INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pana stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 16 lutego 2010r. (data wpływu do tut. Biura 19 lutego 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie podstawy obliczenia podatku po odliczeniu dokonanych w roku podatkowym zwrotów nienależnie pobranych świadczeń, które uprzednio zwiększyły dochód podlegający opodatkowaniu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 lutego 2010r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie podstawy obliczenia podatku po odliczeniu dokonanych w roku podatkowym zwrotów nienależnie pobranych świadczeń, które uprzednio zwiększyły dochód podlegający opodatkowaniu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 3 stycznia 2001r. wnioskodawca zawarł ze Spółką z o.o. umowę przedwstępną sprzedaży 171 udziałów w Przedsiębiorstwie Produkcyjno – Usługowym – Handlowym. W umowie wskazano, że do zawarcia umowy przyrzeczonej powinno dojść w terminie 2 tygodni od otrzymania przez kupującego zgody organów państwa na nabycie udziałów. Oprócz treści umowy przyrzeczonej, postanowiono, że kupujący uiści zadatek w wysokości 100.000,00 zł podlegający zaliczeniu na poczet nabywanych udziałów, przy czym jego wpłacenie ma także znaczenie, iż w razie niezawarcia umowy przyrzeczonej przez jedną ze stron, druga może po wyznaczeniu dodatkowego terminu od umowy odstąpić i otrzymany zadatek zachować, a jeżeli sama go dała, może żądać sumy dwukrotnie wyższej w przypadku zamierzonego odstąpienia od umowy przez sprzedawcę. Następnie zawarto aneks do umowy, w którym między innymi zmieniono termin zawarcia umowy przyrzeczonej, a także podwyższono kwotę zadatku do 800.000,00 zł. Kupujący faktycznie uiścił zadatek w wysokości 300.000,00 zł.

Umowę sprzedaży udziałów strony zawarły w dniu 3 stycznia 2001r. Wobec nieuiszczenia ceny w ustalonym terminie, w dniu 16 lutego 2001 r. została zawarta nowa umowa sprzedaży udziałów, w której w § 2 ust. 2 postanowiono, że na poczet ceny sprzedaży został wpłacony zadatek 300.000,00 zł i kwota ta pomniejszy należną sprzedającemu cenę sprzedaży, która winna być zapłacona do dnia 28 lutego 2001r. Natomiast w § 2 ust 5 postanowiono, że brak zapłaty będzie skutkował nieważnością umowy i będzie traktowany jako odstąpienie od umowy przez kupującego. Cena zakupu nie została uiszczona w terminie. Sprzedający powiadomił kupującego, że umowę uznaje za nieważną, zachowując zadatek.

W takich okolicznościach faktycznych wnioskodawca wraz z małżonką (opodatkowani wspólnie z tytułu podatku dochodowego) w dniu 22 kwietnia 2002r. złożyli w Urzędzie Skarbowym deklarację podatkową PIT-37, wskazując w podstawie opodatkowania również otrzymane od Spółki z o.o. 300.000,00 zł. W dniu 29 kwietnia 2002 r. odprowadzono stosowny podatek na rachunek Urzędu Skarbowego.

W dniu 14 maja 2002r. Spółka z o.o. wytoczyła przeciwko wnioskodawcy powództwo o ustalenie, że strony wiąże umowa sprzedaży 171 udziałów w PPUH zawarta z dniu 16 lutego 2001r., ewentualnie o zasądzenie od pozwanego kwoty 300.000,00 zł bezpodstawnie zatrzymanej przez niego jako zadatek.

W dniu 7 sierpnia 2002r. wnioskodawca wraz z małżonką udzielili adwokatowi pełnomocnictwo do ich reprezentowania w sprawie o zwrot nadpłaty podatku dochodowego za 2001r. przed Urzędem Skarbowym, właściwą Izbą Skarbową, Naczelnym Sądem Administracyjnym, a także przed wszelkimi organami administracji publicznej i sądami we wszystkich instancjach, także przed osobami fizycznymi i prawnymi. Ponadto wnioskodawca udzielił adwokatowi pełnomocnictwo do reprezentowania go w postępowaniu sądowym wytoczonym przez Spółkę z o.o. Wraz z udzieleniem pełnomocnictwa wnioskodawcy przekazali pełnomocnikowi całość dokumentacji związanej z przedmiotową sprawą, w tym w szczególności deklaracje podatkowe za rok 2001 zawierające potwierdzenia ich złożenia w Urzędzie Skarbowym w dniu 22 kwietnia 2002 r.

W dniu 10 października 2002r. adwokat wnioskodawcy złożył w Urzędzie Skarbowym wniosek o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2001r. w wysokości 116.856,00 zł. We wniosku tym pełnomocnik argumentował, że zatrzymana przez wnioskodawcę kwota 300.000,00 zł stanowiła odszkodowanie za niewykonanie umowy i w związku z tym występowało zwolnienie przedmiotowe ujęte w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Decyzją z dnia 9 grudnia 2002r. Urząd Skarbowy odmówił stwierdzenia nadpłaty. Decyzja ta została podtrzymana przez Dyrektora Izby Skarbowej w dniu 24 marca 2003r.

Na skutek powództwa Spółki z o.o. Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 24 października 2002r. oraz wyrokiem uzupełniającym z dnia 18 listopada 2003r. oddalił powództwo. Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 13 lipca 2004 r. uchylił powyższy wyrok w części oddalającej powództwo ewentualne i w części orzekającej o kosztach procesu i w tym zakresie przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Rozstrzygając sprawę ponownie, Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 14 czerwca 2005 r. oddalił powództwo. Apelację powoda Sąd Apelacyjny oddalił wyrokiem z dnia 31 maja 2006 r.

Na skutek skargi kasacyjnej powoda wyrokiem z dnia 25 stycznia 2007r. Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu tego wyroku SN wskazał, że kwota otrzymana przez wnioskodawcę w wysokości 300.000,00 zł nie miała charakteru zadatku określonego w art. 394 k.c., a stanowiła jedynie zaliczkę na poczet ceny nabycia udziałów. Wyrok SN wraz z uzasadnieniem adwokat wnioskodawcy otrzymał w dniu 12 marca 2007 r.

Prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 30 lipca 2007 r. zasądzono od wnioskodawcy na rzecz Spółki z o.o. kwotę 300.000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 14 maja 2002r.

Wobec takiego rozstrzygnięcia wnioskodawca zwrócił Spółce z o.o. w dniu 12 grudnia 2007r. kwotę 200.000,00 zł oraz w dniu 21 grudnia 2008r. kwotę 290.000,00 zł.

W dniu 23 kwietnia 2007r. adwokat wnioskodawcy złożył w Izbie Skarbowej wniosek o wznowienie postępowania zakończonego ostateczną decyzją Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 24 marca 2003r. utrzymującej w mocy decyzję Urzędu Skarbowego z dnia 9 grudnia 2002r. odmawiającej stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2001r. w wysokości 116.856,00 zł wraz z ewentualnym wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty. W obu tych wnioskach pełnomocnik wnioskodawcy powoływał się na treść wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25 stycznia 2007r. i przedstawiona w nim (wiążącą) interpretacje charakteru wpłaty w wysokości 300.000,00 zł.

Decyzją z dnia 6 lipca 2007 r. Dyrektor Izby Skarbowej odmówił uchylenia ostatecznej decyzji opisanej we wniosku. Głównym powodem odmowy uchylenia ostatecznej decyzji było ustalenie Dyrektora Izby Skarbowej, iż treść wyroku Sądu Najwyższego nie stanowi nowej okoliczności faktycznej. Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy miała treść wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 czerwca 2004 r. (sygn. akt FSK170/04, publikacja w Przeglądzie Podatkowym 2004 r. 11/60), gdzie stwierdzono, że (...) Ustawodawca nie definiuje pojęcia "okoliczności faktyczne" (art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej), należy zatem rozumieć je w znaczeniu języka potocznego jako zdarzenia, fakty lub wydarzenia zaistniałe w sensie fizycznym lub ich niewystąpienie (...) Przykładowo może to być zapłata podatku, wystawienie czy otrzymanie faktury VAT, złożenie deklaracji podatkowej, bądź brak tych zdarzeń. "Okolicznością faktyczną" nie może być zatem sam proces myślowy, wnioskowanie, związek pomiędzy różnymi okolicznościami faktycznymi czy też związek z przepisami prawa i jego wykładnią (por. wyrok NSA z dnia 13 lipca 1994 r., sygn. akt III SA 1800/93, ONSA z 1995 r. Nr 3, poz. 114).

Organ I instancji w uzasadnieniu decyzji wskazał także, cyt.: (…) gdyby okazało się, że wypłacona kwota byłaby nienależna z jakichkolwiek przyczyn (np. w wyniku prawomocnego rozstrzygnięcia właściwego sądu), mogłaby zostać uwzględniona w rozliczeniu podatkowym jedynie jako zwrot nienależnie pobranego świadczenia, które uprzednio zwiększyło dochód podlegający opodatkowaniu, i to w roku, w który zwrot taki byłby faktycznie dokonany (art. 26 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Na skutek odwołania Dyrektor Izby Skarbowej decyzją z dnia 28 września 2007r. utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.

Skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wniesiona przez pełnomocnika wnioskodawcy została odrzucona ze względu na brak dołączenia do skargi dowodu uiszczenia należnego wpisu.

Alternatywny wniosek o stwierdzenie nadpłaty – zawarty w piśmie adwokata z dnia 23 kwietnia 2007r. – przekazany do rozpoznania zgodnie z właściwością Naczelnikowi Urzędu Skarbowego został rozstrzygnięty postanowieniem z dnia 30 lipca 2007r. Postanowieniem tym odmówiono stwierdzenia nadpłaty. Powodem odmowy było przekroczenie pięcioletniego terminu do złożenia wniosku stwierdzenie nadpłaty. Zgodnie z obowiązującym w dacie składania wniosku (23 kwietnia 2007r.) art. 79 § 2 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty wygasa w przypadkach, o których mowa w art. 75 § 2 pkt 1 lit a),b) – po upływie 5 lat od dnia złożenia zeznania (deklaracji).

O takich rozstrzygnięciach i ich motywacjach wnioskodawca został powiadomiony przez pełnomocnika w miesiącu kwietniu 2009r.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy w przedstawionych okolicznościach stanu faktycznego dopuszczalne było dokonanie odliczenia kwot zwrotów od podstawy opodatkowania stosownie do regulacji art. 26 ust. 1 pkt. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...
2. Czy wnioskodawca dokonując zwrotu części nienależnego świadczenia w kwocie 200.000,00 z w roku 2007 oraz pozostałej części w kwocie 290.000,00 zł w 2008r. mógł odliczyć od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych odpowiednio zwrócone kwoty tylko w latach, w których zwroty były faktycznie dokonywane, czy też możliwe jest odliczenie zwrotów w kolejnych latach podatkowych...
3. Czy w przypadku, gdy kwota zwrotów w poszczególnych latach, przekracza kwoty dochodu uzyskane w tych latach podatkowych, możliwe będzie odliczenie zwrotów od dochodów uzyskanych w najbliższych kolejno po sobie następujących 5 latach podatkowych...
4. Czy w przypadku niedokonania odliczenia zwrotu dokonanego w 2007r. od podstawy opodatkowania roku 2007 i odpowiednio zwrotu dokonanego w 2008r. od podstawy opodatkowania roku 2008 możliwe jest złożenia obecnie korekty deklaracji podatkowych za lata 2007 i 2008...
   
   

Zdaniem wnioskodawcy dopuszczalne było dokonanie odliczenia kwot zwrotów od podstawy opodatkowania stosownie do regulacji art. 26 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże wobec braku informacji, ze strony ustanowionego pełnomocnika o stanie postępowania w sprawie wniosku o stwierdzenie nadpłaty i alternatywnego wniosku o wznowienie postępowania, podatnik nie miał możliwości dokonania odliczeń w latach, w których faktycznie dokonywano zwrotów. Wobec powyższego zasadne jest skorygowanie zeznań podatkowych za lata, w których dokonano zwrotów. Jednocześnie ze względu na fakt, iż w poszczególnych latach, w których dokonywano zwrotów dochody podatnika nie pozwalały na odliczenie od podstawy opodatkowania kwot zwrotów, możliwe będzie odliczenie zwrotów od dochodów uzyskanych w najbliższych kolejno po sobie następujących 5 latach podatkowych, stosownie do treści art. 26 ust. 7h ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym kwota, o której mowa w ust. 1 pkt 5, przekraczająca kwotę dochodu, o którym mowa w ust 1, może być odliczona od dochodu uzyskanego w najbliższych kolejno po sobie następujących 5 latach podatkowych.

Na tle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010r Nr 51, poz. 307), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, a wśród nich w pkt 9 wymienia się również inne źródła. Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach (art. 20 ust 1 ww. ustawy).

W myśl art. 26 ust. 1 pkt 5 wyżej cytowanej ustawy podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1,2,4,4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot dokonanych w roku podatkowym zwrotów nienależnie pobranych świadczeń, które uprzednio zwiększyły dochód podlegający opodatkowaniu, w kwotach uwzględniających pobrany podatek dochodowy, jeżeli zwroty te nie zostały potrącone przez płatnika.

W myśl art. 410 § 2 ustawy z dnia z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) świadczenie jest nienależne, jeśli ten, kto je spełnił, nie był do tego zobowiązany, gdy podstawa świadczenia odpadła lub jego zamierzony cel nie został osiągnięty, albo gdy czynność prawna do niego zobowiązująca była nieważna.

Powyższe odliczenie powodowane jest względami celowościowymi. Ma ono charakter ulgi technicznej, na wypadek konieczności zwrotu nienależnych świadczeń, które wcześniej były opodatkowane przez płatnika w formie zaliczek na podatek.

Wysokość kwot podlegających odliczeniu uzależniona jest od tego, czy płatnik przy zwrocie potrącił kwoty odpowiadające wartości podatku dochodowego. Jeżeli kwoty te nie zostały potrącone, to odliczeniu podlega cała wartość świadczenia, łącznie z należnymi podatkami dochodowymi. Możliwe są sytuacje, w których wielkość kwoty zwrotu świadczenia przekroczy wielkość dochodu osiągniętego w danym roku podatkowym. W takiej sytuacji można przyjąć, że kwota zwrotu może być odliczana w następnych latach podatkowych, aż do jej całkowitego odliczenia. Powyższe potwierdził ustawodawca, wyrażając taką możliwość w dodanym do ustawy przepisie art. 26 ust. 7h. Jednocześnie jednak stwierdzono, że odliczenie może być dokonane jedynie w kolejnych najbliższych następujących po sobie latach podatkowych.

Powołany przepis wyraźnie wskazuje, że odliczenia można dokonać o ile zwrot nie został potrącony przez płatnika.

Pojęcie płatnika określa art. 8 ustawy Ordynacja podatkowa. Płatnikiem jest - osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu

Przechodząc na grunt prawa podatkowego, stwierdzić należy, iż zobowiązane prawem do wypłaty świadczeń odpowiednie organy, stają się płatnikami i na nich na podstawie przepisów prawa podatkowego spoczywa obowiązek obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Mając na względzie przedstawione powyżej uregulowania prawa podatkowego i zapisy Kodeksu cywilnego, podatnik może odliczyć od dochodu wydatki związane ze zwrotem nienależnie pobranych świadczeń, które:

• zwiększyły wcześniej dochód podlegający opodatkowaniu,
• nie zostały potrącone przez płatnika (art. 26 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).
  
  

Zgodnie z treścią art. 26 ust. 1 pkt 5 kwota odliczonego od dochodu nienależnego świadczenia powinna obejmować podatek dochodowy, który był uprzednio pobrany przez płatnika tego świadczenia. Odliczając zatem w zeznaniu rocznym od uzyskanego dochodu kwotę zwróconego płatnikowi nienależnie pobranego świadczenia podatnik ma możliwość odzyskania kwoty podatku jaką wcześniej zapłacił od tego świadczenia. Jeżeli podatnik dokonał zwrotu nienależnie pobranych świadczeń, które uprzednio zwiększyły dochód podlegający opodatkowaniu, przy ustaleniu wysokości podatku (zaliczek) płatnicy takiego świadczenia odejmują od dochodu kwotę dokonanych zwrotów, łącznie z pobranym podatkiem (zaliczką) (art. 41b, art. 34 ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy podkreślić, iż zwrot nienależnie pobranych świadczeń odliczany jest od podstawy opodatkowania za rok, w którym został dokonany.

Z przepisu art. 26 ust.1 pkt 5 ustawy jasno wynika, że dotyczy on wyłącznie tych nienależnie pobranych świadczeń, w których wypłacie uprzednio pośredniczył płatnik, odprowadzając podatek dochodowy. Tymczasem w przedmiotowej sprawie w zeznaniu rocznym PIT-37 za 2001r. podatnik wykazał przychód do opodatkowania z tytułu zatrzymanego zadatku, na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a od otrzymanej kwoty osobiście , bez pośrednictwa płatnika, zapłacił należny podatek dochodowy. Zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego z lipca 2007r. wnioskodawca został jednak zobligowany do zwrotu niesłusznie zatrzymanego zadatku wraz z odsetkami. Wnioskodawca zwrócił zasądzone wyrokiem sądowym kwoty w latach 2007-2008r.

Na podstawie analizy stanu faktycznego, mając na względzie powyższe uregulowania prawne należy stwierdzić, iż nie ma podstaw, aby uznać opodatkowany wcześniej, a następnie zwrócony przez wnioskodawcę zadatek jako nienależnie pobrane świadczenie, od którego płatnik byłby zobowiązany obliczyć i pobrać należny podatek. Tym samym nie ma możliwości skorygowania deklaracji podatkowych za lata 2007 i 2008 oraz dokonania odliczenia kwot zwrotów niesłusznie zatrzymanego zadatku od podstawy opodatkowania stosownie do uregulowań zawartych w art. 26 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym stanowisko wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.