:

1. Cel regulacji art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o PIT.

Kwalifikacja stanu faktycznego według art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o PIT winna uwzględniać cel regulacji wynikającej z tego przepisu.

Według art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o PIT źródłem przychodów jest, między innymi, odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz wynikającego z przydziału spółdzielni mieszkaniowej prawa do domu jednorodzinnego,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy -jeśli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.
   
   

Wnioskodawczyni uważa, iż z przepisu tego wynika, że sprzedaż (ściśle - odpłatne zbycie) prawa użytkowania wieczystego gruntu co do zasady nie podlega zakwalifikowaniu jako źródło przychodów podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Dopiero dodatkowy element sprawia, że to co do zasady nie stanowi źródła przychodów w rozumieniu ustawy o PIT i nie podlega opodatkowaniu, staje się źródłem przychodów w rozumieniu tej ustawy. Tym dodatkowym elementem i kryterium pozwalającym na traktowanie odpłatnego zbycia użytkowania wieczystego gruntu jako źródła przychodów jest upływ czasu - jeżeli odpłatne zbycie następuje przed upływem pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie tego prawa, traktowane jest jako źródło przychodów. To dodatkowe kryterium po pierwsze wyłącza spod opodatkowania przychód uzyskany ze sprzedaży, którą można nazwać jako zwykłą nieprofesjonalną, prywatną dokonywaną przez osobę fizyczną w związku z koniecznością zaspokojenia swoich własnych potrzeb życiowych, po drugie - pozwala na wychwycenie tych sytuacji, gdy odpłatne zbycie prawa użytkowania wieczystego następuje stosunkowo niedługo po ich nabyciu. Zakłada się, że w takiej sytuacji, nabycie nie miało miejsca w celu zaspokojenia własnych potrzeb życiowych zbywcy (przede wszystkim mieszkaniowych) lecz cel spekulacyjny, nastawiony na zysk będący skutkiem na przykład wzrostu cen nieruchomości. Odpłatne zbycie prawa użytkowania wieczystego przed upływem pięciu lat od jego nabycia może sugerować, że kryje się za tym działalność nastawiona na zysk (ukryta działalność gospodarcza). Cel przepisu jest zatem taki, że ma on sankcjonować spekulacyjny obrót nieruchomościami (czy to stanowiącymi własność zbywców, czy to przysługującymi im na warunkach określonych w prawie spółdzielczym, czy to oddanym w użytkowania wieczyste) poza jawnie prowadzoną działalnością gospodarczą, poddając przychody z takiego obrotu opodatkowaniem podatkiem dochodowym.

2. Pojęcie „nabycie prawa” w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o PIT.

Dodatkowym kryterium i dodatkowym elementem pozwalajacym na traktowanie odpłatnego zbycia użytkowania wieczystego gruntów jako źródła przychodów jest upływ czasu - jeżeli odpłatne zbycie następuje przed upływem pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie tego prawa, traktowane jest jako źródło przychodów. Jak to wynika z orzecznictwa NSA oraz linii interpretacyjnej organów podatkowych, ustanowienia prawa użytkowania wieczystego gruntu nie powinno oceniać się w kategoriach nabycia, o jakim stanowi art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o PIT. Odpłatne zbycie prawa użytkowanie wieczystego nabytego w związku z art. 7 Dekretu powinno być uznane za neutralne podatkowo na gruncie ustawy o PIT.

Jak wynika bowiem z wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2002 r, sygn. III RN 18/02: „wydanie na podstawie art. 7 ust. 1 Dekretu z dnia 26.10.1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy” decyzji ustanawiającej prawo użytkowania wieczystego gruntu na rzecz byłego właściciela (jego następców prawnych) oraz zawarcie przez Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy z byłym właścicielem (jego następcami prawnymi) umowy użytkowania wieczystego gruntu warszawskiego nie może być traktowane jako nabycie prawa użytkowania wieczystego w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o PIT. Sprzedaż, odpłatne zbycie, tak ustanowionego prawa użytkowania wieczystego nie jest zatem źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o PIT, także wtedy, gdy została dokonana przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło ustanowienie użytkowania wieczystego oraz przed upływem 5 lat od wydania decyzji administracyjnej o ustanowieniu praw użytkowania wieczystego i zawarciem umowy o ustanowieniu tego prawa. Oddanie w użytkowanie wieczyste nie jest równoznaczne w sensie prawnym ze zwrotem własności nieruchomości. Jednakże w odniesieniu do skomunalizowanych gruntów warszawskich może być traktowane jako swoista restytucja o charakterze rekompensacyjnym. Charakter ma duże znaczenie dla zastosowania w stosunku do sprzedaży prawa użytkowania wieczystego przepisu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o PIT.

Stanowisko takie potwierdzone zostało w interpretacjach: Nr IPPB2/415-1505/08-2/AS, Nr IPPB2/415-1502/08-2/MG, Nr IPPB2/415-1504/08-2/AK, Nr IPPB2/415-902/08-2/AS, IPPB2/415-1036/08-2/AK, Nr IPPB2/415-811/08-2/EC, Nr IPPB2/415-412/09-2/SP, Nr IPPB2/415-488/09-2/SP.

3. Konstytucyjna zasada równości.

Konstytucyjna zasada równości oznacza, że wszystkie podmioty charakteryzujące się w równym stopniu daną cechą istotną powinny być traktowane równo, a więc według jednakowej miary, bez zróżnicowań zarówno dyskryminujących, jak i faworyzujących (wyrok TK z 5.11.1997 r. sygn. K 22/97, OTK ZU Nr 3-4/1997, poz. 41). Gdyby przyjąć inną interpretację, właściciel, który odzyskał skomunalizowaną nieruchomość, byłby w razie jej sprzedaży w gorszej sytuacji, niż osoba, która nabyła nieruchomość w tym samym czasie i nigdy jej nie utraciła. To byłoby sprzeczne z konstytucyjną zasadą równości.

W dotychczasowym orzecznictwie przyjęto, że zwrot nieruchomości w trybie przepisów ustawy z dnia 21.08.1997 r. o gospodarce nieruchomościami oraz ustawy wcześniejszej, już nie obowiązującej, jest restytucją - przywróceniem stosunków prawnorzeczowych sprzed wywłaszczenia. Taki zwrot nie stanowi nabycia nieruchomości w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o PIT, a zatem nie stanowi również źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu (np. wyrok NSA z 17.12.1996 r., sygn. akt FPS 7/96; wyrok WSA z 9.07.2008 r., sygn. akt III Sa/Wa 582/08; wyrok NSA z 7.02.1996 r., sygn. akt SA/Kr 2097/95, wyrok NSA z 20.01.1998 r., sygn. akt I SA/Ka 1033/96. Ww. argumenty wskazują, że sprzedaż użytkowania wieczystego ustanowionego w związku z art. 7 Dekretu nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o PIT, także gdy zostało dokonane przed upływem 5 lat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), do źródeł przychodów zalicza się m.in. odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

• jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a) – c) – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.
  
  

Prawo własności w systemie prawnym jest traktowane jako prawo o najszerszej treści i w porównaniu z innymi prawami, jako prawo najsilniejsze w stosunku do rzeczy. Własność jest bezterminowym prawem – trwa tak długo, jak długo istnieje rzecz, która jest przedmiotem własności.

Nabycie i utrata własności (w tym także własności nieruchomości) jest opisana w art. 155 oraz 231 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). U podstaw nabycia i zbycia rzeczy oraz nieruchomości, w rozumieniu kodeksowym, leży wola nabywcy. Swoboda zawierania umów jest naczelną zasadą Kodeksu cywilnego.

W dopuszczonych prawem sytuacjach – u podstaw zwrotu wywłaszczonej nieruchomości (także przejętej wskutek karnego przymusu) leży wola prawowitego właściciela, a w przypadku jego śmierci wola jego spadkobierców.

Jeśli przejęta w drodze przymusu nieruchomość jest zwracana spadkobiercy osoby, którą pozbawiono tej nieruchomości, to prawo do zwrotu ma swe źródło w nabyciu spadku.

Zgodnie z art. 922 Kodeksu cywilnego – spadek to prawa i obowiązki zmarłego wynikające ze stosunków cywilnoprawnych, które z chwilą jego śmierci przechodzą na następców prawnych. W myśl art. 924 Kodeksu cywilnego – spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego).

Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki przechodzą na jedną lub kilka osób.

Niezależnie od powyższego, na stan prawny nieruchomości istotny wpływ mogą wywierać, wydawane zarówno na gruncie prawa cywilnego, sądowo – administracyjnego, jak i karnego – orzeczenia sądowe jako dokumenty o szczególnym znaczeniu. Szczególność ta wynika z pozycji, jaką zajmują sądy będące organami wymiaru sprawiedliwości oraz z zagwarantowanej konstytucyjnie odrębności władzy sądowniczej od innych rodzajów władz, niezawisłości sędziowskiej.

W rozpatrywanej sprawie z opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż w dniu 19.10.2007 r. na podstawie umowy zawartej w formie aktu notarialnego ustanowiono na rzecz Wnioskodawczyni, jako następcy prawnego W. K., udział w 7/36 części w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości położonej w W. oraz prawo współwłasności w 7/36 budynku posadowionego na tej nieruchomości. Ustanowienie prawa użytkowania wieczystego oraz prawa odrębnej własności budynku nastąpiło w wykonaniu decyzji Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 06.07.2007 r. Wnioskodawczyni zamierza obecnie zbyć swój udział w prawie użytkowania wieczystego oraz udział w prawie współwłasności budynku posadowionego na nieruchomości.

Oddanie w użytkowanie wieczyste ,,gruntu warszawskiego" skomunalizowanego dekretem z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279 ze zm.), w wypadku spełnienia przesłanek przewidzianych w tym akcie prawnym przez ubiegającego się o to dotychczasowego właściciela tego gruntu lub jego następców prawnych, miało niewątpliwie charakter rekompensacyjny.

Przepis art. 7 ust. 1 dekretu przewidywał, że:

1. dotychczasowy właściciel gruntu, prawni następcy właściciela, będący w posiadaniu gruntu, lub osoby prawa jego reprezentujące, mogą w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę zgłosić wniosek o przyznanie na tym gruncie jego dotychczasowemu właścicielowi prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną; - gmina uwzględni wniosek, jeżeli korzystanie z gruntu przez dotychczasowego właściciela da się pogodzić z przeznaczeniem gruntu według planu zabudowania;
2. w razie uwzględnienia wniosku gmina ustali, czy przekazanie gruntu nastąpi tytułem wieczystej dzierżawy, czy na prawie zabudowy, oraz określi warunki, pod którymi umowa może być zawarta;
3. w przypadku nieuwzględnienia wniosku, gmina zaofiaruje uprawnionemu, w miarę posiadania zapasu gruntów - na tych samych warunkach dzierżawę wieczystą gruntu równej wartości użytkowej, bądź prawo zabudowy na takim gruncie;
4. w razie niezgłoszenia wniosku, przewidzianego w ust. 1, lub nieprzyznania z jakichkolwiek innych przyczyn dotychczasowemu właścicielowi wieczystej dzierżawy albo prawa zabudowy, gmina obowiązana jest uiścić odszkodowanie w myśl art. 9. Zgodnie z art. 9 dekretu, odszkodowanie miało być wypłacone w ,,miejskich papierach wartościowych", które jednak nigdy nie zostały wyemitowane.
   
   

Jak wynika z przytoczonej regulacji, prawodawcy niewątpliwie chodziło o zrekompensowanie dotychczasowym właścicielom (ich następcom prawnym) przejścia na własność gminy m.st. Warszawy gruntów stanowiących dotąd ich własność. W dekrecie od razu uregulowano kwestię stosownych rekompensat. Odzyskanie prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną (art. 7 ust. 1 dekretu, obecnie prawa wieczystego użytkowania) było ustawowo zagwarantowaną formą rekompensaty.

Ocena czy do przedstawionego przez Wnioskodawczynię zdarzenia przyszłego powinien mieć zastosowanie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych musi opierać się o wykładnię pojęcia „nabycie prawa” w nim użytego. Skoro decyzja o zwrocie wywłaszczonej nieruchomości czy też o zwrocie prawa użytkowania wieczystego nie kreuje prawa do nieruchomości (własności lub użytkowania wieczystego), lecz tylko przywraca stosunki własnościowe sprzed wywłaszczenia, to zwrot taki nie stanowi nabycia nieruchomości w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przywracając stan prawny, który istniał przed wydaniem decyzji o wywłaszczeniu, decyzja zwrocie nieruchomości pełni funkcję restytucyjną, czyli jest aktem prawnym, który wywiera skutki prawne bezpośrednio w sferze prawa cywilnego. Przywraca bowiem prawo własności nieruchomości jej poprzedniemu właścicielowi lub jego następcom prawnym. Jest więc zdarzeniem prawnym zmieniającym podmiotową stronę stosunku prawnorzeczowego odnośnie do zwracanej nieruchomości. Decyzja o zwrocie powoduje przejście prawa własności na dotychczasowego właściciela, lub jego następców prawnych, jednakże nie kreuje tego prawa – przywraca tylko wcześniej panujące stosunki prawnorzeczowe.

Zatem ustanowienie na rzecz Wnioskodawczyni prawa użytkowania wieczystego oraz zwrot nieruchomości znajdującej się na tym gruncie w odniesieniu do skomunalizowanych tzw. gruntów warszawskich może być traktowany jako swoista restytucja, bo na taki jedynie zakres przywrócenia uprawnień dotychczasowym właścicielom zezwalały przepisy Dekretu.

Reasumując, wydanie na podstawie art. 7 ust. 1 i 2 Dekretu decyzji ustanawiającej prawo użytkowania wieczystego Nieruchomości na rzecz Wnioskodawczyni (jako następcy prawnego byłego właściciela) oraz zawarcie przez Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy z Wnioskodawczynią umowy użytkowania wieczystego Nieruchomości nie może być traktowane jako nabycie prawa wieczystego użytkowania gruntów oraz własności budynku posadowionego na tym gruncie w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji planowana sprzedaż przez Wnioskodawczynię udział w prawie użytkowania wieczystego oraz udział w prawie współwłasności budynku posadowionego na tej nieruchomości nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (w szczególności jako źródło przychodów wymienione w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), w sytuacji gdy sprzedaż ta zostanie dokonana przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym ustanowiono prawo wieczystego użytkowania nieruchomości oraz przeniesiono własność budynku na Wnioskodawczynię.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawczynię interpretacji organów podatkowych należy stwierdzić, że orzeczenia te zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Z uwagi na to, iż wniosek z dnia 27.10.2009 r. (data wpływu 30.10.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczy 1 zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu ze sprzedaży udziału w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości oraz udziału w prawie współwłasności budynku posadowionego na tej nieruchomości, natomiast opłata została uiszczona w kwocie 80,00 zł, tj. w wysokości odpowiadającej 2 zdarzeniom przyszłym, dodatkowa opłata dokonana w dniach 26.10.2009 r. i 27.10.2009 r. w wysokości 40,00 zł zgodnie z art. 14f § 2a Ordynacji podatkowej zostanie zwrócona, na wskazany przez Stronę adres zamieszkania.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.