INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 19 maja 2010 r. (data wpływu 24 maja 2010 r.), uzupełniony pismem z dnia 23 czerwca 2010 r. (data wpływu 28 czerwca 2010 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 16 czerwca 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wkładu finansowego i rzeczowego wniesionego przez strony w celu realizacji koprodukcji audycji telewizyjnej lub filmu - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 maja 2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wkładu finansowego i rzeczowego wniesionego przez strony w celu realizacji koprodukcji audycji telewizyjnej lub filmu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka S.A. zawiera umowy koprodukcyjne, których przedmiotem, jest wspólna produkcja audycji telewizyjnych i filmów. W realizacji takich przedsięwzięć oprócz Spółki uczestniczy co najmniej jeden podmiot.

Wśród istotnych składników treści przedmiotowych umów należy wymienić oświadczenie stron o wspólnej produkcji audycji lub filmu, krótki opis przedmiotu umowy, budżet przedsięwzięcia, określenie wkładów wnoszonych przez koproducentów, zarówno finansowych - określonych kwot pieniężnych przewidzianych w kosztorysie, jak również wkładów rzeczowych w postaci wartości udostępnienia sprzętu, wartości usług wykonywanych przy wspólnej produkcji, wartości praw autorskich wnoszonych przez uprawnioną stronę umowy.

Wiodący koproducent zawiera umowy z twórcami, artystami, wykonawcami i realizatorami audycji lub filmu, których przedmiotem jest przeniesienie przez nich wszelkich autorskich praw majątkowych i praw pokrewnych oraz uzyskanie zezwoleń na wykonywanie autorskich praw zależnych niezbędnych do realizacji przedsięwzięcia, tak aby zagwarantowane było prawo koproducentów jako współuprawnionych autorsko do nieograniczonego w czasie i przestrzeni korzystania i rozporządzania w kraju i za granicą na określonych w umowie polach eksploatacji.

Na mocy umowy audycja telewizyjna lub film staje się wspólną własnością koproducentów a autorskie prawa majątkowe przysługują koproducentom w częściach odpowiadających ich wkładowi w produkcję dzieła audiowizualnego. Umowa określa pola eksploatacji do korzystania i rozporządzania przez koproducentów audycją lub filmem w postaci ukończonej i nieukończonej. Zwieńczeniem umowy koprodukcyjnej jest postanowienie stron o treści napisów czołowych i końcowych audycji lub filmu, zastrzeżeniu w napisach końcowych praw autorskich dla wszystkich koproducentów i zobowiązaniu koproducenta wiodącego do przekazania ukończonego dzieła audiowizualnego w określonym formacie i na określonym nośniku pozostałym stronom umowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki S.A. w kwestii, iż czynności podejmowane przez Strony w ramach realizacji umowy koprodukcyjnej nie podlegają podatkowi od towarów i usług, gdyż są wykonywane w celu realizacji wspólnego przedsięwzięcia a nie w celu wykonania świadczenia na rzecz jednej ze stron. Czynności wykonywane w ramach koprodukcji audycji telewizyjnej lub filmu nie stanowią świadczenia przez Spółkę usługi na rzecz koproducentów w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy z dn. 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, a wkład finansowy lub finansowy i rzeczowy wnoszony przez strony umowy w celu realizacji koprodukcji audycji lub filmu nie stanowią odpłatności za taką czynność (usługę).

Zdaniem Spółki wspólna realizacja dzieła audiowizualnego w wyniku realizacji umowy koprodukcyjnej nie jest świadczeniem odpłatnych usług na rzecz innego podmiotu, podlegającym opodatkowaniu w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust.1 ustawy z dn. 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.). Wnoszony przez strony umowy wkład finansowy i rzeczowy nie stanowi wynagrodzenia za wykonane świadczenie (usługę), a jest środkiem niezbędnym do realizacji wspólnego projektu, nabycia praw autorskich do eksploatacji utworu audiowizualnego przez koproducentów Spółka stoi na stanowisku, że świadczenie usług podlegającym opodatkowaniu ma miejsce w przypadku gdy dochodzi do świadczenia na rzecz innego podmiotu, istnieje odbiorca tego świadczenia, świadczenie to jest odpłatne, a między spełnionym świadczeniem a otrzymanym wynagrodzeniem zachodzi związek przyczynowo skutkowy. W powyżej opisanym stanie faktycznym mamy do czynienia z realizacją wspólnego przedsięwzięcia koprodukcji utworu audiowizualnego i nie dochodzi do wzajemnego świadczenia usług każdej ze stron.

Rozpatrując kwestię nabycia praw do eksploatacji utworu audiowizualnego, należy zwrócić uwagę na przepisy ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006r. Nr 90 poz. 631 ze zm). Z treści art. 70 ust. 1 tejże ustawy wynika domniemanie, o nabyciu przez producenta utworu audiowizualnego na mocy umowy o stworzenie utworu albo umowy o wykorzystanie już istniejącego utworu wyłącznych praw majątkowych do eksploatacji tych utworów w ramach utworu audiowizualnego jako całości. Prawa te są nabywane są przez producenta w sposób pierwotny tzn. niezależnie od czyichkolwiek uprawnień. W przypadku koprodukcji, koproducenci z chwilą wniesienia wkładów nabywają współudział w autorskich prawach majątkowych do dzieła audiowizualnego. Definicję koproducenta zawiera przepis art. 5 ust. 5 ustawy z dn. 30 czerwca 2005 r. o kinematografii (Dz. U. z 2005 r. Nr 132 poz.1111 ze zm.), zgodnie z którym koproducentem filmu jest podmiot, który wspólnie z producentami organizuje, prowadzi i ponosi odpowiedzialność za produkcję filmu lub który współfinansuje produkcję filmu oraz nabywa współudział w autorskich prawach majątkowych. W związku z tym wniesienie wkładu finansowego i rzeczowego nie jest odpłatnym nabyciem praw a stanowi warunek sine qua non uznania podmiotu za koproducenta.

Reasumując, zdaniem Spółki, wniesienie wkładu finansowego i rzeczowego przez koproducentów audycji telewizyjnej lub filmu nie wypełnia dyspozycji art. 8 ust. 1 oraz art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług a więc czynności te nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT. Zaprezentowane przez Spółkę stanowisko znajduje potwierdzenie w Interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w dn. 05.03.2009 r. o sygnaturze ILPP2/443-1149/08-2/EWW.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Ponadto art. 8 ust. 3 ustawy stanowi, iż usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Zgodnie z wyżej wskazanymi regulacjami, przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie stanowi dostawy w rozumieniu art. 7 ustawy. Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Stwierdzić zatem należy, iż aby transakcja podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, musi spełniać warunki:

• zaistnienie samego świadczenia,

• świadczenie musi być dokonywane na czyjąś rzecz,

• świadczenie musi mieć charakter odpłatny.
  
  

Art. 5 pkt 5 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o kinematografii (Dz. U. Nr 132, poz. 1111 ze zm.), określa, że koproducent filmu to podmiot, który wspólnie z producentem organizuje, prowadzi i ponosi odpowiedzialność za produkcję filmu lub który współfinansuje produkcję filmu oraz nabywa współudział w autorskich prawach majątkowych.

Przepis art. 5 pkt 6 cyt. powyżej ustawy stanowi natomiast, że producent filmu to osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna, o której mowa w art. 33 § 1 Kodeksu cywilnego, która podejmuje inicjatywę, faktycznie organizuje, prowadzi i ponosi odpowiedzialność za kreatywny, organizacyjny i finansowy proces produkcji filmu.

Z kolei, z przepisu art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Dz. U. Nr 90, poz. 631 ze zm.) wynika, że prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej.

Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych w rozdziale 6 zawiera przepisy szczególne dotyczące utworów audiowizualnych. Z przepisu art. 69 ww. ustawy wynika, że współtwórcami utworu audiowizualnego są osoby, które wniosły wkład twórczy w jego powstanie, a w szczególności: reżyser, operator obrazu, twórca adaptacji utworu literackiego, twórca stworzonych dla utworu audiowizualnego utworów muzycznych lub słowno muzycznych oraz twórca scenariusza.

Przepis art. 70 ust. 1 cyt. ustawy stanowi zaś, że domniemywa się, że producent utworu audiowizualnego nabywa na mocy umowy o stworzenie utworu albo umowy o wykorzystanie już istniejącego utworu wyłączne prawa majątkowe do eksploatacji tych utworów w ramach utworu audiowizualnego jako całości. Na zamówienie producenta tworzone jest jedno dzieło współautorskie, czyli utwór audiowizualny.

Z okoliczności sprawy wynika, iż Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawiera umowy koprodukcyjne, których przedmiotem jest wspólna produkcja audycji telewizyjnych i filmów. W realizacji takich przedsięwzięć oprócz Wnioskodawcy uczestniczy co najmniej jeden podmiot. Przedmiotowe umowy zawierają m. in. oświadczenie stron o wspólnej produkcji audycji lub filmu, krótki opis przedmiotu umowy, budżet przedsięwzięcia, określenie wkładów wnoszonych przez koproducentów, zarówno finansowych - określonych kwot pieniężnych przewidzianych w kosztorysie, jak również wkładów rzeczowych w postaci wartości udostępnienia sprzętu, wartości usług wykonywanych przy wspólnej produkcji, wartości praw autorskich wnoszonych przez uprawnioną stronę umowy. Wiodący koproducent zawiera umowy z twórcami, artystami, wykonawcami i realizatorami audycji lub filmu, których przedmiotem jest przeniesienie przez nich wszelkich autorskich praw majątkowych i praw pokrewnych oraz uzyskanie zezwoleń na wykonywanie autorskich praw zależnych niezbędnych do realizacji przedsięwzięcia, tak aby zagwarantowane było prawo koproducentów jako współuprawnionych autorsko do nieograniczonego w czasie i przestrzeni korzystania i rozporządzania w kraju i za granicą na określonych w umowie polach eksploatacji.

Na mocy umowy audycja telewizyjna lub film staje się wspólną własnością koproducentów a autorskie prawa majątkowe przysługują koproducentom w częściach odpowiadających ich wkładowi w produkcję dzieła audiowizualnego. Umowa określa pola eksploatacji do korzystania i rozporządzania przez koproducentów audycją lub filmem w postaci ukończonej i nieukończonej. Zwieńczeniem umowy koprodukcyjnej jest postanowienie stron o treści napisów czołowych i końcowych audycji lub filmu, zastrzeżeniu w napisach końcowych praw autorskich dla wszystkich koproducentów i zobowiązaniu koproducenta wiodącego do przekazania ukończonego dzieła audiowizualnego w określonym formacie i na określonym nośniku pozostałym stronom umowy.

Biorąc pod uwagę okoliczności sprawy oraz powołane przepisy stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie wystąpiły wszystkie konieczne elementy świadczenia opodatkowanego podatkiem VAT określone w art. 8 Ustawy o VAT. Świadczeniem w tym przypadku jest wtórne przeniesienie przez Producenta praw do filmu na koproducenta i ma ono charakter odpłatny, bowiem zgodnie z umową koproducent ponosi określony koszt, wkład finansowy. Producent, bowiem na mocy cyt. art. 70 ustawy o prawach autorskich i pokrewnych, nabywa na mocy domniemania wyłączne prawa majątkowe do eksploatacji tych utworów w ramach utworu audiowizualnego jako całości, a następnie odpowiedni procent tych praw przenosi na Koproducenta.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w tej kwestii należy również uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Stosownie zaś do treści art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacje wydawane są w indywidualnych sprawach wnioskodawcy w związku z tym skutki prawne, czy też ewentualna ochrona, określone w art. 14k do 14m mogą dotyczyć wyłącznie podmiotu, który uzyskał interpretację indywidualną.

Stosownie do art. 14e § 1 i 2 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Zawiadomienie o zmienionej interpretacji indywidualnej doręcza się podmiotowi, któremu w danej sprawie interpretacja została wydana.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.