Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/436-305/10/AŻ
z 24 lutego 2011 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Interpretacje podatkowe
 

Rodzaj dokumentu
interpretacja indywidualna
Sygnatura
IBPBII/1/436-305/10/AŻ
Data
2011.02.24



Autor
Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach


Temat
Podatek od spadków i darowizn --> Przedmiot opodatkowania --> Przedmiot podatku


Słowa kluczowe
darowizna
darowizna
kredyt
kredyt
obowiązek podatkowy
obowiązek podatkowy
spłata kredytu
spłata kredytu
zobowiązanie solidarne
zobowiązanie solidarne


Istota interpretacji
Czy wnioskodawczyni wraz z mężem musi zgłaszać w urzędzie skarbowym spłatę wspólnego kredytu jako darowiznę od swojej mamy, a jeżeli tak, to jaka jest podstawa prawna?



Wniosek ORD-IN 2 MB

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 23 listopada 2010r. (data wpływu do tut. Biura – 24 listopada 2010r.), uzupełnionym w dniu 10 lutego 2011r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych związanych ze spłatą wspólnie zaciągniętego kredytu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 listopada 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych związanych ze spłatą wspólnie zaciągniętego kredytu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 27 lipca 2009r. wnioskodawczyni wraz z mężem i mamą zaciągnęli wspólnie kredyt na zakup budynku mieszkalnego w budowie. Zgodnie z aktem notarialnym jedynymi właścicielami nieruchomości położonej na ww. działce są wnioskodawczyni wraz z mężem - pozostający we wspólności majątkowej. Mama wnioskodawczyni przystąpiła do kredytu ze względu na podwyższenie zdolności kredytowej. Bank dokonał wpłaty środków pieniężnych (pochodzących z kredytu) na rzecz sprzedających nieruchomość. Z umowy kredytowej wynikało, że wszyscy kredytobiorcy odpowiadają solidarnie za zadłużenie wynikające z umowy. Z treści umowy z bankiem nie wynikało, żeby każdy z kredytobiorców miał spłacić kredyt w 1/3 jego wysokości. Zabezpieczeniem spłaty kredytu była wyłącznie hipoteka ustanowiona na nabywanej nieruchomości. Spłata kredytu odbywała się ze wspólnego konta. W kwietniu 2010r. mama wnioskodawczyni „nadpłaciła” kredyt na kwotę 140 000 zł, a w lipcu 2010r. spłaciła całość kwoty kredytu.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

  1. Czy wnioskodawczyni wraz z mężem musi zgłaszać w urzędzie skarbowym spłatę wspólnego kredytu jako darowiznę od swojej mamy, a jeżeli tak, to jaka jest podstawa prawna...
  2. Czy wnioskodawczyni może przedmiotową nieruchomość darować w akcie darowizny swojej mamie...

Wnioskodawczyni wskazała, iż zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983r. o podatku od spadków i darowizn (t.j. Dz. U. z 2009r. Nr 93, poz. 768) podatkowi od spadków i darowizn podlega nieodpłatne nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy i praw majątkowych, wyłącznie z tytułów w nim wymienionych. W opisanym przypadku, zdaniem wnioskodawczyni, żadna z sytuacji wymienionych w ww. przepisie nie miała miejsca. W ocenie wnioskodawczyni, obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn nie powstaje, gdyż umowa z bankiem nie precyzowała, kto i w jakiej części miał spłacić kredyt. Z umowy kredytu wynikało, że wszyscy kredytobiorcy odpowiadali solidarnie za zadłużenie wynikające z umowy. Z treści umowy z bankiem nie wynikało, żeby każdy z kredytobiorców miał spłacić kredyt w 1/3 jego wysokości. Zabezpieczeniem spłaty kredytu była wyłącznie hipoteka ustanowiona na nabywanej nieruchomości. Spłata kredytu odbywała się ze wspólnego konta. Stosownie do art. 366 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników). W sytuacji więc, gdy strona zobowiązania solidarnego spłaca całość zadłużenia bez woli czynienia tego w celu obdarowania pozostałych stron tego zobowiązania, a jedynie w zamiarze zwolnienia się z długu, nie może dojść do obdarowania kogokolwiek. Wnioskodawczyni wskazała, iż jej mama jako dłużnik solidarny spłaciła zatem własny dług, a nie cudzy. Z art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn nie wynika, iż spłata wspólnego zadłużenia przez jednego z kredytobiorców pociąga za sobą obowiązek podatkowy. Określony w zacytowanym przepisie przedmiot opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn wskazuje, iż jest nim co do zasady nieodpłatne nabycie własności rzeczy i praw majątkowych, wyłącznie z tytułów w nim wymienionych. W opisanym przypadku żadne ze zdarzeń wymienionych w ww. artykule nie miało miejsca.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska wnioskodawczyni w przedmiocie podatku od spadków i darowizn w zakresie powstałych dla niej skutków podatkowych związanych ze spłatą wspólnie zaciągniętego kredytu, w pozostałym zakresie wydano odrębne rozstrzygnięcia.

W myśl art. 1 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 93, poz. 768) podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem:

  1. dziedziczenia, zapisu, dalszego zapisu, polecenia testamentowego;
  2. darowizny, polecenia darczyńcy;
  3. zasiedzenia;
  4. nieodpłatnego zniesienia współwłasności;
  5. zachowku, jeżeli uprawniony nie uzyskał go w postaci uczynionej przez spadkodawcę darowizny lub w drodze dziedziczenia albo w postaci zapisu;
  6. nieodpłatnej: renty, użytkowania oraz służebności.

Podatkowi podlega również nabycie praw do wkładu oszczędnościowego na podstawie dyspozycji wkładem na wypadek śmierci oraz nabycie jednostek uczestnictwa na podstawie dyspozycji uczestnika funduszu inwestycyjnego otwartego albo specjalistycznego funduszu inwestycyjnego otwartego na wypadek jego śmierci (art. 1 ust. 2 ustawy).

Określony w zacytowanym przepisie przedmiot opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn wskazuje, iż jest nim co do zasady nieodpłatne nabycie własności rzeczy i praw majątkowych, wyłącznie z tytułów w nim wymienionych. Istota ekonomiczna tego podatku tkwi więc w przyroście majątkowym podatnika, a konkretnie we wzbogaceniu podatnika na skutek przejęcia majątku pod tytułem darmym. Koncentruje się on nie tyle na prawnym akcie obrotu, co na będącym jego następstwem wzbogaceniu podatnika.

Stosownie do art. 366 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników). W myśl natomiast § 2 tego przepisu aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani.

Z istoty solidarnej odpowiedzialności dłużników wynika, że aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani. Każdy z dłużników solidarnych odpowiada więc za całość długu, a nie tylko część, jaką można by mu przypisać poprzez np. równy podział kwoty długu pomiędzy zobowiązanych. Wskazać jednak należy, że stosownie do art. 376 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli jeden z dłużników solidarnych spełnił świadczenie, treść istniejącego między współdłużnikami stosunku prawnego rozstrzyga o tym, czy i w jakich częściach może on żądać zwrotu od współdłużników. Jeżeli z treści tego stosunku nie wynika nic innego, dłużnik, który świadczenie spełnił, może żądać zwrotu w częściach równych. Treść powyższego przepisu wskazuje więc, że z chwilą spełnienia świadczenia przestaje istnieć jakikolwiek stosunek pomiędzy wierzycielem a współdłużnikami solidarnymi. Natomiast dłużnik, który spełnił świadczenie, przestaje być współdłużnikiem solidarnym i staje się wierzycielem dla pozostałych współdłużników. Instytucja zwolnienia z długu, która została uregulowana w części ogólnej zobowiązań nie stanowi typu umowy. Jej kwalifikacja prawna zależy od przyczyny, dla której wierzyciel decyduje się umniejszyć swój majątek na korzyść dłużnika. Zgodnie z art. 508 Kodeksu cywilnego zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje. Oznacza to, iż zwolnienie z długu jest czynnością dwustronną o charakterze rozporządzającym, zawartą między wierzycielem, a dłużnikiem. Z prawnego punktu widzenia, przysporzenia dokonywane są w celu zwolnienia się z istniejącego zobowiązania (causa solvendi), dążenia do uzyskania świadczenia od drugiej strony (causa obligandi vel acquirendi) albo obdarowania (causa donandi - w tych przypadkach zwolnienie z długu zostaje dokonane przez zawarcie umowy darowizny uregulowanej w przepisach art. 888 i n. Kodeksu cywilnego.). W zależności od przyczyny oraz woli stron umowy, zwolnienie z długu może być nieodpłatne albo odpłatne. W sytuacji więc, gdy strona zobowiązania solidarnego spłaca całość zadłużenia bez woli czynienia tego w celu obdarowania pozostałych stron tego zobowiązania, a jedynie w zamiarze zwolnienia się z długu, poprzez samą zapłatę całości, czy też części zobowiązania solidarnego nie może dojść do obdarowania kogokolwiek. Dłużnik solidarny spłaca bowiem własny dług, a nie cudzy. Dawni współdłużnicy są dalej dłużnikami - lecz wobec innego wierzyciela (dłużnika, który wierzyciela zaspokoił), w stosunku do którego odpowiadają każdy za przypadającą na niego część długu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż 2009r. wnioskodawczyni wraz z mężem i mamą zaciągnęli wspólnie kredyt na zakup budynku mieszkalnego w budowie. Z umowy kredytowej wynikało, że wszyscy kredytobiorcy odpowiadają solidarnie za zadłużenie wynikające z umowy. Z treści umowy z bankiem nie wynikało, żeby każdy z kredytobiorców miał spłacić kredyt w 1/3 jego wysokości. Zabezpieczeniem spłaty kredytu była wyłącznie hipoteka ustanowiona na nabywanej nieruchomości. Spłata kredytu odbywała się ze wspólnego konta. W kwietniu 2010r. mama wnioskodawczyni nadpłaciła kredyt na kwotę 140 000 zł, a w lipcu 2010r. spłaciła całość kwoty kredytu. Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, iż spłata wspólnego zadłużenia przez jednego z kredytobiorców nie podlega przepisom ustawy o podatku od spadków i darowizn. Mama wnioskodawczyni jako dłużnik solidarny spłaciła własny dług, a nie cudzy.

Z treści wniosku wynika zatem, iż strona zobowiązania solidarnego (matka) spłaciła zadłużenie nie w celu obdarowania pozostałych stron tego zobowiązania, a jedynie w zamiarze zwolnienia się z długu, innymi słowy zwolnienia się z istniejącego zobowiązania tj. zaciągniętego kredytu. Przyczyną była zatem causa solvendi, nie zaś causa donandi, która wskazywałaby na zwolnienie z długu dokonywane poprzez zawarcie umowy darowizny.

W kontekście powyższego podkreślić należy, iż rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest rozstrzyganie z jaką instytucją prawa cywilnego mamy do czynienia. Kwestie te mogą stanowić domenę ewentualnego postępowania podatkowego prowadzonego przez stosowne organy podatkowe.

Opisana zatem we wniosku czynność nie została wymieniona w art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, tj. artykule określającym przedmiot opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn, a zgodnie z art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zmianami) nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy.

A zatem, jeżeli przedmiotowa czynność nie została wskazana w ustawie o podatku od spadków i darowizn, to jej dokonanie nie może powodować powstania obowiązku podatkowego w zakresie podatku od spadków i darowizn.

W świetle powyższego stanowisko wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.



doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj