INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 14 września 2009 r. (data wpływu 25 września 2009 r.), uzupełnionym w dniach 28 września 2009 r. oraz 27 listopada 2009 r. (daty wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia w pełnej wysokości podatku naliczonego w związku z nabyciem samochodów, ich użytkowaniem na podstawie umów leasingu oraz nabyciem paliwa służącego do ich napędu - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 września 2009 r. został złożony wniosek, przekazany zgodnie z właściwością przez Naczelnika Urzędu Skarbowego, uzupełniony w dniach 28 września 2009 r. oraz 27 listopada 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia w pełnej wysokości podatku naliczonego w związku z nabyciem samochodów, ich użytkowaniem na podstawie umów leasingu oraz nabyciem paliwa służącego do ich napędu.

W przedmiotowym wniosku, oraz w jego uzupełnieniu, został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Począwszy od maja 2004 r., w deklaracjach podatkowych właściwych dla podatku od towarów i usług, Spółka wykazywała wartość podatku naliczonego przy zakupie (i umowach leasingu, które zostały zawarte po 30 kwietnia 2004 r.) samochodów osobowych oraz innych samochodów nie spełniających wymogów ustawowych dla dokonywania pełnego pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony (art. 86 ust. 3 i 4 ustawy o podatku od towarów i usług), dokonując pomniejszenia podatku należnego o kwotę wynikającą z aktualnie obowiązujących przepisów, zgodnie z treścią art. 86 ust. 3 tej ustawy (bądź przy leasingu ust. 7 tego artykułu) - pierwotnie 50% nie więcej niż 5.000 zł, a po zamianie ustawy w 2005 r. 60% nie więcej niż 6.000 zł. Ponadto w całym tym okresie, zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy, nie dokonywała pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z zakupu paliw służących do napędu ww. samochodów.

Zasady powyższe Spółka stosowała także do pojazdów, które spełniały wymagania dla uznania ich za samochody inne niż osobowe w rozumieniu przepisów art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym.

Ww. pojazdy posiadają homologację producenta potwierdzającą, że nie są to samochody osobowe, a ich dopuszczalna ładowność przekracza 500 kg.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy prawidłowy był sposób rozliczenia podatku do towarów i usług, zgodnie z którym dokonano pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony przy nabyciu samochodów nie spełniających wymagań określonych w art. 86 ust. 4, w wysokości jedynie 50% podatku naliczonego (z ograniczeniem do 5.000 zł), a następnie 60% podatku naliczonego (z ograniczeniem do 6.000 zł)...
2. Czy prawidłowy był sposób rozliczenia podatku do towarów i usług, zgodnie z którym dokonano pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony przy nabyciu usług leasingu operacyjnego samochodów nie spełniających wymagań określonych w art. 86 ust. 4, w wysokości jedynie 50% podatku naliczonego (z ograniczeniem do 5.000 zł), a następnie 60% podatku naliczonego (z ograniczeniem do 6.000 zł)...
3. Czy poprawnym było uznawanie braku prawa do pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony przy zakupie paliwa do pojazdów zakupionych lub użytkowanych na podstawie umów leasingu operacyjnego, nie spełniających wymagań określonych w art. 86 ust. 3 i 4 ustawy...
4. Czy poprawną była praktyka wskazana w pkt 1-3 w odniesieniu o pojazdów, które w rozumieniu przepisów art. 25 ust. 1 pkt 2 i pkt 3a ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, nie podlegały żadnym ograniczeniom w prawie do pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony przed 1 maja 2004 r....

Zdaniem Wnioskodawcy, w zakresie wszystkich ww. pytań Jego działanie było nieprawidłowe, a prawo do pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony przysługiwało od 1 maja 2004 r. bez żadnych ograniczeń, zarówno przy zakupie i leasingu pojazdów (niezależnie od spełniania przez nie wcześniej obowiązujących wymagań ustawy z 1993 r.), jak i zakupie paliwa.

Wskazał, że zgodnie z treścią art. 17 ust. 2 i 6 VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. (Dz. Urz. UE L 145 ze zm.), państwo członkowskie UE nie mogło wprowadzać do ustawodawstwa przepisów pogarszających sytuację podatnika w stosunku do rozwiązań obowiązujących przed wejściem Polski do Unii Europejskiej. Przepisy ustawy z 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (obowiązujące do dnia 30 kwietnia 2004 r.) zawierały ograniczenia w zakresie m. in. odliczeń podatku przy zakupie samochodów ( art. 25 ust. 1). Przepisy te jednak całkowicie uchylono mocą art. 175 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, w związku z tym z dniem 1 maja 2004 r. przestały obowiązywać.

Przepisy aktualnie obowiązującej ustawy z 2004 r. (znowelizowane w 2005 r.), ograniczające prawo do pomniejszenia podatku należnego, zawierały zupełnie inne od wcześniej obowiązujących normy, zawarte w art. 86 ust. 3, 4, 7 oraz (w odniesieniu do paliw - w art. 88 ust. 1 pkt 3) i bez wątpliwości pogarszały sytuację podatnika w stosunku do regulacji wcześniej obowiązujących. Zamiast wymogu posiadania homologacji na samochód ciężarowy i ładowności przekraczającej 500 kg, wprowadzono tzw. wzór Lisaka, a następnie zapisy wymagające specjalnego badania technicznego - jeszcze w większym stopniu ograniczające prawo do odliczeń. Zgodnie z powołanym wyżej przepisem VI Dyrektywy, nie powinny mieć zastosowania do oceny kształtowania obowiązków podatników po 1 maja 2004 r., z wyłączeniem sytuacji, w której można byłoby wnioskować, iż regulacje te sytuację podatnika polepszały. Konstatacja ta została potwierdzona w treści orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, sygn. I SA/Kr 147/09, który odwołał się do wykładni ww. normy Dyrektywy, dokonanej przez Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich w wyroku z dnia 22 grudnia 2008 r., sygn. C-414/07.

WSA w Krakowie również jednoznacznie wskazał, iż orzeczenia innych sądów administracyjnych z których wynikało, że wobec oczywistego pogorszenia sytuacji podatników w ustawie z 11 maja 2004 r., należy stosować wcześniej obowiązujące w tym przedmiocie zapisy ustawy z 8 stycznia 1993 r. są nieprawidłowe. A wobec jednoznacznego brzmienia art. 175 ustawy z 11 marca 2004 r. (określa utratę mocy obowiązującej przepisów wcześniejszej ustawy) wyrok sądu nakazujący stosowanie przepisów uchylonych oznaczałby kreowanie nowych obowiązków podatkowych wyrokami sądowymi, co naruszałby konstytucyjną zasadę nakładania podatków jedynie w drodze ustawy - art. 84 i 217 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej.

Zatem wobec konieczności odmowy stosowania ograniczeń wynikających z art. 86 ust. 3 i ust. 7 oraz art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. oraz uchylenia wcześniej istniejących ograniczeń podatnik, który użytkuje samochód dla celów działalności opodatkowanej, ma prawo do pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony przy zakupie (leasingu) samochodu niezależnie od jego rodzaju w całości. Przysługuje mu także prawo do pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony przy zakupie paliw do samochodów służących działalności opodatkowanej - na podstawie ogólnej normy art. 86 ust 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) – zwanej dalej ustawą - w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z powyższego przepisu wynika, że przedmiotowe prawo, nie mając bezwarunkowego charakteru, przysługuje wyłącznie podatnikowi podatku od towarów i usług, występującemu w takim charakterze, a podatek naliczony winien wynikać z zakupów towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych. Odliczyć zatem można podatek naliczony, który związany jest z transakcjami opodatkowanymi, realizowanymi przez danego podatnika.

Stosownie do art. 86 ust. 3 ustawy, w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł. Z zapisów ust. 4 powołanego artykułu wynika, iż przepis art. 86 ust. 3 nie dotyczy:

1. pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
2. pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;
3. pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;
4. pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
5. pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy tj.: agregat elektryczny/spawalniczy, bankowóz, do prac wiertniczych, koparka, koparkospycharka, ładowarka, oczyszczanie dróg, podnośnik do prac konserwacyjno – montażowych, pomoc drogowa, zimowego utrzymania dróg, żuraw samochodowy;
6. pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą - jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
7. przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:
1. odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub
2. oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.

W myśl ust. 5 tegoż artykułu, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ww. art. 86 ust. 4 pkt 1–4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Zgodnie z art. 86 ust. 7 ustawy, w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w ust. 3, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000 zł.

Stosownie do treści art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3.

Brzmienie powołanych wyżej przepisów w okresie od 1 maja 2004 r. do 21 sierpnia 2005 r. było następujące.

Zgodnie z dyspozycją art. 86 ust. 3 ustawy, w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej ładowności mniejszej niż określona wg wzoru:

DŁ= 357kg + n x 68kg

gdzie

DŁ - oznacza dopuszczalną ładowność,

n - oznacza ilość miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy

• kwotę podatku naliczonego stanowiło 50% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca – nie więcej jednak niż 5.000 zł.

Przepis ust. 3 - w myśl ust. 4 powołanego artykułu - nie dotyczy:

1. przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umowy leasingu tych samochodów (pojazdów) stanowi przedmiot działalności podatnika;
2. pojazdów specjalnych - jeżeli z wyciągu ze świadectwa homologacji lub z odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, wydawanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym, wynika, że jest to pojazd specjalny;
3. pojazdów samochodowych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą - jeżeli z wyciągu ze świadectwa homologacji lub z odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, wydawanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym, wynika takie przeznaczenie,

Dopuszczalna ładowność oraz ilość miejsc (siedzeń), o których mowa w ust. 3, określona jest na podstawie wyciągu ze świadectwa homologacji lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, wydawanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym. Pojazdy, które w wyciągu ze świadectwa homologacji lub w odpisie decyzji, o której mowa w zdaniu pierwszym, nie mają określonej dopuszczalnej ładowności lub ilości miejsc, uznaje się również za samochody osobowe, o których mowa w ust. 3 (art. 86 ust. 5).

W przypadku usługobiorców użytkujących samochody, o których mowa w ust. 3 i 5, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 50% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodu, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu, nie może jednak przekroczyć kwoty 5.000 zł (art. 86 ust. 7).

Art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy stanowił, że obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3 i 5.

Na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.) przepisy ograniczające prawo do odliczenia, w związku z nabyciem samochodów, a także paliwa do ich napędu na brzmiały następująco:

Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika:

• samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, z wyjątkiem przypadków, gdy odsprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowi przedmiot działalności podatnika (art. 25 ust. 1 pkt 2),
• paliw silnikowych benzynowych, oleju napędowego oraz gazu wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych lub innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg (art. 25 ust. 1 pkt 3a).

Jednocześnie, zgodnie z przepisem § 10 ust. 1, obowiązującego do dnia 30 kwietnia 2004 r., rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268 ze zm.), usługobiorcom użytkującym samochody osobowe lub inne samochody o dopuszczalnej ładowności do 500 kg na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub umowy o podobnym charakterze nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego oraz do zwrotu różnicy podatku o kwotę podatku naliczonego od czynszu (raty) i innych odpłatności wynikających z zawartej umowy.

Natomiast z § 10 ust. 3 tego rozporządzenia wynika, iż podatnikom nabywającym samochody inne niż osobowe, które nie posiadają homologacji producenta lub importera wymaganej dla tego rodzaju samochodów, nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem tych samochodów.

Stosownie do § 10 ust. 4 tego rozporządzenia, przepisy ust. 1 stosuje się odpowiednio do samochodów, o których mowa w ust. 3 (…).

Podstawowym aktem określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007 r. jest Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L 2006.347.1 ze zm.), a wcześniej VI Dyrektywa Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku – 77/388/EWG (Dz. Urz. UE. L 1977.145.1 ze zm.).

Zgodnie z art. 17 (6) VI Dyrektywy (oraz art. 176 aktualnie obowiązującej Dyrektywy) podatek od wartości dodanej nie może być odliczany od wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością. Do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków niekwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w dniu ich przystąpienia. Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych oraz nabywanych paliw. Istnieje zatem możliwość na gruncie prawa Wspólnoty Europejskiej stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie przystąpienia do Unii Europejskiej. Tym samym omawiany przepis art. 17 (6) VI Dyrektywy konstytuuje zasadę „stand still” (klauzula stałości), przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie VI Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 (6) VI Dyrektywy pojęcie „prawo krajowe” odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. W tym kontekście uchylenie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów nowych, zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowowprowadzane przepisy prawa krajowego nie doprowadziły ewentualnie do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku.

W podobny sposób do opisanej kwestii odniósł się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07. Należy przy tym zaznaczyć, że z uwagi na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej z regulacją VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r., uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że począwszy od maja 2004 r. w deklaracjach właściwych dla podatku od towarów i usług Spółka wykazywała wartość podatku naliczonego wynikającego z zakupu lub leasingu (umowy zawarte po 30 kwietnia 2004 r.) samochodów osobowych oraz innych samochodów nie spełniających wymogów określonych w art. 86 ust 3 i 4 ustawy, zgodnie z treścią art. 86 ust. 3 ustawy (pierwotnie 50% nie więcej niż 5.000 zł, a po zamianie ustawy w 2005 r. - 60% nie więcej niż 6.000 zł). Ponadto w całym tym okresie, zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy, nie dokonywała pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z zakupu paliw służących do napędu ww. samochodów.

Zasady powyższe stosowała także do pojazdów, które spełniały wymagania dla uznania ich za samochody inne niż osobowe, w rozumieniu przepisów art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym. Ww. pojazdy posiadają homologację producenta potwierdzającą, że nie są to samochody osobowe, a ich dopuszczalna ładowność przekracza 500 kg.

Na tym tle Spółka powzięła wątpliwość dotyczącą prawidłowości rozliczenia w pełnej wysokości podatku naliczonego w związku z nabyciem lub użytkowaniem na podstawie umów leasingu ww. samochodów oraz nabyciem paliwa służącego do ich napędu.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz obowiązujące od 1 maja 2004 r. w przedmiotowym zakresie regulacje ustawy o podatku od towarów i usług, należy stwierdzić, że Spółka postępowała prawidłowo, odliczając podatek naliczony związany z nabyciem ww. pojazdów samochodowych, jak również z użytkowaniem ich na podstawie umów leasingu, w wysokości określonej tymi przepisami (tj. w ramach ustawowych limitów), oraz niedokonując takiego odliczenia w zakresie nabywanych paliw silnikowych.

Niemniej analiza treści przepisów obowiązujących przed dniem 1 maja 2004 r. (przy uwzględnieniu dyrektyw interpretacyjnych wynikających z ww. wyroku ETS z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07) wskazuje, że w sytuacji posiadania świadectw homologacji potwierdzajacych, iż pojazdy wskazane we wniosku, nie są samochodami osobowymi, a ich dopuszczalna ładowność przekracza 500 kg, Spółka ma prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku od towarów i usług z tytułu odpowiednio: nabycia ww. samochodów, kosztów związanych ich z leasingiem, oraz nabycia paliw silnikowych do ich napędu, na zasadach określonych w art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, o ile nie zachodzą okoliczności wyłączające to prawo, wynikające z art. 88 ww. ustawy (inne niż określona w ust. 1 pkt 3 tego artykułu).

Zatem nie można uznać za prawnie uzasadnione stanowisko Spółki, zgodnie z którym począwszy od maja 2004 r. postępowała w ww. zakresie nieprawidłowo. Niezasadne jest również stanowisko, iż ma prawo do pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony w pełnej wysokości wynikający z nabycia samochodów, jak również związany z ich użytkowaniem na podstawie umów leasingu oraz odliczenia podatku wynikającego z nabycia paliwa służącego do ich napędu, bez względu na ich rodzaj. Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie należy zauważyć, że Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego na terytorium RP. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując takiego orzecznictwa – w tym powołanego przez Spółkę wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Krakowie - jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.