INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 5 listopada 2010 r. (data wpływu 8 listopada 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 listopada 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Począwszy od 1991 roku jako osoba fizyczna Wnioskodawca samodzielnie prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży detalicznej prowadzonej w niewyspecjalizowanych sklepach z przewagą żywności, napojów i wyrobów tytoniowych (PKD 2007). W zakresie ustawy o PIT Zainteresowany spełnia definicję małego podatnika, jest też czynnym podatnikiem VAT. W roku bieżącym nabył dla celów prowadzonej działalności gospodarczej samochód ciężarowy marki X posiadający homologację i o dopuszczalnej ładowności 623 kg. Dla celów odliczenia VAT naliczonego przy zakupie oraz odliczania VAT naliczonego od zakupionego do niego paliwa w Okręgowej Stacji Kontroli Pojazdów Wnioskodawca wykonał dodatkowe badanie techniczne i uzyskał zaświadczenie o spełnieniu wymogów określonych dla samochodu ciężarowego w ustawie o VAT. Aby uznać samochód za ciężarowy dla celów ustawy o PIT Zainteresowany poprosił o wydanie osobnego zaświadczenia jednak wydania takowego odmówiono mu. Według posiadanej przez Wnioskodawcę wiedzy żadna Okręgowa Stacja Kontroli Pojazdów w kraju zaświadczenia o dodatkowym badaniu technicznym dla potrzeb PIT mimo ciążącego na nich obowiązku wynikającego z art. 5c ust. 1 ustawy o PIT oraz ustawy prawo o ruchu drogowym nie wydaje. W świetle tego Wnioskodawca chciałby skorzystać z możliwości amortyzacji jednorazowej na podstawie art. 22k ust. 7 ustawy o PIT - brak takiego zaświadczenia uniemożliwia mi skorzystanie z tego prawa mimo, że merytoryczny zakres przedmiotowych zaświadczeń w zakresie VAT i PIT jest identyczny.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy uzyskane od Okręgowej Stacji Kontroli Pojazdów zaświadczenie o przeprowadzonym dodatkowym badaniu technicznym stwierdzającym spełnienie wymogów technicznych dla samochodu ciężarowego w zakresie VAT może być stosowane również dla potrzeb art. 5c ust. 1 ustawy o PIT...

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle ustawy o PIT jednym z warunków pozwalającym na uznanie samochodu za ciężarowy jest posiadanie stosownego zaświadczenia, które w odpowiednim terminie należy przedłożyć właściwemu Naczelnikowi Urzędu Skarbowego, jednak uzyskanie takiego zaświadczenia w praktyce jest niemożliwe. Identyczny wymóg przed Wnioskodawcą stawia ustawa o VAT, a podstawa prawna przeprowadzenia dodatkowych badań technicznych oraz wydania w tym zakresie stosownego zaświadczenia wynika z przepisów regulujących ruch drogowy. W przepisach ustawy prawo o ruchu drogowym badanie techniczne, jest badaniem dodatkowym, polegającym na sprawdzeniu, czy pojazd odpowiada warunkom technicznym określonym w ustawie Prawo o ruchu drogowym, ustawie o VAT oraz o PIT. Stanowi o tym par. 1 pkt 1 lit. a) rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 18 września 2009 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach (Dz. U. Nr 155, poz. 1232). W świetle powołanych przepisów w ramach dodatkowego badania technicznego pojazdu, któremu określono wymagania techniczne w przepisach ustaw o VAT, PIT i CIT, jako kryterium uznania stanu technicznego pojazdu, przedmiotów jego wyposażenia części za niezgodny z warunkami technicznymi, wskazano brak spełnienia warunków określonych w art. 86 ust. 4 pkt 1-4 ustawy o VAT. Mimo takiej treści załączników do wskazanego wyżej rozporządzenia należy uznać, że nie ma przeszkód, aby Wnioskodawca dla celów PIT mógł dostarczyć Naczelnikowi Urzędu Skarbowego w Z. zaświadczenie, że pojazd, który kupił spełnia wymogi nałożone przez ustawę o VAT, a przez to skorzystał z prawa jednorazowej amortyzacji, o której mowa w art. 22k ustawy o PIT. Podobne zresztą, zdaniem Wnioskodawcy, stanowisko zajęło Ministerstwo Finansów odpowiadając dnia 25.10.2010 r. na pytanie wydawnictwa X.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z treścią art. 22k ust. 7 ww. ustawy, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Powyższy przepis wyklucza możliwość dokonywania jednorazowo odpisów amortyzacyjnych, w stosunku do niektórych środków trwałych m.in. samochodów osobowych oraz niektórych podatników – nie spełniających kryteriów małego podatnika, a także osób rozpoczynających prowadzenie działalności w warunkach określonych w art. 22k ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże przepisy te nie wykluczają możliwości stosowania tej metody amortyzacji w stosunku do innych pojazdów transportu drogowego, w tym samochodów ciężarowych.

Określenie „mały podatnik” jest zdefiniowane w art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i oznacza ono podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł.

Natomiast określenie „samochód osobowy”, o którym mowa w art. 22k ust. 7 ww. ustawy, należy rozpatrywać w kontekście definicji ustawowej zawartej w art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zgodnie z którym, ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym oznacza to pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanego na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van,
2. pojazdu samochodowego mającego więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u którego długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50 % długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków,
3. pojazdu samochodowego, który ma otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków,
4. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
5. pojazdu samochodowego będącego pojazdem specjalnym w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   

Ponadto należy wskazać, iż zgodnie z brzmieniem art. 5c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony spełnienie wymagań określonych w art. 5a pkt 19 lit. a)-d), pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Zgodnie z zwartą w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych definicją samochodu osobowego, aby zakupiony przez Wnioskodawcę samochód (którego dopuszczalna masa całkowita nie przekracza 3,5 tony) na gruncie tej ustawy nie został uznany za samochód osobowy (tylko za ciężarowy), musi spełniać przesłanki, o których mowa w cyt. art. 5a pkt 19 lit. a)-d) tej ustawy oraz dodatkowo Wnioskodawca musi posiadać zaświadczenie (o którym mowa w art. 5c ww. ustawy) wydane przez okręgową stację kontroli pojazdów, o przeprowadzonym dodatkowym badaniu technicznym stwierdzającym, iż ww. samochód jest samochodem ciężarowym.

Zatem, niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych w rozumieniu art. 5c ust. 1, ustalane jest na podstawie badania technicznego, przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów (udokumentowane zaświadczeniem) oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego odpowiednią adnotację.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej zakupił samochód ciężarowy marki X posiadający homologację i o dopuszczalnej ładowności 623 kg. Zainteresowany jest „małym podatnikiem”, wykonał dodatkowe badanie techniczne w Okręgowej Stacji Kontroli Pojazdów i uzyskał zaświadczenie o spełnieniu wymogów określonych dla samochodu ciężarowego w ustawie o VAT.

Reasumując, uzyskane od Okręgowej Stacji Kontroli Pojazdów zaświadczenie o przeprowadzonym dodatkowym badaniu technicznym stwierdzającym spełnienie wymogów technicznych dla samochodu ciężarowego w zakresie VAT może być stosowane również dla potrzeb art. 5c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę pisma co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. organ informuje, że zostało ono wydane w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Jednocześnie tutejszy organ informuje, że wniosek w zakresie kosztów uzyskania przychodów dotyczący stanu faktycznego został rozstrzygnięty w dniu 8 lutego 2011 r. odrębną interpretacją indywidualną nr ILPB1/415-1276/10-2/IM.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.