INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 26.04.2011 r. (data wpływu 04.05.2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 13.05.2011 r. (data wpływu 20.05.2011 r.) oraz pismem z dnia 22.06.2011 r. (data wpływu 29.06.2011 r.) na wezwanie z dnia 20.06.2011 r. (data doręczenia 22.06.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych lokali niemieszkalnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 04.05.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych lokali niemieszkalnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca - Sp. z o.o. (zwana dalej „Spółką” lub „Wnioskodawcą”) w dniu siódmego października dwa tysiące dziesiątego roku (2010-10-07) nabyła siedem lokali niemieszkalnych („Transakcja”). Cena została zapłacona, a lokale wydane Spółce w październiku 2010 roku. Sprzedający, będący spółką prawa handlowego i podatnikiem podatku VAT (Sprzedający), na dzień zawarcia Transakcji był:

• Wieczystym użytkownikiem działki ewidencyjnej (oznaczonej następującymi cechami identyfikacyjnymi: numer działki 124, , obszar 0,1617 ha), gdzie w dziale II księgi wieczystej jako właściciel wpisana była Gmina właściwa dla nieruchomości, natomiast Sprzedający był użytkownikiem wieczystym wpisanym w tej części, która nie przypadła właścicielom już wyodrębnionych lokali („Nieruchomość”);
• Właścicielem pięciokondygnacyjnego budynku („Budynek”) o wskazanej w akcie notarialnym lokalizacji, który stanowił odrębną - oznaczoną odrębnym identyfikatorem - nieruchomość. Łączna powierzchnia budynku bez piwnic i wspólnych części wynosiła około 4.519,08 m2, w tym:
  • część niemieszkalna około 1.807,11 m2 (39,46%),
  • cześć mieszkalna około 2.771,97 m2 (60,54%).
  
  
  

Przed dokonaniem Transakcji sprzedający wyodrębnił z księgi wieczystej pięciokondygnacyjnego budynku lokale niemieszkalne („lokale”), będące przedmiotem Transakcji. Lokale niemieszkalne zostały odpowiednio wpisane do Ksiąg Wieczystych założonych w systemie informatycznym w dniu szesnastego sierpnia dwa tysiące dziesiątego roku (2010-08-16). Część lokali niemieszkalnych posiadała na dzień Transakcji umowy najmu zawarte odpowiednio:

• w dniu dwudziestego drugiego czerwca dwa tysiące dziesiątego roku (2010-06-22),
• w dniu szóstego października dwa tysiące ósmego roku (2008-10-06),
• w dniu dwudziestego drugiego grudnia dwutysięcznego roku (2000-12-22). Pozostałe lokale nie były na dzień Transakcji przedmiotem jakichkolwiek zobowiązań. Na potrzeby niniejszej transakcji Sprzedający złożył następujące oświadczenia:

• Sprzedający nabył notarialnie Nieruchomość i Budynek w dniu dwudziestego szóstego października dwa tysiące siódmego roku (2007-10-26). Przedmiotem tej transakcji było prawo użytkowania wieczystego gruntu tej nieruchomości ważne do dnia piętnastego lipca dwa tysiące dziewięćdziesiątego szóstego roku (2096-07-15) prawo własności Budynku.
• Istniejący budynek, którego właścicielem był Sprzedający:
  • został wzniesiony w 1912 roku (tysiąc dziewięćset dwunastym roku)
  • na dzień wydania lokali Wnioskodawcy, lokale te znajdują się w dobrym stanie technicznym tzn. są zdatne do użytkowania.
• Sprzedający prowadzi gruntowny remont modernizacyjny budynku, w wyniku którego budynek hotelu zostanie przekształcony w budynek usługowo-mieszkaniowy m.in. przez odpowiednią modernizację pomieszczeń w piwnicy, na parterze, antresoli oraz I piętrze budynku (które już stanowią lub też będą stanowić lokale handlowe i usługowe), 36 komórek lokatorskich, a począwszy od pierwszego piętra w górę budynku 36 apartamentów mieszkalnych;
• Na gruntowny remont modernizacyjny budynku została wydana w dniu dziewiątego września tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego ósmego roku (1998-09-09) przez Burmistrza miasta decyzja zatwierdzająca projekt budowlany wydająca pozwolenie na budowę III etapu remontu budynku. Przedmiotowa decyzja była przenoszona na kolejne odpowiedzialne podmioty, i decyzją nr 1064 Starosty z dnia drugiego lipca dwa tysiące ósmego roku (2008-07-02) decyzja nr 214/98 została przeniesiona na Sprzedającego.
• Decyzją Starosty z dnia siedemnastego sierpnia dwa tysiące dziewiątego (2009-08-17) decyzja, o której mowa w § 4 ust. 3 została zmieniona między innymi w ten sposób, że zatwierdzony został projekt budowlany zamienny dla ww. inwestycji przewidujący zmianę zamierzonego przeznaczenia funkcjonalnego obiektu z usługowo-hotelowego na funkcję usługową i mieszkalną.
• Decyzją Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia ósmego lipca dwa tysiące dziesiątego roku (2010-07-08) umorzone zostało postępowanie administracyjne, wszczęte w sprawie wydania decyzji o pozwoleniu na użytkowanie budynku po wykonaniu części robót związanych z remontem modernizacyjnym i przebudową dot. zmiany sposobu użytkowania obiektu z funkcji usługowo-hotelowej na funkcję usługową i mieszkalną, którego Inwestorem jest Sprzedający - jako bezprzedmiotowe. Z uzasadnienia decyzji wynika między innymi, że należało uznać, że zakończenie robót budowlanych określonych w pozwoleniu na budowę jako remont modernizacyjny i przebudowa związana ze zmianą sposobu użytkowania obiektu budowlanego, nie wymaga zgłaszania organowi nadzoru budowlanego, ani też uzyskiwania pozwolenia na użytkowanie.
  
  

Przedmiotem działalności Spółki jest wg PKD 6820Z wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi i dzierżawionymi. Wnioskodawca nie zawiesił wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, ani też nie zaprzestał działalności polegającej na wynajmie nieruchomości. Lokale niemieszkalne nabyte przez Spółkę na dzień ich nabycia były zdatne do używania (§ 4.1. aktu notarialnego „istniejący budynek został wzniesiony w roku tysiąc dziewięćset szóstym, znajduje się w dobrym stanie technicznym, jest zdatny do użytkowania”).

• Wyodrębnił z ceny lokali niemieszkalnych wartość prawa wieczystego użytkowania związanego z tymi lokalami na podstawie dodatkowych informacji pozyskanych od Sprzedającego. Informacja o wartości prawa wieczystego użytkowania nie była zawarta w akcie notarialnym,
• przyjął lokale niemieszkalne do używania dokumentując to zdarzenie dokumentem OT i wprowadził je do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych w październiku 2010 roku,
• rozpoczął amortyzację lokali niemieszkalnych od miesiąca następnego po miesiącu przyjęcia ich do używania stosując 10% roczną stawkę amortyzacji,
• począwszy od dnia Transakcji podejmował działania w celu pozyskania najemców na lokale nie będące wynajętymi w dniu ich nabycia.
  
  

ZAŁĄCZNIKI

Opracowanie Biura Projektów potwierdzające, że budynek hotelu został zbudowany w 1912 r. wg projektu architekta, z dekoracją elewacji i wnętrz w stylu neobaroku. Pierwotnie znajdowały się tam dwa budynki podcieniowe. Już w XVIII w. mieścił się tutaj zajazd Budynek hotelu odwiedzali m.in. sygnatariusze pokoju, przywódcy Konfederacji, książę Józef Poniatowski, cesarz austriacki Józef lI, Franciszek Józef i car Rosji Aleksander.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Spółka może zastosować 10% stawkę amortyzacji dla używanych lokali niemieszkalnych nabytych w październiku 2010 roku po wyodrębnieniu z ceny lokali niemieszkalnych prawa wieczystego użytkowania związanego z tymi lokalami...
2. Czy Spółka może zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od wartości lokali niemieszkalnych, które nie zostały zajęte na własne potrzeby, ani nie zostały wynajęte... Zaznaczamy, że lokale niemieszkalne na dzień ich nabycia są zdatne do używania (§ 4.1. aktu notarialnego „istniejący budynek został wzniesiony w roku tysiąc dziewięćset szóstym, znajduje się w dobrym stanie technicznym, jest zdatny do użytkowania”), Wnioskodawca przyjął je do używania dokumentując to zdarzenie dokumentem OT i podjął działania w celu pozyskania najemców.
   
   

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź na pytanie nr 1 w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych lokali niemieszkalnych. Przedmiotowy wniosek w zakresie pytania nr 2 zostanie rozpatrzony odrębną interpretacją.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

A. Spełnienie kryterium określonego w art. 16j ustęp 1 punkt 4 (2,5% stawka amortyzacji). Wyodrębnione lokale niemieszkalne zostały nabyte przez Spółkę jako lokale usługowe, rodzaj 121. W związku z tym spełniają warunki do zastosowania 2,5% rocznej stawki amortyzacyjnej zgodnie z załącznikiem nr 1 „Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych” do uCIT pomimo, że znajdują się w budynku mieszkalnym. Jest to uzasadnione następującymi przesłankami:

1. Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do uCIT, dla lokali niemieszkalnych, zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji Środków Trwałych, stosuje się stawkę amortyzacyjną w wysokości 2,5%.
2. Nieruchomość należąca do Sprzedającego składała się na dzień sprzedaży z:
   a) Prawa użytkowania wieczystego do działki ewidencyjnej oraz
   b) Prawa własności do stanowiącego odrębną nieruchomość pięciokondygnacyjnego budynku o wskazanej w akcie notarialnym lokalizacji, z którego wyodrębniono siedem lokali niemieszkalnych, co zostało udokumentowane odpowiednimi wpisami do księgi wieczystej dokonanymi w dniu szesnastego sierpnia dwa tysiące dziesiątego roku (2010-08-16).
3. Budynki i lokale niemieszkalne są to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych. O zaliczeniu budynku do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania.
4. Klasyfikacja Środków Trwałych zawiera następujące definicje lokali oraz budynków:
   a) lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu niemieszkalnego
   (i) Lokale niemieszkalne (rodzaj 121) to wydzielone trwałymi ścianami w obrębie budynku izby lub zespoły izb nie przeznaczone na stały pobyt ludzi np. pomieszczenia biurowe oraz spółdzielcze prawo do lokalu niemieszkalnego.
   (ii) Lokale mieszkalne (rodzaj 122) to wydzielone trwałymi ścianami w obrębie budynku izby lub zespoły izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokojeniu ich potrzeb mieszkaniowych oraz spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego.
   b) budynki niemieszkalne „nie dla rolnictwa”, tzn. m.in.:
   (i) Budynki handlowo-usługowe (rodzaj 103) tzn.: centra handlowe, domy towarowe, samodzielne sklepy i butiki, hale używane do targów, aukcji i wystaw, targowiska pod dachem stacje paliw, stacje obsługi, itp., apteki
   (ii) Budynki biurowe (rodzaj 105) tzn.: budynki wykorzystywane jako miejsce pracy dla działalności biura, sekretariatu lub innych o charakterze administracyjnym, np.: budynki banków, urzędów pocztowych, urzędów miejskich, gminnych, samorządowych, ministerstw, itp. lokale administracyjne różnych podmiotów gospodarczych budynki centrów konferencyjnych i kongresów, sądów i parlamentów. Rodzaj nie obejmuje biur w budynkach przeznaczonych głównie do innych celów nie klasyfikowanych odrębnie.
   (iii) Inne budynki niemieszkalne (rodzaj 109) tzn.: hotele i podobne budynki krótkotrwałego zakwaterowania (z wyj. hoteli robotniczych - podgrupa 11), <…> obiekty budowlane wpisane do rejestru zabytków i objęte indywidualną ochroną konserwatorską <...>. Rodzaj nie obejmuje: restauracji, barów, itp. w budynkach mieszkalnych - podgrupa 11, oraz w centrach handlowych -rodzaj 103, budek telefonicznych - rodzaj 102, budowli wojskowych - rodzaj 291, budynków kultu religijnego wykorzystywanych jako muzea - sklasyfikowanych w rodzaju 107, szpitali więziennych i wojskowych - rodzaj 106, budynków mieszkalnych na terenie koszar, zakładów karnych i poprawczych, aresztów śledczych - rodzaj 110.
   c) budynki mieszkalne to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych tj. budynki jednorodzinne, o dwóch mieszkaniach, wielomieszkaniowe i budynki zamieszkania zbiorowego np. domy opieki społecznej (bez opieki medycznej), hotele robotnicze, <…>. Rodzaj nie obejmuje hoteli i podobnych budynków krótkotrwałego zakwaterowania - rodzaj 109.
5. Polska Klasyfikacja Obiektów Budowlanych (PKOB) zawiera następujące definicje:
   a) Budynki niemieszkalne (grupa 10 PKOB) to m.in.:
   (i) Budynki handlowo-usługowe (rodzaj 103 PKOB) tzn.: centra handlowe, domy towarowe, samodzielne sklepy i butiki, hale używane do targów, aukcji i wystaw, targowiska pod dachem stacje paliw, stacje obsługi, itp., apteki. Rodzaj nie obejmuje:budynków rolniczych - rodzaj 108, sklepów w budynkach przeznaczonych do innych celów, nie klasyfikowanych odrębnie (1230 PKOB)
   (ii) Budynki biurowe (rodzaj 105 PKOB) tzn.:
   budynki wykorzystywane jako miejsce pracy dla działalności biura, sekretariatu lub innych o charakterze administracyjnym, np.: budynki banków, urzędów pocztowych, urzędów miejskich, gminnych, samorządowych, ministerstw, itp. lokale administracyjne różnych podmiotów gospodarczych. budynki centrów konferencyjnych i kongresów, sądów i parlamentów. Rodzaj nie obejmuje biur w budynkach przeznaczonych głównie do innych celów nie klasyfikowanych odrębnie.
   (iii) Inne budynki niemieszkalne (rodzaj 109 PKOB) tzn.: hotele i podobne budynki krótkotrwałego zakwaterowania (z wyj. hoteli robotniczych - podgrupa 11 PKOB), schroniska młodzieżowe, górskie, domki kempingowe, domy wypoczynkowe oraz pozostałe budynki zakwaterowania turystycznego, restauracje, bary, stołówki, budynki przeznaczone do sprawowania kultu religijnego i czynności religijnych w tym: kościoły, kaplice, cerkwie, meczety, synagogi, itp., cmentarze i obiekty z nimi związane, domy pogrzebowe, krematoria, obiekty budowlane wpisane do rejestru zabytków i objęte indywidualną ochroną konserwatorską oraz nieruchome archeologiczne dobra kultury, zakłady karne i poprawcze, areszty śledcze, schroniska dla nieletnich, budynki koszarowe, obiekty miejskie użyteczności publicznej, takie jak wiaty autobusowe, toalety publiczne, łaźnie itp., pozostałe budynki niemieszkalne, gdzie indziej nie wymienione. Rodzaj nie obejmuje: restauracji, barów, itp. w budynkach mieszkalnych - podgrupa 11, oraz w centrach handlowych - rodzaj 103, budek telefonicznych - rodzaj 102, budowli wojskowych - rodzaj 291, budynków kultu religijnego wykorzystywanych jako muzea - sklasyfikowanych w rodzaju 107, szpitali więziennych i wojskowych - rodzaj 106, budynków mieszkalnych na terenie koszar, zakładów karnych i poprawczych, aresztów śledczych - rodzaj 110.
   b) Budynki mieszkalne (rodzaj 110 PKOB) to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych tj. budynki jednorodzinne, o dwóch mieszkaniach, wielomieszkaniowe i budynki zamieszkania zbiorowego np. domy opieki społecznej (bez opieki medycznej PKOB), hotele robotnicze, internaty i bursy szkolne, domy studenckie, placówki opiekuńczo-wychowawcze, domy dla bezdomnych itp. Rodzaj nie obejmuje hoteli i podobnych budynków krótkotrwałego zakwaterowania - rodzaj 109.
   
   

2. Dokumentacja okresu używania środka trwałego w okresie przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych WnioskodawcyZgodnie z art. 16j ustęp 3 uClT środki trwałe, o których mowa w art. 16j ust. 1 pkt 3 uCIT, uznaje się za:
   a) używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
   b) ulepszone, jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Przepisy podatkowe:
a) nie zawierają kryteriów ustalenia okresu, kiedy środki trwałe były używane przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych podatnika („wieku obiektu”) w przypadku braku odpowiedniej dokumentacji świadczącej o dacie pierwszego oddania budynku do używania,
b) nie regulują jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego.

Zgodnie z art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tj. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Ponadto, zgodnie z treścią art. 181 Ordynacji podatkowej dowodami w postępowaniu podatkowym mogą być w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków złożone pod rygorem odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin.

Zdaniem Wnioskodawcy, lokale niemieszkalne nabyte w dniu 7 października 2010 roku spełniają warunki uznania ich za używane i lokale niemieszkalne, o których mowa w art. 16j ust. 1 pkt 4 uClT, na dzień przyjęcia ich do używania przez Spółkę ze względu na następujące przesłanki;

a) dokumentacja zakupionych lokali usługowych, posiadana przez Spółkę, określa rok pochodzenia budynku, w którym znajdują się lokale użytkowe, na 1912 rok - patrz strona 2
b) przez używanie należy rozumieć eksploatowanie budynku
c) opracowanie pt. „Projekt remontu Hotelu „Pod Brunatnym Jeleniem” z 23.02.1998 r. autorstwa p. Ireny Kwaśny zawiera informacje o eksploatacji nieruchomościd) kontynuacja eksploatacji budynku od dnia określonego w punkcie powyżej niniejszego paragrafu do dnia wprowadzenia środków trwałych do ewidencji środków trwałych podatnika jest potwierdzona w następujący sposób:
(i) część lokali usługowych posiadała na dzień dokonania Transakcji umowy najmu zawarte odpowiednio:
- w dniu dwudziestego drugiego czerwca dwa tysiące dziesiątego roku (2010-06-22), umowa dla lokalu nr 3
- w dniu szóstego października dwa tysiące ósmego roku (2008-10-06), umowa dla lokalu nr 4
- w dniu dwudziestego drugiego grudnia dwutysięcznego roku (2000-12-22),umowa dla lokalu nr 6

• Zakończenie robót budowlanych określonych w pozwoleniu na budowę jako remont modernizacyjny i przebudowa związane ze zmianą sposobu użytkowania obiektu budowlanego nie wymagają (i) zgłaszania organowi nadzoru budowlanego, ani też (ii) uzyskiwania pozwolenia na użytkowanie (porównaj z decyzją Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia ósmego lipca dwa tysiące dziesiątego roku (2010-07-08)). Przedmiotowa decyzja umorzyła postępowanie administracyjne, wszczęte w sprawie wydania decyzji o pozwolenie na użytkowanie budynku po wykonaniu części robót związanych z remontem modernizacyjnym i przebudową związaną ze zmianą sposobu użytkowania obiektu z funkcji usługowo-hotelowej na funkcję usługową i mieszkalną. Zatem, należy uznać, że działania remontowo modernizacyjne związane m.in. ze zmianą funkcji budynku nie przerywają okresu używania nieruchomości.Efektem III etapu remontu modernizacyjnego budynku jest przystosowanie pomieszczeń w piwnicy, na parterze, antresoli oraz I piętrze Budynku, które stanowią lub też będą stanowić lokale handlowe i usługowe oraz 36 komórek lokatorskich, a począwszy od pierwszego piętra w górę budynku 36 apartamentów mieszkalnych do funkcji usługowo mieszkalnych.
• Decyzją Starosty z dnia siedemnastego sierpnia dwa tysiące dziewiątego (2009-08-17) decyzja nr 214/98 wydana przez Burmistrza miasta w dniu dziewiątego września tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego ósmego roku (1998-09-09), została zmieniona między innymi w ten sposób, że zatwierdzony został projekt budowlany zamienny dla ww. inwestycji przewidujący zmianę zamierzonego przeznaczenia funkcjonalnego obiektu z usługowo-hotelowego na funkcję usługową i mieszkalną.Wobec powyższego, należy uznać, że lokale niemieszkalne w budynku hotelowym (określenie zgodnie z wpisem do księgi wieczystej), nazywanym także obiektem usługowo-hotelarskim (określenie używane w decyzjach organów administracji państwowej), który został zmieniony na budynek o funkcjach usługowo-mieszkalnych, oraz gdzie powierzchnia mieszkalna stanowi 60% łącznej powierzchni budynku, był używany przez minimum 30 lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika (Spółkę).
  
  

3. Indywidualne ustalenie 10% stawki amortyzacyjnej
   
   

Zgodnie z art. 16j ustęp 1 uCIT, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% (16j ustęp 1 punkt 4 uCIT).Ze względu na przesłanki opisane w punktach A oraz B do Pytania (1) niniejszego uzasadnienia Spółka ma prawo do stosowania 10% stawki amortyzacyjnej w stosunku do lokali niemieszkalnych nabytych w drodze aktu notarialnego. Prawo do amortyzacji nie obejmuje ceny nabycia prawa wieczystego użytkowania gruntu przypisanego do przedmiotowych lokali niemieszkalnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zatem, wydatek może zostać uznany za koszt uzyskania przychodów o ile pozostaje w związku przyczynowo - skutkowym z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą podatnika i nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy, jako wydatek niestanowiący kosztów uzyskania przychodów.

W myśl art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Pojęcie środków trwałych, podlegających amortyzacji, zostało określone w art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z ww. przepisem, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 16d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o którym mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Natomiast zgodnie z art. 16h ust. 2 powołanej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Jedną z metod dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest amortyzacja z wykorzystaniem stawek indywidualnych. Co do zasady metoda ta odnosi się do używanych lub ulepszonych środków trwałych.

Zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W kontekście powołanych uregulowań uznać zatem należy, że dla możliwości zastosowania przez Wnioskodawcę indywidualnej stawki amortyzacyjnej w odniesieniu do przedmiotowych lokali niemieszkalnych, konieczne jest by składniki te:

• były po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych podatnika oraz
• były uprzednio używane.
  
  

Ponadto należy dodać, iż ustawodawca nie ustalił okresu, który uprawnia do uznania budynku (lokalu) za używany. Wskazał jedynie, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych. Ustawodawca nie określił również sposobu dokumentowania dotychczasowego okresu używania danego środka trwałego. Zatem w gestii podatnika pozostaje zebranie stosownej dokumentacji potwierdzającej fakt, że dany obiekt można uznać za używany oraz potwierdzającej okres jego używania.

W takiej sytuacji należy więc odwołać się do zapisu art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) zgodnie, z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Ponadto zgodnie z treścią art. 181 Ordynacji podatkowej, dowodami w postępowaniu podatkowym mogą być w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej (…).

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego należy uznać za prawidłowe stanowisko Spółki, iż Spółka ma prawo do stosowania 10% stawki amortyzacyjnej w stosunku do lokali niemieszkalnych nabytych w drodze aktu notarialnego.

Jednocześnie należy poinformować, iż w obwieszczeniu Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z 9 marca 2011 r. opublikowanym w Dzienniku Ustaw z 8 kwietnia 2011 r., Nr 74, poz. 397 - został ogłoszony jednolity tekst ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Końcowo informuje się, że dokumenty dołączone przez Wnioskodawcę do wniosku nie podlegają analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.