INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. u. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 30 września 2009 r. (data wpływu 12 października 2009 r.), uzupełnionym w dniu 6 listopada 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu dokonywania zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 października 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu dokonywania zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacji podatkowej, w związku z czym pismem z dnia 21 października 2009 r., znak ILPB1/415-1107/09-2/IM, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 29 października 2009 r., a w dniu 6 listopada 2009 r. wniosek uzupełniono o brakujące informacje (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 4 listopada 2009 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie usług gastronomicznych. Rozlicza się na zasadach ogólnych, prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów według metody uproszczonej (kasowej) stosując art. 22 ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dla celów prowadzonej działalności Wnioskodawca kupuje jednorazowe pojemniki, wieczka, tacki, sztućce oraz folię do zgrzewania. Zakupy te wpisywane są do kolumny 10 „Zakup materiałów oraz towarów handlowych wg cen zakupu”.

Gdy klient konsumuje posiłek na miejscu to podawany jest ona na talerzach wielokrotnego użytku oraz korzysta ze sztućców wielokrotnego użytku, natomiast gdy klient kupuje posiłki na wynos to pakowane one są w ww. jednorazowe pojemniki lub tacki i wraz ze sztućcami i zamykane zgrzewaną folią tworząc ściśle złączone opakowanie posiłku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie sposobu dokonywania zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Czy Wnioskodawca może wpisywać jednorazowe pojemniki, wieczka, tacki, sztućce oraz folię do kolumny 10 podatkowej księgi przychodów i rozchodów klasyfikując je, jako materiały służące do opakowania posiłku, ściśle z nim związane...

Zdaniem Wnioskodawcy, artykuły te służą do zapakowania oraz skonsumowania posiłku, stanowiąc jego część składową. Bez nich klient nie mógłby zakupić posiłku na wynos i skonsumować go poza lokalem.

Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów w rozdziale 1 § 3 pkt 1b określa, że materiałami,(surowcami) podstawowymi są materiały, które w procesie produkcji lub przy świadczeniu usług stają się główną substancją gotowego wyrobu; do materiałów podstawowych zalicza się również materiały stanowiące część składową (montażową) wyrobu lub ściśle z wyrobem złączone (np. opakowania – puszki, butelki) oraz opakowania wysyłkowe wielokrotnego użytku (np. transportery, palety), jeżeli opakowania te nie są środkami trwałymi.

Zdaniem Wnioskodawcy ww. jednorazowe przedmioty spełniają wymagania, jako materiały stanowiące część składową lub ściśle z wyrobem złączone (opakowania) i powinny być ujęte w kol. 10 podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. u. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

U podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14 a kosztami uzyskania powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji materiałów podstawowych oraz materiałów pomocniczych. Wyjaśnienie tych pojęć można odnaleźć w przepisach rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. u. Nr 152, poz. 1475 ze zm.). w świetle § 3 pkt 1 lit. b) ww. rozporządzenia, materiałami (surowcami) podstawowymi są materiały, które w procesie produkcji lub przy świadczeniu usług stają się główną substancją gotowego wyrobu; do materiałów podstawowych zalicza się również materiały stanowiące część składową (montażową) wyrobu lub ściśle z wyrobem złączone (np. opakowania - puszki, butelki) oraz opakowania wysyłkowe wielokrotnego użytku (np. transportery, palety), jeżeli opakowania te nie są środkami trwałymi.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca świadczy usługi gastronomiczne, gdy klient konsumuje posiłki na miejscu zużywa naczynia wielokrotnego użytku, natomiast posiłki na wynos pakowane są w jednorazowe pojemniki. Trudno więc uznać, że opakowania jednorazowe stają się główną substancją wyrobu gotowego lub stanowią część składową (montażową) lub są ściśle z wyrobem złączone.

W remanencie początkowym oraz końcowym podatnik zobowiązany jest również ująć materiały pomocnicze. Zgodnie z definicją zawartą w przepisach rozporządzenia (§ 3 pkt 1 lit. c) materiałami pomocniczymi są materiały niebedące materiałami podstawowymi, które są zużywane w związku z działalnością gospodarczą i bezpośrednio oddają wyrobowi swoje właściwości.

Z przywołanej powyżej definicji materiału pomocniczego wynika, iż warunkiem uznania określonego materiału za pomocniczy jest łączne spełnienie trzech warunków:

1. materiał nie stanowi materiału podstawowego w rozumieniu przepisów rozporządzenia, oraz
2. materiał musi być zużywany w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, oraz
3. musi on bezpośrednio oddawać wyrobowi swoje właściwości.

Tym samym w analizowanym przypadku przedmioty wyróżnione w opisie stanu faktycznego spełniają dwa pierwsze warunki materiału pomocniczego, których spełnienie pozwala uznać dany materiał za materiał pomocniczy. Jednocześnie w świetle trzeciego warunku materiał pomocniczy musi bezpośrednio oddawać wyrobowi swoje właściwości. w przypadku Wnioskodawcy wyrobem są świadczone przez Niego usługi. Jak zostało to już wskazane przedmiotem usług świadczonych przez Wnioskodawcę są usługi gastronomiczne. Trudno uznać, iż przedmioty takie jak jednorazowe pojemniki, wieczka, tacki, sztućce oraz folia oddają swoje właściwości usłudze świadczonej przez Wnioskodawcę.

W oparciu o przytoczone przepisy, jak również przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny należy stwierdzić, iż świadcząc usługi gastronomiczne Zainteresowany zużywa m.in. artykuły jednorazowe w celu wykonania usługi, a które jednocześnie nie stają się częścią usługi.

Zatem przedmioty wskazane w opisie stanu faktycznego nie stanowią materiałów podstawowych i pomocniczych. Jednocześnie przedmioty te są zużywane w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą.

Tym samym zakup tych artykułów winien być ewidencjonowany w kol. 13 podatkowej księgi przychodów i rozchodów (pozostałe wydatki).

Reasumując, błędnym jest stwierdzenie Wnioskodawcy, że może wpisywać jednorazowe pojemniki, wieczka, tacki, sztućce oraz folię do kolumny 10 podatkowej księgi przychodów i rozchodów klasyfikując je, jako materiały służące do opakowania posiłku, ściśle z nim związane.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, że wniosek w zakresie kosztów uzyskania przychodów został rozstrzygnięty w dniu 31 grudnia 2009 r. odrębną interpretacją nr ILPB1/415-1107/09-4/IM.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.