INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Podatnika, przedstawione we wniosku z dnia 29.10.2009 r. (data wpływu 02.11.2009 r.) uzupełnionego pismem z dnia 25.11.2009 r. (data wpływu 30.11.2009 r.) na wezwanie z dnia 18.11.2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT od rat leasingowych samochodu ciężarowego i paliwa wykorzystywanego do tego pojazdu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 02.11.2009 r. wpłynął ww. wniosek uzupełniony w dniu 30.11.2009 r. (data wpływu) na wezwanie z dnia 18.11.2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT od rat leasingowych samochodu ciężarowego i paliwa wykorzystywanego do tego pojazdu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Podatnik, od października br. leasinguje (leasing operacyjny) samochód marki Mercedes GL o następujących parametrach technicznych:

• dopuszczalna masa całkowita pojazdu 3150 kg,
• dopuszczalna ładowność 700 kg,
• rodzaj pojazdu - samochód ciężarowy
  
  

Powyższe parametry wynikają z dowodu rejestracyjnego, którego kopię załączono do wniosku. W samochodzie zamontowana jest kartka.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w świetle obowiązujących przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz wyroku ETS z dnia 22.12.2008 r. sygn. akt C-414/07 w sprawie MAGOORA Sp. z o.o. oraz pisma Ministra Finansów z dnia 13.02.2009 r. PT3/812/4/15/CZE/09/185 dla potrzeb VAT samochód ten powinien być potraktowany jako ciężarowy, a w konsekwencji przy jego leasingu Podatnik ma prawo do odliczania podatku VAT od rat leasingowych w pełnej wysokości...
2. Czy tym samym może też odliczać kwoty podatku VAT zawarte w cenie paliwa...
   
   

Zdaniem Podatnika, w świetle obowiązujących przepisów prawa podatkowego wzięty w leasing samochód należy traktować jako samochód ciężarowy. Z dowodu rejestracyjnego wystawionego min. w oparciu o badanie techniczne pojazdu przeprowadzone w okręgowej stacji kontroli wynika że jest to samochód ciężarowy. W uzupełnieniu będącym odpowiedzią na wezwanie do uzupełnienia wniosku Wnioskodawca wskazał, iż dla danego modelu samochodu wydane zostało świadectwo homologacji. Dlatego na mocy przepisów obowiązujących do dnia 30.04.2004 r. tj. obowiązującej ustawy z dnia 8.01.1993 r. o podatku VAT oraz podatku akcyzowym oraz wyroku ETS z dnia 22.12.2008 r. sygn.C-414/07 w sprawie MAGOORA Sp. z o.o. i pismem Ministra Finansów z dnia 13.02.2009 r. PT3/812/4/15/CZE/09/185 ma prawo do odliczania podatku VAT zawartego w ratach leasingowych w pełnej wysokości a także podatku VAT zawartego w paliwie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) – zwana ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług, a towary i usługi, przy nabyciu których podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz nie podlegających temu podatkowi.

Z obowiązującego od dnia 22 sierpnia 2005 r. brzmienia art. 86 ust. 3 ustawy wynika, iż w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nie przekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze nie więcej jednak niż 6.000 zł z wyłączeniem pewnych kategorii pojazdów określonych przez ust. 4 tego artykułu.

Zgodnie z ust. 7 tegoż artykułu, w brzmieniu obowiązującym obecnie, w przypadku usługobiorców użytkujących samochody, o których mowa w ust. 3 i 5, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodu, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000 zł.

Ponadto stosownie do art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy w brzmieniu obecnie obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005r., obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3. a co za tym idzie i tych pojazdów, użytkowanych na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze.

Na gruncie przepisów obowiązujących do dnia przystąpienia Polski do Unii Europejskiej tj. do dnia 30 kwietnia 2004 r. kwestie odliczenia podatku naliczonego z tytułu leasingu samochodów regulował § 10 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem usługobiorcom użytkującym samochody osobowe lub inne samochody o dopuszczalnej ładowności do 500 kg na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub umowy o podobnym charakterze nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego oraz do zwrotu różnicy podatku o kwotę podatku naliczonego od czynszu (raty) i innych odpłatności wynikających z zawartej umowy. stosownie do § 10 ust. 4 tego rozporządzenia, przepisy ust. 1 stosuje się odpowiednio do samochodów, o których mowa w ust. 3 (…).

Natomiast z § 10 ust. 3 tego rozporządzenia wynika, iż podatnikom nabywającym samochody inne niż osobowe, które nie posiadają homologacji producenta lub importera wymaganej dla tego rodzaju samochodów, nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem tych samochodów.

W momencie przystąpienia Polski do Unii Europejskiej podstawowym aktem określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej była VI Dyrektywa Rady z 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz. UE L 145 ze zm.). Obecnie jest nim Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 ze zm.)

Zgodnie z art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy (oraz art. 176 obowiązującej Dyrektywy) podatek od wartości dodanej nie może być odliczany od wydatków nie będących wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością. Do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków nie kwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w momencie wejścia w życie niniejszej Dyrektywy. Wyłączenia te mogą zatem dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabywanych paliw. Na gruncie prawa Unii Europejskiej istnieje zatem możliwość stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie przystąpienia do Unii Europejskiej. Tym samym omawiany przepis art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy formułuje zasadę „stand still” (klauzula stałości), przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie VI Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy pojęcie „prawo krajowe” odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula „stand still” nie ma bowiem na celu umożliwienia nowym państwom członkowskim dokonania zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy.

W tym kontekście uchylenie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.) w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów nowych, zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku. Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

Z opisu sprawy wynika, że Podatnik wykorzystuje na podstawie umowy leasingu operacyjnego, dla celów działalności opodatkowanej samochód, z dokumentów którego wynika, iż pojazd ten jest samochodem ciężarowym o dopuszczalnej ładowności powyżej 500 kg. W karcie pojazdu zawarta jest informacja, że na ten samochód było wydane świadectwo homologacji. Podatnik nie posiada tego świadectwa, ale wskazany jest numer tego dokumentu.

Podkreślić należy, że z przepisów prawa nie wynika, aby sam fakt fizycznego braku u Podatnika odpisu świadectwa homologacji zaświadczającego, że jest to samochód ciężarowy, skutkował uznaniem pojazdu za samochód osobowy lub inny określony w art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. – do dnia 30 kwietnia 2004 r. oraz w art. 86 ust. 7 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., co jednocześnie uniemożliwia odliczenie podatku naliczonego przy zakupie paliwa. Zatem fakt, iż Wnioskodawca fizycznie nie posiada dokumentu, jakim jest świadectwo homologacji, chociaż jak wskazano we wniosku, z karty pojazdu wynika, iż na ten samochód było wydane świadectwo homologacji, nie skutkuje uznaniem pojazdu za samochód osobowy lub inny samochód o ładowności do 500 kg. Istotne jest bowiem, aby z homologacji wydanej dla danego typu samochodu wynikało, iż pojazd ten nie podlega ograniczeniom, o których mowa w powołanych wyżej przepisach.

Reasumując, użytkując pojazd, będący przedmiotem wniosku, na podstawie umowy leasingu Podatnik ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o pełną kwotę podatku naliczonego wykazanego na fakturach dokumentujących płatność rat leasingu samochodu oraz posiada prawo do odliczenia kwoty podatku naliczonego z tytułu nabycia paliwa do napędu tego samochodu, pod warunkiem, że wydatki na zakup paliwa będą miały związek z wykonywanymi przez Wnioskodawcę czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.