Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), Minister Finansów zmienia, z urzędu, interpretację indywidualną z dnia 5 października 2009 r., Nr ITPB2/415-592/09/BK, wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, w imieniu Ministra Finansów, uznającą za nieprawidłowe stanowisko Pani Izabeli S. (Wnioskodawczyni) przedstawione we wniosku z dnia 1 lipca 2009 r. (data wpływu 6 lipca 2009 r.) o udzielenie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania nieoprocentowanej pożyczki, gdyż stwierdza jej nieprawidłowość.

UZASADNIENIE

W dniu 5 października 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu – działając na podstawie § 2 i § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) – wydał w imieniu Ministra Finansów interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych. Interpretacja wydana została na wniosek złożony w dniu 6 lipca 2009 r.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni zawarła w latach 2003-2006 na terytorium Litwy trzy umowy pożyczki z osobą fizyczną. Pożyczkodawcą był obywatel Litwy. Udzielone przez niego pożyczki były nieoprocentowane.

W związku z powyższym Wnioskodawczyni zadała następujące pytanie:

Czy w przypadku otrzymania nieoprocentowanej pożyczki po stronie pożyczkobiorcy powstanie przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia w okresie dysponowania kwotami pożyczek...

Zdaniem Wnioskodawczyni „jeżeli strony w umowie pożyczki zastrzegły brak odpłatności w postaci odsetek (zgodnie z art. 353 Kodeksu cywilnego, regulującego zakres swobody umów), to ten fakt nie rodzi skutków podatkowych w postaci uzyskania przez pożyczkobiorcę nieodpłatnego świadczenia.

Dokonując oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdził w interpretacji indywidualnej z dnia 5 października 2009 r., Nr ITB2/415-592/09/BK, iż mając na uwadze postanowienia art. 3, art. 9 oraz art. 11 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), nieoprocentowana pożyczka stanowi nieodpłatne świadczenie, którego wartość odpowiada wysokości odsetek, jakie należałoby uiścić bankowi zaciągając w nim pożyczkę (art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Po przeanalizowaniu akt sprawy oraz obowiązujących przepisów prawa, Minister Finansów stwierdza, co następuje.

W myśl art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.) przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Biorąc pod uwagę cytowany przepis, należy stwierdzić, iż na gruncie Kodeksu cywilnego umowa pożyczki jest umową nieodpłatną.

Niemniej jednak umowa ta może mieć charakter odpłatny. Odpłatność można ustalić w różny sposób, np. w postaci oprocentowania wyrażonego w pieniądzu, przeniesienia własności rzeczy oznaczonych co do tożsamości, zezwolenia na korzystanie z rzeczy, udziału w zysku osiągniętym przez pożyczkobiorcę.

Należy podkreślić, że jeżeli strony w umowie pożyczki zastrzegły brak odpłatności w postaci odsetek, to fakt ten nie rodzi skutków podatkowych w postaci uzyskania przez pożyczkobiorcę nieodpłatnego świadczenia.

W konsekwencji, na gruncie przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.), otrzymanie, jak i nieodpłatne udzielenie pożyczki jest obojętne podatkowo.

Zmieniona interpretacja indywidualna dotyczy stanu faktycznego, przedstawionego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 6 lipca 2009 r. i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zmienianej interpretacji, tj. w dniu 5 października 2009 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą zmianę interpretacji przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał zmianę interpretacji indywidualnej, w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi; Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 powołanej ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 powołanej ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.