INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 09 maja 2011r. (data wpływu do tut. Biura 17 maja 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanego we wniosku środka trwałego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 maja 2011r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanego we wniosku środka trwałego. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 04 lipca 2011r. Znak: IBPBI/1/415-502/11/ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 14 lipca 2011r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca na podstawie aktu notarialnego z dnia 03 października 2017r. (winno być 03 października 2007r.) zakupił nieruchomość, na którą składał się grunt o pow. 0,1055 ha zabudowany budynkiem usługowym z zapleczem administracyjno-socjalnym o pow. użytkowej 185,4 m#61447;, który posiadał nadany w 2007 roku numer porządkowy. Zakup został potwierdzony fakturą VAT – wartość netto 360 tys. zł. Sprzedający nabył ww. nieruchomość na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej – piekarni, na podstawie umowy sprzedaży z dnia 30 grudnia 2002r. Z wypisu gruntu, który sprzedający załączył do aktu notarialnego wynikało, że nieruchomość jest położona na terenach mieszkalnych, grunty orne. Plan zagospodarowania przestrzennego dla przedmiotowej nieruchomości w dniu zakupu (2007r.) był nieobowiązujący.

Z operatu szacunkowego sporządzonego przez rzeczoznawcę w dniu 02 lipca 2007r. dotyczącego przedmiotowej nieruchomości zabudowanej, nabywanej przez Wnioskodawcę wynikało, że:

1. nieruchomość zabudowana jest budynkiem usługowym funkcjonującym jako piekarnia (budynek murowany niepodpiwniczony),
2. działka położona jest na terenie zabudowy usługowej i mieszkaniowej do przekształceń funkcjonalnych.
   
   

Wnioskodawca nabył nieruchomość w celu przystosowania do prowadzonej działalności usługowej - świadczenie usług budowlanych. Nieruchomość nie została wprowadzona do ewidencji środków trwałych, ponieważ Wnioskodawca nie posiadał pozwolenia na użytkowanie budynku, który wymagał przebudowy. W dniu 24 grudnia 2007r. została wydana przez Urząd Miasta decyzja o warunkach zabudowy – pozwolenie na przebudowę, nadbudowę i rozbudowę istniejącego budynku usługowego z przeznaczeniem na budynek biurowo-magazynowy. W związku ze zmianą siedziby firmy oraz powiększeniem kubatury budynku do przebudowy, w dniu 13 listopada 2008r. została wydana przez Urząd Miasta kolejna decyzja o warunkach przebudowy – pozwolenie na przebudowę, nadbudowę i rozbudowę budynku usługowego na biurowo-magazynowy (czyli bez zmiany charakteru przebudowy).

Ostatecznie budynek został rozbudowany, a rozbudowa zakończy się w 2011 roku. Wnioskodawca zgłosił zakończoną rozbudowę do odbioru budowlanego. Nakłady ogółem, które Wnioskodawca poniósł wyniosły na dzień 31 marca 2011r., 1.393,5 tys. zł, a więc stanowią 386% w stosunku do ceny zakupu nieruchomości zabudowanej. Na podstawie posiadanych dokumentów Wnioskodawca nie może udowodnić okresu, przez który poprzedni właściciel eksploatował (tzn. używał) budynek, który stanowił przedmiot zakupu w 2007r. Wnioskodawca prowadzi działalność usługową - usługi budowlane. Usługi świadczy poza przedmiotowym budynkiem, który stanowi siedzibę jego działalności, a w którym mieszczą się: magazyn, zaplecze socjalne, biuro. Dodatkowo podatnik zamierza 50% budynku po oddaniu do eksploatacji wynająć (czyli świadczyć usługi wynajmu).

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż:

1. Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za środek trwały uważane są m.in. budynki stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby własne związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą lub oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1.
2. Dodatkowo zgodnie z art. 55 pkt 1 ustawy Prawo budowlane, przed przystąpieniem do użytkowania obiektu budowlanego należy uzyskać ostateczną decyzję o pozwoleniu na użytkowanie, jeżeli na wzniesienie obiektu budowlanego jest wymagane pozwolenie na budowę (a takie jest wymagane dla budynku będącego przedmiotem interpretacji). W oparciu o zacytowane przepisy prawa, należy stwierdzić, że budynek, o którym mowa we wniosku o interpretację, w dniu jego nabycia nie spełniał kryteria środka trwałego, ponieważ Wnioskodawca nie posiadał pozwolenia na jego użytkowanie, co oznacza, że budynek nie był zdatny do użytkowania w dniu jego nabycia.
3. Budowę przedmiotowego budynku jako hurtowni metalowej z częścią administracyjną rozpoczęli pierwotni inwestorzy w roku 1995 na podstawie decyzji o pozwoleniu na budowę. Następnie kolejni inwestorzy po wykupieniu budowy, uzyskali w roku 2002 przeniesienie na siebie decyzji z roku 1995, a dodatkowo udzielone zostało im pozwolenie na kontynuowanie budowy obiektu jako piekarni. W roku 2007 Wnioskodawca prowadzący działalność gospodarczą w zakresie usług budowlanych wykupił budynek, który nie posiadał pozwolenia na użytkowanie. Wnioskodawca uzyskał od władz miasta pozwolenie na przebudowę, nadbudowę i rozbudowę budynku usługowego z przeznaczeniem na biurowo-magazynowy. Decyzja ta została zmieniona w roku 2009 poprzez zatwierdzenie nowego projektu (rozwiązanie zamienne w zakresie rozwiązań architektoniczno-konstrukcyjnych) bez zmiany zagospodarowania działki. Przebudowę przedmiotowego budynku zakończono w roku 2011.
4. Zgodnie z objaśnieniami zawartymi w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych, w przypadku budynków o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje głównie przeznaczenie. Przedmiotowy budynek w pozwoleniu na rozbudowę został określony jako biurowo-magazynowy. Ponieważ większą część budynku stanowi z danych architektonicznych część biurowa, należy zakwalifikować przedmiotowy budynek do grupy 105 KŚT. Jednocześnie należy wskazać, iż dla grupy 105, w objaśnieniach zawarte zostało zastrzeżenie, iż rodzaj ten nie obejmuje lokali biurowych mieszczących się w budynkach przeznaczonych głównie do celów innych niż biurowe, sklasyfikowanych w odpowiednim KST zgodnie z przeznaczeniem tego budynku. Jest to ważne z uwagi na ewentualne przeznaczenie 50% pow. budynku na wynajem. Wynajem Wnioskodawca uznaje za działalność usługową i stąd część lokali wynajmowanych należałoby zakwalifikować do grupy 103 KŚT, tj. budynki handlowo-usługowe.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może zastosować indywidualną stawkę podatkową do amortyzacji ulepszonego budynku:

• w wysokości 10% rocznie (bez brania pod uwagę, czy budynek ma charakter usługowy),
• w wysokości 33,3% rocznie przyjmując że cały budynek służy działalności usługowej (usługi budowlane), czy tylko do 50% wartości budynku gdyby został wynajęty (usługi najmu)...
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, warunki stosowania indywidualnej stawki amortyzacji określone zostały w:

1. art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: podatnicy mogą ustalać indywidualne stawki amortyzacyjna tylko w odniesieniu do środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji,
2. art. 22j ust. 3 ww. ustawy: środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:
• używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
• ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Po spełnieniu powyższych warunków podatnik może zastosować w stosunku do budynku niemieszkalnego stawkę 10% rocznie, a w przypadku gdy byłby to budynek handlowo- usługowy trwale związany z gruntem (art. 22j ust. 3a), podatnik może amortyzować taki budynek przez minimum 3 lata.

Jak twierdzi Wnioskodawca, może zastosować indywidualną stawkę podatku do amortyzacji budynku w wysokości 10% (nie biorąc pod uwagę charakteru budynku), ponieważ budynek zostanie po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych, a nakłady na jego ulepszenie poniesione od daty zakupu, przewyższyły 30% ceny zakupu. Natomiast w przypadku wynajmu 50% powierzchni budynku będzie mógł zastosować 33,3%, stawkę amortyzacji rocznej w stosunku do wartości budynku odpowiadającej wynajmowanej powierzchni w stosunku do powierzchni użytkowej ogółem.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

W myśl cytowanego powyżej art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środek trwały (w przedstawionym zdarzeniu przyszłym - budynek) podlega amortyzacji, w sytuacji, gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia te kryteria, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć przede wszystkim możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania. W konsekwencji, aby przedmiotowy budynek mógł zostać wprowadzony do ewidencji środków trwałych, a następnie podlegał amortyzacji zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, musi być w dniu przyjęcia do użytkowania kompletny i zdatny do użytku.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziano następujące metody amortyzacji:

• tzw. „amortyzację liniową”, zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy podatkowej (art. 22i ust. 1 ww. ustawy),
• amortyzację przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie (art. 22j ww. ustawy),
• tzw. „amortyzację metodą degresywną” (art. 22k ust. 1 ww. ustawy),
• amortyzację przy zastosowaniu tzw. metody „jednorazowego odpisu dla małych i rozpoczynających działalność podatników” (art. 22k ust. 7 ww. ustawy).
  
  

Do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i jednocześnie ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Stosownie bowiem do treści art. 22h ust. 2 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 cyt. wyżej ustawy.

Stosownie do jego treści, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

• dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych
-dla których okres amortyzacji- nie może być krótszy niż 3 lata (pkt 3),
• dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (pkt 4).
  
  

Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy - są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Przy czym, w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Natomiast dla środków trwałych, o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, nie ustalono wymaganego okresu używania warunkującego możliwość zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych. Wystarczającym minimalnym okresem używania tych środków trwałych, uprawniającym do zastosowania stawek indywidualnych jest 1 pełny rok.

Z analizy przepisu art. 22j ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że ma on zastosowanie do środków trwałych, tj. do obiektów kompletnych i zdatnych do użytku, ulepszonych przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Wydatki na ulepszenie środka trwałego to nakłady poczynione na jego przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację (w tym wydatki na nabycie części składowych i peryferyjnych), których suma w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł, a których skutkiem jest wzrost wartości użytkowej mierzonej w szczególności, okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonego środka trwałego i kosztami jego eksploatacji (art. 22g ust. 17 ww. ustawy).

Analizując przepisy dotyczące możliwości zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla ulepszonych środków trwałych, należy stwierdzić, iż nie mają one zastosowania do każdego ulepszonego składnika majątkowego, ale wyłącznie do składników majątku, które przed wprowadzeniem do ewidencji i przed dokonaniem ulepszenia spełniały ustawowe kryteria uznania ich za środki trwałe.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca w dniu 03 października 2007r. nabył nieruchomość gruntową zabudowaną budynkiem usługowym z zapleczem administracyjno-socjalnym w celu przystosowania go do prowadzonej działalności usługowej w zakresie świadczenia usług budowlanych. Budynek ten w dniu jego nabycia nie spełniał przesłanki do uznania go za środek trwały, ponieważ w odniesieniu do ww. budynku do momentu sprzedaży (nabycia przez Wnioskodawcę) nie zostało wydane pozwolenie na użytkowanie (co oznacza, że budynek nie był zdatny do użytkowania w dniu jego nabycia). W dniu 24 grudnia 2007r. została wydana decyzja o warunkach zabudowy – pozwolenie na przebudowę, nadbudowę i rozbudowę istniejącego budynku usługowego z przeznaczeniem na budynek biurowo-magazynowy.

W związku ze zmianą siedziby oraz powiększeniem kubatury budynku do przebudowy, w dniu 13 listopada 2008r. została wydana kolejna decyzja o warunkach przebudowy - pozwolenie na przebudowę, nadbudowę i rozbudowę budynku usługowego z przeznaczeniem na biurowo-magazynowy. Przebudowę przedmiotowego budynku zakończono w 2011 roku. Nakłady inwestycyjne, które poniósł Wnioskodawca wyniosły na dzień 31 marca 2011r., 1.393,5 tys. zł, a więc stanowiły 386% w stosunku do ceny zakupu nieruchomości. Wnioskodawca świadczy usługi poza przedmiotowym budynkiem, który stanowi siedzibę jego działalności, a w którym mieszczą się: magazyn, zaplecze socjalne, biuro. Dodatkowo Wnioskodawca zamierza 50% budynku po oddaniu do eksploatacji wynająć (czyli świadczyć usługi wynajmu). Przedmiotowy budynek w pozwoleniu na rozbudowę został określony jako biurowo-magazynowy. Ponieważ większą część budynku stanowi część biurowa, należy zakwalifikować go do grupy 105 KŚT. Jednocześnie należy wskazać, iż dla grupy 105, w objaśnieniach zawarte zostało zastrzeżenie, iż rodzaj ten nie obejmuje lokali biurowych mieszczących się w budynkach przeznaczonych głównie do celów innych niż biurowe, sklasyfikowanych w odpowiednim KŚT zgodnie z przeznaczeniem tego budynku. Jest to ważne z uwagi na ewentualne przeznaczenie 50% pow. budynku na wynajem. Wynajem Wnioskodawca uznaje za działalność usługową i stąd część lokali wynajmowanych należałoby, jego zdaniem, zakwalifikować do grupy 103 KŚT, tj. budynki handlowo-usługowe.

W świetle przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, iż wskazany we wniosku budynek użytkowy został w istocie wytworzony w wyniku przebudowy, nadbudowy i rozbudowy zakupionego w 2007r. budynku usługowego z zapleczem administracyjno-socjalnym (na moment nabycia nie spełniał on bowiem kryterium kompletności we wskazanym powyżej znaczeniu). Do przedmiotowego środka trwałego nie można zatem zastosować indywidualnej stawki amortyzacyjnej, stosownie do art. 22j ust. 1 ww. ustawy, ponieważ został on wytworzony we własnym zakresie. Z treści cytowanego przepisu wynika bowiem wprost, że indywidualne stawki amortyzacyjne można ustalić dla używanych lub ulepszonych środków trwałych. Zakupiony w 2007r. budynek usługowy nie spełniał kryterium uznania go za środek trwały. Nie było bowiem możliwości jego prawnego użytkowania, co oznacza, iż nie był on zdatny do użytku w sensie prawnym. Potwierdzeniem zdatności do użytkowania budynku jest wydanie przez właściwy organ administracji państwowej decyzji o pozwoleniu na użytkowanie obiektu. Wnioskodawca sam wskazał, iż zakupiony budynek w dniu jego nabycia nie spełniał kryterium środka trwałego, ponieważ Wnioskodawca nie posiadał pozwolenia na jego użytkowanie, co oznacza, że budynek nie był zdatny do użytkowania w dniu jego nabycia. Wobec tego w przedstawionej sprawie nie ma zastosowania cytowany powyżej przepis art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, umożliwiający ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Skoro bowiem funkcję budynku biurowo-magazynowego, zakupionemu w 2007r. budynkowi usługowemu nadały dopiero nakłady poniesione na jego przebudowę, nadbudowę i rozbudowę, to nie mogą być one kwalifikowane jako ulepszenie środka trwałego, lecz jako wydatki na wytworzenie przedmiotowego budynku, tak aby spełnił on definicję środka trwałego, tj. kompletnego i zdatnego do użytku w dniu przyjęcia do użytkowania. Aby można było mówić o tym, iż dany środek trwały jest ulepszony, zakupiony budynek musiałby już w dniu zakupu spełniać definicję środka trwałego, o której mowa w cyt. powyżej art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – tj. musiałby być kompletny i zdatny do użytku.

Reasumując, stwierdzić należy, iż poczynione przez Wnioskodawcę prace inwestycyjne nie stanowiły ulepszenia środka trwałego. Z analizy przepisu art. 22j ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że ma on zastosowanie do ulepszonych środków trwałych, tj. do obiektów kompletnych i zdatnych do użytku. Zakupiony przez Wnioskodawcę budynek nie spełniał tego warunku, dopiero przeprowadzone prace inwestycyjne spowodowały, że budynek ten spełniał definicję środka trwałego, a więc kompletnego i zdatnego do użytku. Skoro wykonane prace nie stanowiły ulepszenia środka trwałego, to Wnioskodawca nie może skorzystać z prawa do ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż przedmiotowy środek trwały należy amortyzować zgodnie z przepisami art. 22i ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, tj. przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do tej ustawy.

Zaznaczyć również należy, iż zakwalifikowania środka trwałego do odpowiedniego rodzaju Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik na podstawie posiadanych dokumentów i zgodnie z jego przeznaczeniem oraz związaną z nim konstrukcją i wyposażeniem, dlatego też w niniejszej interpretacji tut. Organ nie odniósł się do poprawności zakwalifikowania przedstawionego we wniosku budynku do rodzaju 105 i 103 Klasyfikacji Środków Trwałych. Zauważyć jednakże należy, iż pojedynczy składnik majątku, a tym bardziej wskazany we wniosku budynek niemieszkalny nie może zostać zaliczony do kilku grupowań (symboli) KŚT.

Nadmienić należy, iż usystematyzowany zbiór obiektów majątku trwałego służący m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych zawierało w stanie prawnym obowiązującym w 2010r. rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 ze zm.).

Jak już wskazano, kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik. Kwestii tej nie regulują przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej. W przypadku trudności w ustaleniu klasyfikacji KŚT zainteresowany podmiot może zwrócić się o wskazanie symbolu (grupy) środka trwałego do Urzędu Statystycznego w Łodzi. Powyższe wynika z komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zgodnie z którym zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane, według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania KŚT.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zastosowania do wskazanego składnika majątku, indywidualnej stawki amortyzacyjnej, jest zatem nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.