INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana X przedstawione we wniosku z dnia 5 stycznia 2010r. (data wpływu 11 stycznia 2010r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 marca 2010r. (data wpływu 24 marca 2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawek podatku od towarów i usług obowiązujących na świadczone przez Wnioskodawcę usługi – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 stycznia 2010r. wpłynął do tutejszego organu wniosek z dnia 5 stycznia 2010r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawek podatku od towarów i usług obowiązujących na świadczone przez Wnioskodawcę usługi. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 22 marca 2010r. (data wpływu 24 marca 2010r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu Nr IBPP1/443-20/10/AL z dnia 15 marca 2010r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Jedną z dwóch podstawowych usług świadczonych przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej jest organizacja kolonii letnich i obozów zimowych z nauką pływania dla dzieci i młodzieży do lat 18-tu w wynajętych ośrodkach wczasowych.

W związku z różną interpretacja w zakresie klasyfikacji powyższych usług do PKWiU Wnioskodawca zwrócił się do Ośrodka Standardów Klasyfikacyjnych Urzędu Statystycznego w Łodzi o wydanie wiążącej opinii. Organizacja kolonii i obozów została zakwalifikowana do PKWiU 55.23.11-00.00.

Zgodnie zatem z załącznikiem nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług – usługi te na mocy art. 41 ust. 2 podlegają opodatkowaniu stawką 7% - i tak właśnie Wnioskodawca rozlicza przedmiotowe usługi.

W zakresie opisanych usług Wnioskodawca organizuje wypoczynek dla dzieci i młodzieży załatwiając transport, zakwaterowanie i wyżywienie w wyspecjalizowanych w powyższym zakresie podmiotach gospodarczych.

We własnym zakresie Wnioskodawca zabezpiecza część rekreacyjną, sportową i edukacyjną, zatrudnia opiekę pedagogiczną, odpowiada za sprawy bytowe i wychowawcze dzieci, zgłasza organizowane imprezy w kuratorium oświaty.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 22 marca 2010r. Wnioskodawca wskazał, iż jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług od dnia 1 grudnia 2000r.

Siedziba Firmy Wnioskodawcy jest tożsama z miejscem zamieszkania i znajduje się w A. przy ul. B. Wnioskodawca działa na rzecz nabywcy we własnym imieniu i na własny rachunek.

Świadcząc usługi „Organizacja kolonii i zimowiska” dla dzieci i młodzieży Wnioskodawca jest zmuszony dokonać zakupu usługi hotelowej, transportowej i gastronomicznej w podmiotach gospodarczych wyspecjalizowanych w powyższym zakresie.

Niezależnie od tego Wnioskodawca świadczy usługi własne związane z zabezpieczeniem części rekreacyjnej, sportowej i edukacyjnej - zatrudnia kadrę instruktorską i wychowawców, przewozi własnym środkiem transportu sprzęt sportowy (rowery, rakietki, narty, sprzęt audiowizualny,) na miejscu wypoczynku organizuje zawody, wycieczki, konkursy przy użyciu własnego sprzętu i własnych instruktorów.

Wnioskodawca prowadzi ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług, gdzie między innymi ewidencjonuje kwoty wydatkowane na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści nabywcy. Jest mu to niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej.

Niezależnie od powyższego Wnioskodawca chciałby ponownie podkreślić, że sposó b rozliczania świadczonych przez niego usług jednoznacznie sugeruje kwalifikacja dokonana przez Ośrodek Standardów Kwalifikacyjnych Urzędu Statystycznego w Łodzi, nie pozostawiając Wnioskodawcy prawa wyboru.

Wnioskodawca prosi o wskazanie, w którym momencie zakwalifikowanie jego usług do PKWiU 55.2 pozwala mu na stosowanie procedury „VAT marżą”, skoro zał. nr 3 do Ustawy VAT jednoznacznie przyporządkowuje to PKWiU do 7% stawki VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wymienione usługi Wnioskodawca rozlicza prawidłowo stosując zasady ogólne opodatkowując wg 7% stawki VAT, nie stosując rozliczania wg szczególnej procedury określonej w art. 119 ustawy VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy przedmiotowe usługi rozlicza prawidłowo przyjmując stawkę 7% VAT, którą jednoznacznie sugeruje klasyfikacja dokonana przez Ośrodek Standardów Klasyfikacyjnych Urzędu Statystycznego w Łodzi. Wnioskodawca uważa, że procedura określona w art. 119 ustawy, czyli jako „organizator turystyki” (VAT marża) jest zarezerwowana dla PKWiU 63.3 a nie 55.2, do której usługi Wnioskodawcy zostały zakwalifikowane.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do postanowień art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 cyt. ustawy o podatku VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Podstawowa stawka podatku od towarów i usług dla dostawy towarów i świadczenia usług zgodnie z przepisem art. 41 ust. 1 ustawy wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Ponadto ustawodawca przewidział obniżone stawki podatku w wysokości 7%, 3% 0% oraz zwolnienia od podatku wyszczególnione w ustawie o VAT, rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 112, poz. 1336) jak również w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 224, poz. 1799) - obowiązującym od dnia 1 stycznia 2010r., dla dostaw niektórych towarów i świadczenia niektórych usług albo dla części tych dostaw lub części świadczenia usług oraz określił warunki stosowania obniżonych stawek.

Zgodnie z art. 8 ust. 3 ww. ustawy usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Przepis art. 119 ustawy o VAT określa szczególną procedurę opodatkowania usług turystyki. W myśl ust. 1 tego artykułu podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Z kolei przez marżę, w tym przypadku, rozumie się różnicę między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca, a ceną nabycia przez podatnika podatku od towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie (art. 119 ust. 2 ustawy o VAT).

Chodzi zatem o usługi, które w całości składają się na usługę turystyczną świadczoną przez organizatora turystyki. Użycie w cytowanym przepisie słowa „w szczególności” oznacza, iż jest to katalog otwarty. Konsekwentnie inne usługi stanowiące składnik usługi turystyki również powinny być uwzględnione. Podkreślić również należy, iż czynnikiem wyróżniającym konkretną czynność jako usługę jest przede wszystkim to, że świadczenie tej czynności zmierza do zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego.

Stosownie do art. 119 ust. 3 przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

1. ma siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium kraju;
2. działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;
3. przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.
   
   

Łączne spełnienie przedmiotowych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą usług turystyki.

Ponadto treść art. 119 ust. 3a ustawy o VAT stanowi, że podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty. Przedmiotowa regulacja w sposób kategoryczny zobowiązuje podatników świadczących usługi turystyki do prowadzenia specyficznej dla tego rodzaju działalności ewidencji.

Według art. 119 ust. 5 ustawy o VAT, w przypadku, gdy przy świadczeniu usługi turystyki podatnik oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, część świadczeń w ramach tej usługi wykonuje we własnym zakresie, zwanych dalej „usługami własnymi", odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 29.

Z kolei ust. 6 ww. artykułu wskazuje, iż w przypadkach, o których mowa w ust. 5, podatnik obowiązany jest do wykazania w prowadzonej ewidencji, jaka część należności za usługę przypada na usługi nabyte od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, a jaka na usługi własne.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług od dnia 1 grudnia 2000r.

Jedną z dwóch podstawowych usług świadczonych przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej jest organizacja kolonii letnich i obozów zimowych z nauką pływania dla dzieci i młodzieży do lat 18-tu w wynajętych ośrodkach wczasowych – PKWiU 55.23.11-00.00.

W celu realizacji ww. usług Wnioskodawca dokonuje zakupu usługi hotelowej, transportowej i gastronomicznej w podmiotach gospodarczych wyspecjalizowanych w powyższym zakresie.

We własnym zakresie Wnioskodawca zabezpiecza część rekreacyjną, sportową i edukacyjną, zatrudnia kadrę instruktorską i wychowawców, przewozi własnym środkiem transportu sprzęt sportowy, na miejscu wypoczynku organizuje zawody, wycieczki, konkursy przy użyciu własnego sprzętu i własnych instruktorów, zgłasza organizowane imprezy w kuratorium oświaty.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, iż siedziba jego Firmy jest tożsama z miejscem zamieszkania i znajduje się w A. przy ul. B.

Wnioskodawca działa na rzecz nabywcy we własnym imieniu i na własny rachunek.

Wnioskodawca prowadzi ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług, gdzie między innymi ewidencjonuje kwoty wydatkowane na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści nabywcy. Jest to niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika zatem, iż świadczone przez niego usługi zaliczają się do usługi złożonej, składającej się z kombinacji różnych czynności. Możemy mówić więc o jednym świadczeniu (złożonym z kilku innych świadczeń składowych). Pojedyncze świadczenie ma miejsce wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej. Gdy kilka świadczeń obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę, usługa ta nie powinna być dzielona dla celów podatkowych. Wynika to z samego charakteru usługi, która składa się z różnych świadczeń, prowadzących jednak do jednego celu, jakim w sytuacji Wnioskodawcy jest organizacja ww. usług.

W związku z powyższym wszystkie świadczenia powinny być zaklasyfikowane i opodatkowane tak, jak usługa podstawowa, która nadaje całości zasadniczy charakter.

Pomimo, iż ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia usług turystki, jednak przez usługę turystyki należy rozumieć kompleksową usługę, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć.

Przepis art. 119 ustawy o VAT nie dotyczy wszelkiego rodzaju usług. Wyraźnie z niego wynika, że dotyczy jedynie usług turystyki. Ustawa o VAT nie zawiera definicji legalnej „usług turystyki”, jak to czyni choćby w przypadku „usług elektronicznych” (art. 2 pkt 26 ustawy o VAT). Nie zawiera także odesłań do definicji zawartych w innych aktach normatywnych. Definicji legalnej usług turystyki nie odnajdujemy również w innych ustawach podatkowych.

Zgodnie ze słownikiem języka polskiego, „turystyka” to dłuższe lub krótsze wyjazdy wypoczynkowe połączone zwykle ze zwiedzaniem, uprawianiem sportu, wycieczkami itp. (Słownik języka polskiego, Wydawnictwo PNN Biblioteka Gazety Wyborczej). Turystyka to także zorganizowany wyjazd poza miejsce zamieszkania (por. www.sjp.pwn.pl). Definicje usług turystycznych odnajdujemy także w szeregu publikacji dotyczących turystyki. I tak usługi turystyczne są to, podobnie jak inne usługi, wszelkie wymienne, zbywalne czynności, będące wynikiem pracy, związane bezpośrednio lub pośrednio z zaspokajaniem potrzeb przed i w czasie podróży oraz pobytu turystycznego, ale nie służące bezpośrednio do wytwarzania przedmiotów (por. A.S. Kornak „Ekonomika turystyki” PWN, Warszawa 1979, s. 159). Inną definicję proponuje S. Wołejko, według którego do usług turystycznych należy zaliczyć wszelkiego rodzaju usługi, których świadczenie jest niezbędne dla turysty w celu umożliwienia dojazdu do miejsca występowania podstawowego dobra (lub dóbr) turystycznego, pobytu w tym miejscu oraz powrotu do stałego miejsca zamieszkania (S. Wołejko „Czynniki wpływające na rozwój turystyki międzynarodowej”, Ruch turystyczny – Monografie, Warszawa 1975r., z. 15, s. 83). Pakietem usług nazywa się w turystyce zestaw usług turystycznych służących zaspokojeniu kompleksowych potrzeb. Pakiet usług bywa kombinacją dwóch (np. hotel i wyżywienie, przejazd i nocleg) lub więcej elementów oferowanych przez sprzedawcę jako jeden produkt po określonej cenie (por. J. Altkorn „Marketing w turystyce”, Warszawa 2002 r., s. 99).

Na podstawie powyższego należy stwierdzić, że usługa turystyki, o której mowa w art. 119 ustawy o VAT to świadczenie złożone, na które składa się szereg usług (obcych i własnych) takich jak np. hotelarstwo, gastronomia, transport mających na celu zorganizowanie pobytu klientowi poza miejscem jego zamieszkania. Usługi te są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość (jedną usługę, jeden produkt).

Usługa turystyki to kompleksowa usługa świadczona na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Zatem za usługi turystyki należy uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez).

Jak wynika z wniosku, Wnioskodawca będący czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, posiada siedzibę na terytorium kraju, działa na rzecz nabywcy usługi, we własnym imieniu i na własny rachunek, jak również prowadzi ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści nabywcy.

Przy świadczeniu usługi turystyki Wnioskodawca nabywa usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty (nabywcy) tj. usługi hotelowe, transportowe i gastronomiczne.

Biorąc powyższe pod uwagę, w sytuacji spełnienia przez Wnioskodawcę jednocześnie wszystkich przesłanek, o których mowa w art. 119 ust. 3 oraz ust. 3a ustawy o podatku od towarów i usług tj.: posiadania siedziby lub miejsce zamieszkania na terytorium kraju, działania na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek, nabywaniu towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, prowadzeniu ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty (nabywcy), a także posiadaniu dokumentów, z których wynikają te kwoty, Wnioskodawca ma obowiązek do obliczenia podstawy opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki przy zastosowaniu marży (art. 119 ust. 1 ustawy o VAT).

Ponadto jak wynika z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%. Zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienia od podatku. W przypadku opodatkowania marży stosuje się stawkę podatku 22% do całej usługi turystycznej, bowiem w ustawie o podatku od towarów i usług nie wymieniono usług turystycznych jako usług, dla których obniża się stawkę podatku lub też usług, które zwalnia się od podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 41 ust. 2 ustawy o VAT, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1. Pod pozycją 140 załącznika nr 3 ustawodawca wymienił grupę usług świadczonych przez obiekty noclegowe turystyki oraz inne miejsca krótkotrwałego zakwaterowania (PKWiU ex 55.2), z wyłączeniem usług zakwaterowania w bursach, internatach i domach studenckich (PKWiU ex 55.23.15).

Reasumując stwierdzić należy, iż organizowane przez Wnioskodawcę kolonie letnie i obozy zimowe z nauką pływania dla dzieci i młodzieży do lat 18-tu, (na które składają się usługi własne i usługi nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty), stanowią usługi turystyki, a zatem podlegają opodatkowaniu według szczególnej procedury, o której mowa w art. 119 ustawy o VAT.

Podstawą opodatkowania jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku (w przypadku towarów i usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty) natomiast dla usług własnych (świadczeń w ramach usługi wykonywanych we własnym zakresie) ustala się odrębnie podstawę opodatkowania stosując przepisy art. 29 ustawy o VAT. Usługi te jako usługi turystyki obligatoryjnie podlegają szczególnej procedurze opodatkowania marży, gdzie zastosowanie znajduje stawka podstawowa 22%.

W związku z powyższym za nieprawidłowe uznać należy stanowisko Wnioskodawcy, iż przedmiotowe usługi rozlicza prawidłowo stosując stawkę 7% VAT, gdyż powyższe sugeruje klasyfikacja PKWiU, bowiem jak wskazano wyżej usługi turystyki nie są identyfikowane dla potrzeb podatkowych za pomocą klasyfikacji wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej (art. 8 ust. 3 ustawy o VAT). A zatem w niniejszej sprawie bez znaczenia pozostaje PKWiU wskazane przez Wnioskodawcę.

Tym samym nie istnieje określony moment, w którym zakwalifikowanie świadczonych przez Wnioskodawcę usług do PKWiU 55.2 pozwala na zastosowanie procedury „VAT marża.”

Na marginesie należy wskazać, że podany przez Wnioskodawcę symbol PKWiU 55.23.11 został ujęty przez ustawodawcę w poz. 7a załącznika nr 4 do ustawy o VAT, zawierającego wykaz usług zwolnionych od podatku, jednakże zwolnieniem tym objęte są usługi świadczone przez obozowiska dla dzieci w zakresie, w jakim są one wykonywane w ramach odpłatnej i nieodpłatnej działalności pożytku publicznego przez organizacje posiadające status organizacji pożytku publicznego.

Ze złożonego wniosku nie wynika aby Wnioskodawca posiadał statusu organizacji pożytku publicznego, a zatem powyższe zwolnienie nie ma w przedmiotowej sprawie zastosowania.

W przedmiotowej sprawie nie znajduje również zastosowania poz. 140 załącznika nr 3 do ustawy o VAT zawierającego wykaz towarów i usług objętych stawką VAT w wysokości 7%. W pozycji tej ustawodawca wskazał PKWiU ex 55.2 – usługi świadczone przez obiekty noclegowe turystyki oraz inne miejsca krótkotrwałego zakwaterowania, z wyłączeniem usług zakwaterowania w bursach, internatach i domach studenckich (PKWiU ex 55.23.15). Z treści wniosku nie wynika, aby Wnioskodawca prowadził obiekt wskazany w ww. przepisie.

Wnioskodawca nie może również skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w § 12 ust. 1 pkt 15 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 224, poz. 1799), gdyż zwolnienie to obejmuje usługi obozów, kolonii lub usługi o podobnym charakterze, organizowane przez szkoły i inne jednostki objęte ustawą z dnia 7 września 1991r. o systemie oświaty (t. j. Dz. U. z 2004r. Nr 256, poz. 2572 ze zm.), świadczone wyłącznie na rzecz dzieci i młodzieży z tych szkół i jednostek, bowiem ze stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca nie jest szkołą ani jednostką wskazaną w tym przepisie oraz nie wynika, aby świadczył usługi w zakresie wskazanym w tym przepisie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.