INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana , przedstawione we wniosku z dnia 22 grudnia 2009 r. (data wpływu 28 grudnia 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 26 lutego 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odpisów amortyzacyjnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 grudnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odpisów amortyzacyjnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu xx listopada 2009 r. w ewidencji działalności gospodarczej prowadzonej przez Prezydenta Miasta zarejestrowana została jednoosobowa działalność gospodarcza Wnioskodawcy.

Jako przedmiot działalności Przedsiębiorcy, zgłoszone zostały następujące rodzaje usług (nomenklatura i symbole zgodne z PKD- 2007):

• Działalność fizjoterapeutyczna (86.90.A),
• Pozostała działalność w zakresie opieki zdrowotnej, gdzie indziej niesklasyfikowana (86.90.E),
• Pozostała pomoc społeczna z zakwaterowaniem (87.90.Z),
• Pomoc społeczna bez zakwaterowania dla osób w podeszłym wieku i osób niepełnosprawnych (88.10.Z),
• Pozostała pomoc społeczna bez zakwaterowania, gdzie indziej niesklasyfikowana (88.99.Z),
• Nauka języków obcych (85.59.A),
• Technika (85.32.A),
• Pozostałe pozaszkolne formy edukacji, gdzie indziej niesklasyfikowane (85.59.B),
• Działalność usługowa związana z poprawą kondycji fizycznej (96.04.Z),
• Pozostała działalność usługowa, gdzie indziej niesklasyfikowana (96.09.Z).

Z wykształcenia Przedsiębiorca jest fizjoterapeutą.

Tym samym w ramach prowadzonej działalności (w przeważającej części) Wnioskodawca zamierza świadczyć usługi polegające na poprawie zdrowia osób fizycznych poprzez wykorzystanie różnych technik masażu.

Niezależnie od powyższego Wnioskodawca pozostaje pracownikiem Akademii Wychowania Fizycznego na Wydziale xx jest zatrudniony na stanowisku asystenta (pracownik naukowo – dydaktyczny). Na ww. uczelni Wnioskodawca ma także otwarty przewód doktorski. W zakresie obowiązków akademickich Wnioskodawcy, leży przekazanie studentom wiedzy z zakresu masażu klasycznego i leczniczego. Także studia doktoranckie Wnioskodawcy mają na celu poszerzenie jego wiedzy z zakresu masażu leczniczego. W ramach umów zlecenia i umów o dzieło Przedsiębiorca prowadzi także zajęcia na prywatnych uczelniach. Także i tam kształci on studentów w zakresie masażu klasycznego i leczniczego wykorzystując w tym celu wiedzę zdobytą w trakcie studiów magisterskich jak i doktoranckich.

W związku z podjęciem przez Przedsiębiorcę decyzji o założeniu działalności gospodarczej w celu rozszerzenia katalogu świadczonych przez siebie usług, przedsiębiorca zdecydował również o rozpoczęciu dodatkowych 5 - letnich studiów z zakresu osteopatii, tj. holistycznego traktowania pacjenta pod kątem procesu diagnozowania i leczenia manualnego, który kładzie nacisk na rozwiązanie problemów, a nie jedynie skutków związanych z zaburzeniami funkcjonalnymi organizmu człowieka, w celu przywrócenia pełnego zdrowia poprzez likwidację ogólnych dysfunkcji ruchomości w obrębie stawów i tkanek, mających wpływ na pojawienie się choroby lub jej podtrzymanie.

Na uwagę zasługuje fakt, iż wiedza z zakresu osteopatii (jako tzw. metody manualnej alternatywnej względem medycyny konwencjonalnej), w skutek ścisłego programu nauczania obowiązującego na uczelniach wyższych do realizacji którego Wnioskodawca zobowiązany jest jako pracownik naukowy, nie zostanie przez niego wykorzystana w żaden sposób jak tylko poprzez świadczenie usług w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Wiedza i umiejętności zdobyte w trakcie ww. studiów pozwolą Przedsiębiorcy zatem jedynie na poszerzenie oferty handlowej swojej działalności, a nie uzyskanie dodatkowych przychodów z innych źródeł tj. przychodów ze stosunku pracy czy przychodów z działalności wykonywanej osobiście.

Jako miejsce wykonywania działalności, we wniosku o wpis do ewidencji, Przedsiębiorca wskazał dwie lokalizacje. Jedną stanowi lokal użytkowy wynajmowany od innego przedsiębiorcy. Drugi, to lokal mieszkalny będący współwłasnością w częściach równych Przedsiębiorcy i jego żony. Lokal ten został nabyty przez Przedsiębiorcę i jego żonę jeszcze przed zawarciem małżeństwa.

W celu świadczenia usług fizjoterapeutycznych na wysokim poziomie i w celu zapewnienia pacjentom komfortowych warunków, Przedsiębiorca zdecydował o wykorzystaniu/ udostępnianiu pacjentom następujących pomieszczeń znajdujących się w stanowiącym jako współwłasność lokalu mieszkalnym:

1. tzw. pokój dzienny – w nim Przedsiębiorca wykonuje zabiegi fizjoterapeutyczne korzystając z zakupionego w tym celu stołu do masażu,
2. łazienka – dostępna dla pacjentów przed, w trakcie i po zabiegu.

Udostępnienie łazienki wynika z faktu używania przez Przedsiębiorcę różnego rodzaju olejków, oliw i innych preparatów, które natłuszczają skórę pacjentów. Konieczność używania ww. środków uzasadnione jest dobrem pacjenta, jako że brak odpowiedniego natłuszczenia wywołać może skutek w postaci otarć, a przy niektórych metodach masażu wręcz oparzeń skóry. Po zakończonym zabiegu pacjent uprawniony jest zatem skorzystać z łazienki w celu zmycia z siebie ww. preparatów – tak by nie pobrudzić swojej odzieży.

Z uwagi na fakt, iż lokal mieszkalny został nabyty przez Przedsiębiorstwo i jego żonę w okresie przed zawarciem związku małżeńskiego, jako majątek osobisty nie wszedł do majątku wspólnego Przedsiębiorcy i jego żony.

Przedsiębiorca rozlicza się na zasadach ogólnych prowadząc w tym celu podatkową księgę przychodów i rozchodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odpisów amortyzacyjnych.

Czy dla celów amortyzacji lokalu mieszkalnego metodą uproszczoną Przedsiębiorca uprawniony jest przyjąć jako podstawę odpisów amortyzacji wartość stanowiącą iloczyn połowy łącznej powierzchni pokoju zajętego na potrzeby wykonywania usług fizjoterapeutycznych wraz z połową powierzchni łazienki oraz kwoty 988 zł...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie ze art. 22g ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, „podatnicy mogą ustalić wartość początkową (…) lokali mieszkalnych (…) używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych (…) używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego (…) lokalu i kwoty 988 zł, przy czym na powierzchnie użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości.”

Na uwagę zasługuje jednak fakt, iż jak stanowi art. 33 pkt 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. Nr 9 poz. 59 ze zm.) „do majątku osobistego każdego z małżonków należą przedmioty majątkowe nabyte przed powstaniem wspólności majątkowej…”.

Tym samym, skoro lokal mieszkalny nabyty został przez Przedsiębiorcę i jego żonę jeszcze przed zawarciem związku małżeńskiego nie stanowi on składnika wspólności majątkowej i pozostaje własnością Przedsiębiorcy w części ułamkowej określonej w akcie notarialnym potwierdzającym zakup ww. nieruchomości.

Mając na względzie powyższe oraz uwagi poczynione w stanie faktycznym, Przedsiębiorca stoi na stanowisku, iż uprawniony jest do ustalenia – dla celów amortyzacji – wartości początkowej stanowiącego jego współwłasność lokalu mieszkalnego w oparciu o iloczyn sumy połowy powierzchni łazienki, która również wykorzystywana jest w ww. celu oraz kwoty 988zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

nbspnbspnbsp - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl z art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b. Przy czym, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia (art. 22g ust. 1 pkt 2 tej ustawy).

Natomiast w myśl art. 22g ust. 10 cyt. ustawy, podatnicy mogą ustalić wartość początkową budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł, przy czym za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości.

Stosownie do treści art. 22g ust. 11 ww. ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Natomiast stosownie do treści art. 33 ust. 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego z dnia 25 lutego 1964 r. (Dz. U. Nr 9, poz. 59 ze zm.), do majątku osobistego każdego z małżonków należą przedmioty majątkowe nabyte przed powstaniem wspólności ustawowej.

Wnioskodawca uznał, iż skoro lokal mieszkalny nabyty został przez Przedsiębiorcę i jego żonę jeszcze przed zawarciem związku małżeńskiego, to nie stanowi on składnika wspólności majątkowej i pozostaje własnością Przedsiębiorcy w części ułamkowej określonej w akcie notarialnym potwierdzającym zakup ww. nieruchomości.

Reasumując, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż dla celów amortyzacji lokalu mieszkalnego metodą uproszczoną uprawniony jest przyjąć jako podstawę odpisów amortyzacji wartość stanowiącą iloczyn połowy łącznej powierzchni pokoju zajętego na potrzeby wykonywania usług fizjoterapeutycznych wraz z połową powierzchni łazienki oraz kwoty 988 zł.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, że w zakresie pozostałej problematyki dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych (tj. możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłaty za studia oraz sposobu rozliczenia opłat eksploatacyjnych) wniosek rozstrzygnięto interpretacjami indywidualnymi z dnia 19 marca 2010 r. nr ILPB1/415-5/10-4/AG oraz ILPB1/415-5/10-6/AG, natomiast w zakresie problematyki dotyczącej podatku od towarów i usług wniosek został rozstrzygnięty interpretacjami indywidualnymi nr ILPP2/443-1760/09-3/AK i ILPP2/443-1760/09-4/AK z dnia 11 marca 2010 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.