INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 20 sierpnia 2009 r. (data wpływu 27 sierpnia 2009 r.), uzupełnionym pismami z dnia 10 listopada 2009 r. (data wpływu: 10 listopada 2009 r., 12 listopada 2009 r., 13 listopada 2009 r., 16 listopada 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad opodatkowania dochodów pracowników wykonujących pracę na terytorium Francji przez okres dłuższy niż 183 dni w roku podatkowym oraz w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 sierpnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad opodatkowania dochodów pracowników wykonujących pracę na terytorium Francji przez okres dłuższy niż 183 dni w roku podatkowym oraz w zakresie obowiązków płatnika oddelegowania pracowników do pracy na terenie Francji.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka jako Agencja Pracy Tymczasowej oddelegowuje polskich pracowników do pracy we Francji. Spółka nie posiada zakładu na terytorium Francji w rozumieniu art. 5 umowy z dnia 20 czerwca 1975 r. między Polską a Francją w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku. Pracownicy w umowach o pracę określone mają miejsce świadczenia pracy na terytorium Francji i przebywają tam tymczasowo.

Koszty wynagrodzenia pracowników oddelegowanych do Francji ponosi w całości Spółka. Okres pobytu niektórych pracowników we Francji przekracza 183 dni w roku podatkowym. Spółka od wynagrodzeń pracowników pobiera i odprowadza zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych do polskiego urzędu skarbowego. Z chwilą, gdy okres pobytu pracownika oddelegowanego za granicę przekroczy 183 dni, płatnik zaprzestaje pobierania zaliczek. Nie pobiera ich także wówczas, gdy z góry wie, że dochody z pracy najemnej będą podlegać opodatkowaniu za granicą.

W deklaracji PIT-11 dla pracownika przebywającego za granicą przez okres dłuższy niż 183 dni firma nie wykazała dochodu podatnika z pracy oraz pobranych zaliczek na podatek dochodowy a informacje te zamieściła w informacji dodatkowej do PIT-11 wraz z liczbą dni przepracowanych we Francji, za które odliczona została kwota wolna od podatku dochodowego zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dochodziło również do sytuacji, gdy powstawała nadpłata w podatku dochodowym od osób fizycznych. Spółka przewidywała, iż okres pobytu pracownika we Francji będzie krótszy niż 183 dni i pobierała zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych zgodnie z polskimi przepisami. Następnie okazywało się, że jednak pracownik przebywał we Francji w ciągu roku podatkowego dłużej niż wskazane w umowie polsko-francuskiej 183 dni i całość uzyskiwanych przez niego dochodów z pracy najemnej podlegała opodatkowaniu we Francji. W takiej sytuacji Spółka sporządzała dla pracowników informacje o zaistniałej sytuacji i instruowała, iż mogą oni ubiegać się o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych i o zwrot tegoż podatku.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy Spółka jako płatnik postępuje prawidłowo nie odprowadzając zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w sytuacjach, gdy pobyt pracownika we Francji trwa dłużej niż 183 dni lub też od początku jego pobytu jeżeli z góry wiadomo, iż pracownik będzie pracował we Francji w roku podatkowym dłużej niż 183 dni...
2. Czy Spółka jako płatnik postąpiła prawidłowo umieszczając w informacji dodatkowej do PIT-11 dane dotyczące dochodu uzyskanego we Francji i zaliczek pobranych do 183 dnia pobytu pracownika we Francji...
3. Czy Spółka postąpiła prawidłowo nie występując z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty dotyczącym zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych pobranych i wpłaconych do polskiego urzędu skarbowego do 183 dnia pobytu pracownika we Francji, w sytuacji, gdy pracownik pracował we Francji łącznie dłużej niż 183 dni i całość jego dochodów uzyskiwanych z pracy najemnej we Francji podlegała opodatkowaniu we Francji...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, pracodawca na podstawie art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zwolniony z obowiązku poboru zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Polski, pod warunkiem, że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu za granicą. W związku z tym po przekroczeniu przez pracownika 183 dni pobytu we Francji lub gdy z góry wiadomo, że pracownik będzie przebywał we Francji powyżej 183 dni pracodawca zwolniony jest z poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wynagrodzeń.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż postąpił prawidłowo umieszczając w informacji dodatkowej do PIT-11 dane dotyczące zarówno dochodów uzyskanych przez pracownika we Francji w przypadku przekroczenia 183 dni pobytu pracownika za granicą jak i zaliczek na podatek dochodowy pobranych w Polsce do 183 dnia pobytu we Francji.

Spółka uważa, iż to każdy pracownik indywidualnie powinien ubiegać się o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych powstałej wskutek pobierania zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskiwanych we Francji do 183 dnia pobytu w sytuacji, gdy okazywało się, że pracownik łącznie w roku podatkowym pracował we Francji powyżej 183 i całość dochodów opodatkowana była we Francji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Polski, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Ust. 1a ww. artykułu stanowi, że za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Na mocy art. 4a ww. ustawy, art. 3 ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Polska.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1977 roku, Nr 1 poz. 5) pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie.

Jeżeli praca jest tam wykonywana, wówczas osiągnięte za nią wynagrodzenia podlegają opodatkowaniu w tym drugim Państwie.

Ustęp 2 wskazanego artykułu stanowi, że bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenia, jakie osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej na terenie drugiego Umawiającego się Państwa, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie podczas jednego lub kilku okresów, nie przekraczających łącznie 183 dni w danym roku podatkowym,
2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma w tym drugim Państwie miejsca zamieszkania lub siedziby,
3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

Zgodnie z powyższym, jeśli pracownik Wnioskodawcy mający miejsce zamieszkania na terenie Polski, wykonuje pracę na terytorium Francji, wówczas osiągnięte za tę pracę wynagrodzenie podlega opodatkowaniu w państwie w którym praca jest wykonywana, czyli we Francji oraz w państwie miejsca zamieszkania, czyli w Polsce. Jednakże, na podstawie art. 15 ust. 2 cytowanej umowy, wynagrodzenie za pracę pracownika Zainteresowanego mającego miejsce zamieszkania w Polsce, uzyskane na terenie Francji jest opodatkowane tylko w Polsce w przypadku, gdy łącznie zostaną spełnione przesłanki wskazane w tym przepisie.

Zatem opodatkowanie wynagrodzenia wyłącznie w Polsce ma miejsce w przypadku, gdy wynagrodzenie nie jest wypłacane przez pracodawcę mającego miejsce zamieszkania lub siedzibę we Francji, wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada na terenie Francji, a pracownicy przebywają na terenie Francji mniej niż 183 w danym roku podatkowym. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 umowy.

Należy zauważyć, że stosownie do Komentarza do Modelowej Konwencji w Sprawie Podatku od Dochodu i Majątku (OECD) obliczanie długości pobytu w danym państwie jest dokonywane poprzez stosowanie metody opartej na „dniach fizycznej obecności”. W ramach tej metody każda część dnia, nawet bardzo krótka, spędzona przez podatnika w danym państwie, liczy się jako dzień obecności w tym państwie przy obliczaniu okresu 183 dni. Jako dzień obecności liczone są: dzień przybycia i wyjazdu, wszystkie inne dni spędzone w danym państwie, także soboty i niedziele, święta narodowe, urlopy przed, w czasie i po zakończeniu działalności, dni choroby. Nie bierze się pod uwagę dni spędzonych w tym państwie w czasie przejazdu między dwoma miejscami położonymi poza tym państwem. Każdy pełny dzień spędzony natomiast poza danym państwem, czy to w celach wakacyjnych, służbowych, czy z innej przyczyny, nie może być brany pod uwagę.

Jak wynika ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, Wnioskodawca oddelegowuje polskich pracowników do pracy we Francji. Niektórzy pracownicy Zainteresowanego pracowali we Francji ponad 183 dni w roku podatkowym. Wynagrodzenia były ponoszone w 100% przez Wnioskodawcę. Zainteresowany nie posiada zakładu na terytorium Francji w rozumieniu art. 5 polsko-francuskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub stałej placówki mieszczącej się we Francji.

Zatem nie zostały równocześnie spełnione wszystkie warunki wskazane w art. 15 ust. 2 cytowanej umowy bowiem pracownicy przebywali na terenie Francji ponad 183 w roku podatkowym i w związku z tym uzyskane wynagrodzenie, zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy, podlega opodatkowaniu we Francji i w Polsce. W opisanym stanie faktycznym bez znaczenia pozostaje fakt spełnienia przez Spółkę dwóch przesłanek wskazanych w przepisie art. 15 ust. 2, bowiem aby wynagrodzenie mogło podlegać opodatkowaniu jedynie w Polsce powinny być spełnione wszystkie trzy przesłanki określane w tym artykule.

Zgodnie z brzmieniem art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Natomiast, w myśl art. 32 ust. 6 ww. ustawy zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

Jeżeli pracodawca wie „z góry”, że zatrudniony pracownik będzie przebywał w drugim Państwie przez okres lub okresy przekraczające łącznie 183 dni w danym roku podatkowym i tym samym wie, że dochody pracownika z pracy wykonywanej na terenie Francji będą podlegały opodatkowaniu we Francji, to na podstawie art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych winien odstąpić od poboru zaliczek na podatek dochodowy od pierwszego dnia wykonywania przez pracownika pracy na terenie Francji.

Natomiast sytuacji, gdy pracodawca pobierał zaliczki na podatek dochodowy, to z chwilą przekroczenia przez danego pracownika minimalnego okresu pobytu we Francji tj. 183 dni w roku podatkowym, Wnioskodawca będący płatnikiem winien zaprzestać poboru zaliczek na podatek dochodowy, z uwagi na fakt, iż od chwili przekroczenia tego okresu wynagrodzenie za pracę wykonywaną we Francji podlega opodatkowaniu we Francji według przepisów prawa francuskiego, przy czym opodatkowaniu podlegać będzie dochód uzyskany od pierwszego dnia, w którym praca wykonywana była we Francji.

W celu uniknięcia podwójnego opodatkowania, na podstawie art. 23 ust. 1 lit. a) cytowanej umowy w związku z art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stosuje się metodę wyłączenia z progresją, która polega na tym, że dochód uzyskany z tytułu pracy za granicą, jest zwolniony z opodatkowania w Polsce, jednakże dla ustalenia stawki podatku od pozostałych dochodów podatnika podlegających opodatkowaniu w Polsce stosuje się stawkę podatku wyliczoną dla całego dochodu osiągniętego zarówno w Polsce jak i za granicą.

Zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Ust. 2 ww. artykułu stanowi, że jeżeli obowiązek poboru przez płatników, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, zaliczek na podatek ustał w ciągu roku, płatnicy na pisemny wniosek podatnika, w terminie 14 dni od dnia złożenia tego wniosku, są obowiązani do sporządzenia i przekazania podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, lub urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych, imiennej informacji, o której mowa w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 5.

W konsekwencji, w informacji PIT-11 wykazuje się wszystkie dochody wypłacane przez płatnika ze stosunku pracy, w tym także przychody uzyskane z pracy wykonywanej na terenie Francji, które podlegają zwolnieniu na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie regulują formy informacji (zaświadczenia), którą przekazuje się pracownikowi wraz z informacją PIT-11, więc jest ona dowolna. Płatnik powinien przekazać pracownikowi wszystkie informacje niezbędne pracownikowi do prawidłowego obliczenia zobowiązania podatkowego.

Zatem nic nie stoi na przeszkodzie, aby informacja taka zawierała również dane dotyczące wysokości dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy we Francji, które podlegają zwolnieniu na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych, jak również dane o zaliczkach na podatek dochodowy.

Natomiast w kwestii wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty tut. organ stwierdza co następuje.

Instytucja nadpłaty została uregulowana w art. 72 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa.

Zgodnie z art. 72 § 1 ww. ustawy za nadpłatę uważa się kwotę:

1. nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku;
2. podatku pobraną przez płatnika nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
3. zobowiązania zapłaconego przez płatnika lub inkasenta, jeżeli w decyzji, o której mowa w art. 30 § 4, określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
4. zobowiązania zapłaconego przez osobę trzecią lub spadkobiercę, jeżeli w decyzji o ich odpowiedzialności podatkowej lub decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego spadkodawcy określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej.
   
   

Dla podatników podatku dochodowego od osób fizycznych – w myśl art. 73 § 2 pkt 1 – nadpłata powstaje z dniem złożenia zeznania rocznego.

Stosownie do art. 75 § 1 ustawy – Ordynacja podatkowa, jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku. Ponadto z § 2 pkt 1 lit. a) powyższego przepisu wynika, iż uprawnienie to przysługuje również podatnikom, których zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania, jeżeli w zeznaniach (deklaracjach) rocznych, wykazali zobowiązanie podatkowe nienależne lub w wysokości większej od należnej i wpłacili zadeklarowany podatek albo wykazali nadpłatę w wysokości mniejszej od należnej.

Zgodnie natomiast z art. 75 § 3 podatnik równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty obowiązany jest złożyć skorygowane zeznanie (deklarację).

Art. 81 § 2 ustawy stanowi, że skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Należy również wskazać, iż zgodnie z art. 79 § 2 pkt 2 ww. ustawy Ordynacja podatkowa prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty w przedmiotowej sprawie wygasa – po upływie 5 lat od dnia złożenia zeznania (deklaracji).

Z powyższych przepisów wynika, iż to podatnik występuje z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty, zatem tylko pracownik Zainteresowanego ma prawo wystąpić z ww. wnioskiem, składając równocześnie korektę zeznania podatkowego.

Reasumując, należy stwierdzić, iż Wnioskodawca postępuje prawidłowo nie odprowadzając zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w sytuacjach, gdy pobyt pracownika we Francji trwa dłużej niż 183 dni lub też od początku jego pobytu wiadomo, iż pracownik będzie pracował we Francji w roku podatkowym dłużej niż 183 dni.

Zainteresowany może umieścić w informacji dodatkowej do PIT-11 dane dotyczące dochodu uzyskanego we Francji i zaliczek pobranych do 183 dnia pobytu pracownika we Francji.

Wnioskodawca nie miał obowiązku występowania z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty dotyczącym zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych pobranych i wpłaconych do polskiego urzędu skarbowego do 183 dnia pobytu pracownika we Francji, w sytuacji, gdy pracownik pracował we Francji łącznie dłużej niż 183 dni i całość jego dochodów uzyskiwanych z pracy najemnej we Francji podlegała opodatkowaniu we Francji. Zgodnie z art. 75 § 2 pkt 1 w związku z art. 72 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, prawo to przysługuje pracownikowi.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.