INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 1 marca 2010 r. (data wpływu 8 marca 2010 r.) uzupełnionym pismem z dnia 19 kwietnia 2010 r. (data wpływu 21 kwietnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 marca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 19 kwietnia 2010 r. (data wpływu 21 kwietnia 2010 r.).

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od września 2009 r. prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą. Na biuro przeznaczony został w całości lokal mieszkalny stanowiący odrębną nieruchomość o powierzchni 50 m², składający się z trzech pomieszczeń. Do chwili obecnej nie przekwalifikowano lokalu mieszkalnego na użytkowy. Nie dokonano w nim żadnych robót budowlanych, które spowodowałyby zmianę jego konstrukcji bądź wyposażenia, a w związku z tym zmianę jego pierwotnego przeznaczenia.

Lokal znajduje się w 4-piętrowej kamienicy, w której znajdują się także inne lokale mieszkalne i usługowe.

Przedmiotową nieruchomość nabył Pan w dniu 25 maja 2007 r. z myślą o wykorzystywaniu jej w przyszłości, jako biuro (kancelaria). Z aktu notarialnego wynika, iż poprzedni właściciele lokalu - jako małżonkowie w ramach wspólności ustawowej - nabyli go w 1998 r. Ponadto dysponuje Pan dowodem w postaci oświadczenia jednego z małżonków, w którym stwierdzono, iż lokal był przez nich używany w okresie od 1998 r. do chwili sprzedaży, tj. do dnia 25 maja 2007 r. Lokal z chwilą rozpoczęcia działalności gospodarczej został wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Jako wartość początkową przyjęto kwotę wynikającą z aktu notarialnego powiększoną o dotychczas zapłacone odsetki od kredytu zaciągniętego na zakup lokalu. Zastosowano podwyższoną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (oznaczone we wniosku Nr 1).

Czy w przedstawionym stanie faktycznym zastosowanie 10% stawki amortyzacyjnej jest prawidłowe...

Pana zdaniem, z przepisu art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wynika, iż amortyzacji podlegają, m.in.: budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, jeżeli spełniają następujące warunki, pozwalające je zaliczyć do środków trwałych:

• stanowią własność lub współwłasność podatnika,
• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• ich przewidywany okres używania jest dłuższy niż rok,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków i lokali nie może być krótszy niż 10 lat. Przepis art. 22j ust. 3 cyt. ustawy stanowi, że środki trwałe wymienione w pkt 3 uznaje się za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane, co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Zatem, zgodnie z przestawionym stanem faktycznym - prawidłowe jest zastosowanie 10% stawki amortyzacyjnej.

Podobne stanowisko w analogicznej sprawie zajął Urząd Skarbowy Warszawa-Targówek w postanowieniu z dnia 1 marca 2006 r. znak 1437/ZI/423/40/DJW/06 oraz Urząd Skarbowy Łódź-Widzew w postanowieniu z dnia 2 stycznia 2006 r. znak IX-005/452/Z7K/05.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.

Z powyższego wynika, iż określony składnik majątku podatnika może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
• jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.

Budynki i lokale mieszkalne podlegają przy tym amortyzacji tylko o ile podatnik podejmie decyzję o ich amortyzowaniu.

Możliwość ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej reguluje art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do jego treści, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że w myśl art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych,

• dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Natomiast w myśl art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane, co najmniej przez okres 60 miesięcy.

W podanej definicji występują dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, iż chodzi o przeniesienie własności oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie ze słownikową definicją, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 60 miesięcy.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że w dniu 25 maja 2007 r. nabył Pan lokal mieszkalny o powierzchni 50 m², składający się z trzech pomieszczeń, który został w całości przeznaczony na biuro (kancelarię). Z aktu notarialnego wynika, iż poprzedni właściciele lokalu - jako małżonkowie w ramach wspólności ustawowej - nabyli go w 1998 r.

Ponadto z oświadczenia jednego z małżonków wynika, iż lokal ten był przez nich używany w okresie od 1998 roku do chwili sprzedaży, tj. do dnia 25 maja 2007 r. Lokal z momentem rozpoczęcia działalności gospodarczej został wprowadzony do ewidencji środków trwałych.

Zatem, w związku z tym, iż lokal mieszkalny stanowiący odrębną nieruchomość jest zdatny do użytku, został po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a przed jego nabyciem był wykorzystywany od 1998 roku przez poprzednich właścicieli, istnieje możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji w wysokości 10% rocznie.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę postanowień, tutejszy organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.