INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 30 sierpnia 2010 r. (data wpływu 2 września 2010 r.), uzupełnionym w dniu 17 listopada 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji lokalu mieszkalnego zakupionego w 2008 roku - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 września 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji lokalu mieszkalnego zakupionego w 2000 oraz w zakresie amortyzacji lokalu mieszkalnego zakupionego w 2008 roku.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 oraz art. 14f § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 5 listopada 2010 r. nr ILPB1/415-995/10-2/AO wezwano Wnioskodawczynię do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 9 listopada 2010 r., natomiast w dniu 17 listopada 2010 r. Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 15 listopada 2010 r.). Brakującą opłatę uzupełniono w dniu 10 listopada 2010 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawczyni jest współwłaścicielką mieszkania (x m²), które w 2000 roku kupiła nowe od dewelopera na wynajem. Mieszkanie to od 10 lat wynajmuje. Przez pierwsze lata płaciła podatek ryczałtowy, a od 2009 roku przeszła na opodatkowanie na zasadach ogólnych. Dotychczas lokalu tego nie amortyzowała. W roku 2009 zleciła wycenę tego mieszkania przez uprawnionego rzeczoznawcę.

Jednocześnie Zainteresowana poinformowała, że ma jeszcze jedno mieszkanie zakupione na rynku wtórnym. Mieszkanie to Wnioskodawczyni kupiła w 2008 roku i zgodnie z zaleceniami US amortyzuje je od wartości podanej w akcie notarialnym według przyspieszonej stawki 10%.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowana podała, że pierwsze mieszkanie zakupiła w 2000 roku od dewelopera w stanie surowym, tj. deweloperskim. Przygotowując je do wynajęcia poniosła znaczące nakłady na jego ulepszenie przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych m.in. położyła podłogi, zrobiła łazienkę, zabudowę szafami i całą kuchnię. Do tego kupiła wyposażenie w postaci: mebli, sprzętu AGD, lamp i telewizora. W ciągu dziewięciu lat na bieżąco uzupełniała wynajmowany lokal o sprzęt, który znacząco podnosi jego wartość. W dniu xx grudnia 2008 roku odebrała opinię biegłego rzeczoznawcy z wyceną tego mieszkania. Zgodnie z nią, wartość lokalu od czasu jego zakupu wzrosła o ponad 100%. Na wzrost wartości lokalu wpływ miała ogólna tendencja do wzrostu cen nieruchomości zlokalizowanych w tym miejscu, jak również wartość jego zabudowanego wyposażenia. W ocenie biegłego rzeczoznawcy, wartość środków trwałych znajdujących się w tym lokalu mieszkalnym w wyniku jego ulepszenia od dnia zakupu wzrosła o ponad 30% wartości początkowej tego lokalu.

Z kolei drugie mieszkanie zakupione przez Wnioskodawczynię na rynku wtórnym w 2008 roku było przed jego nabyciem wykorzystywane przez okres co najmniej 60 miesięcy, a dokładnie od 1995 roku, tj. przez 13 lat.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni ma prawo do naliczania przyspieszonej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% wartości lokali mieszkalnych, które aktualnie wynajmuje...

Treść pytania wynika z uzupełnienia wniosku.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w przypadku pierwszego mieszkania spełnia warunek poniesienia kosztów na ulepszenie mieszkania w wysokości przekraczającej 30% wartości początkowej, tj. zakupu mieszkania, a w drugim przypadku wynajmowane mieszkanie przed zakupem było wykorzystywane przez okres dłuższy niż 60 miesięcy. W związku z powyższym, Zainteresowana uważa, że ma prawo do skorzystania z możliwości naliczania przyspieszonej amortyzacji w wysokości 10% wartości każdego z tych lokali.

Powyższe stanowisko wynika z uzupełnienia wniosku.

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź w zakresie amortyzacji lokalu mieszkalnego zakupionego w 2008 roku.

Wniosek w zakresie amortyzacji lokalu mieszkalnego zakupionego w 2000 roku został rozpatrzony odrębną interpretacją wydaną w dniu 25 listopada 2010 r. nr ILPB1/415-995/10-4/AO.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych - wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

   - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Podatnicy mogą - stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy - uznać za koszty uzyskania przychodów jedynie odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 22a - 22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1.

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j - 22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 (art. 22i ust. 1 cyt. ustawy).

W myśl art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

   - dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.

Ustalenie przez ustawodawcę minimalnego okresu amortyzacji środka trwałego na 10 lat oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji będzie wynosić 10%. Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy - są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Zgodnie z art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3 uznaje się za używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni zakupiła w 2008 roku mieszkanie na rynku wtórnym, które przed jego nabyciem wykorzystywane przez okres co najmniej 60 miesięcy, a dokładnie od 1995 roku, tj. przez 13 lat.

Reasumując, Wnioskodawczyni ma prawo do naliczania przyspieszonej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% wartości lokalu mieszkalnego zakupionego w 2008 roku zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.