Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-545/11/ZK
z 31 sierpnia 2011 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Interpretacje podatkowe
 

Rodzaj dokumentu
interpretacja indywidualna
Sygnatura
IBPBI/1/415-545/11/ZK
Data
2011.08.31



Autor
Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach


Temat
Podatek dochodowy od osób fizycznych --> Koszty uzyskania przychodów


Słowa kluczowe
działalność gospodarcza
koszty uzyskania przychodów
odpisy amortyzacyjne
środek trwały


Istota interpretacji
Czy po oddaniu do użytkowania można zastosować do budynku indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%?



Wniosek ORD-IN 2 MB

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 27 maja 2011r. (data wpływu do tut. Biura 02 czerwca 2011r.), uzupełnionym w dniu 17 sierpnia 2011r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanego we wniosku składnika majątku – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 02 czerwca 2011r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanego we wniosku składnika majątku. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 04 sierpnia 2011r. Znak: IBPBI/1/415-545/11/ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 17 sierpnia 2011r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jako osoba fizyczna, prowadzi działalność gospodarczą, opodatkowaną 19% „podatkiem liniowym”. Zdarzenia gospodarcze związane z tą działalnością, ewidencjonuje w prowadzonych księgach rachunkowych. Na potrzeby działalności gospodarczej zakupił nieruchomość stanowiącą zespół dworsko-parkowy, wpisany do rejestru zabytków, o wartości 321.000,00 zł. Na przedmiotowej nieruchomości znajduje się dwór wybudowany w latach trzydziestych ubiegłego wieku o wartości zakupu 191.091,00 zł. Od 1944r., po przejęciu przez skarb państwa, został on przeznaczony na siedzibę Fabryki, następnie na Zespół Opieki Zdrowotnej. Ostatnim właścicielem przed zakupem był Powiat. Dworek jest bardzo zniszczony, dach przeznaczony do wymiany, a całość nadaje się do generalnego remontu.

Wnioskodawca planuje dokonać niezbędnych remontów, rozbudować dwór, wykonać prace adaptacyjne i przeznaczyć nieruchomość na działalność hotelarsko-gastronomiczną. Wartość zaplanowanych nakładów inwestycyjnych wyniesie około osiem milionów złotych, w tym na budynek około siedem milionów złotych. Po oddaniu do użytkowania budynek zostanie zakwalifikowany do KŚT 109, dla którego stawka amortyzacyjna z wykazu stawek wynosi 2,5 %.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż:

  1. Zakres działalności Wnioskodawcy zgłoszony do ewidencji działalności gospodarczej jest bardzo szeroki i obejmuje kilkadziesiąt rodzajów działalności, z tego podstawowe rodzaje działalności to:
    • pozostałe specjalistyczne roboty budowlane, gdzie indziej niesklasyfikowane,
    • produkcja wyrobów dla budownictwa z tworzyw sztucznych,
    • hotele i podobne obiekty zakwaterowania.
    • Wskazaną we wniosku nieruchomość Wnioskodawca nabył na podstawie aktu notarialnego w dniu 04 marca 2011r.
    • Nieruchomość budynkowa, o której mowa we wniosku, w dniu jej nabycia nie spełniała kryterium środka trwałego, ponieważ nie była kompletna i zdatna do użytku. Budynek dworu jest bowiem bardzo zniszczony, w związku z tym został zakwalifikowany jako środek trwały w budowie, który dopiero po generalnym remoncie, rozbudowie i adaptacji zostanie oddany jako środek trwały.
    • Po zakupie nieruchomości Wnioskodawca rozpoczął przygotowania do wykonania prac remontowych i adaptacyjnych. Obecnie przygotowuję zezwolenia i niezbędną dokumentację na wykonywanie ww. prac. Właściwe prace rozpoczną się dopiero po skompletowaniu pełnej dokumentacji budowlanej.
    • Przedmiotowy składnik majątku Wnioskodawca planuje oddać do użytku i wprowadzić do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z początkiem 2013r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy po oddaniu budynku do użytkowania można do jego amortyzacji zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%...

Zdaniem Wnioskodawcy, można zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną do ulepszonego budynku w wysokości 10%. Budynek ten zgodnie z art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zostanie po raz pierwszy wprowadzony do prowadzonej przez niego ewidencji środków trwałych.

Jest to budynek, dla którego zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, oblicza się indywidualną stawkę amortyzacyjną odejmując od 40 lat pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia jego oddania po raz pierwszy do użytkowania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych prowadzonej przez podatnika. W przypadku Wnioskodawcy istnieją dowody, że budynek był wykorzystywany od 1944r., czyli przez 67 lat, więc może ustalić okres amortyzacji na 10 lat, stąd stawkę amortyzacyjną na 10%. Ponieważ ustawodawca nie określił wprost, co oznacza ze budynek niemieszkalny jest używany, więc Wnioskodawca uważa, że w tym przypadku minimalnym okresem używania uprawniającym do zastosowania stawki indywidualnej jest jeden pełny rok. Uważa również, że bez znaczenia przy określeniu stawki amortyzacyjnej jest fakt, iż przed wprowadzeniem tego budynku do używania ponosił wydatki na ulepszenie budynku, mimo że ich wartość przekroczyła znacznie wartość zakupu budynku dworu.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

W myśl cytowanego powyżej art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środek trwały (w przedstawionym zdarzeniu przyszłym - budynek) podlega amortyzacji, w sytuacji, gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia te kryteria, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć przede wszystkim możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania. W konsekwencji, aby przedmiotowy budynek mógł zostać wprowadzony do ewidencji środków trwałych, a następnie podlegał amortyzacji zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, musi być w dniu przyjęcia do użytkowania kompletny i zdatny do użytku.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziano następujące metody amortyzacji:

  • tzw. „amortyzację liniową”, zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy podatkowej (art. 22i ust. 1 ww. ustawy),
  • amortyzację przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie (art. 22j ww. ustawy),
  • tzw. „amortyzację metodą degresywną” (art. 22k ust. 1 ww. ustawy),
  • amortyzację przy zastosowaniu tzw. metody „jednorazowego odpisu dla małych i rozpoczynających działalność podatników” (art. 22k ust. 7 ww. ustawy).

Do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i jednocześnie ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Stosownie bowiem do treści art. 22h ust. 2 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 cyt. wyżej ustawy.

Stosownie do jego treści, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

  • dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
    1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
    2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych
    -dla których okres amortyzacji- nie może być krótszy niż 3 lata (pkt 3),
  • dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (pkt 4).

Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy - są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Przy czym, w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

  1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
  2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Natomiast dla środków trwałych, o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, nie ustalono wymaganego okresu używania warunkującego możliwość zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych. Wystarczającym minimalnym okresem używania tych środków trwałych, uprawniającym do zastosowania stawek indywidualnych jest 1 pełny rok.

Z analizy przepisu art. 22j ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że ma on zastosowanie do środków trwałych, tj. do obiektów kompletnych i zdatnych do użytku, ulepszonych przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Wydatki na ulepszenie środka trwałego to nakłady poczynione na jego przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację (w tym wydatki na nabycie części składowych i peryferyjnych), których suma w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł, a których skutkiem jest wzrost wartości użytkowej mierzonej w szczególności, okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonego środka trwałego i kosztami jego eksploatacji (art. 22g ust. 17 ww. ustawy).

Analizując przepisy dotyczące możliwości zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla ulepszonych środków trwałych, należy stwierdzić, iż nie mają one zastosowania do każdego ulepszonego składnika majątkowego, ale wyłącznie do składników majątku, które przed wprowadzeniem do ewidencji i przed dokonaniem ulepszenia spełniały ustawowe kryteria uznania ich za środki trwałe.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w dniu 04 marca 2011r. Wnioskodawca zakupił na potrzeby działalności gospodarczej nieruchomość stanowiącą zespół dworsko-parkowy, wpisany do rejestru zabytków, o wartości 321.000,00 zł. Na przedmiotowej nieruchomości znajduje się dwór wybudowany w latach trzydziestych ubiegłego wieku o wartości zakupu 191.091,00 zł. Od 1944r., po przejęciu przez skarb państwa, został on przeznaczony na siedzibę Fabryki, następnie na Zespół Opieki Zdrowotnej. Ostatnim właścicielem przed zakupem był Powiat. Dworek jest bardzo zniszczony, dach przeznaczony do wymiany, a całość nadaje się do generalnego remontu. Wnioskodawca planuje dokonać niezbędnych remontów, rozbudować dwór, wykonać prace adaptacyjne i przeznaczyć nieruchomość na działalność hotelarsko-gastronomiczną. Wartość zaplanowanych nakładów inwestycyjnych wyniesie około osiem milionów złotych, w tym na budynek około siedem milionów złotych. Po oddaniu do użytkowania budynek zostanie zakwalifikowany do KŚT 109, dla którego stawka amortyzacyjna z wykazu stawek wynosi 2,5 %. Przedmiotowa nieruchomość budynkowa, w dniu jej nabycia nie spełniała kryterium środka trwałego, ponieważ nie była kompletna i zdatna do użytku. Budynek dworu jest bowiem bardzo zniszczony, w związku z tym został zakwalifikowany jako środek trwały w budowie, który dopiero po generalnym remoncie, rozbudowie i adaptacji zostanie oddany jako środek trwały. Obecnie Wnioskodawca przygotowuje zezwolenia i niezbędną dokumentację na wykonywanie ww. prac. Właściwe prace rozpoczną się dopiero po skompletowaniu pełnej dokumentacji budowlanej. Przedmiotowy składnik majątku Wnioskodawca planuje oddać do użytku i wprowadzić do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z początkiem 2013r.

W świetle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, iż wskazany we wniosku budynek użytkowy zostanie w istocie wytworzony w wyniku generalnego remontu, rozbudowy i adaptacji zakupionego w 2011r. dworku (na moment nabycia nie spełniał on bowiem kryterium kompletności we wskazanym powyżej znaczeniu). Do przedmiotowego środka trwałego nie można zatem zastosować indywidualnej stawki amortyzacyjnej, stosownie do art. 22j ust. 1 ww. ustawy, ponieważ zostanie on w istocie wytworzony we własnym zakresie. Z treści cytowanego przepisu wynika bowiem wprost, że indywidualne stawki amortyzacyjne można ustalić dla używanych lub ulepszonych środków trwałych. Zakupiony w 2011r. budynek nie spełniał kryterium uznania go za środek trwały. Nie było bowiem możliwości jego prawnego użytkowania, co oznacza, iż nie był on zdatny do użytku w sensie prawnym. Wnioskodawca sam wskazał, iż zakupiony budynek w dniu jego nabycia nie spełniał kryterium środka trwałego, ponieważ jest bardzo zniszczony i został uznany za środek trwały w budowie. Wobec tego w przedstawionej sprawie nie ma zastosowania cytowany powyżej przepis art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, umożliwiający ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Skoro funkcję budynku hotelarsko-gastronomicznego, zakupionemu w 2011r. budynkowi nadadzą dopiero nakłady poniesione na jego generalny remont, rozbudowę i adaptację, to nie mogą być one również kwalifikowane jako ulepszenie środka trwałego, o którym mowa w art. 22j ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, lecz jako wydatki na wytworzenie przedmiotowego budynku, tak aby spełnił on definicję środka trwałego, tj. kompletnego i zdatnego do użytku w dniu przyjęcia do użytkowania. Aby można było mówić o tym, iż dany środek trwały jest używany lub ulepszony, zakupiony budynek musiałby już w dniu zakupu spełniać definicję środka trwałego, o której mowa w cyt. powyżej art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – tj. musiałby być kompletny i zdatny do użytku.

Reasumując, stwierdzić należy, iż wskazanego we wniosku budynku nie sposób uznać za używany, a poczynionych przez Wnioskodawcę prac inwestycyjnych za ulepszenie środka trwałego. Z tej też przyczyny Wnioskodawca nie może skorzystać z prawa do ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż przedmiotowy środek trwały należy amortyzować zgodnie z przepisami art. 22i ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, tj. przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do tej ustawy.

Zaznaczyć również należy, iż zakwalifikowania środka trwałego do odpowiedniego rodzaju Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik na podstawie posiadanych dokumentów i zgodnie z jego przeznaczeniem oraz związaną z nim konstrukcją i wyposażeniem, dlatego też w niniejszej interpretacji tut. Organ nie odniósł się do poprawności zakwalifikowania przedstawionego we wniosku budynku do rodzaju 109 Klasyfikacji Środków Trwałych.

Nadmienić należy, iż usystematyzowany zbiór obiektów majątku trwałego służący m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych zawierało w stanie prawnym obowiązującym w 2010r. rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 ze zm.).

Jak już wskazano, kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik. Kwestii tej nie regulują przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej. W przypadku trudności w ustaleniu klasyfikacji KŚT zainteresowany podmiot może zwrócić się o wskazanie symbolu (grupy) środka trwałego do Urzędu Statystycznego w Łodzi. Powyższe wynika z komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zgodnie z którym zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane, według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania KŚT.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zastosowania do amortyzacji wskazanego składnika majątku, indywidualnej stawki amortyzacyjnej, jest zatem nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.



doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj