INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 października 2009r. (data wpływu do tut. Biura – 23 października 2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu uzyskanego przez pracowników z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów usług medycznych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 października 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu uzyskanego przez pracowników z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów usług medycznych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca – Spółka Akcyjna prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. W dniu 17 lipca 2008r. Spółka zawarła umowę o świadczenie usług medycznych (dalej: „Umowa"), z centrum medycznym („Centrum"). Zgodnie z Umową Centrum świadczy następujące usługi:

• świadczenia zdrowotne na rzecz pracowników Spółki, do których finansowania zobowiązana jest Spółka na podstawie odrębnych przepisów m.in. ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998r., Nr 21, poz. 94 ze zm.), ustawy z dnia 6 września 2001r. o chorobach zakaźnych i zakażeniach (Dz. U. Nr 126, poz. 1384 ze zm.), ustawy z dnia 27 czerwca 1997r. o służbie medycyny pracy (Dz. U. z 2004r., Nr 125, poz. 1317), ustawy z dnia 14 marca 1985r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2006r., Nr 122, poz. 851), Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. z 2005r., Nr 108, poz. 908), (dalej: „medycyna pracy"),
• inne świadczenia zdrowotne świadczone na rzecz pracowników Spółki i członków ich rodzin („dodatkowe świadczenia medyczne").
  
  

Centrum świadczy usługi na rzecz osób uprawnionych wskazanych pisemnie przez Spółkę (wskazanych pracowników i członków ich rodzin). Zakres świadczeń przysługujących poszczególnym pracownikom Spółki jest zróżnicowany i zależy od stanowiska pracownika w strukturze organizacyjnej Spółki. Centrum oferuje trzy zakresy świadczeń zdrowotnych w ramach Karty Białej, Karty Niebieskiej i Karty Złotej. Umowa określa odrębnie wynagrodzenia za każdy zakres świadczenia. Dodatkowo w ramach każdego zakresu świadczeń wynagrodzenie podzielone jest na część dotyczącą medycyny pracy, część dotyczącą dodatkowych świadczeń dla pracownika i świadczeń dla rodziny pracownika.

Karta biała:

1. opieka zdrowotna świadczona na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higieny pracy - 70,41 % opłaty,
2. pozostałe świadczenia medyczne - 29,59 % opłaty.
   
   

Karta niebieska:

1. opieka zdrowotna świadczona na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higieny pracy - 43,13 % opłaty,
2. pozostałe świadczenia medyczne - 56,88 % opłaty,
   
   

Karta złota:

1. opieka zdrowotna świadczona na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higieny pracy - 16,43% opłaty,
2. pozostałe świadczenia medyczne - 83,57 % opłaty.
   
   

Dodatkowe opłaty z tytułu objęcia członków rodziny opieką medyczną tzw. pakiet rodzinny określone zostały w sposób kwotowy, zryczałtowany w wysokości uzależnionej od rodzaju karty.

Wynagrodzenie miesięczne Centrum za całość świadczeń zdrowotnych świadczonych na podstawie Umowy określone zostało ryczałtowo na podstawie przedstawionej przez Spółkę liczby pracowników uprawnionych do skorzystania z usług medycznych oraz cen wybranych przez Spółkę zakresów świadczeń (Kart). Na wysokość wynagrodzenia nie ma wpływu ilość osób, które rzeczywiście skorzystały z usług medycznych w danym miesiącu.

Spółka nie otrzymuje od Centrum zestawienia, co do rodzaju i wartości usług, z których osoby uprawnione skorzystały w danym miesiącu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zapewnienie przez Spółkę wyżej opisanych dodatkowych świadczeń medycznych pracownikom i członkom ich rodzin skutkuje powstaniem przychodu po stronie pracowników Spółki, od którego Spółka ma obowiązek pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych...

Zdaniem Spółki, w przedstawionym wyżej stanie faktycznym, wartość opłaty poniesionej przez Spółkę za dodatkowe usługi medyczne świadczone na rzecz jej pracowników oraz członków rodzin pracowników nie będzie stanowić przychodu pracowników w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym Spółka nie jest zobowiązana do pobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wartości tych świadczeń.

Wnioskodawca wskazał, iż na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów zwolnionych na mocy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Zgodnie zaś z art. 21 ust. 1 pkt 11 cyt. ustawy wolne od podatku dochodowego są: świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Zdaniem wnioskodawcy z przytoczonych przepisów wynika, że finansowane przez Spółkę świadczenia na rzecz pracowników z zakresu medycyny pracy będą podlegały zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych. Spółka nie jest zatem zobowiązana jako płatnik do pobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tego tytułu.

W ocenie Spółki również wartość dodatkowych świadczeń zdrowotnych finansowanych przez Spółkę na rzecz pracowników oraz członków ich rodzin nie będzie stanowić przychodu tych pracowników podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca wskazał, iż w świetle art. 11 ust. 1 cyt. ustawy przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast stosownie do postanowień art. 12 ust. 1 za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, oraz wszelkie inne kwoty a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Językowa interpretacja przytoczonych przepisów wskazuje zdaniem Spółki, iż warunkiem uznania świadczeń w naturze oraz nieodpłatnych świadczeń za przychody, w tym również ze stosunku pracy, jest ich otrzymanie przez podatnika. Przeciwnie niż w odniesieniu do pieniędzy i wartości pieniężnych, ustawodawca nie uznaje bowiem za przychód świadczeń w naturze oraz świadczeń nieodpłatnych „postawionych do dyspozycji" podatnika. Zdaniem Spółki, w przypadku świadczeń medycznych o ich „otrzymaniu" można mówić dopiero w przypadku rzeczywistego skorzystania z usług oferowanych przez centrum medyczne. W konsekwencji przychodem może być jedynie ściśle określona kwota, odpowiadająca faktycznie zrealizowanym na rzecz uprawnionego świadczeniom. W związku z powyższym należy uznać, że jeżeli pracownik/członek rodziny nie otrzymał faktycznie świadczenia zdrowotnego (faktycznie z niego nie skorzystał), nie można przypisywać pracownikowi przychodu podatkowego. Nie jest przychodem sama możliwość skorzystania ze świadczenia zdrowotnego.

W przedmiotowej sytuacji, ponoszona przez Spółkę opłata z tytułu nabycia świadczeń zdrowotnych na rzecz pracowników (oraz członków ich rodzin) ma charakter ryczałtowy. Oznacza to, że:

• Spółka ponosi koszt opłaty niezależnie od tego czy pracownik faktycznie skorzystał ze świadczenia zdrowotnego oraz w jakim zakresie skorzystał z tego świadczenia,
• Spółka ponosi opłatę za samą gotowość do świadczenia usługi przez Centrum,
• nawet gdyby pracownik (lub członek jego rodziny) faktycznie skorzystał ze świadczenia zdrowotnego, to Spółka nie ma możliwości przyporządkowania faktycznej wartości świadczenia do określonej osoby (Spółka nie otrzymuje informacji o osobach, które faktycznie skorzystały z usługi w danym miesiącu, o rodzaju wykorzystanych usług i ich wartości),
• liczba osób, które faktycznie skorzystały ze świadczenia w danym okresie rozliczeniowym (miesiącu) jest zmienna.
  
  

Powyższe oznacza, że opłata ryczałtowa na rzecz Centrum z tytułu zakupu dodatkowych świadczeń medycznych przez Spółkę jest nieadekwatna do wartości świadczenia medycznego, z którego pracownik (lub członek jego rodziny) faktycznie skorzystał. Powoduje to niemożność przypisania pracownikowi z tego tytułu przychodu podatkowego.

W związku z tym należy uznać, że opłata ryczałtowa dotycząca dodatkowych świadczeń medycznych nie jest przychodem pracownika, gdyż Spółka nie ma możliwości ustalenia zgodnie z art. 12 ust. 3 w zw. z art. 11 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy wartości świadczeń, z których faktycznie skorzystali pracownicy (lub członkowie ich rodzin).

Spółka podkreśla, że ustawodawca nie przewidział możliwości ustalenia wartości świadczeń, w sposób inny niż określony w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że jeśli ustalenie wartości rzeczywiście świadczonych usług na rzecz danego pracownika nie jest możliwe zgodnie z metodami określonymi w przepisach tej ustawy, to nie można przypisać z tego tytułu przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Dodatkowo należy wskazać, że w zakresie w jakim Spółka opłaca w ramach ryczałtu świadczenia medyczne na rzecz członków rodzin pracowników nie można uznać, iż Spółka spełnia świadczenie pieniężne za pracownika. Zatem wartość takich świadczeń nie może stanowić przychodu pracowników na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podstawowym argumentem przemawiającym za taką interpretacją jest brak prawnego obowiązku pracowników do zapewnienia członkom rodziny opieki medycznej oraz brak możliwości konkretyzacji wartości świadczeń przypadających na poszczególnych członków rodziny.

Na poparcie swojego stanowiska wnioskodawca przywołał wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 lutego 1997r. sygn. SA/Sz 1191/96 oraz orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 20 sierpnia 2008r. (sygn. III SA/Wa 625/08), z 27 kwietnia 2009r. (sygn. III SA/Wa 11/09), z 22 czerwca 2009r. (sygn. III SA/Wa 225/09), z 20 stycznia 2009r. (sygn. akt III SA/Wa 1916/08), z 11 września 2008r. (sygn. akt III SA/Wa 475/08), orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 17 lutego 2009r. (sygn. akt SA/Bk 1/09), Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 2 lutego 2009r. (sygn. akt I SA/Po 1423/08).

Podsumowując, zdaniem wnioskodawcy zakup przez Spółkę dodatkowych świadczeń medycznych dla pracowników i członków ich rodzin nie skutkuje powstaniem przychodu po stronie pracowników. Konsekwentnie, Spółka nie będzie zobowiązana jako płatnik do poboru podatku z tego tytułu.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ww. ustawy źródłami przychodów są m.in. stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy podatkowej, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Jak wynika z postanowień art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Przepis art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Przy tym, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się – jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu (art. 11 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy).

Stosownie do treści art. 31 ww. ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, (…).

Natomiast zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż wnioskodawca Spółka zawarła umowę o świadczenie usług medycznych z centrum medycznym. Przedmiotem umowy są usługi obejmujące świadczenia zdrowotne na rzecz pracowników Spółki, do których finansowania zobowiązana jest Spółka na podstawie odrębnych przepisów („medycyna pracy”) oraz inne świadczenia zdrowotne świadczone na rzecz pracowników Spółki i członków ich rodzin („dodatkowe świadczenia medyczne"). Centrum oferuje trzy zakresy świadczeń zdrowotnych w ramach Karty Białej, Karty Niebieskiej i Karty Złotej. Umowa określa odrębnie wynagrodzenia za każdy zakres świadczenia. Dodatkowo w ramach każdego zakresu świadczeń wynagrodzenie podzielone jest na część dotyczącą medycyny pracy, część dotyczącą dodatkowych świadczeń dla pracownika i świadczeń dla rodziny pracownika. Wynagrodzenie miesięczne Centrum za całość świadczeń zdrowotnych świadczonych na podstawie Umowy określone zostało ryczałtowo na podstawie przedstawionej przez Spółkę liczby pracowników uprawnionych do skorzystania z usług medycznych oraz cen wybranych przez Spółkę zakresów świadczeń (Kart).

Zatem jeżeli pracodawca ponosi koszty opieki medycznej wynikające z obowiązkowej opieki z zakresu medycyny pracy, wówczas wartość kosztów poniesionych przez zakład pracy przypadająca na pracownika nie stanowi podlegającego opodatkowaniu przychodu ze stosunku pracy zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast, jeżeli pracodawca ponosi na rzecz pracownika koszty dodatkowej opieki medycznej, wówczas łączna wartość kosztów poniesionych przez zakład pracy przypadająca na pracownika stanowi przychód ze stosunku pracy dla pracownika. Przychodem dla pracownika jest również ta część świadczenia, która związana jest z objęciem opieką medyczną członka jego rodziny. Opiekę tę pracodawca zapewnia tylko dlatego, że wiąże go określony stosunek pracy z pracownikiem. Zatem to świadczenie otrzymuje w efekcie pracownik dla członka swojej rodziny a nie członek jego rodziny.

Nie można się zgodzić z twierdzeniem wnioskodawcy, iż w przypadku świadczeń medycznych o ich „otrzymaniu" można mówić dopiero w przypadku rzeczywistego skorzystania z usług oferowanych przez centrum medyczne, co powoduje, iż przychodem może być jedynie ściśle określona kwota, odpowiadająca faktycznie zrealizowanym na rzecz uprawnionego świadczeniom.

Należy zauważyć, iż o powstaniu przychodu ze stosunku pracy nie przesądza fakt skorzystania przez pracownika z konkretnej usługi medycznej, lecz samo otrzymanie przez pracownika pakietu medycznego (o określonej wartości pieniężnej), dającej prawo do skorzystania z niej w ramach zawartej przez pracodawcę umowy. Objęcie pracownika nieobowiązkową opieką medyczną stanowi nieodpłatne świadczenie, którego wartość ustala się według cen jego zakupu.

Błędne jest również stanowisko wnioskodawcy, iż opłata ryczałtowa dotycząca dodatkowych świadczeń medycznych nie jest przychodem pracownika, gdyż Spółka nie ma możliwości ustalenia zgodnie z art. 12 ust. 3 w zw. z art. 11 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy wartości świadczeń, z których faktycznie skorzystali pracownicy (lub członkowie ich rodzin).

Ryczałtowy sposób opłacania przez pracodawcę kosztów związanych z otoczeniem pracowników nieobowiązkową opieką medyczną w ramach dodatkowej usługi medycznej nie stanowi przeszkody w ustaleniu wartości świadczenia przypadającego na każdego uprawnionego pracownika. Wnioskodawca jest bowiem w stanie określić liczbę osób uprawnionych do korzystania z opieki medycznej, jak również zna globalną wartość zakupionej usługi. Podkreślenia wymaga, iż w przypadku ryczałtowej formy dokonywania rozliczeń z firmą świadczącą usługi medyczne, fakt skorzystania lub nie skorzystania przez uprawnioną osobę w danym miesiącu z usługi, pozostaje bez wpływu na sposób opodatkowania przedmiotowych świadczeń.

Będąc osobą uprawnioną do świadczeń medycznych objętych usługą, pracownik w danym okresie może np. nie skorzystać z żadnych usług lub też skorzystać z usług o faktycznej wartości daleko wykraczających poza odpłatność ryczałtową. Ilość faktycznie wykorzystanych usług przez pracownika nie wpływa na wysokość odpłatności ustalonej w sposób ryczałtowy. Wartość ta jest stała i jest ponoszona za gotowość świadczenia usług objętych pakietem na rzecz konkretnego pracownika w okresie, za który została zapłacona.

W związku z tym, przychodem nie będzie wartość rzeczywiście skonsumowanych usług medycznych, lecz wartość świadczenia uzyskiwanego przez pracownika, jakim jest możliwość skorzystania z takich usług.

Jednocześnie należy podkreślić, iż usługa objęcia opieką medyczną, finansowana pracownikom przez pracodawcę jest powszechna na polskim rynku i odpłatność z tego tytułu wynika z faktu objęcia opieką medyczną, a nie z faktu korzystania z konkretnych świadczeń. Tego typu umowy polegają z jednej strony na przekazaniu świadczenia pieniężnego, a z drugiej na przyrzeczeniu zapewnienia opieki medycznej w razie takiej potrzeby. W związku z tym pracownik, gdyby nie otrzymał przedmiotowego świadczenia od Spółki, mógłby indywidualnie zawrzeć taką umowę, ponosząc z tego tytułu wydatek.

Reasumując należy stwierdzić, że cena zakupu nieobowiązkowych usług medycznych wykupionych przez pracodawcę dla pracowników stanowić będzie dla pracownika przychód w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym w przypadku zakupu przez pracodawcę usług medycznych uprawniających poszczególnych pracowników do skorzystania ze świadczeń, nie wchodzących w zakres medycyny pracy, wartość ich stanowi podlegający opodatkowaniu przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji wartość świadczenia medycznego opłaconego za pracownika pracodawca ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia pracownika wypłaconego w danym miesiącu i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Ponadto odnosząc się do przywołanego przez wnioskodawcę orzeczeń NSA oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego należy stwierdzić, iż w świetle art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej wyroki nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację. Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Dlatego tut. organ nie może w oparciu o powołane przez Skarżącą wyroki sądów potwierdzić jej stanowiska. Tym bardziej, że analiza orzecznictwa zapadłego w sprawach z zakresu zaliczenia do przychodów pracownika świadczeń medycznych dokonana przez Organ, pozwala stwierdzić, że orzecznictwo sądowe w tym zakresie nie jest jednolite, i tak np. w wyroku z dnia 19 września 2008r. sygn. akt. III SA/Wa 1356/08 Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, w wyroku z dnia 18 marca 2009r. sygn. akt. I SA/Wr 1146/08 Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu oraz w wyroku z dnia 04 lipca 2008r. I SA/Wr 383/08 Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu zajęto stanowisko zgodne z rozstrzygnięciem dokonanym w przedmiotowej interpretacji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistniałego zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.