INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 lutego 2010r. (data wpływu do tut. Biura - 02 marca 2010r.), uzupełnionym w dniu 06 i 11 maja 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie właściwego zastosowania kosztów uzyskania przychodu oraz kwoty zmniejszającej podatek z tytułu przyznania bonów towarowych z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych osobom pobierającym zasiłek macierzyński bądź przebywającym na urlopie wychowawczym – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 02 marca 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie kosztów uzyskania przychodów oraz kwoty zmniejszającej podatek od przyznanych z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych bonów towarowych dla osób pobierających zasiłek chorobowy lub przebywających na urlopie wychowawczym.

Z uwagi na stwierdzone braki formalne, pismem z dnia 27 kwietnia 2010r. znak: IBPB II/1/415-251/10/BD, IBPB II/1/415-253/10/BD wezwano wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienie przedmiotowego wniosku wpłynęło do tut. Biura w dniu 06 maja 2010r. (wniesienie brakującej opłaty) i 11 maja 2010r. (uzupełnienie braku formalnego).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony m.in. następujący stan faktyczny:

W 2009r. wnioskodawca wydał z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych swoim pracownikom bony towarowe z okazji Świąt Wielkanocnych i Bożego Narodzenia. Wśród pracowników były osoby przebywające na urlopie macierzyńskim i wychowawczym pozostające w stosunku pracy, ale nie uzyskujące od pracodawcy innych przychodów. Wszystkim pracownikom od przyznanych bonów została naliczona zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych w wysokości 18%.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy od przyznanych z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych bonów towarowych dla osób pobierających zasiłek macierzyński przy naliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych powinny być zastosowane koszty uzyskania przychodu, a dla osób przebywających na urlopie wychowawczym koszty uzyskania przychodów i kwota zmniejszająca podatek (ulga w wysokości 46,33 zł)...

Zdaniem wnioskodawcy przy naliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od osób pobierających zasiłek macierzyński i przebywających na urlopach wychowawczych nie powinny być stosowane koszty uzyskania przychodów ponieważ zasiłek macierzyński nie jest przychodem ze stosunku pracy lecz świadczeniem wypłacanym przez ZUS, a przebywanie na urlopie wychowawczym powoduje nie osiąganie przychodu ze stosunku pracy.

Wnioskodawca uważa, iż od osób przebywających na urlopie wychowawczym i otrzymujących bon towarowy z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych nie powinna być potrącana zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych, a wraz z nią stosowna kwota zmniejszająca podatek (ulga w wysokości 46,33 zł), ponieważ osoby te nie osiągają u pracodawcy innego dochodu.

Po zakończeniu roku kalendarzowego wnioskodawca wystawił PIT-11 z uwzględnieniem kwoty przychodu z otrzymanego talonu, bez pobrania zaliczki na podatek dochodowy (w pozycji PIT-11 „zaliczka pobrana przez płatnika” widnieje kwota 0,- zł).

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Niniejsza interpretacja zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wyłącznie dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie właściwego zastosowania kosztów uzyskania przychodu oraz kwoty zmniejszającej podatek z tytułu przyznania bonów towarowych z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych osobom pobierającym zasiłek macierzyński bądź przebywającym na urlopie wychowawczym. Natomiast ocena stanowiska w pozostałym zakresie zawarta została w odrębnym rozstrzygnięciu.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 wyżej cytowanej ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 tejże ustawy, przychodami - z zastrzeżeniem art. 14–15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 - są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, ze wymienione w art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy kategorie przychodów stanowią katalog otwarty.

Przychodem ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia, a więc każda forma przysporzenia majątkowego (tzn. zarówno pieniężna jak i niepieniężna) mająca swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy. Zatem, wszystko co pracownik otrzymuje od swojego pracodawcy – o ile nie stanowi wymienionego w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dochodu zwolnionego od podatku lub dochodu, od którego został zaniechany pobór podatku na podstawie przepisów Ordynacja podatkowa – podlega opodatkowaniu ze źródła przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl uregulowań zawartych w art. 20 ust 1 wyżej cytowanej ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Zgodnie z art. 20 ust. 2 tejże ustawy za zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, o których mowa w ust. 1, uważa się kwoty wypłacanych przez zakład pracy lub organ rentowy zasiłków chorobowych, wyrównawczych, macierzyńskich, opiekuńczych oraz świadczeń rehabilitacyjnych.

Stosownie do art. 31 wyżej cytowanej ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy“, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl postanowień art. 32 ust. 1 pkt 1 powyższej ustawy zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali - 18 % dochodu uzyskanego w danym miesiącu. Za dochód, o którym mowa

w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 lub 3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a. Jeżeli świadczenia w naturze, świadczenia ponoszone za podatnika lub inne nieodpłatne świadczenia przysługują podatnikowi za okres dłuższy niż miesiąc, przy obliczaniu zaliczek za poszczególne miesiące przyjmuje się ich wartość w wysokości przypadającej na jeden miesiąc. Jeżeli nie jest możliwe określenie, jaka część tych świadczeń przypada na jeden miesiąc, a doliczenie całej wartości w miesiącu ich uzyskania spowodowałoby niewspółmiernie wysoką zaliczkę w stosunku do wypłaty pieniężnej, zakład pracy, na wniosek podatnika, ograniczy pobór zaliczki za dany miesiąc i pobierze pozostałą część zaliczki w następnych miesiącach roku podatkowego - art. 32 ust. 2 ww. ustawy.

Koszty uzyskania przychodów ze stosunku pracy potrąca się co do zasady według miesięcznych zryczałtowanych kwot określonych w treści art. 22 ust. 2 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 32 ust. 3 powołanej ustawy zaliczkę obliczoną w sposób określony w ust. 1, 1a i 2 zmniejsza się o kwotę stanowiącą 1/12 kwoty zmniejszającej podatek, określonej w pierwszym przedziale obowiązującej skali podatkowej, jeżeli pracownik przed pierwszą wypłatą wynagrodzenia w roku podatkowym złoży zakładowi pracy oświadczenie według ustalonego wzoru, w którym stwierdzi, że:

1. nie otrzymuje emerytury lub renty za pośrednictwem płatnika,
2. nie osiąga dochodów z tytułu członkostwa w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną,
3. nie osiąga dochodów, od których jest obowiązany opłacać zaliczki na podstawie art. 44 ust. 3,
4. nie otrzymuje świadczeń pieniężnych od organu zatrudnienia lub od biura terenowego Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych,
5. ten zakład pracy jest właściwy do stosowania tego zmniejszenia.
   
   

Oświadczenia, o którym mowa w ust. 3, nie składa się, jeżeli stan faktyczny wynikający z oświadczenia złożonego w latach poprzednich nie uległ zmianie - art. 32 ust. 3a ww. ustawy. Stosownie zaś do uregulowania zawartego w ust. 4 ww. przepisu zakład pracy nie zmniejsza zaliczki w sposób określony w ust. 3, jeżeli podatnik powiadomił go o zmianach stanu faktycznego wynikającego z oświadczenia.

Natomiast zgodnie z treścią art. 38 ust. 1 płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a wyżej powołanej ustawy, w myśl którego w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczną deklarację, według ustalonego wzoru.

W myśl natomiast uregulowań art. 39 ust. 1 powołanej ustawy w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego, wnioskodawca wydał z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych swoim pracownikom bony towarowe z okazji Świąt Wielkanocnych oraz Świąt Bożego Narodzenia. Wśród pracowników, którzy otrzymali bony były również osoby przebywające na urlopie macierzyńskim i wychowawczym pozostające w stosunku pracy, ale nie uzyskujące od pracodawcy innych przychodów.

Na tle ww. przepisów ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych przekazanie bonów wiąże się z powstaniem przychodu podatkowego. Przekazanie bonów towarowych na rzecz pracowników spowoduje konieczność wywiązania się z obowiązku podatkowego – obowiązków płatnika. Co prawda ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera katalog zwolnień, jednak w zakresie świadczeń przyznawanych z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych zwolnienie zostało bardzo ściśle i wąsko określone. W art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określono, że zwolnieniu przedmiotowemu od podatku dochodowego podlega wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi. W praktyce oznacza to, że pracodawca może bez poboru zaliczki na podatek dochodowy przekazać na rzecz pracownika świadczenia rzeczowe do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym wartości 380 zł, pod warunkiem, że zostały spełnione wszystkie wyżej wymienione przesłanki do zastosowania zwolnienia, i że świadczeniem tym nie są to bony, talony itp.

Zgodnie z ogólną zasadą stosowania kosztów uzyskania przychodów z tytułu stosunku pracy, wyrażoną w powyższych przepisach, zakład pracy obowiązany jest odliczyć miesięczną kwotę kosztów uzyskania przychodów przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy, w sytuacji, gdy wypłaca przychody określone w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dlatego, aby dokonać rozstrzygnięcia, czy przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy w odniesieniu do określonych wypłat i świadczeń stosuje się koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku pracy należy ustalić, czy przychody te stanowią przychód ze stosunku pracy. Decydującym warunkiem zakwalifikowania określonego przychodu do przychodów ze stosunku pracy, jest osiągnięcie przychodu z tytułu istniejącego stosunku pracy. Natomiast nie ma przy tym znaczenia faktyczne świadczenie pracy. Tym samym, do przychodów ze stosunku pracy zalicza się każde świadczenie, które podatnik otrzymał w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z danym pracodawcą. Ponadto, z definicji przychodów ze stosunku pracy wynika wprost, iż do tych przychodów zalicza się wszelkie wypłaty i świadczenia uzyskane od pracodawcy bez względu na źródło ich finansowania, o ile źródłem przekazania tegoż świadczenia jest stosunek pracy.

Zatem, otrzymane przez pracowników bony towarowe sfinansowane ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych stanowią przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy. Jednocześnie bez znaczenia dla ich kwalifikacji pozostaje fakt, iż zostały one wypłacone pracownikom, którzy przebywają na zasiłkach macierzyńskich czy urlopach wychowawczych i nie uzyskują od pracodawcy innych przychodów. To oznacza, że pracodawca - jako płatnik – jest obowiązany do poboru zaliczki na podatek dochodowy według zasad określonych w art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od świadczeń z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, tj. wartości bonów towarowych, powinien zastosować skalę podatkową określoną w art. 27 ust. 1 cytowanej ustawy i koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku pracy określone w art. 22 ust. 2 powołanej ustawy. Przy czym podkreślić należy, iż w sytuacji kiedy pracodawca oblicza miesięczną zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, a ustawowe koszty uzyskania przychodu przekraczają kwotę przychodu danego miesiąca, to w PIT-11 pracodawca może wykazać tylko faktyczną kwotę potrąconych kosztów. Kwota pełnych miesięcznych kosztów uzyskania przychodu będzie zastosowana w rocznym rozliczeniu – zeznaniu.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego oraz powołanych przepisów zaznaczyć także należy, iż żaden z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zezwala na dobrowolne niepotrącanie – przy poborze zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych – przez pracodawcę przysługującej miesięcznej kwoty zmniejszającej podatek. Ustawodawca wyraźnie wskazał kiedy płatnik – pracodawca jest zobowiązany obligatoryjnie do zastosowania 1/12 kwoty zmniejszającej podatek, a kiedy z tego obowiązku jest zwolniony.

W przedstawionym stanie faktycznym brak jest podstaw, aby tego zmniejszenia nie zastosować. Jednocześnie podkreślić należy, iż w sytuacji kiedy pracodawca wypłaca pracownikowi tylko świadczenie w naturze (niepieniężne), winien uprzednio pobrać od podatnika środki pieniężne na należną zaliczkę (mimo braku wyraźnego uregulowania w tym zakresie w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych), bowiem obowiązek poboru zaliczki winien być obligatoryjnie wykonany.

W tym stanie rzeczy stanowisko wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.