INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 października 2010r. (data wpływu do tut. Biura – 02 listopada 2010r.), uzupełnionym pismem z dnia 08 lutego 2011r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z podatku dochodowego przyznanej z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych bezzwrotnej zapomogi osobom uprawnionym do świadczeń a dotkniętych indywidualnymi zdarzeniami losowymi - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 02 listopada 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z podatku dochodowego przyznanej z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych bezzwrotnej zapomogi osobom uprawnionym do świadczeń a dotkniętych indywidualnymi zdarzeniami losowymi.

Z uwagi na braki formalne wniosku, pismem z dnia 02 lutego 2011r. Znak: IBPB II/1/415-889/10/MK wezwano wnioskodawcę do jego uzupełnienia.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 08 lutego 2011r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W regulaminie zakładowego systemu świadczeń socjalnych obowiązującym u wnioskodawcy uwzględniono m.in. możliwość przyznania pomocy finansowej - zapomogi bezzwrotnej osobom uprawnionym do świadczeń a dotkniętych indywidualnymi zdarzeniami losowymi.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych do zdarzeń losowych uprawniających do pomocy finansowej wolnej od podatku dochodowego do kwoty 2.280 możemy zaliczyć choroby takie jak: zawał serca, udar mózgu, wylew krwi do mózgu, cukrzyca, choroby nowotworowe, endoprotezy bioder, stawów, amputacje, nagłą utratę słuchu, nagłą utratę wzroku...

Zdaniem wnioskodawcy, stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 26 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), wolne od podatku dochodowego są zapomogi otrzymane w przypadku indywidualnych zdarzeń iosowych, klęsk żywiołowych, długotrwałej choroby lub śmierci - do wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280,00 zł, z zastrzeżeniem pkt 40 i 79.

Według wnioskodawcy, w przytoczonym przepisie wskazane zostały przypadki, których wystąpienie umożliwia zastosowanie zwolnienia otrzymanej zapomogi z podatku dochodowego od osób fizycznych, w tym indywidualne zdarzenia losowe. Ustawodawca nie zdefiniował przy tym pojęcia „zdarzenie losowe”. Należy je zatem rozumieć zgodnie ze znaczeniem, jakie ma ono w języku potocznym. „Zdarzenie losowe” można określić, jako zdarzenie zależne od losu (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa, 2003).

Zdarzenia losowe mogą być spowodowane nie tylko działaniami sił przyrody, ale również działaniami ludzi, pod warunkiem jednak, że zachowane są przesłanki „losowości”, tzn. musi to być zdarzenie nieprzewidywalne, niezależne od woli człowieka i nie do uniknięcia, mimo zachowania należytej staranności. W związku z powyższym, zdaniem Spółki, wymienione powyżej choroby zaliczyć należy do indywidualnych zdarzeń losowych, a co za tym idzie, kwoty przyznanej pomocy finansowej - zapomogi bezzwrotnej korzystają ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych na mocy art. 21 ust. 1 pkt 26 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z przepisu art. 21 ust. 1 pkt 26 ww. ustawy wynika, iż wolne od podatku dochodowego są zapomogi otrzymane w przypadku indywidualnych zdarzeń losowych, klęsk żywiołowych, długotrwałej choroby lub śmierci – do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł, z zastrzeżeniem pkt 40 i 79.

Biorąc pod uwagę treść powyższego przepisu należy zauważyć, iż ustawodawca rozgraniczył przypadki, w związku z którymi przyznane zapomogi zwolnione są z podatku dochodowego. Jednym z takich przypadków jest „indywidualne zdarzenie losowe”, innym – „długotrwała choroba”.

Powołany wyżej przepis art. 21 ust. 1 pkt 26 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jak również inne przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia „zdarzenie losowe”, „zapomoga” czy „długotrwała choroba”.

W orzecznictwie podatkowym zasadą jest, że w sytuacji, gdy w prawie podatkowym termin użyty w przepisach nie jest bliżej określony, to wykładnia takiego pojęcia winna odbywać się przy zastosowaniu wykładni językowej lub zgodnie ze znaczeniem jakie ma ono w języku potocznym.

Mając powyższe na uwadze, pod pojęciem „indywidualnego zdarzenia losowego” można rozumieć wszelkie nagłe, niespodziewane, pojedyncze zdarzenia wywołane przyczynami zewnętrznymi, których nie można przewidzieć, a które są niezależne od człowieka, nawet przy zachowaniu należytej staranności jak np. kradzieże, włamania, zniszczenie domu lub mieszkania spowodowane zalaniem wodą lub pożarem, nieszczęśliwe wypadki powodujące uszczerbek na zdrowiu, śmierć itp.

Z przedstawionego we wniosku stanowiska wynika, iż choroby: zawał serca, udar mózgu, wylew krwi do mózgu, cukrzyca, choroby nowotworowe, endoprotezy bioder, stawów, amputacje, nagła utrata słuchu, nagła utrata wzroku wnioskodawca zalicza do „indywidualnych zdarzeń losowych”, a co za tym idzie kwoty przyznanej zapomogi bezzwrotnej uważa za zwolnione z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 26 ww. ustawy.

Biorąc pod uwagę definicję „indywidualnego zdarzenia losowego” stwierdzić należy, iż wskazanych powyższych chorób nie można zakwalifikować – wbrew stwierdzeniu wnioskodawcy – do „indywidualnych zdarzeń losowych” w świetle cyt. powyżej art. 21 ust. 1 pkt 26 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym przyznane z tego tytułu z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych zapomogi (w związku z tymi chorobami kwalifikowanymi jako „indywidualne zdarzenia losowe”) – nie mogą być zwolnione z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 26 ustawy. Gdyby bowiem ustawodawca chciał pod pojęciem zdarzenia losowego umieścić także choroby, to nie wymieniłby ich obok siebie w cyt. powyżej przepisie. Treść powołanego przepisu jednoznacznie wskazuje, iż oprócz zapomogi przyznanej tytułem „zdarzeń losowych” zwolnione z opodatkowania są również zapomogi przyznane tytułem „długotrwałej choroby”. Podkreślić przy tym należy, iż limit zwolnień odnosi się do wszystkich rodzajów zapomóg określonych ww. przepisem.

Zatem z tych powodów stanowisko wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Biorąc jednak pod uwagę fakt, iż w wyniku rozgraniczenia przez ustawodawcę w art. 21 ust. 1 pkt 26 ww. ustawy przypadków, w związku z którymi przyznane zapomogi zwolnione są z podatku dochodowego należy stwierdzić, iż zapomogi w związku z ww. chorobami mogą być zwolnione z podatku dochodowego na podstawie tego artykułu. Zwolnienie to przysługuje jednak wówczas, gdy choroby powyższe mają charakter „długotrwałych chorób”.

Powołując się na językowe znaczenie wyrazów, przez „długotrwałą chorobę” należy rozumieć chorobę wymagającą długotrwałego leczenia w sposób stały lub przez długi okres, mającą długotrwały przebieg. Analizując, czy choroba jest długotrwała nie sposób odwołać się do konkretnych ram czasowych przesądzających o tym jak długo ma ona trwać, by możliwe było objęcie zapomogi wypłaconej w związku z tą chorobą zwolnieniem z opodatkowania. Z medycznego punktu widzenia długotrwałe choroby, to choroby przewlekłe, nieuleczalne, wrodzone. Do chorób długotrwałych zaliczyć należy zatem nie tylko choroby przewlekłe, ale również takie, które maja długotrwały przebieg (trwające miesiącami lub latami) i wymagające leczenia w sposób stały lub przez długi okres.

Z powyższego wynika, iż podmiot dokonujący wypłaty przyznanej zapomogi zobowiązany jest do analizowania każdego przypadku indywidualnie z uwzględnieniem wszystkich okoliczności sprawy. Ze zwolnienia korzystać mogą zatem tylko takie zapomogi (do wysokości wyznaczonej kwotą 2.280 zł w danym roku podatkowym), które zostały wypłacone w związku z „długotrwałą chorobą”, pod warunkiem udokumentowania przez osobę starającą się o świadczenie podlegające zwolnieniu faktu długotrwałej choroby stosownymi dowodami, bowiem ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

Należy przy tym zauważyć, że zapomoga charakteryzuje się tym, iż jest to świadczenie jednorazowe mające na celu wsparcie finansowe osoby, która z różnych przyczyn znalazła się w trudnej sytuacji życiowej, a podstawą do zastosowania zwolnienia w podatku dochodowym od osób fizycznych jest stwierdzenie faktu wystąpienia określonego zdarzenia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.