INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 16 czerwca 2011 r. (data wpływu 16 czerwca 2011 r.), uzupełnionym w dniach 13 i 15 września 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie stawki amortyzacyjnej garażu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 czerwca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie stawki amortyzacyjnej samochodu, w zakresie kosztów uzyskania przychodów dotyczących niezamortyzowanej części samochodu, w zakresie kosztów uzyskania przychodów dotyczących remontu i rozbudowy garażu, w zakresie stawki amortyzacyjnej garażu, a także o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie kwalifikacji poniesionych wydatków opisanych we wniosku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie projektowania instalacji elektrycznych, sporządzania kosztorysów w budynku mieszkalnym, w którym jednocześnie zamieszkuje. Do budynku przynależy również garaż (zbudowany w roku 1989), który był w okresie wcześniejszym i bieżącym wykorzystywany na cele prywatne. Nie był bezpośrednio i pośrednio wykorzystywany w prowadzonej działalności. A co za tym idzie nie figurował jako środek trwały w ewidencji środków trwałych.

Wnioskodawca w prowadzonej działalności wykorzystuje również samochód osobowy, który stanowi środek trwały i jest ujęty w ewidencji środków trwałych. Samochód jest niezbędny w prowadzonej działalności w związku z częstymi wyjazdami w teren.

W związku z faktem, że użytkowany samochód ma już kilkanaście lat, a jego dalsza eksploatacja i zakup części samochodowych i koszty ewentualnych napraw staną się nieopłacalne, podatnik podjął decyzję o zakupie innego używanego samochodu.

Dokonał nabycia używanego samochodu osobowego od podatnika, który w okresie wcześniejszym użytkował samochód przez kilka lat w prowadzonej działalności gospodarczej.

W związku z dużą ilością zleceń jak również dokumentów z tym związanych, podatnik podjął również decyzję o zamiarze remontu istniejącego garażu i rozbudowę na jego bazie o pomieszczenia biurowe.

Powyższe podyktowane zostało koniecznością dostosowania do przepisów p.poż i sanitarnych w stosunku do sąsiadujących działek i budynków.

Powyższa konieczność wynikła na etapie uzgodnień, założeń projektowych. Między innymi u konserwatora zabytków, rzeczoznawcy d/d p.poż oraz sanitarnych.

Zostały złożone stosowne dokumenty i podatnik uzyskał pozwolenie na budowę.

Przebudowa garażu będzie polegała w fazie wstępnej na rozbiórce i zburzeniu ścian, rozbiórce dachu a fazie dalszej na wylaniu nowych fundamentów na bazie starych, wzniesieniu ścian i położeniu konstrukcji dachowej, położeniu instalacji sanitarnej, c.o., instalacji alarmowej i internetowej oraz pracach wykończeniowych wewnątrz budynku (gładzie, malowanie ścian, położenie płytek, paneli, zainstalowanie armatury sanitarnej).

W związku z powyższym zadano następujące pytania w przedmiocie zdarzenia przyszłego w zakresie stawki amortyzacyjnej garażu.

1. Czy można zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%, jeżeli środek trwały powstał na bazie garażu, który był użytkowany przez 22 lata, a jednocześnie nie stanowił środka trwałego w prowadzonej działalności gospodarczej...
2. Czy można zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, jeżeli środek trwały po raz pierwszy będzie przekazany w użytkowanie jako budynek biurowy...

Zdaniem Wnioskodawcy, zaistniałe zdarzenie faktyczne i zdarzenie przyszłe pozwalają na skorzystanie z wymienionych we wniosku artykułów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, ponieważ środek trwały, który powstanie na bazie remontowanego i rozbudowanego garażu, będzie miał całkiem inne przeznaczenie, niż poprzednio Wnioskodawca uważa, że będzie miał prawo do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowego od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.).

Zgodnie z jego treścią podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

1. dla środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji:
1. 24 miesiące - gdy ich wartość początkowa nie przekracza 25.000 zł,
2. 36 miesięcy - gdy ich wartość początkowa jest wyższa od 25.000 zł i nie przekracza 50.000 zł,
3. 60 miesięcy - w pozostałych przypadkach;
2. dla środków transportu, w tym samochodów osobowych - 30 miesięcy;
3. dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych
   - dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata;
4. dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Przy czym stosownie do treści ust. 3 tegoż artykułu środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik udowodni, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 6 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ich ulepszenie stanowiły co najmniej 20% wartości początkowej.

Natomiast dla środków trwałych, o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, nie ustalono wymaganego okresu używania warunkującego możliwość zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych. Wystarczającym minimalnym okresem używania tych środków trwałych, uprawniającym do zastosowania stawek indywidualnych jest 1 pełny rok.

Z analizy przepisu art. 22j ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że ma on zastosowanie do środków trwałych, tj. do obiektów kompletnych i zdatnych do użytku, ulepszonych przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Wydatki na ulepszenie środka trwałego to nakłady poczynione na jego przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację (w tym wydatki na nabycie części składowych i peryferyjnych), których suma w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł, a których skutkiem jest wzrost wartości użytkowej mierzonej w szczególności, okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonego środka trwałego i kosztami jego eksploatacji (art. 22g ust. 17 ww. ustawy).

Analizując przepisy dotyczące możliwości zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla ulepszonych środków trwałych, należy stwierdzić, iż nie mają one zastosowania do każdego ulepszonego składnika majątkowego, ale wyłącznie do składników majątku, które przed wprowadzeniem do ewidencji i przed dokonaniem ulepszenia spełniały ustawowe kryteria uznania ich za środki trwałe.

Jak wynika z treści złożonego wniosku Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w budynku mieszkalnym, do którego przynależy garaż, który jest wykorzystywany na cele prywatne i nie był wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej. W związku z dużą ilością zleceń Zainteresowany zamierza wyremontować istniejący garaż i na jego bazie rozbudować o pomieszczenia biurowe. Przebudowa garażu, jak wskazuje Wnioskodawca będzie polegała w fazie wstępnej na rozbiórce i zburzeniu ścian, rozbiórce dachu, a w fazie dalszej na wylaniu nowych fundamentów na bazie starych, wzniesieniu ścian i położeniu konstrukcji dachowej, położeniu instalacji sanitarnej, c.o., instalacji alarmowej i internetowej, oraz pracach wykończeniowych wewnątrz budynku.

Zatem, wszelkie koszty poniesione w związku z tą inwestycją będą niezbędne do oddania do używania nowego obiektu. W takim przypadku wszystkie te koszty są wydatkami bezpośrednio związanymi z budową nowego budynku, a w efekcie częścią składową wartości początkowej nowowytworzonego środka trwałego.

Dotychczas budynek nie był wpisany do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a w wyniku przeprowadzonych prac nastąpiła zmiana jego przeznaczenia. Po zakończeniu inwestycji Wnioskodawca zamierza przystąpić do naliczania odpisów amortyzacyjnych, poprzez możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku informacje należy stwierdzić, iż w wyniku remontu, rozbiórki i wyburzenia budynku, oraz innych wydatków inwestycyjnych (wylaniu nowych fundamentów na bazie starych, wzniesieniu ścian i położeniu konstrukcji dachowej, położeniu instalacji sanitarnej, c.o., instalacji alarmowej i internetowej oraz prac wykończeniowych wewnątrz budynku - gładzie, malowanie ścian, położenie płytek, paneli, zainstalowanie armatury sanitarnej) zostanie wytworzony nowy środek trwały. Dlatego też, poniesione nakłady na poczet ww. prac należy traktować jako wydatki na wytworzenie we własnym zakresie nowego środka trwałego, tak aby spełniał on definicję środka trwałego, tj. kompletnego i zdatnego do użytku w dniu przyjęcia do użytkowania.

Do przedmiotowego środka trwałego nie można zastosować indywidualnej stawki amortyzacyjnej, stosownie do art. 22j ust. 1 ww. ustawy.

Zauważyć bowiem należy, iż wynikająca z cyt. wyżej art. 22j ww. ustawy, możliwość stosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych jest prawem a nie obowiązkiem podatnika. Indywidualne stawki amortyzacyjne można ustalić dla używanych lub ulepszonych środków trwałych. Jednakże w przedmiotowej sprawie trudno doszukać się takiej tożsamości starego i nowego obiektu, która uzasadniałaby uznanie, iż zostały spełnione przesłanki określone w art. 22j ww. ustawy. Wnioskodawca wprawdzie posiadał garaż, jednakże w wyniku przeprowadzonych prac powstał nowy budynek biurowy, który będzie wykorzystywany w działalności gospodarczej.

Zatem w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania cytowany powyżej przepis art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, umożliwiający ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Reasumując, z analizy przepisu art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że ma on zastosowanie do używanych lub ulepszonych środków trwałych, tj. do obiektów kompletnych i zdatnych do użytku. Przedmiotowy budynek nie spełniał tych warunków, dopiero przeprowadzone prace spowodowały, że budynek ten spełniał definicję środka trwałego, a więc kompletnego i zdatnego do użytku. Skoro wykonane prace nie stanowiły ulepszenia środka trwałego, to Wnioskodawca nie może skorzystać z prawa do ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż przedmiotowy środek trwały należy amortyzować zgodnie z przepisami art. 22i ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, tj. przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do tej ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. organ informuje, że w dniu 16 września 2011 r. wniosek dotyczący podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• stawki amortyzacyjnej samochodu, został rozstrzygnięty odrębną interpretacją indywidualną nr ILPB1/415-787/11-4/IM,
• kosztów uzyskania przychodów dotyczących niezamortyzowanej części samochodu, został rozstrzygnięty odrębną interpretacją indywidualną nr ILPB1/415-787/11-5/IM,
• kosztów uzyskania przychodów dotyczących remontu i rozbudowy garażu, został rozstrzygnięty odrębną interpretacją indywidualną nr ILPB1/415-787/11-6/IM.
  
  

Natomiast wniosek w części dotyczącej kwalifikacji poniesionych wydatków opisanych we wniosku został rozstrzygnięty w dniu 16 września 2011 r. odrębnym pismem nr ILPB1/415-787/11-8/IM.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.