INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 14 stycznia 2010 r. (data wpływu 18 stycznia 2010 r.), uzupełnionym pismem nadanym w dniu 19 lutego 2010 r. (data wpływu 22 lutego 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia paliwa do samochodów firmowych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 stycznia 2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia paliwa do samochodów firmowych. Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem nadanym w dniu 19 lutego 2010 r. (data wpływu 22 lutego 2010 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 9 lutego 2010 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka posiada różnego typu samochody firmowe:

1. dwa samochody posiadają zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu w grudniu 2005 r. Na zaświadczeniu jako rodzaj samochodu wskazany jest samochód ciężarowy, w uwagach napisane jest, że pojazd odpowiada dodatkowym warunkom technicznym: „pojazd spełnia wymagania określone w art. 86 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług”. Zaświadczenia te zostały zgłoszone do Urzędu Skarbowego w styczniu 2006 roku i jest odliczany podatek VAT od paliwa zakupionego do nich.
2. Jeden samochód zakupiony w leasingu 25.05.2005 roku. Samochód ma ładowność 645 kg, potwierdzoną w wyciągu ze świadectwa homologacji. Samochód jest własnością Spółki i jest odliczany podatek VAT od paliwa do tego samochodu.
3. Spółka posiada również samochody, które w dowodzie rejestracyjnym mają wpisane: „samochód ciężarowy”. Spółka posiada do tych samochodów zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu, na którym w rodzaju pojazdu jest wpisany samochód ciężarowy. Nie ma natomiast na tym zaświadczeniu wpisane, że spełnia art. 86 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tak jak w punkcie 1).
   
   

W uzupełnieniu do wniosku Strona wskazała, iż samochody firmowe wymienione w pkt 3 przedmiotowego wniosku o wydanie interpretacji nie posiadają homologacji producenta lub importera wymaganej dla tego rodzaju samochodów. Dopuszczalna ładowność tych pojazdów jest: 550 kg, 900 kg. Masa całkowita do 3,5 ton. Powyższe dane wykazane są w karcie pojazdu. Dwa samochody mają masę całkowitą powyżej 3,5 ton, jest to S.

W dodatkowym uzupełnieniu z dnia 14 kwietnia 2010 r., Strona wskazała, iż świadectwa homologacji dla samochodów ciężarowych zostały wysłane do K Sp. z o.o. przez Syndyka Masy Upadłościowej Zakładów Produkcji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy można odliczać podatek VAT od nabytego paliwa do samochodów firmowych opisanych w punkcie 1, 2, 3...

Zdaniem wnioskodawcy, odliczeniu podlega podatek od paliwa do nabytych samochodów opisanych w punktach powyżej, ponieważ samochody z pkt 1 miały właściwą adnotację wg art. 86 ust. 5, samochód z pkt 2 ma właściwą ładowność, samochody z pkt 3 mają dowód rejestracyjny potwierdzający, że są to samochody ciężarowe i na zaświadczeniu jest to potwierdzenie, nie ma natomiast uwagi, że spełniony jest art. 86 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej „ustawą o VAT”, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług, a towary i usługi, przy nabyciu których podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezsporny związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Z dniem akcesji Polski do Unii Europejskiej, tj. z dniem 1 maja 2004 r. wprowadzony został przepis art. 86 ust. 3 ustawy o VAT, zgodnie z którym w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej ładowności mniejszej niż określona wg wzoru:

DŁ= 357kg + n x 68kg

gdzie

DŁ - oznacza dopuszczalną ładowność,

N - oznacza ilość miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy

- kwotę podatku naliczonego stanowiło 50% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca – nie więcej jednak niż 5.000 zł.

Ponadto art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT – w brzmieniu obowiązującym do dnia 21 sierpnia 2005 r. – stanowił, iż obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3 i 5 tej ustawy.

Od nowelizacji obowiązującej od dnia 22 sierpnia 2005 r., stosownie do nowego brzmienia przepisu art. 86 ust. 3 ustawy o VAT, w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł. Jednocześnie, stosownie do zapisów art. 86 ust. 4 ustawy o VAT, przepis art. 86 ust. 3 nie dotyczy:

1. pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
2. pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;
3. pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;
4. pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
5. pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy tj.: agregat elektryczny/spawalniczy, bankowóz, do prac wiertniczych, koparka, koparkospycharka, ładowarka, oczyszczanie dróg, podnośnik do prac konserwacyjno – montażowych, pomoc drogowa, zimowego utrzymania dróg, żuraw samochodowy;
6. pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą - jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
7. przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:

1. odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub
2. oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.
   
   

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 5 ustawy o VAT, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ww. art. 86 ust. 4 pkt 1 – 4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT – w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005r. – obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3.

Natomiast na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy dotyczącej podatku VAT, tj. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.) przepisy ograniczające prawo do odliczenia, w związku z nabyciem samochodów osobowych oraz innych samochodów, a także paliwa do ich napędu brzmiały następująco:

• obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, z wyjątkiem przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowi przedmiot działalności podatnika (art. 25 ust. 1 pkt 2).

• obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do paliw silnikowych benzynowych, oleju napędowego oraz gazu wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych lub innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg (art. 25 ust. 1 pkt 3a).
  
  

W myśl natomiast § 10 ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268 ze zm.) obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r., podatnikom nabywającym samochody inne niż osobowe, które nie posiadają homologacji producenta lub importera wymaganej dla tego rodzaju samochodów, nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego oraz do zwrotu różnicy podatku, o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem tych samochodów.

Podstawowym aktem określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007 r. jest Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L2006.347.1 ze zm.), a wcześniej VI Dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku – 77/388/EWG, Dz.Urz.UE.L 1977 Nr 145 poz. 1 ze zm.) Zgodnie z art. 17 (6) VI Dyrektywy (oraz art. 176 obowiązującej Dyrektywy) podatek od wartości dodanej nie może być odliczany od wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością. Do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków niekwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w dniu ich przystąpienia. Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych oraz nabywanych paliw. Istnieje zatem możliwość na gruncie prawa Unii Europejskiej stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie przystąpienia do Unii Europejskiej. Tym samym omawiany przepis art. 17 (6) VI Dyrektywy formułuje zasadę „stand still” (klauzula stałości), przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie VI Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 (6) VI Dyrektywy pojęcie „prawo krajowe” odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula „stand still” nie ma bowiem na celu umożliwienie nowym państwom członkowskim dokonania zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy. W tym kontekście uchylenie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów nowych, zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku. W podobny sposób do opisanej kwestii odniósł się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07 Magoora Sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Krakowie. Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 ze zm.) z regulacją VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r., uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

Analiza przytoczonych przepisów pozwala na stwierdzenie, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów, z tytułu użytkowania na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub umowy o podobnym charakterze oraz z tytułu nabycia paliw do tych pojazdów, obowiązujące w Polsce po dniu akcesji do Unii Europejskiej, rozszerzają w części zakres wcześniejszych krajowych wyłączeń tego prawa, natomiast w części wręcz przeciwnie - pozwalają na korzystanie z odliczenia podatku naliczonego w większym zakresie. Dotyczy to m.in. nabycia samochodów osobowych, w stosunku do których przepisy ustawy o VAT obowiązujące do 30 kwietnia 2004 r. nie uprawniały do odliczeń z ww. tytułu, natomiast przepisy wprowadzone z dniem 1 maja 2004 r., pozwalają na korzystanie z odliczenia podatku naliczonego w większym zakresie - nie można zatem mówić o ograniczeniach prawa do odliczenia podatku naliczonego w tym zakresie.

Przeprowadzona powyżej analiza zmian prawa do odliczenia podatku naliczonego wskazuje na to, że przepisy obecnie obowiązującej ustawy pozwalają na pełne odliczenie kwoty podatku naliczonego w stosunku do pojazdów samochodowych spełniających warunki określone w art. 86 ust. 4, zarówno z tytułu nabycia takiego pojazdu jak i z tytułu nabycia paliwa do takiego pojazdu. W związku z tym w tej części nie ma mowy o ograniczeniach prawa podatników krajowych do odliczenia kwoty podatku naliczonego po przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej. Natomiast należy stwierdzić, iż zmiany przepisów prawa krajowego przyczyniły się po 1 maja 2004 r. do ograniczenia prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwoty podatku naliczonego do nabywanych samochodów o ładowności co najmniej 500 kg, gdy ze świadectwa homologacji wynika, że jest to samochód ciężarowy.

Podkreślić należy, że z przepisów prawa nie wynika, aby sam fakt braku u podatnika odpisu świadectwa homologacji lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, skutkował uznaniem pojazdu za samochód osobowy lub inny określony w art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. – do dnia 30 kwietnia 2004 r. oraz w art. 86 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. (obowiązującym od 1 maja 2004 r. do 21 sierpnia 2005 r.), co jednocześnie uniemożliwia odliczenie podatku naliczonego od jego nabycia oraz przy zakupie paliwa. Brak homologacji wynikający z obiektywnej niemożliwości jej uzyskania, nie skutkuje uznaniem pojazdu za samochód osobowy lub inny samochód o ładowności do 500 kg. Istotne jest bowiem, aby z homologacji wydanej dla danego typu samochodu wynikało, iż pojazd ten nie podlega ograniczeniom o których mowa w powołanych wyżej przepisach, a w szczególności art. 25 ust. 1 pkt 3a oraz ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r.

Oznacza to, że prawo do odliczania pełnej kwoty podatku naliczonego przysługuje w odniesieniu do pojazdów samochodowych, w stosunku do których przepisy obowiązujące od dnia 1 maja 2004 r. umożliwiały prawo do takiego odliczenia lub w przypadku, gdy nie umożliwiały, ale prawo takie przysługiwało według zasad obowiązujących w dniu 30 kwietnia 2004 r. (tj. w przypadku pojazdów o ładowności powyżej 500 kg z homologacją ciężarową).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca posiada następujące samochody firmowe:

1. dwa samochody ciężarowe, posiadające zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu w grudniu 2005 r., w których wskazano, że spełniają wymagania określone w art. 86 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług”.
2. jeden samochód zakupiony w leasingu 25.05.2005 r., o ładowności 645 kg, potwierdzoną w wyciągu ze świadectwa homologacji. Samochód jest własnością Spółki.
3. samochody, które w dowodzie rejestracyjnym mają wpisane: „samochód ciężarowy”. Spółka posiada do tych samochodów zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu, na którym w rodzaju pojazdu jest wpisany samochód ciężarowy. Zaświadczenia nie zawierają adnotacji, iż samochody spełniają art. 86 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tak jak w punkcie 1). Samochody te nie posiadają homologacji producenta lub importera wymaganej dla tego rodzaju samochodów. Dopuszczalna ładowność tych pojazdów jest: 550 kg, 900 kg. Masa całkowita do 3,5 ton. Powyższe dane wykazane są w karcie pojazdu. Spółka wyjaśniła, iż świadectwa homologacji dla samochodów ciężarowych marki Lublin zostały wysłane do K Sp. z o.o. przez Syndyka Masy Upadłościowej Zakładów Produkcji Samochodów Lublin. Dwa samochody mają masę całkowitą powyżej 3,5 ton, jest to STAR, STAR-PODNOŚNIK.
   
   

W świetle powołanych wyżej przepisów prawa wspólnotowego i krajowego oraz biorąc pod opis stanu faktycznego, stwierdzić należy, że w zakresie w jakim przedmiotowe samochody wykorzystywane są do czynności opodatkowanych, Spółka ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od nabywanych paliw do napędu samochodów firmowych, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, jednakże z uwzględnieniem zapisu art. 25 ust. 1 pkt 3a ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, obowiązującego do dnia 30 kwietnia 2004 r. Oznacza to, że w odniesieniu do pojazdów, które obecnie nie spełniają i nie spełniały warunków określonych w przepisach ustawy w brzmieniu obowiązującym przed 1 maja 2004 r., prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu zakupu paliwa do tych samochodów nie przysługuje.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że:

1. w stosunku do samochodów ciężarowych posiadających zaświadczenia o przeprowadzonym dodatkowym badaniu technicznym, w których wskazano, że spełniają wymagania określone w art. 86 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. (pkt 1 opisu wniosku) – Wnioskodawcy przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia paliw do tych samochodów,
2. w stosunku do samochodu ciężarowego nabytego w formie leasingu, o ładowności 645 kg (pkt 2 wniosku) – Wnioskodawcy przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia paliwa do tego pojazdu,
3. w stosunku do samochodów ciężarowych, o dopuszczalnej ładowności powyżej 500 kg, posiadających zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu, na którym w rodzaju pojazdu jest wpisany samochód ciężarowy, nie posiadających jednak potwierdzenia, że spełniają warunki art. 86 ust. 4 ustawy 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (pkt 3 wniosku) – Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia paliw do tych samochodów, z uwzględnieniem zapisów ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. Jak wskazano wyżej, brak homologacji w dokumentacji podatnika nie pozbawia go prawa do odliczeń, istotne jest aby z homologacji wydanej dla danego typu samochodu wynikało, iż jest to samochód ciężarowy o dopuszczalnej ładowności większej niż 500 kg. Treść wniosku oraz dodatkowych wyjaśnień udzielonych przez Spółkę wskazuje, że dopuszczalna ładowność samochodów przekracza 500 kg oraz, że świadectwa homologacji producenta/importera dla samochodów ciężarowych marki Lublin, istnieją i zostały Spółce wysłane przez Syndyka Masy Upadłościowej Produkcji Samochodów Lublin, a zatem spełnione są warunki uprawniające podatnika do dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z zakupem paliw do tych samochodów. Oznacza to, że w stosunku do tych pojazdów Wnioskodawcy przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia paliw do tych samochodów, o ile świadectwa homologacji potwierdzają warunki techniczne w zakresie dopuszczalnej ładowności samochodów ciężarowych przekraczającą 500 kg.
4. w stosunku zaś do samochodów posiadających masę całkowitą powyżej 3,5 t – Star, Star Podnośnik (pkt 3 wniosku) – Wnioskodawcy przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia paliw do tych samochodów.
   
   

Wyjaśnić ponadto należy, iż zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie Organ podatkowy zauważa, iż na mocy ustawy z dnia 10 lipca 2008 r. o zmianie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 141, poz. 888), która zmieniała treść art. 14f § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, od dnia 20 września 2008 r. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej podlega opłacie w wysokości 40 zł. Oznacza to, że wszystkie wnioski, które wpływają do organów od wymienionej daty podlegają opłacie w wysokości 40 zł. Z uwagi na fakt, iż Strona opłaciła wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w kwocie 75 zł w dniu 14 stycznia 2010 r., różnica w kwocie 35 zł zostanie zwrócona zgodnie z art. 14f § 2a Ordynacji, na rachunek bankowy wskazany we wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.